Morgunblaðið - 11.09.1943, Blaðsíða 11

Laugardagur 11. sept. 1943
MORGUNBLAÐIÐ
11
ið sem vofði yfir homim. Hún
aússí ekki að Gerald, sem var
snoppufríður en ómerkilegur
leikari, hafði sagt skilið við
Frederieh og komið upp um
hann og hefði hún vitað það,
hefði. hún aðeins glaðst ýl'ir
því.
Áður en október var liðinn,
var Frederich dáinn. Slysa-
skot, sögðu frjettirnar. Hann
do .jafn hóglátlega og hann
hafði lifað. Eignir hans gengu
í arf til yngri bróður hans,
og .Tclena hafði smávegis líf-
eyri frá líftryggingu hans.
,,En sá skrípaleikur“, hugs-
aði hún. Nú er jeg orðin ekkju-
frú Alden. Hún var tuttugu og
fimm ára að aldri.
Inglewood .lávarður var
heimilisvinur Alden fólksins
og tuttugu árum eldri en Frede
rich. Ilann sniíaði bridge með
þeim á hverju miðvikudags-
kvöldi, því að sveitasetur hans,
Inglewood Iíall var þar skamt
frá. Eftir jarðarförina kom
hann ríðandi eða akandi, einn-
ig' á öðrum dögum, til að stytta
-Telenu stundir. Ilann hafði ver
ið svaramaður í brúðkaupi
hennar og fannst einhver á-
byrgð hvíla á sjer.
•Telenu fannst hann með af-
brigðum leiðinlegur, reyndi að
kæfa niður geispana, og gefa
honum kurteisleg svör. Ingle-
wood var fram úr hófi aftur-
haldssamur, og var þotinn upp
um leið og niinnst var á breyt-
ingar og framfarir. Ilann hafði
of/háan blóðþrysting.
„1 staðinn fyrir að standa
á eigin fótum, semjum við og
nöldrum, eins og ráðherrarnir
okkar sjeu smákauptnqnn1 ‘,
tautaði hann'bak við dagblað-
ið sitt.
Þeir tímar, sem Englánd
glevpti í sig hverja nýlenduna
á fætur annari voru nú liðnir.
Verndarríkin vbru sem óðast
að hrifsa stjórnina í sínar hend
ur og stöðugar óeirðir í Ind-
landi. Inglewood lávarður var
ei'nn þeirra manna, sem skrifa
brjef til dagblaðanna, rækta
túlípana og safna gömlum
vopnum. Hann hjelt heilar
hrókaræður fyrir Jelenu um
gleði sína og sorgir, þangað til
hún var dauðuppgefin á sál og
líkama. Það var ekki fyrr en
henni datt í hug' að giftast hon
um, að það lifnaði yfir henni.
Ilún var tuttugu og fimm ára
gömul, en IngleWood sextíu og
fimm ára. Það.lá því í augum
uppi að kona hans gæti orðið
ekkja og erfingi, áður en mjög
langt um-liði. í þessum útreikn
ingi kom kaldlyndi Jélenu
best í ljós. Inglewood lávarður
var að sumu leyti einmana og
óhamingjusamur maður. Yngri
bróðir hans, Edgar hafði látið
lífið í stríðinu. Hann ljet eftir
sig tvo syni, og ól Inglewood þá
upp eins og sínir eigin væru, en
þeir. urðu honúm báðir til mik-
illa vonbrigða. Clarenee, sá
eldri, var nýlega orðinn þing-
maður fyrir Verkamannaflokk
inn og Inglewood lávarður kall
'aði hann, skjálfandi af vonsku
„skítinn rauðliða“ hvenær sem
á hann var minst í návist hans.
Ræða hans um afnám lávarð-
ardeildarinnar hafði vakið
mikla athygli og haft þau á-
hrif á Inglewood gamla, að
iiærri lá að hann fengi slag.
Sá yngri, Bobbie, sem var snot
ur ungur maður, fór' á herfor-
ingjaslcóla, eftir að það var
búið að tosa honum með herkju
brögðuin gegnum gagnfræða-
skóla, en gafst brátt upp við
hermenskuna og skipti nú tíma
sínum á næturklúbba og
drykkjustofa. Það sem gramdi
Inglewood mest var, að Cfar-
ence kæmi til með að erfa
hann, ef hann eignaðist ekki
erfingja. Tilhugsunin um Ingle
wood llall í höndum þessa
„skítna rauðliða“ var alveg
að trylla hann. Þess vegna tók
hann Jelenu á orðinu, um leið
og hún fór að dylgja um, að
þau væiTi bæði einmana og vina
lausar sálir, sem gætu ef til vill
huggað hver aðra. Nú þegar
hann var orðinn ástfanginn af
hinni fögru ekkju vinar síns,
yngdist hann allur upp og þótt
ist fær í ílestan sjó. —- Hann
leyfði sjer meira að segja að
vona að sameining hans við
fegurð og æsku Jelenu niyndi
geta leitt til erfingja að Ingle-
wood I lall, og fært frið sálu
hans. Helena Alden, eins og
Jelena nú kallaðist, beit á jaxl
inn og hjelt fast við fyrirætl-
un sína. Ilún var reiðubúin til
að sætta sig við blíðuatlot hins
aldraða elskhuga síns, til að
verða lafði Helena Alden og
erfingi Inglewood miljónanna.
Það rigndi, þegar Good-
wood veðreiðarnar voru haldn
ar, Inglewood lávarður fjekk
kvef og lagðist hnerrandi í
rúmið. Innan skamms fjekk
hann einnig hósta og hita, fór
að rinna til þyngsla fyrir
brjóstinu og var erfitt um and-
ardrátt. Læknarnir voru sann-
færðir um að þetta væri aðeins
slæmt kvef, þangað til hann
var dáinn úr lungnabólgu. —
Jarðarförin fór fram þrem
vikum áður en brúðkaupið átti
að standa.
Helen var sem þrumu lostin
um stund og áttaði sig ekki
fyrr en hinn háaldraði mála-
færslumaður ættarinnar las
skjálfraddaður upp erfða-
skrána. Hún hafði verið samin
um það leyti, sem Clarence fór
í Verkamannaflokkinn. Hann
erfði því aðeins Inglewood
Ilall og lávarðstitilinn, sá
gamli ætlaði sjer með því að
éyðileggja framtíð hans sem
sósíalista. Allar aðrar eigur
hans, að undanteknum nokkr-
um smáuppliæðum gengu til
Bobbie Russel —“. Yngri bróð
ursonur minn er að minnsta
kosti ekki róttækur, þótt hann
sje að öðru leyti mesta mann-
leysa“, hafði Inglewood gamli
skrifað í bræði sinni. Þar
eð erfðaskráin var skráð fyrir
trúlofun þeirra Jelenu, var hún
ekki nefnd á nafn í henni. •—
C'enrja hennar í garð hins
lfttna, átti sjer engin takmörk.
Það lá nærri að hún ásakaði
hann fyrir að liafa drepist af
eintómri illgirni. Ilún fyltist
hatri og öfund í hvert skipti
sem henni varð litið á erfingj-
ana.
Þegar Bobbie Russel var
boðið Víský og sódi, hafnaði
hann því. „Jeg er í bindindi“,
sagði hann. En litlu seinna
líelti hann sjer sjálfur í glas
íneð skjálfandi fingrum, og
endurtók það, áður en langt
um leið. Um náttmál var hann
orðinn dauðadrukkinn, en
engu að síður var framkoma
hans og ytra útlit óaðfinnan-
leg, skollitað hár hans var vel
greitt, föt hans fóru vel, og
hann var þögull og kurteis, en
þó dálítið óeðlilega stirður í
hreyfingum. Honum leið bölv-
anlega morguninn eftir og
byrjaði með að fá sjer glas til
að herða sig upp. Honum 'leið
ögn skár, þegar hann var bú-
inn að fá sjer svolítinn reið-
túr og ákvað að hætta að
hætta að drekka. „Þakka ykk-
ur fyrir, en jeg er í bindindi“,
sagði hann við fjelaga sína í
klúbbnum. Eins og allir sem
drekka að staðaldri, var hann
sannfærður um, að hann gæti
hætt þegar hann vildi. Hann
hafði aðeins aldrei langað til
þess. Þegar hann var ódrukk-
inn var honuni sama um allt,-
fannst hann vera bæði innan-
tómur, heimskur og leiðinleg-
ur, en eftir fáein staup, þótt-
ist hann skemtilegur og gáfað-
ur og fær í flestan sjó. Urkynj
un gamallar ættar kom frám í
þessum vel uppalda og snotra
unga manni, sem lifði aldrei
nema hann væri undir áhrif-
um áfengis. Hann hafði einnig
tilhneygingu til ólifnaðar. —
Hann hafði yndi af að heim-
sækja knæpur og skúmaskot
niður við höfnina, það tíðkað-
ist mjög meðal æskumanna
borgarinnar, en hvað Bobbie
viðvjek, var það ekki einungis
forvitni sem rak hann á þessa
staði. Hann eyddi heilu nótt-
unum með drukknum sjómönn
um og gömlum skipavændis-
Jkonum, við drykkjuskap og
TOFRaPIPMN
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen-
5.
Þriðja daginn sem hann gætti hjeranna, sendu kóngs-
hjónin dóttur sína til hans, til þess að ná af honum píp-
unni. Hún gerði sig mjög blíða á manninn, bauð honum
200 dali ef hann vildi selja henni pípuna og segja henni
hvernig hún ætti að fara að, til þess að komast með hana
alla leið heim.
„Þetta er stórmerkileg pípa“, sagði Jón, ,,og ekki er
hún föl“, sagði hann, en hann yrði víst að gera það fyrir
hana að láta hana fá pípuna, ef hún borgaði honum 200
dali og kysti hann tvö hundruð kossa í tilbót, en ef hún
vildi ekki missa pípuna, þá var bara að gæta hennar vel,
og fyrir því varð hún að sjá sjálf.
Þetta fanst kóngsdóttur hátt verð fyrir eina hjerapípu,
og það var eins og henni væri ekki um að láta Jón smala
hafa alla þessa kossa, en fyrst þetta var inni í skógi, og
enginn sá til, þá varð að hafa það, því pípuna varð hún
að fá, hugsaði hún. Og þegar Jón smali var búinn að fá
sitt vel útilátið, skundaði kóngsdóttir heimleiðis og hjelt
Jón smali kyssir kóngsdóttur.
dauðahaldi um pípuna alla leiðina, en þegar hún var rjett
að koma heim, hvarf pípan alt í einu úr höndunum á
henni.
Daginn eftir ætlaði drotningin sjálf af stað og ná píp-
unni, og hún sagði að það skyldi ekki bregðast, að hún
kæmist með hana alla leið heim.
Hjer áður fyrr var mjög bág
borið rjettarástand í Kaliforn-
íu. Þjófar bófar og allskonar
illþýði óð þar uppi, en aldrei
kom það fyrir að nokkur þeirra
kæmist undir manna Iiendur
fyrir athæfi sitt. Ýmist voru
dómendur sjálfir, eða nánustu
vinir þeirra og vandamenn,
samsekir bófunum, meira eða
minna, eða þá hræddir við þá
af öðrum orsökum. Enda voru
þeir ekki menn til að fást við
harðsnúna og slungna fanta,
þótt þeir hefðu annars haft
allan vilja á því.
Enginn mundi dæmi þess í
því hjeraði, að nokkurn tíma
hefði tekist að láta afbrota-
mann játa glæp sinn, þótt sekt
hans væri bersýnileg hverjum
heilvita manni.
Nema einu sinni, að einhver
bíræfnasti þorparinn — alrænd
ur fyrir rán og gripdeildir —
játaði ótilkvaddur á sig g’læp,
sem hann hafði meira að segja
ekki verið grunaður um í það
sinn öðru fremur.
Fólkinu, sem við þessar grip
deildir átti að búa, ljetti mjög,
er það frjetti um þetta. „Þar
fáum við loksins einn fantinn
dæmdan“, hugsaði það, „öðr-
um til skelfingar og viðvörun-
ar“.
En því átti ekki að vera káp
an úr því klæðinu. Dómendur
sýknuðu manninn í einu hljóði.
Af hvaða ástæðu?
„Af því“, sögðu þeir, „að
hann er og hefir alltaf verið
sá fyrirtaks lygalaupur, að við
vitum ekki til, að hann hafi
nokkurn tíma satt orð talað
síðan hann kom til vits og ára,
og því hlýtur hann að hafa log-
ið á sig þessum glæp líka“.
★
Hjer eru nokkur spakmæli
eftir Voltaire:
— Flestir menn deyja svo,
að .þeir hafa aldrei lifað.
— Sá, sem ekki þolir að
hugsa nema til hálfs, hann lif-
ir ekki nema til hálfs.
— Það getur veriö hættulegt
sem mikilsháttar menn hafa
rangt fyrir sjer í.
— Sú stjórn er best, sem
skipuð er sem fæstum ónytj-
ungum.
— Ileimskingar dáðst að
öllu, sem frægir rithöfundar
láta eftir sig sjá.
★
Margir menn eru svo gerðir,
að þeir vita ekkert til hlítar
fyrr en þeir reka sig á það, og
fá stundum að vita meira en
þeim líkar.
★
„Náttúran hefir andstyggð
á öllum tómleik“, þess vegna
fyllir hún sum höfuð með
kvörnum.
★
Stúlkan: Mjer þykir það
nijög leitt herra minn, en hún
sagði mjer að segja að hún
væri ekki heima.
Ilerrann: Allt í lagi ljósið,
segðu henni bara að mjer þyki
mjög vænt uin að jeg skyldi
að hafa rjett fyrir sjer í því, þá ekki koma.