Morgunblaðið - 29.06.1944, Qupperneq 10

10
Fimtudagur 29. júní 1944
MORGUNBLADIÐ
Sophia MacDurfrane.
1Á/. Someriet r^Jauak
>,am:
í leit að
lífshamingju
— 30. dagur —
„Auðvitað hafði Sophia vesl-
ingurinn ekki ráð á að kaupa
neitt hjá Molyneux, svo að
Jsabel — þú veist hve göfug-
lynd hún er, og þegar öllu var
á botninn hvolft, höfðu þær
þekst frá því að þær voru bö'rn
— bauðst til þess að kaupa
handa henni kjól, svo að hún
hefðí a. m. k. eitthvað almenni-
legt til þess að gifta sig í. Auð-
vitað þáði hún það með þökk-
um“.
„Jæja, í stuttu máli bað Isa
bel hana að koma heim til sín.
dag einn kl. 3, svo að þær gætu
íarið saman,Aii þess að máta í
síðasta sinn. Sophia kom, en til
allrar óhamingju þurfti Isabel
að fara með annað barnið til
tannlæknis, og kom ekki heim
aftur fyrr en kl. 4, og þá var
Sophia farin. Isabel hjelt að
hún hefði orðið leið á að bíða
og farið á undan til Molyneux,
og fór því þangað þegar í stað.
En hún hafði ekki sjest þar.
Þar beið hún lengi eftir henni,
en árangurslaust. Hún hjelt því
heim aftur. Þau ætluðu öll að
borða kvöldverð saman, og þeg
ár Larry kom, var það fyrsta,
sem Isabell spurði hann um,
hvar Sophia væri.
Hann vissi það ekki og.
hringdi heim til hennar, en eng
inn svaraði, og hann sagðist því
ætla að fara þangað sjálfur.
Þau biðu eins lengi og þau gátu
með matinn, en þar eð hvorugt
þeirra kom aftur, borðuðu þau
hann tvö ein.
,,Þú veist, hvernig líf Sophiu
var, áður en við hittum hana í
Lappe-götu. Það er svei mjer
óheillavænleg hugmynd, þegar
þjer datt í hug að fara með okk
ur þangað. Larry leitaði að
henni alt kvöldið á kránum,
þar sem hún hafði verið vön
að koma, en fann hana hvergi.
Hann fór heim til hennar hvað
eftir annað, en dyravörðurinn
sagði að hún hefði ekki komið
þangað. Hann leitaði hennar í
þrjá daga. En hún var gjörsam
lega horfin. Fjórða daginn fór
hann aftur heim til hennar, og
þá sagði dyravörðurinn honum,
að hún hefði komið þangað, tek
ið farangur sinn og farið eitt-
hvað í bíl“.
„Var Larry ekki órólegur“.
„Jeg sá hann ekki. En Isabel
sagði mjer, að hann hefði verið
það“.
„Hún skrifaði ekki eða ljet
heyra neitt frá sjer?“
„Nei“.
Jeg hugsaði um þetta dálitla
stund.
„Hvað heldur þú um þetta?“
sagði jég.
„Nákvæmlega það sama og
þú, væni miinn. Hún hjelt það
ekki út. Hún fór að svalla aft-
U"“.
Það var svo sem augljóst, en
engu að síður var það undar-
legt. Því skyldi hún einmitt
hafa valið þennan tíma til þess
að hlaupast á brott?
„Hvernig tók Isabel þessu?“
„Auðvitað þótti henni þetta
leitt, en hún er skynsöm stúlka
og sagði mjer, að það hefði alt-
af verið sín hyggja, að ógæfa
væri fyrir Larry að giftast
stúlku eins og Sophiu“.
„Og Larry?“
„Isabell hefir verið mjög góð
við hann. Hún segir að það erf
iðasta sje, að hann vilji ekkert
um það tala. En hann nær sjer
aftur. Isabel segir, að hann
hafi aldrei elskað Sophiu. Hann
ætlaði aðeins að giftast henni
vegna einhverrar misskildrar
riddaramensku11.
Jeg sá Isabel í anda setja
upp hugrekkissvip við úrslit
þessi, sem hún var í rauninni
mjög fegin yfir. Og jeg vissi
það, að næst þegar hún hitti
mig, myndi_hún benda mjer á,
að hún hefði vitað allan tím-
ann, hvernig fara mundi.
En það leið nærri því heilt
ár þar til jeg sá hana aftur, og
þótt jeg hefði þá getað sagt
henni dálítið um Sophiu, sem
hefði vakið hana til umhugsun
ar, kærði jeg mig ekkert um
það. Jeg dvaldi í Lundúnum
fram að jólum, en þá fór jeg
beina leið til Riviera-strandar-
innar, án þess að stansa nokk-
uð í París. Jeg byrjaði þá að
vinna að skáldsögu, og hjelt
mig því utan við skarkala lífs-
ins næstu mánuði.
★
í júní hafði jeg lokið því erf-
iðasta í sögu minni, og fanst
því að jeg eiga skilið að fá mjer
frí. Jeg tók saman pjönkur mín
ar, fór um borð í skútuna, sem
við vorum vön að baða okkur
frá í Baie des Fosses á sumrin,
og sigldi meðfram ströndinni í
áttina til Marseilles. Okkur
byrjaði illa, og sigldum því
mestan hluta leiðarinnar fyrir
Ijelegu mótorafli. Við dvöldum
eina nótt í Cannes, aðra í
Sainte Maxime og þá þriðju í
Sanary. Síðan sigldum við til
Toulon.
Við komum þangað um há-
degisbil og síðar um daginp fór
jeg í land, og gekk 1 hægðum
mínum meðfram hafnargarðin-
um og horfði á fólkið. Alt í
einu kom jeg auga á Sophiu og
um leið kom hún auga á mig.
Hún brosti og veifaði til mín
hendinni. Jeg gekk til hennar
og heilsaði henni. Hún sat ein
við lítið borð með tómt glas
fyrir framan sig.
„Gjörið svo vel að fá yður
sæti. Við skulum fá okkur eitt
hvað að drekka“.
Jeg þakkaði fyrir og settist
niður.
Hún var í röndóttri peysu,
blárri og hvítri, eins og frönsku
sjómennirnir nota, rauðum síð-
buxum og rauðum skó. Hún
var hattlaus og hár hennar,
mjög stuttklippt, var nærri því
silfurlítað. Hún var nú jafn
mikið förðuð og þegar við hitt-
um hana forðum í Lappe-götu.
Hún bljes frá sjer stóru
reykjarskýi og fór að hlæja.
„Jeg giftist Larry aldrei, eft-
ir alt saman“.
„Jeg veit það. Hversvegna
ekki?“
„Góði minn, þegar á átti að
herða gat jeg ekki látið Larry
leika dýrling, er frelsaði mig,
syndum spilta sálina".
„Hvernig stóð á því, að þjer
skiptuð um skoðun á síðustu
stundu?“
Hún leit háðslega á m.ig Hun
var líkust ódælum strák-
hvolpi. En hún var meira að-
laðandi núna, en þegar jég sá
hana síðast í rauða kjólnum.
„Langar yður til þess að vita
það?“
Jeg kinkaði kolli. Þjónninn
kom nú með bjórinn, sem jeg
hafði beðið um handa sjálfum
mjer og brennivínið handa
Sophiu. Húú kveikti sjer í öðr
um vindling.
„Jeg hafði ekki bragðað vín
í þriá mánuði. Mjer leið hræði-
lega. Stundum, þegar jeg var
ein, langaði mig til þess að
hrópa eins hátt og jeg gat: Jeg
get þetta ekki! Jeg get þetta
ekki!“
„Isabel ætlaði að gefa mjer
brúðarkjólinn. — Hvað skyldi
annars hafa orðið af honum?
Hann var ferskjuliðaður. . Jeg
átti að koma við hjá henni og
við ætluðum saman til Mol-
yneux. Jeg ætla aðeins að segja
þet^a, Isabel til hróss: Það, sem
hún ekki veit um föt, hlýtur
sannarlega að vera þess vert
maður kynni sjer það. Þegar
jeg kom heim til hennar, sagði
þjónninn mjer, að hún hefði
orðið að fara með Joan til
tannlæknis, en skilið eftir þau
boð til mín, að hún kæmi rjett
strax“.
„Jeg fór inn í dagstofuna. Á
■borðinu stóðu tómir kaffibollar,
og bað jeg þjóninn að gefa
,mjer kaffi. Kaffi var þá það
eina, sem hjelt mjer uppi.
Hann sagðist ætla að ná í það
handa mjer, og fór með tómu
bollana og kaffikönnuna fram.
Hann skildi eftir flösku á
bakka. Jeg leit á hana og sá að
það var pólska vínið, sem þið
voruð að tala um á Ritz“.
• „Zubrovka. Jeg man að Elli-
ott sagðist ætla að senda Isabel
nokkrar flöskur af því“.
„Þið gumuðuð öll af, hve ilm
ur þess væri góður, og jeg var
forvitin. Jeg tók tappann úr
flöskunni og þefaði að því. Það
var rjett. Það var skolli góð
af því lyktin. Þetta var hræði-
leg freisting, en jeg sagði vift
sjálfa mig: Fjandinn eigi það.
■ Jeg ætla ekki að líta við því, og
jeg kveikti mjer í vindlingi.Jeg
átti von á Isabel á hverju
augnabliki, en hún kom ekki.
Jeg var orðin mjög óróleg. Jeg
þoli mjög illa að bíða svona og
þarna var ekkert að lesa. Jeg
fór að ganga fram og aftur í
herberginu og horfa á myndirn
ar á veggjunum, en vissi þó alt
af af flösku-fjandanum. Þá
datt mjer í hug, að jeg skyldi
hella dálitlu af víninu í glas og
horfa á það. Það var svo faileg;,
"á litinn“.
„Fölgrænt“.
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
Matti vitgranni
Æfintýri eftir P. Chr. Asbjörnsen.
5.
„Æ, bjáni geturðu verið“, sagði móðir hans. „Nú hef-
irðu ekkert fengið fyrir alt stritið, en hefðirðu verið svo-
lítið skynsamari, ættirðu nú bæði mat og brennivín, hey
, og verkfæri. Fyrst þjer gengur þetta svona illa, þá veit
jeg ekki hvað jeg á við þig að gera. Kanske myndirðu nú
lagast eitthvað, ef þú fengir þjer konu, eins og hver
almennilegur maður, konu, sem gæti hugsað svolítið
fyrir þjer. Jeg held það sje best að þú reynir að fara af
stað og finna þjer konu, en þá verðurðu að haga þjer
eins og maður á leiðinni og heilsa, þegar þú hittir fólk“.
„Hvað á jeg þá að segja?“ spurði Matti.
„Þarftu að spyrja um það? Auðvitað segirðu: í Guðs-
friði“.
„Já, jeg skal gera eins og þú segir“, sagði Matti og svo
lagði hann af stað í bónorðsför. Þegar hann var kominn
’ nokkuð á veg, mætti hann úlfi með 7 unga og þegar hann
nálgaðist úlfana, nam hann staðar og heilsaði: „í Guðs
friði“. Þegar hann var búinn að segja þetta, fór hann
,heim affur. „Jeg sagði það sem þú varst búin að skipa
mjer, mamma“, sagði hann við móður sína.
„Hvað sagðirðu þá?“ spurði móðir hans.
„í Guðs friði, sagði jeg“, kvað Matti.
„Hverjum mættirðu þá?“ spurði móðirin.
„Jeg mætti úlfi með sjö unga“, sagði Matti.
„Altaf ertu sjálfum þjer líkur“, sagði móðir hans. „Af
hverju þurftir þú nú að segja í Guðs friði við úlfinn?
Auðvitað áttirðu að klappa saman lófunum og segja:
Svei, svei, óþokkinn þinn. Það áttirðu að segja“.
„Æ, vertu nú ekki að þessu, mamma, þetta skal jeg
segja seinna“, sageh Matti og rauk aftur af stað, og þegar
hann var kominn nokkuð eftir veginum, mætti hann brúð-
kaupsför. Þá nam hann staðar, og þegar hann var rjett
hjá brúðhjónunum, skelti hann saman lófunum og hróp-
aði: „Svei, svei, óþokki“. Svo fór hann heim til mömmu
sinnar aftur. „Jeg gerði það, sem þú baðst mig um,
mamma, en barinn var jeg fyrir það“, sagði Matti, þegar
■ hann kom heim.
„Hvað gerðirðu þá?“ spurði móðir hans.
• „Jeg skelti saman lófunum og sagði: Svei, svei óþokki“.
„Hverjum mættirðu, drengur?“ spurði móðir hans.
' „Jeg mætti brúðkaupsför“, sagði Matti.
„Æ, skelfingar heimskingi geturðu verið“, sagði móðir
Eitt sitt sat Skoti með kunn-
ingja sínum inni á kaffihúsi.
Þegar að því kom, að gera
skyldi upp reikninginn, heyrð-
ist Skotinn segja: «í,Jeg skal
borga þetta“. Þjónninn krafði
hann því um andvirðið.
Daginn eftir birtu blöðin með
feitletruðum fyrirsögnum: —
„Skoti myrðir búktalara11.
★
— Þú ert að æfa söng. Var
það erfitt?
— Já, kennarinn vildi fá pen
inga fyrir kensluna.
★
Frá Chicago.
— Hvernig fór hann Kristó-
fer að því að sleppa?
— Fyrir snarræði. Hann
skaut eina vitnið, sem til var.
★
— Eruð þjer alveg viss um,
að ein flaska af þessu meðali
nægi til þess gð rækta á mjer
skallann?
— Já, það held jeg. Að
minsta kosti hefir það aldrei
komið fyrir að nokkur maður
hafi keypt meira en eina
flösku.
—' Heyrði konan þín, þegar
þú komst heim í nótt?
— Þú getur getið því nærri.
Hún sefur svo laust, að hún
heyrir, þegar loftvogin fellur.
★ .
Hún: — Heyrðu, hvað fengi
jeg, ef jeg skamtaði þjer svona
mat á hverjum degi?
Hann: — Líftrygginguna
mína greidda.
★
Tveir prófessorar voru að
tala saman, og annar þeirra
kvartaði um það, að hann gæti
aldrei munað, hvað kona sín og
börn væru gömul.
— Það gæti aldrei komið fyr
ir mig, svaraði hinn.
— Hvernig ferðu að því að
muna aldur þeirra?
— Það er ekkert auðveldara.
Elsti sonur minn er fæddur
2630 árum eftir stofnun Róma
borgar. Yngri sonur minn er
fæddur 2255 árum eftir dauða
Xenophons. Dóttir mín er fædd
1823 árum eftir eyðileggingu
Pompejis. Og konan mín er
fædd 1918 árum eftir morð
Caesars.
Sumargestur: — Mjer sýnd-