Morgunblaðið - 07.11.1944, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 7. nóvember 1944
í Dragonwyk-höll gekk lífið
sinn vanagang. Nikulás fór
ekki aftur upp í turnherberg-
ið. Hann var önnum kafinn við
ýmsar framkvæmdir á jörð
sinni og virtist nú aftur hafa
fengið áhuga á gróðurhúsum
sínum.Hann var ætíð mjög kurt
eis við Miröndu. Hann sýndi
henni ekki framar hið kalda
kæruleysi eða ofsafengna
ástríðu, sem hún hafði orðið að
þola áður.
Og Miranda, sem var inni-
lega þakklát fyrir það, taldi
sjálfri sjer trú um að nú væri
hjónaband þeirra loks orðið
lygnt og rólegt, eins og vera
bæri.
20. KAPÍTULI.
Það var föstudaginn 24. maí,
sem Miranda gerði uppgötvun
sína.
Hún vaknaði snemma um
morguninn. Veðrið var yndis-
legt, skafheiðríkt og vorilmur
^ í loftinu. Hún var í prýðisskapi.
Nikulás hafði skroppið til New
York. Hann hafði ekki boðið
henni að koma með sjer, og
hafði raunar verið dálítíð und-
arlegur dagana áður en hann
fór.
— Þegar Peggy kom inn með
morgunkaffið, fann hún hús-
móður sína óvenju káta og fjör-
uga.
„Góðan daginn, Peggy“, —
hrópaði hún glaðlega. „Er þetta
ekki dásamlegt veður?“
„Jú, veðrið er gott, frú, og
þjer eruð sjálfar á að líta eins
og maímorgunn“.
„Hvernig líður honum Hans
þínum, Peggy?“ spurði Mir-
anda og brosti stríðnislega.
„Viltu ekki fá frí eitthvert
kvöldið, til þess að hitta hann?“
Peggy flissaði og hristi höf-
uðið. „Jeg held jeg hitti hann
svo sem nógu oft. Hann er alt-
af að flækjast hjerna í kring.
Hann er að vonast eftir að
komast hjer að sem þjónn“.
„Er það?“ sagði Miranda
undrandi. „Jeg hjelt, að hann
væri járnsmiður“.
,,Já, og hann er meira að
segja góður járnsmiður“. —
Peggy hikaði. „Það er mín
vegna, sem hann vill komast
hingað. Hann veit, að jeg fer
aldrei frá yður, svo að hann
hjelt — ef til vill---—
„Já, auðvitað“, sagði Mir-
anda og setti frá sjer kaffiboll-
ann. „Jeg hefi verið mjög eig-
ingjörn. Elskarðu hann, Peggy?
Heldurðu, að þú getir orðið
hamingjusöm, ef þú giftist hon-
um?“
Stúlkan kinkaði kolli. Svip-
ur hennar varð blíðari. „Hann
er fús til þess að taka kaþólska
trú, mín vegna. Og hann er
svo góður. Hann — hann minn-
ist aldrei einu orði á — fótinn
á mjer“. Hún sneri sjer und-
an.
„Þú giftir þig í júní“, flýtti
Miranda sjer að segja. „Við fá-
um prestinn frá lludson. Og þú
skalt fá hvítan brúðarkjól. Jeg
á einhvers staðar hvítt músse-
lín uppi á lofti“.
,,Já, en góða frú“, hrópaði
Peggy. „Hvítt er aðeins handa
hefðarfólkinu. Það er ekki
sæmandi, að jeg og mínir lík-
ar klæðist hvítu“.
„Jú, auðvitað“, ansaði Mir-
anda. „Brúðurin á altaf að
vera hvítklædd. Hvítt er ham-
ingjuliturinn“. Hún þagnaði.
Henni datt alt í einu í hug
stúlka, sem hafði gift sig í græn
um silkikjól. Það voru fjögur
ár síðan. Fjórar aldir.
Hún stökk fram úr rúminu.
„Jeg ætla að flýta mjer að
klæða mig. Svo förum við upp
á loft og leitum að músselín-
inu. Jeg veit alveg, hvernig
kjóllinn á að vera. Treyjan á
að vera aðskorin og pilsið vítt
og kniplingakragi í hálsinn“.
Gletnisglampa brá fyrir í
augum Peggy. Andarunginn
getur víst aldrei orðið svanur,
hugsaði hún, en sagði ekkert.
Það var svo gaman að sjá
húsmóðurina áhyggjulausa á
svipinn.
Að morgunverði loknum fóru
þær saman upp á loft. En
hvernig sem þær leituðu, fundu
þær ekki músselínið. Miranda
hafði keypt það fyrsta vorið,
sem hún var gift, og hafði ætl-
að það handa barninu. Það
hlaut að hafa verið tekið með
öðru, er því hafði tilheyrt. Frú
MacNab hafði sjeð um það, bg
Miranda hafði aldrei haft hug
í sjer til þess að spyrja hana,
hvað hún hefði gert við það.
Hún sá nú, að þ&rna uppi á
loftinu var ekki einn einasti
hlutur, er hafði tilheyrt barn-
inu. Þær fundu ekki einu sinni
vögguna.
Þetta hlýtur að vera verk
Nikulásar, hugsaði Miranda.
Harmur hans hefir verið svo
þungur, að hann hefir ekki
getað afborið að sjá neitt, er
minti hann á litla soninn.
Augu hennar fyltust tárum.
O, hvers vegna efást jeg
nokkru sinni um hann, hugs-
aði hún, aðeins vegna þess, að
hann er karlmaður og dylur
tilfinninganæmi sína. Hún sett
ist á brotinn stól í einu horn-
inu og hugsaði um Nikulás.
Það var þá, sem hún kom
auga á dýnuna. Peggy var eitt-
hvað að bauka inni í einu litlu
herbergjanna, og hún sat
þarna ein innan um gömul,
brotin húsgögn.
Lítill, áræðinn sólargeisli
smaug í gegnum köngulóárvef-
inn og ryklagið á glugganum,
og fjell á strádýnu, sem stóð
upp við stóran skáp. Henni
fanst hún eitthvað kamíast við
skápinn, og þegar hún aðgætti
betur, sá hún, sjer til mikillar
skelfingar, að þetta var skáp-
urinn, sem staðið hafði í her-
bergi Jóhönnu. Hún sá nú, að
öll húsgögnin, sem voru þarna
í horninu, höfðu tilheyrt Jó-
hönnu. Og þessi strádýna hafði
verið í Van Rún-rúminu.
Hún var geysistór og rifin á
mörgum stöðum. Út úr einni
rifinni stóð dökkur smáhlutur.
Miranda reis snögt á fætur og
gekk að dýnunni. Sá hún ]áá,
að þetta var lítil bók, bundin
í leðurband. Hún dró hana út
og opnaði hana. Sá hún, að
þetta myndi vera dagbók, eða
eitthvað því um líkt, og voru
síður hennar þjettskrifaðar.
Hún fletti bókinni í gegn, og á
öftustu síðunni rak hún aug-
un í eina málsgrein:
„Og hvers vegna færir hann
mjer blóm? Það er hann ann-
ars aldrei vanur að gera. Rauðu
óleandruna. Jeg er dauðhrædd
— en hvers vegna ætti jeg að
vera það? Jeg hlýt að hafa ein-
hvern hitasnert með þessu
kvefi. Altaf síðan stúlkan
kom-------“.
„Hann náði í lækni handa
mjer. En jeg er ekkert veik.
Það var ekki gamli læknirinn
okkar, heldur þessi nýi-----
Og neðar á blaðsíðunni stóð:
„En hvað jeg hefi verið
heimsk. Nikulás var hjer áð-
an og hann var svo góður við
mig. Hann skar fyrir mig hun-
angskökuna og rjetti mjer, eins
og hann var vanur að gera
fyrst eftir að við giftumst.
Hann sagði mjer, að stúlkan
færi eftir nokkra daga. Jeg er
svo glöð. Nú verður alt
gott — —“.
Bókin fjell úr höndum Mir-
öndu niður á gólfið. Hún stóð
eins og negld niður og starði á
hana. Eftir andartak beygði
hún sig niður og tók-hana upp.
Hún stakk henni í vasann á
svuntu sinni og gekk síðán nið-
ur, án þess að skeyta nokkuð
um Peggy.
Hún fór niður stigana og út
úr húsinu. Hún gekk í gegnum
garðana, niður að fljótinu. Þar
nam hún staðar í ofurlitlu
rjóðri og fleygði sjer niður í
grasið. Hún dró bókina upp úr
vasa sínum, og las aftur síð-
ustu blaðsíðuna.
Hún marglas setninguna:
„Hann sagði mjer, að stúlkan
færi eftir nokkra daga“. —
Hvernig hafði Nikulás vitað
það, að hún myndi fara frá
Dragonwyck eftir nokkra
daga? Það hafði ekkert verið
um það talað. Það var aðeins
vegna dauða Jóhönnu. -------
„Nei“, sagði hún hátt. „Jeg
verð að vera róleg. Jeg verð að
reyna að hugsa skýrt“.
Nikulás hlaut að^ hafa haft
gilda ástæðu til þess að láta
hana fara frá Dragonwyck. Ef
til vill hafði hann ætlað að
gera það einungis til þess að
gleðja Jóhönnu.
Hún fletti framar í bókina og
tók aftur að lesa. Það kom
kökkur í háls hennar, því að
1 það, sem hún las, bar vott um
þögla örvæntingu elskandi
konu. •»
„Jeg held, að hann hati roig,
síðan stúlkan kom. Jeg vissi
altaf, að hann elskaði mig ekki
eins og jeg elskaði hann, en
hann var þó hamingjusamur.
Ef jeg gæti aðeins eignast son.
— Guð hjálpi mjer, hvers vegna
þarf alt að vera eins og það
er?“
Og á öðrum stað stóð:
Ef Loftur getur bað ekki
— bá hver?
Undrablómið egyptska
j
Æfintýr eftir H. De Vere Stackpoole.
9.
inu, en að lokum tókst það þó og þeir skfiðu út. Tungl-
skin var á og langt burtu sáu þeir úlfaldann Fatima með
arabann Ondurman á bakinu. Fór reiðskjóti þessi hratt
yfir og stefndi til Cairo. Brátt hvarf hann úr augsýn, og
vindurinn hvein drungalega umhverfis pýramidana, eins
og hann vildi segja: Þetta sagði jeg ykkur.
Svo settust þeir niður í sandinn.
„Þetta er alt þjer að kenna“, sagði herra van Houten.
,,Alt mjer að kenna?” sagði van Dunk steinhissa.
„Já”, sagði van Houten. ,,Ef þú hefðir ekki farið að
álpast í að rækta tómata, þá hefði þetta aldrei komið
fyrir”.
„Heyrið hvað hann segir”, sagði túlípanaræktandinn
út í loftið, eins og hann væri að tala við fugla uppi í loft-
inu. „Mjer að kenna. — Og hver kom mjer til þess að
selja garðinn minn og húsið mitt og fallegu kúna, sem
hann van Gogh málaði?”
„Skiftir ekki máli”, sagði van Houten. „Við skulum
láta hið liðna vera gleymt. Aðalatriðið er það. að nú
höfum við túlípanann dýrmæta”.
„Víst er svo, en ekki komumst við á honum til Cairo,
og ekki getum við borðað hann í kvöldmat. Þú þurftir að
flýta þjer svo mikið inn í þenna pýramida, sem hefir
staðið hjer í tíu þúsund ár, og hvað eigum við nú að
gera? Ekki getum við gengið til Cairo?”
„Jeg veit hvað við gerum”, sagði van Houten.
„Og hvað skyldi það vera?”
„Þú getur borið mig á bakinu til Cairo”.
Að þessu hló van Dunk háðslega og svo fóru þeir að
stæla aftur.
Það var langt liðið á nótt, þegar þeeir urðu sammála
aftur, og samkomulagið var þannig, að van Dunk átti að
fara til Cairo, en hann átti enn nokkra peninga á sjer.
Þar átti hann að fá leigðan úlfalda og fara svo aftur og
sækja van Houten, sem á meðan átti að geyma túlipan-
inn dýrmæta, svo hann gæti verið viss um að hinn kæmi
aftur. Ferðin tæki fimm daga, önnur leiðin þrjá, hin leið-
in tvo.
„Og getur þú verið matarlaus í fimm daga”, surði van
Dunk.
„Reyna skal jeg það”, sagði hinn aldrei vísindamaður
og tók út úr sjer fölsku tennurnar og spenti beltið fast-
ar utan um sig.
HENDERSON, leikarinn, var
mjög geðgóður maður og kom
sjaldan fyrir að hann reiddist.
Eitt sinn, þegar hann var í Ox-
ford, var hann að skemta sjer
með nokkrum kunningjum sín
um. Einn þeirra reiddist við
hann og kastaði framan í hann
úr fullu brennivínsstaupi. Hend
erson tók upp vasaklút sinn og
þurkaði rólega framan úr sjer.
Síðan sneri hann sjer að fje-
laga sínum og sagði:
„Þetta var útúrdúr; þá skul-
um við snúa okkur aftur að
efninu“.
láta segja sjer þetta tvisvar, —
settist við skrifborð sitt og inn-
an stundar las hann brjefið fyr
ir forsetanum.
„Þetta er ágætt“, sagði Lin-
coln, „alveg prýðilegt“.
„Með hverjum á jeg að senda
það?“, spurði ráðherrapn.
„Senda það,“ sagði Lincoln,
„þú átt alls ekki að senda það.
Rífðu það í smátætlur. — Þú
hefir friðað sálu þína af þessu
áhyggjuefni, og það var ein-
mitt það, sem þú þarfnaðist. -A
Rífðu það, svona brjef áttu ekki
að senda; jeg geri það aldrei“.
LIÐSFORINGI nokkur hafði
óhlýðnast skipun eða mistekist
að framkvæma hana.
„Mjer skilst svo, að jeg verði
að sitjast niður“, sagði Stanton
hermálaráðherra, „skrifa þess-
um unga manni og segja hon-
um rækilega til syndanna“.
„Gerðu það‘, sagði Lincoln,
„og byrjaðu strax á meðan þú
mannst, hvað það er, sem þú
vilt segja. Vertu harðorður, og
skammaðu hann rækilega.“
Ráðherrann þurfti ekki að
EITT SINN sagði Englend-
ingur við amqjrískan vin sinn:
„Það hlýtur að vera lejðinlegt
fyrir ykkur Ameríkumenn, að
vera stjórnað af mönnum, sem
engum myndi detta í hug að .
bjóða til miðdegisverðar“.
Ameríkumaðurinn hugsaði
sig um eitt augnablik, en sagði
síðan: „Ekkert leiðinlegra, en
að vera stjórnað af mönnum,
sem aldrei myndi láta sjer detta
í hug að bjóða ykkur til mið-
degisvcrðar".