Morgunblaðið - 20.09.1944, Blaðsíða 10

10

MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 20. sept.
Galdrafuglinn Koko
Æfintýr eftir Anthony Armstrong.
14.
og sýndi það svo glögt, að galdrameistarinn, sem var
nokkuð slunginn náungi, greip tækifærið til þess að fara
fram á allmikla fjárfúlgu til þess að kaupa einhverja
töfravjel, sem hann sagði að sig hefði lengi langað í. Þeg-
ar konungur hafði lofað galdrameistaranum þessu skrif-
lega, greip hann í hönd honum og dró hann með sjer inn
í sitt eigið einkaherbergi, þar sem enginn mátti fara inn,
nema í för með konungi. Og þar sagði konungur töfra-
manni sínum upp alla söguna.
„Og nú verður þú að finna einhver ráð til þess að við
getum haft þenna árans basilisk hjer og þóknast þannig
þrjótnum í Granada, og komist þó hjá öllum þeim óþæg-
indum, sem af þessum erkifugli hafa verið. Nú, jeg var
í tvo tíma að brjóta heilann um það» hvað jeg ætti að gera
við myndastyttur af fjórum litlum strákum, sem voru að
klifra yfir girðingu“.
„Yðar hátign“, sagði galdramaðurinn og bjóst til að
fara. „Jeg athuga á morgun hvað jeg get gert í þessu
máli“.
„Góða nótt“, sagði konungurinn og bætti við: „Og jeg
vildi helst að þú y r ð i r hjer á morgun, — þú skilur hváð
jeg meina“.
„Auðvitað“.
„Ja, jeg meina að þjer finst ekki þú vera að hverfa aft-
ur, eða neitt svoleiðis. Kanske þú hefðir betra af að fá
eitthvert meðal, — kínin eða slíkt.“
„Nei, mjer líður prýðilega“.
„Agætt, og gættu nú sjálfs þín fyrir þessum basilisk,
því ekkert veit jeg hvar jeg ætti að setja þig, ef þú yrðir
að steini. Það er orðið fult í hverjum krók og kima, —
ja, nema jeg setji þig hjerna fyrir neðan aðalstigann og
þú gætir þá haldið á blysi ...“.
Galdrameistaranum fanst nú þetta tal fara að verða
hálf óhugnanlegt.
„Basiliskar eru barnaleikur fyrir mig“, sagði hann
kuldalega og fór. Konungurinn svaf betur þá nóttina en
hann hafði gert dögum saman.
Morguninn eftir kom galdrameistarinn að máli við kon-
unginn og ráðherrann.
„Jeg ætla að heimsækja þenna basilisk í dag”, sagði
hann hátíðlegur í bragði. „Jeg er að búa til svolítinn
hlut. sem mun gera sitt gagn í þessu máli”.
„Ágætt, ágætt“, sagði konungurinn og neri saman
Peggy skellti upp úr. „Nei,
það er áreiðanlega ekki kólera“.
Hún beygði sig niður og hvísl-
aði einhverju í eyra hennar.
„Já“, svaraði Miranda, og
taldi dagana í huganum. „En
hvað kemur það —?“ Hún þagn
aði og starði undrandi á
Peggy. Hún hafði ekki aðra líf
fræðilega þekkingu en þá, sem
hún hafði fengið í umgengni
sinni við húsdýrin, en alt í
einu mundi hún eftir veikind-
um Abigail mánuðina áður en
Charity fæddist.
„Jæja, frú?“ sagði Peggy og
kýmdi. Vesalings fallega frúin
var saklaus eins og unglamb!
„Jeg get ekki trúað því“,
tautaði Miranda, eins og við
sjálfa sig.
„Svona er lífið, frú“, sagði
Peggy fjörlega. „Fyrst er það
rúmið og síðan vaggan, eins og
blessunin hún móðir mín var
vön að segja. En nú ætla jeg að
fara, svo að þjer getið hvílt yð
ur“.
„Nei, farðu ekki“. Miranda
rjetti út höndina. „Jeg vil ekki
vera ein. Vertu hjá mjer dá-
litla stund, og spjallaðu við
mig“.
Stúlkan leit á fölt andlitið á
koddanum.
Eftir því, sem Peggy vissi
best, var ekkert að Miröndu
annað en hún var dálítið undar
leg í maganum. En þó var þján
inga-svipur á fölu andliti henn
ar. Nei, þótt undarlegt kynni
að virðast, voru þeir ríku ekki
altaf hamingjusamir.
Hún settist niður við hlið
’ina á rúminu. „Um hvað á jeg
að tala við yður?“ spurði hún
blíðlega.
„Segðu mjer frá heimili
þínu á írlandi — ef þú getur
talað um það sársaukalaust".
Miranda kærði sig lítið um,
hvað stúlkan sagði. Hún vildi
aðeins hafa einhvern hjá sjer.
Peggy byrjaði að tala, g
brátt gleymdi hún sjálfri sjer
og"Miröndu. Hún talaði um
heimili sitt. — Hún var ættuð
frá einum af fegurstu stöðum
írlands, bökkum Lough Leane,
Killarney. Foreldrar hennar
höfðu ætíð verið fátæk, en þau
höfðu unað glöð við sitt.. Það
var sama hve mjólkin var þunn
eða jarðeplin fá, altaf gat hin
fallega, rauðhærða móðir
þeirra fengið þau til þess að
gleyma hungrinu með glað-
værð sinni og góðu skapi. En
svo dó litla kýrin þeirra og
þau höfðu enga mjólk. Og brátt
höfðu þau ekki jarðepli held-
ur. Dag einn lagðist móðir
þeirra í rúmið, með mánaðar-
gamla dóttur sína í örmum
sjer. Hún komst aldrei á fætur
aftur. Þau hefðu öll orðið
hungurmorða — því nágrann-
arir voru ekki betur settir en
þau — ef sóknarpresturinn
hefði ekki hjálpað þeim. Hann
sendi föður Peggy til Belfast,
þar sem enn var vinnu að fá,
og þrem systkinum hennar
kom hann fyrir á góðgerðastofn
un. Og síðan hjálpaði hann
Peggy, ásamt öðru ungu fólki
þaðan úr sveitinni, til þess að
komast til Ameríku.
En Peggy dvaldi ekki lengi
við ógnir ög skelfingu, hungur
og dauða. Hún lýsti náttúru-
fegurðinni í Killarney, vötnun
um þrem, sem glitruðu eins og
gimsteinar í tunglskininu á
kvöldin. Og hún sagði frá rós-
unum, sem uxu viltar í röku,
heitu andrúmsloftinu, heima í
sveitinni hennar.
Þegar hún tók eftir því að
Miránda hlustaði á hana með
vaxandi ákafa, óx henni ás-
megin. Hún gerði krossmark
og lækkaði róminn og tók að
segja henni frá turninum og
kirkjunni við Aghadoe. „Eng-
inn dauðlegur maður hefir dval
ið þar, síðan svarti O’Donohues
d. En sagt er, að litla fólkið
dansi í turninum á tunglskins-
nóttum“.
„Litla fólkið?“ endurtók Mir
anda og brosti. „Áttu við álf-
ana?“
,,Uss!“ hvíslaði Peggy og leit
óttaslegin í kringum sig. „Ekki
nefna nafn þeirra, þá koma
þeir“. En síðan leit hún á Mir-
öndu, og fór að skellihlæja.
Miranda andvarpaði.
„Peggy, þú hefir góð áhrif á
mig“. Hún leit ekki lengur á
hana sem fáfróða þjónustu-
stúlku. Hún leit fremur á hana
sem vin og jafningja. Hin gagn
kvæma samúð þeirra vann
bug á mun þeim, er var á
uppeldi þeirra og stöðu. En stöð
ur okkar voru upprunalega
svipaðar, hugsaði Miranda. —-
Hún hafði og alist upp á
bóndabæ.
„Hvað hefirðu mikið mánað-
arkaup hjerna, Peggy?“ spurði
hún alt í einu.
Kvíðasvipur kom á andlit
stúlkunnar. Hvað skyldi nú
vera á seiði? „Jeg fæ fjóra doll
ara á mánuði, frú — fyrir utan
þjórfje“.
Miranda settist upp í rúminu.
„Viltu fara hjeðan, og koma til
mín? Þú skalt fá —“, hún hik-
aði, þar eð hún vissi mætavel,
að Nikulás myndi verða erfiður
viðureignar. En síðan hjelt hún
áfram. „Þú skalt fá tuttugu
dollara á mánuði. Þá geturðu
hjálpað yngri systkinum þín-
úm og borgað föður Donovan
það, sem hann lánaði þjer —
er það ekki?“
Peggy reis á fætur og starði
undrandi á Miröndu, því að
svipur hennar var biðjandi,
eins og hún væri að biðja Peggy
um að gera sjer mikinn greiða.
„Jesú Maríuson — þjer eruð
að gera gys að mjer, frú!“
átundi hún loks.
„Auðvitað ekki. Jeg vil fá
þig, Peggy“. Og um leið og hún
sleppti orðinu, vissi hún, að það
var einmitt það, sem hún vildi.
Hún vildi fá Peggy sem banda
mann, er tilheyrði henni og
stæði við hlið hennar á Dragon
wyck, þar sem Nikulás rjeði
lögum og lofum.
Peggy kraup niður við hlið-
ina á rúminii og strauk feimnis
lega hönd Miröndu. „Það væri
dásamlegt að vinna fyrir yður,
frú. „En hafið þjer gleymt því,
að jeg er hölt? J%g fótbrotnaði
fyrir tíu árum síðan, datt niður
af hlöðunni heima, og brotið
greri skakkt saman. Það er ekki
svo að skilja, að jeg sje ekki
hraust og fær til allrar vinnu,
þrátt fyrir það“, flýtti hún sjer
að bæta við, til þess að koma
í veg fyrir meðaumkvun þá,
sem hún óttaðist svo mjög.
„Það gerir ekkert til“, sagði
Miranda. Hún þrýsti hönd
hennar. „Það er þá útkljáð?“
Peggy brosti og kinkaði kolli.
En svo sagði hún alt í einu, al-
varleg á svip: „Hvað segir
hann við þessu?“
Miranda þurfti ekki að spyrja
um, hver „hann“, væri. „Hafðu
engar áhyggjur af því“, sagði
hún, og brosti. En hún vissi að
hún varð að halda mjög kæn-
lega á málunum, og mátti ekki
láta Nikulás renna grun í, að
hún liti á Peggy öðruvísi en
venjulega þjónustustúlku, ef
hún átti að fá samþykki hans,
til þess að halda henni. Því að
hann kærði sig ekki um, að hún
eignaðist neina vini. Fyrst í
stað hafði hún unað því vel, að
Nikulás skyldi vilja einangra
þau þannig frá umheiminum.
Það sýndi aðeins, hve ást hans
var mikil. En þegar það kom í
ljós, að hann virtist ætlast til
þess, að hún sliti einnig öllu
sambandi við Abgail og heimili
sitt, fór henni ekki að lítast á
blikuna. Hún hafði gert ráð fyr
ir því, að Abigail kæmi í heim-
sókn til þeirra, þegar þau væru
setst að á Dragonwyck. Hún
hafði ætlað að senda Ephraim
peninga, svo að hann gæti feng
ið stúlku til þess að hugsa um
heimilið á meðan, því að hvaða
gagn var í því að vera ríkur,
ef maður gat ekki hjálpað fjöl
‘skyldu sinni? Hún hafði þaul-
hugsað málið áður en hún lagði
það fyrir Nikulás.
Fyrirlitning hans á því, að
henni skyldi hafa dottið slík
fjarstæða í hug, hafði verið svo
mikil, að hún gat enn komið
henni til þess að roðna, ef henni
varð hugsað til hennar. En
hann hafði aftur á móti tjáð
sig fúsan til þess að senda
Wells-hjónunum peninga, ef
hún hjeldi, að þau þyrftu þess
með, og hann hafði tekið upp
peningaveski sitt. En hún hafði
stöðvað hann. Ephraim og
Abigail myndu aldrei þiggja
peninga, sem rjett væri að
þeim eins og ölmusa.
1 Rissblokkir 3
I 8
g fyrir barnaskólabörn. — g
§ Blokkin á 0.25 au. Fást hjá 1
as e
I . I
S Bókaútgáfu
IGuðjóns Ó. Guðjónssonar. S
Hallveigastíg 6 A.
Illlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?
Sveitamaður kom ríðandi á
húðarjálk inn í þorp. Gárung-
ar hópuðust í kringum hann og
einn þeirra spurði:
— Hvað viltu fá mikið fyrir
jálkinn? %
— Hundrað krónur, sagði eig
andinn.
— Jeg skal gefa þjer fimm
krónur fyrir hann, sagði gár-
ungurinn.
— Jeg fer ekki að láta þess-
ar 95 krónur standa fyrir kaup
unum, sagcii sveitamaðurinn,
taktu helvítis klárinn.
★
Kobbi lilti átti að gera rit-
gerð um bíla og átti ritgerðin
að vera 300 orð. Stíllinn var
svona:
Frændi minn ke^pti sjer bíl.
— Einn dag ók hann út af og
bíllinn fór í rúst. Þetta eru 16
orð. Orðin, sem vantar eru þau,
sem frændi sagði á leiðinni
heim.
★
í færeysku blaði birtist fyrir
nokkru eftirfarandi frjetta-
klausa:
Eitt heppi bragð. Av Viðar-
eiði hava vit fingið sendandi
hesi tíðíndi:
„í vikuni var ein kúgv á Viðar
eiði, ið restaði millum triggjar
og fýra vikur í at kálva, komin
so illa til skaða, at hon mátti
vera drepin. Nukki, ið skeyt
kúnna, var knappur at kryvja
hana og bar seg so væl at, at
hann fekk kálvin livandi, og
trívist hesin kálvurin væl“.
★
Jónas verkfræðingur var oft
að gera tilraunir með sprengi-
efni heima hjá sjer. Dag nokk-
urn var ógurleg sprenging í til-
raunastofu hans, þakið fauk af
húsinu og bæði hann og kona
hans fóru í háa loft og sást ekki
urmull eftir af þeim.
„Þetta er í fyrsta skipti“,
varð einni nágrannakonu þeirra
að orði, „sem jeg sje Jónas og
konu hans fara út saman“.
með gleraugum frá TÝLL