Morgunblaðið - 15.04.1944, Blaðsíða 10

30
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 15. apríl 1944.
ast á hana, að hafa drepið
mann sinn með eitri. Og hann
mundi eftir hinni fögru Mme
du Pont, sem hafði skorið elsk-
huga sinn á háls, meðan hann
svaf.
Hann horfði á háa, myndar-
lega manninn, sem var í fylgd
með Madame. Seinni maður
hennar. Já, þetta var sannar-
lega skemtilegt mál.
Hann var mjög kurteis og
stimamjúkur, harmaði það
mjög, að hann skyldi hafa ver-
ið neyddur til þess að ónáða
þau o. s. frv., o. s. frv.
Stella tók fljótlega fram í
fyrir honum og spurði, hvað
það væri, sem hann vildi þeim.
Hann horfði á blað, sem lá
fyrir framan hann á borðinu.
„Það er um a3 ræða hvarf
„Hvenær fór hann?“
„Jeg get ekki sagt það ná-
kvæmlega. Klukkan hefir senni
léga verið um það bil 15 mín-
útur yfir 10“.
„Sagði hann nokkuð um
það, hvert hann ætlaði?“ ,
„Nei“.
„Mintist hann á nokkuð það
í samtali ykkar, sem gæti verið
ástæðan fyrir því, að hann hef-
ir ekki sjest síðan hann fór inn
í íbúð yðar?“
„Nei, ekkert“.
„Madame er alveg viss um
það?“
„Já“.
Lögreglustjórinn skrifaði eitt
hvað á blað, sem lá á borðinu
fyrir framan hann. Hann var
svo rólegur að' sjá, að hún var
algjörlega óviðbúin spurningu
hr. Frank Vaaghan“, sagði ■ þeirrj; sem hann nú slengdi að
hann afoakandi. „Madame var henni.
kunnug hr. Vaughan?“ | „Madame vill ef til vi-ll gjöra
„Vissulega“, svaraði Stella svo vel og skýra, hvernig á því
kuldalega. „Hann var maðurinn stóð, • að skotið var af byssu í
minn. Við skildum fyrir ári síð- íbúð hennar um kl. 10.15?“
an“. j Stella reis, eins og ósjálfrátt,
„Já, einmitt". Yfirvaldið til hálfs upp úr sæti sínu.
nuddaði saman höndunum, eins „Og Madame vill ef til vill
og upplýsingar þessar væru einnig skýra það, hversvegna
sjerlega ánægjulegar fyrir hún gekk niður að horninu
hann. „Er langt síðan Madame nokkrum mínútum seinna og
hefir sjeð hr. Vaughan?“ henti byssunni niður um sorp-
„Jeg hitti hann kvöldið áður gatið?“
eh jeg fór frá New York“, svar j Andartak var dauðaþögn í
aði Stella. ’herberginu, þannig, að greini-
„Nú, já. Þá komum við að lega mátti heyra óreglulegan
kjarna málsins. Hvernig stóð andardrátt Stellu.
á því, að þið hittust?“ | Þá sagði Redfern: „Hvað
„Jeg get ekki sjeð“, 'sagði eigið þjer eiginlega við með
Stella, „hvernig það getur á þessu?“
nokkurn hátt varðað lögregl- „Gjörið svo vel að skifta yð-
una‘■ ‘ ur ekki af þessu“, sagði lög-
Redfern beygði sig áfram. reglustjórinn. „Maður hefir
Það var ekki hægt að sjá á hon horfið. Hann sást fara inn í íbúð
um, að hann væri kvíðinn. konu yðar, en hann sást ekki
„Jeg held, góða mín, að það koma þaðan út aftur. Og síðan
sje best fyrir þig að svara öll- það kvöld — fyrir 10 dögum
um spurningunum á sem ein- síðan — hefir ekkert til hans
faldastan hátt. Þú hefir ekk- spurst. Það er vitað, að það
*ert, sem þú þarft að leyna, og var tvisvar skotið af byssu —
eftir því, sem mjer skilst, er byssu, sem tilheyrði Madame —
það aðeins hvarx Vaughans, í íbúð hennar, og hún gerði síð-
sem lögreglan hefir áhuga á“. an tilraun til þess að losna við
„Já, einmitt“, sagði lögreglu-
stjórinn og brosti.
Stella ypti öxlum. Hún hafði
nú nokkurn veginn náð sjer
aftur.
„Jæja þá“, sagði hún. „Hann
skrifaði mjer, að hann þyrfti
að ræða við mig um áríðandi
mál, og sagði jeg þá, að hann
gæti komið heim til mín og
talað við mig á föstudagskvöld
ið. Hann gerði það. Við töluð-
um síðan saman í rúma klukku
stund — eða ef til vill eina og
hálfa klukkustund — og þá
fór hann. Það er alt og sumt“.
„Þetta máí, sem hann þurfti
að ræða við yður — hvað var
það?“
„Jeg neita að svara þessari
spurningu“, sagði Stella og
roðnaði, „því að það var al-
gjört einkamál, sem engan
varðar nema okkur“.
„Og samtal ykkar fór vin-
samlega fram? Ekkert rifr-
ildi?“
Það fór ekki fram hjá lög-
reglustjóranum, að hún fölnaði
skyndilega.
„Vissulega ekki“. Hún reyndi
að brosa. „Það var ekkert rifr-
ildi. Við fengum okkur cock-
vopnið. Ef Madame gæti gefið
einhverja skýringu á þessu,
þætti okkur mjög vænt um
það‘\
Það varð aftur þögn dálitla
stund. Þá hrópaði Stella í ör-
væntingu:
„Halda þeir, að jeg hafi myrt
Frank?“
„Það sagði jeg ekki, Madame.
Jeg bað yður aðeins um skýr-
ingu“.
„Þú segir ekkert, Stella“,
sagði Redfern, „að minsta kosti
ekki fyrr en við höfum talað
við lögfræðing. Þú ert ekki
skyldug til þess að svara nein-
um spurningum. Hvað svo sem
gerðist þetta kvöld, þá er það
ekkert í sambandi við þetta
hvarf Vaughans. — Haldið þjer
einnig, að kona mín hafi falið
líkið, eins og byssuna?"
„Jeg held ekkert, monsieur.
Jeg spyr aðeins nauðsynlegra
kpurninga“.
„Sem við munum ekki
svara“.
„Það er mjög óviturlegt af
yður, monsieur“.
„Guð minn góður“, hrópaði
Redfern. „Jeg kom sjálfur heim
til hennar hálftíma eftir að
var farinn — farinn segi jeg.
Það hlýtur a. m. k. að sanna
það, að hann fór þaðan lif-
andi“.
Lögreglustjórinn horfði á
hann.
„Jeg er hræddur um ekki“,
sagði hann.
Andartak starði Redfern á
hann, áður en honum varð
ljóst, við hvað hann átti. Síð-
an hló hann kuldalega.
„Jeg skil“, sagði hann. „Þjer
haldið, að kona mín hafi skot-
ið hann, og við síðan falið lík-
ið í fjelagi. Og hvernig haldið
þjer, að við höfum farið að
því?“
Lögreglustjórinn ypti öxlum
og sneri sjálfblekung milli
fingra sjer.
„Jeg er hjer aðeins til þess
að spyrja“, sagði hann. Síðan
sneri hann sjer snögglega að
Stellu. „Vaughan sagði yður
ekki, hvert hann ætlaði?“
Varir hennar skulfu.
„Nei“.
„Og þjer sverjið, að hann
hafi yfirgefið íbúð yðar — á
lífi — á xmilli klukkan tíu og
hálf ellefu?“
„Já“.
Lögreglustjórinn stóð á fæt-
ur.
„Jeg mun bíða frekari fyrir-
skipana“, sagði hann.
„Getum við þá farið?“
„Já, vissulega. Jeg hefi ekk-
ert vald til þess að halda ykk-
ur eftir. Þjer vilduð ef til vill
gjöra svo vel og gefa mjer
heimilisfang yðar?“
„Við verðum hjerna í nótt“,
sagði Redfern, „en förum til
Antibes á morgun og dveljum
þar á Hótel Evrópa“.
„Þakka yður fyrir, monsieur,
madame.“ Hann hneigði sig
kurteislega.
Þegar þau voru farin, starði
Risafuglinn
Æfintýr eftir P. Chr. Asbjörnsen.
7.
skipsmenn máttu ekki vera að horfa neitt í kringum sig.
Þegar báturinn var kominn á hlið við skipið, lyfti kon-
ungssonur kylfunni aftur, og um leið brast á beljandi
stormur, sjórinn stóð umhverfis skipið í hvítu löðri, svo
enn höfðu skipsmenn eitthvað annað að gera en líta í átt-
ina til bátsins. Hann kom að landi löngu á undan skipinu,
og þegar hann hafði borið allt sitt upp úr bátnum, ýtti
hann honum frá landi aftur og sagði: ,,Heim með þig, bát-
ur!“ Og báturinn af stað með það sama.
Svo klæddist konungssonur sjómannsklæðum og fór
upp í gamalt og hrörlegt kot þar á ströndinni, þar sem
kerling nokkur bjó. Henni sagði hann að hann væri'há-
seti, sem hefði orðið skipreika og hefðu allir skipverjar
drukknað nema hann einn. Og svo bað hann hana að lofd
sjer að vera og lána sjer húsaskjól fyrir sig og það af eig-
um sínum, sem hann hefði bjargað.
„Hvernig í ósköpunum á jeg að geta það“, sagði konan.
„Jeg get engum lofað að vera, þú sjerð hvernig lítur út
hjerna. Jeg á ekki einu sinni rúmið til þess að sofa í, og
því síður rúm hana gestum“.
„Mjer er alveg sama um það“, sagði „sjómaðurinn“. Ef
jeg bara fæ þak yfir höfuðið, þá get jeg gjarna legið á
gólfinu. Og ekki geturðu úthýst mjer, ef jeg geri mjer
allt að góðu, eins og það er“.
Um kvöldið flutti hann farangur sinn inn í kotið ker-
lingarinnar, og ekki var hann fyrr kominn inn, en kerla
tók heldur betur til að spyrja hann spjörunum úr, hana
langaði til þess að fá frjettir til að hlaupa með. Hún spurði
hann hver hann væri, hvaðan hann væri. hvar hann hefði
verið, hvað hann hefði meðferðis og hvert hann ætlaði og
hvort hann hefði ekkert heyrt um konungsdæturnar tólf
sem fyrir mörgum herrans árum hefðu horfið, og margt
og margt annað spurði hún um og yrði of langt mál að
telja það allt upp. En hann sagðist vera svo lasinn eftir'
sjóvolkið, hefði svo mikinn höfuðverk eftir að veltast í
briminu, að hann gæti ekki munað nokkurn skapaðan
hlut sem stæði, Hún yrði að lofa sjer að jafna sig nokkra
daga, og þá skýldi hún fá að vita allt sem hún hefði spurt
um og meira til. Daginn eftir tók kerling aftur til að
spyrja og» nauða, en sjómaðurinn hafði enn svo mikinn
höfuðverk eftir illviðrið, að hann vissi ekki neitt og flest
sem hann sagði var óttalegt rugl. En samt heppnaðist
honurn svo lítið bar á að skjóta inn í, að hann vissi nú
kannske eitthvað um konungsdæturnar. Og um leið rauk
tail saman, áður en hann fór“. Vaughan fór þaðan. Og hann
Bókasafnið í Vadikaninu er
eitt hið stærsta bókasafn í
heimi. Það er um 260 þús. bæk
ur og 30 þús. handrit. Dýrmæt-
asta handritið er biblíuhandrit-
ið Corex Vadicanus frá því um
350 e. Kr. Það er 759 bókfells-
blöð, hver síða þrídálkuð og 42
línur í hverjum dálki. Hand-
ritið var lengi óaðgengilegt, þar
til Tischendorf gaf það út 1867.
Seinna kom kaþólsk útgáfa af
því, en það var fyrst á árunum
1889—90, sem það var að fullu
aðgengilegt öllum vísindamönn
um, því að þá var það alt ljós-
prentað.
★
Lengi hefir verið leitað, hvar
Maraþonsbardagi hafi staðið
490 f. Kr. En nú hafa menn
komið niður á beinagrindur og
forna hjálma og vopn af spart-
verskum uppruna. Sjerfræð-
ingar fylgjast með uppgreftr-
inum af miklum áhuga. Þeir
þykjast hafa fundið gröf, sem
rúmar bein 300 Spartverja, er
fallið höfðu í Maraþonsbar-
daga, er Grikkir unnu sigur á
ofurefli liðs Persa undir for-
ustu Dariusar konungs þeirra.
★
I Louisianaríki í Amefíku
var Henry Clay Warmouth ár-
ið 1868 kosinn landstjóri með
yfirgnæfandi meiri hluta,
vegna þess, að hann lofaði
negrunum, að hann skyldi, ef
hann fengi embættið, búa til
vjel, sem gæti dælt ,,svarta“
blóðinu úr líkama þeirra og
„hvítu“ blóði í staðinn.
★
Mr. Harry Williams frá Mar-
gate getur verið stoltur af yfir-
vararskeggi sínu. Það er 39
cm. að lengd og er svo þekt í
Englandi, að brjef frá Birming-
ham komast án nokkurrar taf-
ar til hans, þrátt fyrir, að ut-
anáskriftin væri ekki önnur en
mynd af stóru yfirvararskéggi
og orðin: Margate, Kent.
Meðal 600.000.000 íbúa jarð-
arinnar er svínið bannfært sem
sáurugur og óbóðlegur manna-
matur.
Málarinn Whistler var í
kvöldboði, þegar heldur leið-
inlegur maðúr kemur til hans
og segir:
„Vitið þjer það, hr. Whistl-
er, að jeg gekk fram hjá húsi
yðar í gærkvöldi?"
„Þakka yður fyrir“, svaraði
málarinn.
Einn velunnari blaðsins sendi
„Með Morgunkaffinu“ eftir-
farandi:
Göring sagði: — Jeg ýil held
ur fallbyssur en smjör.
Já, hann hefir þá liklega ekki
átt von á að fá smjörþefinn af
fallbyssunum.
í amerískum skóla.
Kennarinn: „Hver var fyrsti
maðurinn?
Nemandinn: „Washington“.
Kennarinn: „Nei, nei, Adam
var fyrsti maðurinn."
Nemanúinn: „Ef þú átt við
útlendinga, geri jeg ráð fyrir,
að hann hafi verið það“.