Morgunblaðið - 02.04.1944, Blaðsíða 11

Sunnudagur, 2. apríl 1944.
MORG JNBLAÐIi)
11
ir þu ekki náð fyrir mig
..Þekki þau í sjón“, tók
Bracq fram í fj'rir honum. „Jú,
þú getur verið viss um, að jeg
þekki hana í sjón, litla fábján-
ann þann. Hún er rauðhærð,
eins og við er búast, augun blá,
há og grönn, á að giska 25 ára
gömul. Hún er nógu lagleg til
þess að rugla sjálfan fjandann
í kollinum-------
„Hvað heitir hún?“
„Stella“.
„Það er naumast, að þú ert
kunnugur k venmanninu m'',
sagði Rand. „Hvernig lítur hr.
Redfern út? Svarthærður. frek
ar lágvaxinn og feitlaginn —“.
„Þvert á móti. Hann er hár,
Ijóshærður og gjörfulegur mað-
ur að sjá“.
„Þá er það ekki sá, sem jeg
er að leita að“, sagði Rand, og
kendi vonbrigða í röddinni.
„Þú afsakar ónæðið“.
„Það var leiðinlegt“, sagði
Bracq og hló við. „Jeg var far-
dnn að vona, að þú ætlaðir að
taka hana fasta. Mjer væri sönn
ánægja að þyí, að þú hengdir
hana“.
„Hvað hefir konan eiginlega
gert af sjer?“ spurði Rand.
„Það er nú saga að segja frá
því. Hjer var vonsku veður um
dag'inri, hvast og kalt, og alt
■átti að vera lokað og læst sam-
kvæmt skipun. En samt opnar
hún kýraugað ■— —“.
„Opnar hvað?“ Rödd Rands
var hvöss.
, „Hún opnaði kýraugað —
gluggann á káetu sinni, svo að
sjórinn streymdi inn og eyði-
lagði alt, sem þar var inni“.
Það varð vandræðaleg þögn
dálitla stund.
„Halló! Halló!“ sagði Bracq.
„Ertu þarna enn?“
„Væri mögulegt að komast
að, hvað er í kofforti hennar?“
sagði Rand, og röddin var
hörkuleg.
„Það hefir þegar verið gert,
mon cher“, sagði Bracq. „Það
er nærri því tómt“.
Það var þögn andartak. Þá
sagði Rand:
„Væri hægt að láta káetu
hennar standa óhreyfða þang-
að til þið komið aftur hingað?“
„Jeg skal sjá um það“.
„Og ef þú vildir hafa auga
með þeim ....“.
„Það skal jeg einnig gera“.
■ „Þakka þjer kærlega fyrir.
Jeg læt þig svo vita, ef eitthvað
gerist“, sagði Rand.
„Hvað er þetta — þjófnað-
ur?“ spurði Bracq.
„Jeg veit það ekki“. Rödd
Rands virtist óralangt í burtu.
,,Fyrverandi maður hennar er
hA'finn. Ef til vill er það —
morð“.
SJÖUNDI KAPÍTULI.
Þegar Stella Redfern vakn-
aði, í stóru herbergi, sem lá
baðað í sólskini, var hún lengi
að átta sig á, hvar hún væri
fetödd. En loks mundi hún það,
Hún var í París. Og þetta var
jóladagurinn.
Hún sneri höfðinu örlítið og
horfði á Giles, sem.enn yar í
•fasta Svefni. Ljósá hárið var
úfið og hann var eitthvað svo
di'ppgjqlegur, að Stella þrosji
os’UlFfáti' Nú 'Ut 'húri nám-’
ingjusöm, en það hafði hún
aldrei verið, á meðan hún var
gift Frank, þótt hann hefði að
vísu elskað hana, á sinn hátt.
Þegar henni varð hugSað til
Frank, fann hún aðeins til með-
aumkunar.
Á milli hennar og mannsins,
sem lá þarna við hlið hennar,
var eitthvað, sem var eins
raunverulegt og lífið sjálft.
Hún vissi bara ekki vel, hvað
það var. Það var ástríða, inni-
leg vinátta, skilningur. En það
var eitthvað meira, sém hún
ekki gat gefið nafn. Það var
einS og dásámiegur friður um-
lyki hana í hvert skifti, sem
þau voru saman.
Nú rumskaði hann og opnaði
augun.
„Ertu þarna, ástin?“ Hann
brosti syfjulega til hennar, leit-
aði eftir hönd hennar og fann
hana. „Þegar jeg vakna, er jeg
altaf hræddur um, að þetta sje
alt saman draumur, og þú að-
eins yndisleg draumadís“.
„Hm!“ sagði hún og beygði
sig niður að hohum og kysti
hann. „Gleðileg jól!“
Hann settist upp.
„Drottinn minn dýri! Og jeg
hefi ekki einu sinni keypt
handa þjer jólagjöf!“ Hann
lagðist út af aftur og hagræddi
sjer á koddanum. „Við gerum
það þá bara á morgun“.
Klukkustund seinna stóð
hann niðri í anddyrinu og beið
eftir Stellu. Hanni keypti sjer
eintak af „Herald“ og'rendi
augunum yfir nýjustu frjett-
•irnar. Það var gamla sagan:
stríð og aftur stríð, dauði og
eyðing. Hann var ekki í skapi
til þess að lesa slíkt núna, og
var því að því kominn að kasta
frá sjer blaðinu, þegar hann
kom auga á mynd af Frank
Vaughan. Hann leit í kringum
sig til þess að ganga úr skugga
um, að Stellá væri hvergi ná-
lægt, og las síðan það, sem stóð
fyrir neðan myndina. Þar var
skýrt frá því, að Vaughan
hefði ekki sjest síðan á föstu-
dagskvöldið, er hann heimsótti
fyrverandi konu sína, Stellu
Vaughan. Hún hefði farið í
ferðalag morguninn eftir, og
hefði lögreglan ekki ennþá náð
tali af henni, en hún myndi
sennilega geta gefið einhverj-
ar upplýsingar í málinu.
Giles hafði ekki tekið eftir,
að Stella hafði nálgast, á með-
an hann var að lesa, og stóð nú
við hlið hans og brosti yndis-
lega.
„Hvað er að, ástin mín? Þú
ert á svipinn eins og þú hafir
sjeð draug“, sagði hún.
„Ekkert". Hann braut saman
blaðið og stakk því í vasa sinn.
„Við skulum fá okkur eitthvað
að borða. Jeg er banhungrað-
ur“.
Á meðan þau sátu og biðu
eftir> afgreíðslu inni í borðsaln-
um, horfði Giles hugsandi á hið
lj'mandi andlit Stellu. Hann
ga! ekki fengið af sjer að segja
henni frá því, sem hann hafði
sjeð, Ekki enn. Hann ætlaði áð
lofa henni að vera í friði dálitía
stund enn þá.
Þessir fáu dagar, sem hann
Vaughan en hún mundi nokk-
urntíma segja honum. Nú vissi
hann það, sem hánn hafði áður
grunað, að lif hennar með
Frank hafði verið h.reinasta
víti. Hún hafði ekki sagt hon-
um það. og mundi aldrei segja
honum það, en samt vissi hann
það. Þessvegna gat hann ekki
fengið af sjér að segja henni
frá þessu núna.
„Stella“, sagði hann. „Mjer
datt dálítið skemtilegt í hug.
Ættum við ekki að leigja okk-
ur bifreið, skilja farangur okk-
ar eftir hjer, og aka eitthvað
út í sveit. Við gétum svo gist
á einhverri kránni meðfram
veginum?“
„Jú, þetta var sannarlega
góð hugmynd“, hrópaði Stella,
og augu hennar ljómuðu. „Hve-
nær leggjum við af stað?“
„Strax“.
Tveim klukkustundum síðar
kom lítill, hvatlegur maður inn
í anddyri gistihússins og bað
skrifstofumanninn við af-
greiðsluborðið að færa gisti-
hússtjóranum nafnspjald sitt.
Honum var strax vísað inn
í einkaskrifstofu hans. Gisti-
hússtjórinn, sem var stór og
feitur maður, var allur á hjól-
um, þegar hann sá gestinn.
„Þjer gerið mjer mikinn
heiður, monsieur. Gjörið svo
vel að fá yður sæti og segið
mjer, hvað jeg get gert fyrir
yður. Þjer eruð, skilst mjer“,
sagði hann og leit á nafnspjald-
ið, „frá öryggislögreglunni?“
„Þakka yður fyrir. Mjer
þykir leitt að þurfa að ónáða
yður, en ameríska lögreglan
hefir beðið oss að yfirheyra
herra og frú Redfern, sem eru
nýkomin til Parísar. Þau dvelja
hjei’, eða er ekki svo?“
Gistihússtjórinn ypti öxlum
og baðaði út höndunum. „Því
Kolagerðarmaðurinn
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
annað eins hefir aldrei komið fyrir í heiminum“, og
með það sló hann í stólinn, svo buldi í öllu og prjedikun-
stóllinn og presturinn hrundu niður og ultu fram kirkju-
gólfið með slíku bramli, að fólkið varð dauðskelkað og
þusti út úr kirkjunni, eins og dómsdagur væri kominn.
En þá sagði biskupinn við fólkið, að hann væri alveg
steinhissa á því, að nokkur söfnuður skyldi vilja afsegja
slíkan ræðuskörung, með svo mikla spádómsgáfu og visku.
að hann gæti sagt fyrir óorðna hluti. Hann sagði að sjer
fyndist slíkur maður í það minsta eiga að vera prófastur.
og það leið heldur ekki á löngu, uns kolagerðarmaðurinn
varð það. Svo var ekki um annað að gera fyrir söfnuðinn,
en að sætta sig við klerk.
Nú var það þannig, að konungshjónin voru barnlaus.
en þegar konungur frjetti að von ætti hann á erfingja, þá
gerðist hann meira en lítið forvitinn, hvort þetta myndi
verða*prins og ríkisarfi, eða bara prinsessa. Ljet hann nú
kalla til sín all'á lærða menn í landinu, til þess að þeir
reyndu að greiða úr gátu þessari. En þegar enginn þeirra
gat það, þá mundi bæði konungur og biskup eftir kola-
gerðarmanninum, og voru ekki seinir á sjer að senda eftir
honum og þaulspyrja hann. Nei, ekki sagðist hann held-
ur geta sagt um þetta, — „því það er ekki gott að segja
um það, sem enginn getur vitað“, sagði hann.
„Já, já, sama er mjer, hvort þú veitst það eða veitst
það ekki“, sagði konungur, „en þú ert hinn vitri prestur
og spámaður, sem getur sagt fyrir um óorðna hluti, og
ef þú vilt ekki segja mjer þetta, skaltu missa bæði kjól
og kall. En nú ætla jeg að reyna þig fyrst“, bætti hann
við og tók hann stærstu silfurkrúsina sína og gekk niður
að sjó. Þar setti hann eitthvað í krúsina og' lokaði henni
og kom svo með hana aftur. „Ef þú getur sagt mjer, hvað
er í krúsinni, þá getúrðu frætt mig um hitt líka“, sagði
konungur og hjelt um lokið.
Kolagerðarmaðurinn bar sig illa og stundi: „Æ, þú
óhamingjusamasta skepna og vesælasti krabbi jarðarinn-
ar, hvað hefirðu nú fyrir allt þitt strit og stríð“, sagði
hann.
„Ja, þarna sjerðu, hvort þú ekki vissir hvað er í könn-
unni“, sagði konungur, því hann var með stóran krabba
í krúsinni. Svo varð kolagerðarmaðurinn að fara inn til
drottningarinnar. Hann tók stól og settist á hann, en stól-
inn hafði hann sett á mitt gólfið, en drottningin gekk fram
og aftur í stofunni.
Betlai’i ber að dyrum og frú-
in fer fram.
Frúin: — Þjer gangið hjer
daglega um og betlið. Því vinn-
ið þjer ekki heldur?
Betlarinn: — Jeg hefi ekki
efni á því, frú, því að þegar jeg
vinn, þá þyrstir mig svo mik-
ið, að jeg drekk.meira af bjór
en daglaun mín hrökkva til.
Móðirin: — Jeg ætla að kaupa
tvo farseðla með járnbrautinni,
annan fyrir barn, en hinn fyr-
ir fullorðinn.
Afgreiðslumaðurinn: •— Á
barnafarseðillinn að vera fyrir
langa drenginn þarna? Hann
er í síðum buxum, og það kem-
ur ekki til nokkurra mála, að
hann geti fengið barnafarseðil
fyrir hálft verð.
Móðirin: — Það eru líklega
ekki buxurnar, sem ákveða
fargjáídið: Ef svo værí, þá ætti
jeg að fá farseðil fyrir hálft
verð.
Þá gelluiv við feitlagin kona,
sem s'toð' fyrir aftah hina: —
Já, og þá ætti jeg að fá farseð-
il íyrir ekki neitt.
★
Lára litla lagðist í mislinga-
veiki og máttu vinstúlkur henn
ar ekki heimsækja hana. Um
kvöldið, þegar móðirin ljet
Láru lesa bænirnar sínar, þá
kom það fyrir, að englarnir
skyldu vaka yfir henni og gæta
hennar, þá stansar hún og seg-
ir:
„Nei, mamma mín, englarnir
megi ekki vera hjá mjer, því
þá veikjast þeir“.
★
Fyrir nokkrum árum var
skýrt frá því í blaði einu, að
skip hefði verið sent' frá Ev-
rópu til vesturstrandar Afríku
með 14 trúboða, 400 smálestir
af púðri og 1000 tunnur af
brennivíni og rommi.
★
Bóndi (kátur og kertdur í
veislu sonar síns); :—>. Borðið
þjer nú prestur gi)ður duglega
þangað til þjér springið. Þjer
getið verið vissir um það, að
ijeg get vel unt yður þess.
Jón: — Heyrðu, jeg hefi ekki
sjeð hann Helga lengi. Hvar
heldur hann sig?
Páll: — Hann er á^Landspít-
alanum.
Jón: — Hvað gengur að hon-
um?
Páll: — Hann gekk niður
stiga 10 mínútum eftir að búið
var að taka hann burt.
Árið 1907 var fenginh hafn-
arverkfræðingur frá Noregi til
þess að skoða hafnarstæði í
Reykjavík. Hann var oft á
gangi kringum höfnina til þess
að skoða ýmislegt, sem snerti
það mál. Eitt sinn mætír G.
honum og segir:
„Jeg sá yður vestur við drátt
arbraut. Hvernig líst yður á
hana?“
'..Ágætlegau.
i v,Já;; þjer: hafið: sjeð, hvern-
ig, hún dxegur skipin upp, en
þjer hafið ekki, eniysjeð, hvern
ig hún dregur okkur upp, við-
skiftavinina1’.