Morgunblaðið - 25.03.1944, Síða 11

Laugardag-ur 25. mars 1944.
MORG JNBLAÐIi)
11
Hann tók hana í faðm sjer.
„Eigum við að gera það?“
sagði hann og brosti.
,,Já, og svo skulum við fá
okkur eitthvað að borða. Jeg er
banhungruð, hefi varla smakk-
að matarbita í dag“.
„Jú, það ætti að vera hægt,
frú Redfern. Ástin mín, ef þú
vissir, hversu mikið jeg elska
þig“-
III. Kapítuli.
Margrjet Vaugham stóð við
gluggann á íbúð bróður síns og
starði út á götuna. Það var
þriðjudagur. Það var byrjað að
snjóa á ný, og svört ský hjengu
yfir borginni og flýttu fyrir
komu myrkursins. Ef til vill
hafði það sín áhrif á hana. Að
minsta kosti varð kvíði hennar,
sem fram að þessu hafði aðeins
verið eins og dálítil óþægindi
djúpt í vitund hennar, alt í
einu að ógurlegu afli, sem hún
rjeði ekki við. Bara að Ted
kæmi aftur! Bara að hún gæti
gert eitthvað!
Hún sneri sjer frá gluggan-
um og leit rannsakandi aug-
um yfir stofuna, eins og hún
byggist við að finna þar ráðn-
ingu gátunnar. Herbergi þetta
var hið vistlegasta og mátti
greinilea sjá, að í því bjó karl-
maður. Húsgögnin voru fá, en
þægileg, nokkur góð málverk
hjengu á veggjunum og bækur
voru í lágum bókahillum með-
fram þeim. Á veggnum gegnt
henni voru tvær dyr, og lágu
aðrar inn í svefnherbergi bróð-
ur hennar en hinar inn í svefn-
herbergi Ted Lassiter^ Til
vinstri lá lítill gangur fram í
eldhúsið. Allar dyrnar stóðu
opnar, en hvergi var nokkur
maður.
Þá skaut skyndilega upp í
huga hennar hugsun þeirri,
sem henni hafði tekist að bæla
niður í þrjá daga, að ef til vill
vgeri Frank dáinn, og hún ætti
aldrei eftir að sjá hann fram-
ar. Eitt andartak gerði hugsun
þessi hana algjörlega mállausa
og hjálparvana. En svo rjetti
hún úr sjer. Fallega andiitið
hennar, undir mikla krullaða
hárinu, varð hörkulegt og á-
kveðið. Margrjet Vaugham
hafði lært að treysta eigin
rammleik og horfast í augu við
veruleikann á þessum fimm ár-
um, er liðin voru síðan faðir
hennai- og móðir fórust í flug-
slysi. Hún ætlaði ekki að út-
skúfa voninni, svo lengi sem
hún var fyrir hendi. Einhvern
veginn skyldi hún komast að,
hyersveg'na Frank hafði farið
út, einmitt þetta föstudags-
kvöld, þegar von var á henni,
og' ekki komið aftur.
Fram að þessu hafði hún
veigrað sjer við að athuga skjöl
hans. Henni hafði fundist það
óþarfa hnýsni. En nú var það
nauðsynlegt, því að ef til vill
gátu þau á einhvern hátt gefið
til kynna, hvert hann hafði far-
ið. þetta kvöld.
Hún færði stól að skrifborð-
inu í herbergi hans, kveikti ljós
og settist niður.
Hálfri stundu seinna, þegar
Téd Lassiter kom heim, fölyr í
aridliti og þreytulegur, sat hún
enn við borðið.
Hún sneri sjer við og horfði
spyrjandi á hann.
Hann hristi höfuðið. „Ekkert
nýtt“, sagði hann. „Jeg hefi
rannsakað öll sjúkrahús og all-
ar" slysavarðstofur bcrrgarinnar,
og og hann er ekki þar“.
Andartak sagði hún ekki
neitt — sat aðeins og sneri hvítu
pappírsblaði milli fingranna.
Síðan sagði hún: „Hvað er langt
síðan Frank tók að hitta þenn-
an kvenmann aftur?“
Ted Lassiter virtist hrökkva
við. Hann var að klæða sig úr
frakkanum, en hætti í miðju
kafi og starði á hana.
„Þú átt við Stellu?“
„Auðvitað“.
„Eftir því sem jeg best veit,
hefir hann ekki hitt hana síðan
þau skildu, eða í meira en ár“.
Án þess að segja nokkuð,
rjetti hún honum blaðið, sem
hún hafði haldið á. Þar stóð:
Kæri Frank!
Þú getur komið annað kvöld,
ef þú vilt. Jeg verð heima eftir
kl. 9. — Stella.
Miðinn var ódagsettur, nema
orðið „Fimtudagur“ var krass-
að neðst á hann. En stimpillinn
á umslaginu var greinilega
„Desember 17“. 17. desember
hafði verið fimtudagur, og
„annað kvöld“ var kvöldið, sem
Frank hafði farið út um kl.
8% og ekki komið aftur. Mar-
grjet fletti upp í stórri bók, og
fann heimilisfang hennar, Bank
Street nr. 1224.
„Farðu í frakkann aftur“,
sagði hún stuttlega. „Við för-
um og heimsækjum hana“.
Þegar þau komu út úr neðan-
jarðarstöðinni við Fjórtándu
Götu, var ennþá mikil hríð. Þau
gengu niður Seventh Avenue
og beygðu hjá Sherídan leik-
húsinu. Þau gengu þögul með-
fram húsaröðunum þar til þau
fundu húsið, sem þau leituðu
að Þar var hvergi ljósglætu að
sjá. Það stóð þarna þögult og
f j andsamlegt.
Á einum dyrunum fundu þau
spjald:
FRÚ STELLA VAUGHAN.
Þau hringdu dyrabjöllunni,
en heyrðu ekkert annað en inn-
antómt bergmál hennar.
„Þetta er undarlegt11, sagði
Margrjet. Hún starði upp í
dimma gluggana, og rak alt í
einu upp dálítið óp. „Það eru
engin gluggatjöld fyrir glugg-
unum“, sagði hún. „Kveiktu á
eldspýtu, Ted“.
Hann gerði það, og þau
reyndu að lýsa inn um glugg-
ann. Þótt birtan af eldspýtunni
væri lítil, var hún samt nóg til
þess að þau sáu, að íbúarnir
mundu fluttir á burt.
„Hún er farin“, sagði Mar-
grjet vonleysislega. „Dótið henn
ar er alt farið. Hún .... hún
er farin!“
Kvöldverðurinn þetta kvöld
varð heldur ömurlegur, þótt
Susan, svarta þjónustustúlkan
gerði sitt besta, með því að
framreiða hina ljúffengustu
rjetti, og Ted með því að reyna
að halda uppi fjörugum sam-
ræðum. Margrjet virtist vera
að því komin að bresta í grát,
og bragðaði varla á matntrm.
Alt í einu sagði hún: „Jeg fer
til lögreglunnar“.
Ted Lassiter starði á hana.
„Ertu gehgin frá vitinu,
mapneskja?“ sagði hann. „Þú
ættir nú að vera það gömul orð-
in, að þú vissir að karlmaður
getur horfið að heiman frá sjer
í nokkra daga án þess að láta
nokkurn vita.
•„Það er fráleitt, Ted, og þú
veist það,- Við skulum láta það
vera, þótt Frank hefði farið að
heiman, án þess að láta mig
vita. En þegar þetta mál átti
að koma fyrir rjett ....“.
Ted stóð upp og gekk til henn
ar.
„Sjáðu til, ljósið. Þú veist
hversu-hrifin hann hefir altaf
verið af Stellu, jafnvel eftir að
þau skildu“.
Hún kinkaði kolli. „Jeg veit
það“.
„Maður, sem er þannig á sig
kominn, er ekki ábyrgur gjörða
sinna“, hjelt Ted rólega áfram.
„Það getur verið að eitthvað
hafi komið fyrir. T. d. getur
verið að hann hafi farið með
henni“.
„Nei, það kemur ekki til
mála. Hann tók ekkert með
sjer. Og hversvegna hefði hún
átt að flytja alt dótið sitt með
sjer? Nei, það er eitthvað bogið
við þetta, og jeg fer til lögregl-
unnar, hvað sem þú segir“.
Þegar hann sá, að hún ljet
ekki af ákvörðun sinni, gekk
hann að símanum, og hringdi
sjálfur á lögreglustöðina.
Pjetur og Bergljót
Eftir Christophcr Janson
36.
sestu nú niður, hringjari góður, og svo verðurðu að
bragða á bjórnum, víst er um það“.
Árni gekk nú út til þess að sækja drykk handa hringj-
aranum, en hringjarinn fór til hjónaefnanna og óskaði
þeim til hamingju. „Þetta er sveimjer fín flík“, sagði
Pjetur, „gengurðu í svona fötum hversdagslega?“
„Hum“, sagði hringjarinn, „það er svo gott veður í
dag, — og hum, — svo eru gömlu fötin mín farin að
slitna svo mikið, skilurðu“.
Bergljót varð að snúa sjer undan, hún átti erfitt með
að halda niðri í sjer hlátrinum.
„Veiddurðu vel í dag“, greip Pjetur fram í fyrir hringj-
aranum, og hnipti í Bergljótu um leið, — „jeg sá að þú
varst með veiðistöngina með þjer“.
„Æ, nei, hann bítur ekki vel í svona sólskini“, sagði
Níels og strauk á sjer hökuna, en það var auðsjeð að
honum leið ekkert sjerstaklega vel þessa stundina.
„O, þjer gengur betur einhverntíma seinna“, sagði
Bergljót og hló. „Það er víst ekki eins auðvelt að veiða
eins og sagt er“.
Nú óskaði hringjarinn að hann væri kominn út, því
hann fann vel að það var verið að skensa hann, en svo
kom Árni með ölið, og þá varð hringjarinn blíður og
mjúkur á manninn, svo unun var á að horfa.
„Gerðu svo vel“, sagði Árni og rjetti fram krúsina.
Hringjarinn þambaði stórum. — „Æ, þetta er gott öl“,
sagði hann svo.
„Blessaður kláraðu úr krúsinni, þetta er ekki sterkt
öl“.
„Nei, kanske ekki sterkt, en gott“, sagði Níels, setti
krúsina á munninn og hætti ekki fyrr en hún var tóm.
„Þú kant sveimjer að brugga ölið, Árni sæll“, sagði hann
svo, glotti og sleikti út um, — „og ekki er krúsin ljót,
hver hefir málað hana svona eldrauða að utan?“
ffHp nrruAqujriko. tti
LDTLLL
Tengdasonurinn var að taka
á móti heimanmundi konu
sinnar af ríkum te'ngdaföður.
Hann skoðar hvern seðil vand-
lega um leið og hann tekur við
þeim.
Tengdafaðirinn: — Hví skoð-
það er forvitnin, sem rekur nef
ið í alt, þó manni komi það ekk-
ert við. Munurinn er aðeins sá,
að þjer komið inn um dyrnar,
en jeg inn um kjallaraglugga.
★
Kunninginn: — Þú hefir
vinur minn.
Kaupmaðurinn: — Já, það
geturðu reitt þig á, hún er af-
arðu hvern seðil svona nákvæm sennilega valið þjer góða konu,
lega. Heldurðu að jeg hafi fals-
að þá?
Tengdasonurinn: — O, ekki
svo beinlínis. En síðan jeg gift- . bragð — fyrirtak. Jeg þori að
ist, hefi jeg komist að því, að rnæla með henni við hvern sem
konan mín hefir falskar tenn-
ur, falskt hár, fölsk brjóst, svo*
þjer verðið að fyrirgefa mjer,
þó jeg sje orðinn dálítið tor-
trygginn.
★
I bankanum.
„Þjer getið ekki fengið þetta
lán. Hafið þjer ekki þrjú lán
eldri?“
„Jú, svo lánssamur er jeg“.
★
,Það er svo þröngt hjerna, að
Dóttirin: — Það getur verið,
móðir mín, en því taka menn
ekki eftir á götunni.
Dóttirin: — Jeg hefi verið að
rífast við unnustann minn í all-
an dag. Hann vill ekki gefa
eftir og heldur altaf fram sinni
skoðun. Hvort okkar á nú að
láta undan?
Móðirin: — Þú, þangað til þið
giftist, en hann eftir það.
vera skal.
★
„Hvað varð þjer að orði, þeg-
ar hann Pjetur strauk burtu
með konuna þína?“
„Það var gott“, sagði jeg, „nú
náði jeg mjer niðri á honum,
en honum átti jeg' grátt að
gjalda. Hann sveik mig í hesta
kaupum í fyrra.
★
Bónda, sem kom ofan úr sveit
jeg get hvergi lagt frá mjer | bl Reykjavíkur, varð það á að
hattinn. Jeg held jeg verði að. stíga °fan á kjól exnnar hefðar-
setja hann á höfuð mitt aftur“. ifrúarinnar, en kjóllinn var skó-
„Gerðu það ekki, því að það síður.
er ómögulegt að finna hjer vit-
lausari stað til þess“.
★
Blaðamaður heimsótti fanga
í hegningarhúsi. Hann segir við
einn þeirra:
— Hver er orsökin til þess,
að þjer voruð svo ólánssamur,
að komast hingað?“
Fanginn: — Hið sama og kom
yður til þess að tala við mig,
Frúin: — Hafið þjer ekki aug
un í hausnum, nautið yðar?
Bóndi: — I sveitinni höfum
við ekki kýr með svona löngum
hala, svo að jeg varaði mig
ekki hjerna.
★
Móðirin: — Þú eyðileggur
heilsuna, Soffía mín, með því
að binda lífstykkið svona fast
um þig.
Hann (hrokafullur): — Því
ninna, sem maður veit, því á-
rægðari er maður.
Hún (með hægð): •— Þjer
eruð líklega mjög ánægður með
lífið.
★
Gísli: — Nú er búið að grafa
hann Lars þinn, Stína mín, svo
við getum bráðum farið að und
irbúa giftinguna okkar.
Ekkjan: — Ekkert hefði mjer
verið kærara, Gísli minn, en
því mintistu ekki fyrr á þetta.
því að fyrir fáum dögum lof-
aðist jeg honum Árna, sem bjó
til líkkistuna.
★
Húsbóndinn (reiður): —•
Farðu til fjandajis, strákur, jeg
vil ekkert með þig hafa.
Drengurinn (hálfskælandi):
— Jeg fer ekki eitt fet nema
hún mamma mín fari með
mjer.