Morgunblaðið - 29.11.1944, Blaðsíða 10

f
1«
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 29. nóv. 1944
„Hann er farinn til móður
minnar í Paliuli“, sagði Tamea,
og reyndi að bera höfuðið
hátt. „Hann kemur til hennar,
blómum skrýddur — eins og
brúðgumi. Ef mat5ur hefir glat-
að allri lífslöngun, er siðqr á
Riva, að ástvinir hans skrýði
hann blómum. Síðan gengur
hann út í öldurnar — — og
hverfur“.
Danni leit yfir borðstokkinn.
Hann sá, að eitthvað rak í átt-
ina til skipsins. Það var rósa-
kransinn — tákn ástarinnar,
sem Tamea hafði skrýtt hinn
mikla heiðingja með, áður en
hann fór til Paliuli. — Seinna
mundi Danni eftir því, að Gast
on hafðf verið í hinum dásam-
lega landgöngubúningi sínum,
og buxur hans höfðu gúlpað
enn meira en venjulega. Hann
hafði þess vegna grun um, að
gamli maðurinn hafði fyllt
vasa sína með blýsökkum eða
járnbútum, og þar sem farið
var að falla að þegar hann henti
sjer útbyrðis, myndi hann reka
í gegnum Gullna Hliðið, út á
rúmsjó ....... Jæja, — þau
myndu ekki sjá hann framar.
Sólin var horfin bak við Síma
hæðina. Það var farið að
i *
rökkva.
„Jæja, hr. Henderson", sagði
Danni. „Þá er verki okkar lok-
ið. Báturinn bíður ennþá eft.ir
okkur, svo að jeg legg til, að
þjer farið með honum í land
núna, og sendið hann síðan eft
ir mjer. Konan bíður áreiðan-
lega eftir yður með kvöldverð
inn. Jeg hygg að best sje, að
jeg verði hjer eftir, þangað til
Tamea hefir gengið frá farangri
sínum. Það er ekki vert að
skilja hana eftir hjer eina í
nótt“.
Henderson kinkaði kolíi. -—•
Þegar báturinn hafði lagt af
stað í áttina til Meiggs Warf-
bryggjunnar, hjelt Danni niður
í skipstjóraklefann.
Um leið og hann gekk inn úr
dyrunum kom Tamea innan úr
litlu kompunni, inn af káet-
unni. Hún hafði fljettað hið dá-
samlega, svarta hár sitt laus-
lega og stungið ra-uðri rós í
aðra fljettuna. Hún var ennþá
í hvíta, ódýra Ijtereftskjólnum,
sem hún hafði verið í um morg
uninn, og þún var berhöfðuð.
En hún hafði farið í gamlan
strigajakka utan yfir kjólinn
og undir hendinni bar hún hina
dýrmætu harmoniku Gastons.
„Nú er jeg Tamea yðar, herra
Daníel Pritchard“, sagði hún,
og rödd hennar titraðí. „í þessu
ókunna landi þekki jeg engann
nema yður. Jeg fer með yður,
hvert, sem þjer viljið. Jeg mun
ætíð hlýða yður, því að þjer er-
uð faðir minn og móðir mín“.
Treginn, sem lá á bak þess-
ara látlausu orða, snart Danna
djúpt. Veslings litli einmana
^tlendingur! Veslings .vegfar-
andi í veröld hvíta mannsins
— veröld, sem Danni vissi, að
hún myndi aldrei fá skilið. Hve
hún var dásamlega hrein, sak-
laus og ósnortin! Hann óskaði
þess, að hann fengi að mála
hana þannig. — Hann langaði
til þess að snerta hár hennar
— og alt í einu ljet hann eftir
þeirri löngun sinni. Hann
strauk það blítt og föðurlega.
En það var meira en drotning
Riva-eyjar gat afborið. Hin nið
' urbælda sorg braust fram með
ofsalegu afli, herpti saman
háls hennar og ætlaði að kæfa
hana......
Daníel Pritchard tók hana 1
I faðm sjer og reyndi að hugga
hana, meðan hún grjet, eins og
hjarta hennar ætlaði að bresta.
Og honum fórst það vel — því
að eins og Maisie hafði svo oft
fullvissað hann um, var hann
fæddtir til þess að bera byrðir
annara. Hann var einn þessara
göfuglyndú manna, sem virðast
þau örlög sköpuð, að ganga van
máttugum mannanna börnum
í föðurstað.
! Hann þurkaði tárþvalar kinn
ar hennar með vasaklútnum,
og þegar báturinn lagði aftur
að skipinu, kvöddu þau
„Mooreu“. Tahitimaðurinn Ka-
hanaha grjet, því að hann hafði
siglt með Gaston gráskegg í tíu
ár. Þegar þau hurfu út í myrkr
ið, fylgdi hinn mjúki barriton
hans þeim áleiðis.
Hann söng „Aloha“.
IV. Kapítuli.
Á leiðinni frá „Mooreu“ að
Meiggs Warf-bryggjunni, sat
Tamea þögul við hlið Daníels
og starði fram fyrir sig, á ljós
borgarinnar. Hún hjelt dauða-
haldi um hönd hans, og sleppti
henni ekki einu sinni, þegar þau
námu staðar við bifíeið Danna,
sem beið þeirra á bryggjunni.
Graves, bifreiðastjóri hans,
hafði tekið sjer bessaleyfi, eins
og gömlum og dyggum þjónum
er títt, og hraut* hástöfum þeg-
ar Danni opnaði hurðina og ýtti
við honum. Þegar Graves sá hús
bónda sinn standa þarna, með
Tameu við hönd sjer, ætluðu
augun beinlínis út úr höfðinu
á honum af undrun og forvitni.
Brár Tameu voru enn yotar
af tárum, og hún var ákaflega
barnsleg og einstæðingsleg að
sjá. Danni bar harmonikuna
hennar undir hendinni, og þeg-
ar Graves rak augun í hana
sannfærðist hann þegar um, að
húsbóndi sinn hefði bundið
trúss við einhverja sígauna-
stúlku. Hann lyfti augnabrún-
unum og «gaf frá sjer langt
flaut.
Augu Tameu skutu neistum.
Hrygðin varð að víkja fyrir
reiði.
„Herra Daníel JPritchard“,
spurði hún. „Er þessi maður
þjónn yðar?“
Danni kinkaði kolli.
„Ef við værum á Riva, myndi
jeg láta húðstrýkja hann með
slípól föður míns, til þess að
kenna honum auðmýkt“.
Danna datt í hug, að það væri
líkt Gaston gamla gráskegg að
nota slípól til als annars en
þess, sem hún var ætluð til. En
honum geðjaðist ekki að þess-
ari athugasemd stúlkunnar.
„Þú skalt ekki skeyta neitt
um Graves“, sagði hann. „Hann
gr ekki vaknaður ennþá. Hann
heldur að hann sjái ofsjónir.“
„Maðurinn gónir á mig“,
kvartaði Tamea. „Hann *segir
við sjálfan sig: „Hvaða rjett hef
ir þessi stúlka til þess að vera
með húsbónda mínum? — Já,
jeg veit það“.
„Graves“, sagði Danni þreytu
lega. „Jeg er hræddur um, að
þú gerir þjer helst til dælt við
ungfrúna. Reyndu að hafa þig
á fætur og komast að stýrinu.
— Og hjeðan f frá átt þú að
taka við skipunum af ungfrú
Larrieau. Hún er drottning 4
föðurlandi sínu, og vön því, að
sjer sje hlýtt umyrðalaust. Jeg
vona þess vegna, að þú fregðir
þjer vel eftirleiðis. Mjer þætti
heldur leiðinlegt að þurfa að
húðstrýkja þig með slípól“.
„Hypjaðu þig fram í“, skip-
aði Tameá.
Til allrar hamingju var
Graves gæddur nógu mikilli
kímnigáfu til þess að geta svar
að auðmjúkur: „Eyrirgefið, yð-
ar hátign. Það var ekki ætlan
mín, að vera ófyrirleitinn. En
eins og húsbóndinn sagði —
mjer brá dálítið í brún við að
vakna svona skyndilega og sjá
ykkur standa þarna“.
Hann dró vandlega fyrir all-
ar rúðurnar, því að Graves
þótti mjög vænt um húsbónda
sinn, og vildi forða honum frá
þeirri niðurlægingu, að láta
sjá sig með svo grunsamlegri
kvensu. Hann var sannfærður
um, að húsbóndi sinn hefði
skyndilega orðið vitskertur og
þyrfti því meir á tryggri þjón-
ustu sinni að halda en nokkru
sinni áður. Hann var að brjóta
beilann um það, hvert drotning
in ætlaði með húsbóndann, eða
húsbóndinn með hana. Hann
hafði þegar fastráðið, að keyra
fáförnustu göturnar, þar sem
kunningja Danna var síst von.
Drambsöm rödd Tameu reif
hpin alt í einu upp úr þessum
guðrækilegu þönkum.
„Blygðist þjer yðar fyrir að
láta sjá yður með mjer?“
„Vissulega ekki, barnið gott.
— Graves, hvernig dirfist þú
að draga fyrir rúðurnar í leyf-
isleysi? Jeg skal flá þig lifandi
fyrir þetta athæfi!“
„Afsakið, herra minn“, muldr
aði Graves vandræðalega. Hann
dró tjöldin aftur frá, fór út úr
bifreiðinni, og stóð eins og
myndastytta meðan Danni
hjálpaði Tameu upp í hana. Um
leið og Danni settist sjálfur upp
í bílinn, sneri hann sjer við og
þrumaði: „Þetta skaltu fá borg-
að þrællinn þinn!“ En leiftr-
andi glettnisblik í augum hans
dró dálítið úr hótun þessari, og
þegar Graves sá það, hneigði
hann sig djúpt og auðmjúklega.
En samt gat hann ekki skilið,
hvernig í öllu þessu lá, því að
þegar hann lokaði hurðinni á
eftir þeim, sá hann, að Tamea
tók utan um hönd Daníels.
„Það eina, sem jeg bið Drott
inn minn um‘
olíumælirnum litlu síðar, „er,
að ungfrú Morrison komist
ekki á snoðir um þetta“.
„Keyrðu heim, Graves“, skip
aði Daníel. — Graves nötraði
eins og strá í vindi, þegar hann
heyrði skipun þessa, en hlýddi
þó, af gömlum vana.

Djákninn og drekinn
Æfintýr eftir Frank R. Stockton.
15.
Þegar djákninn kom inn í borgina um morguninn, var
blátt áfram dásamlegt að sjá þá hrifningu og viðhöfn, sem
fólkið heilsaði honum með. Hann var borinn á gullstól í
höll, sem brottflúinn mektarmaður hafði átt og allir vildu
alt gera, til þess að honum liði sem best. Fólkið troðfylti
kirkjurnar, þegar hann flutti messur, svo að gömlu kon-
urnar þrjár, sem ekki voru lengur einar í kirkjunni, gátu
ekki fengið bestu sætin lengur; foreldrar vandræðabarn-
anna ákváðu að reyna að ala þau upp sjálf, til þess að
presturinn þyrfti ekki að vera að hafa fyrir því að halda
skóla handa þeim. Auðvitað var djákninn gerður dóm
kirkjuprestur, og biskup var hann orðinn, áður en hann
dó.
Fyrstu árin, eftir að hann kom aftur frá öræfunum
miklu, leit fólkið upp til hans eins og manns, sem á skilið
allan heiður og virðingu, en það leit líka stundum upp í
.loftið, til þess að sjá, hvort drekinn væri ekki að koma
aftur. En svo’fór, er tímar liðu fram, að fólkið lærði að
heiðra og hlýða presti sínum, án þess að nokkur þyrfti að
hræða það til að gera slíkt.
En blessað fólkið hefði aldrei þurft að óttast drekann.
Vetrarjafndægrin komu, en hann smakkaði ekki bita.
Hann hafði langað í djáknann, en fyrst hann fjekk hann
ekki, þá var sama um allan mat. Og þarna lá hann og
starði á steindrekann, drógst smám saman upp og dó. Og
það var vissulega gott að sumir af borgarbúum vissu það
ekki.
Og ef þú kæmir til borgarinnar, myndirðu enn sjá litlu
steindrekana á hliðum kirkjunnar, en stóri drekinn, áem
var yfir dyrunum, er horfinn.
Endir.
Tjörnin 09 töfrahringurinn
Æfintýr eftir Maurice Barting.
1.
EINU SINNI var konungur og drottning, sem áttu
þrjá sonu. Tveir þeir elstu voru stórir og sterkir, en sá
yngsti var með herðakistil og krypplingur, vegna þess að
vond norn, sem drottningin hafði gleymt að bjóða í skírn-
arveisluna hans, hafði galdrað hann og lagt á hann í
vöggu. Samt þótti kcmungshjónunum lang vænst um hann
af -öllum sonum sínum, og gerði það bræður hans af-
brýðisama í hans garð. Þegar bræðurnir voru orðnir fuil-
fJjTtU
EDWIN BOOTH (1833—
1893) var mjög feiminn við
kvenfólk og vildi sem minst
hafa saman við það að sælda.
Hann sagði eitt sinn frá hræði-
legum atburði, sem kom fyrir
nóttina, sem hann gleymdi að
læsa herbergisdyrum sínum.
„Jeg vaknaði við eitthvert
þrusk“, sagði hann, „og hvað
haldið þið, dyrnar voru opnað
ar hægt og gætilega. — Jeg
greindi að þetta var kvenmað-
ur. Jeg stirðnaði* upp og gat
ekki hreyft mig. Hún gekk á-
kveðin inn — ákveðnastan kon
an, sem jeg hefi nokkru sinni
augum litið. Hún var stór, dig
ur og sterkleg. Hún hlaut að
verða var við að jeg skalf eins
og hrísla í vindi. Hún nálgaðist
rúm mitt og horfði stöðugt á
tilkynnti hann.»mig — hún stóð við rúmið,
beýgði sig niður án þess að
stökkva bros af vör — og kysti
mig beint á munninn. Hún
sagði ekki neitt, en gekk nú út
úr herberginu. Jeg hefi aldrei
orðið neitt svipað því eins
hræddur um líf mitj. Jeg lædd
ist fram úr rúminu og tvílæsti
hurðinni — en aðeins of'seint11.
ir
Kaupmenn frá Eeneyjum
komu fyrst með kaffi frá Ara--
bíu til Evrópu árið 1624. Kaffi
var fyrst þekt í London árið
1652 og í Kaupmannahöfn 1665
★
ÞAÐ ER sagt, að ameríski
blaðamaðurinn og útvarpsfyr-
irlesarinn Edwin C. Hill hafi
lent í slíku æfintýri í fyrsta
sinn, sem hánn kom til New
York, að það slái allar sögur
O’Henry út. — Hann fór að
skoða sig um í borginni og sá
þá mjög glæsilega stúlku í
strætisvagni. Hann fór upp í
vagninn og settist á móti henni,
en þegar vagninn var kominn
nálægt Columbus Circle, hafði
hann flutt sig að hlið hennar
og var farinn að tala við hana.
Það fór strax vel á með þeim.
Loks, þegar wagninn kom að
ráðhúsinu, fóru þau út úr hon-
um, gengu þar inn og eftir hálf
tíma var búið að gefa þau
saman í heilagt hjónaband.