Morgunblaðið - 24.02.1945, Blaðsíða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 24. febrúar 1945
„Vertu ekki altaf að taka
fram í fyrir mjer. — Mjer þyk-
ir vaent um þig, Clio, en ef þú
ætlar að fara að reyna að
stjórna mjer með harðri hendi,
getur þú siglt þinn sjó, mín
vegna. Jeg kæri mig ekki um,
að þú leggir mjer í munn orð,
sem jeg hefi aldrei sagt. Jeg
kæri mig ekki um, að láta
flækja mjer í einhverja vit-
leysu — án minnar vitundar.
•— konur geta prettað mig —
gælt við mig — en engin kona
skal nokkru sinni stjórna mjer
— svo hjálpi mjer guð! Taktu
vel eftir því!“
En hann hefir átt von á gráti
og kveinstöfum frá Clio, hlýtur
hann að hafa orðið fyrir mikl-
um vonbrigðum. Eins og allar
ráðríkar konur, þráði hún það
mest af öllu, að einhver enn
ráðríkari mannvera drottnaði
yfir sjer. Þegar hún ansaði hon
um engu, gaut hann til hennar
augunum, til þess að sjá, hvern
ig henni hefði orðið við þessa
ádrepu. Hún horfði á hann,. og
í augum hennar Ijómaði slík að
dáun. og hrifning, að hann
gleymdi alveg hversdagslegum
fyrirbærum, éins og hestum
vegi og vagni, og rankaði ekki
við sjer, fyrr en Cupide öskr-
aði:
„Varið ykkur! Hver fj. . . .!“
Clint sveigði hestana til
hægri og kom með því í veg fyr
ir árekstur á vagn, sem kom
brunandi á móti þeim.
Hættan virtist koma honum
aftur í gott skap.
„Þar munaði mjóu að slys
yrði“, sagði hann, og glotti. —
„Þarna sjerðu, hver áhrif þú
hefir á mig! Horfðu ekki svona
á mig aftur, meðan jeg þarf að
hafa stjórn á hestunum. — Það
kann að hafa ægilegar afleiðing
ar!“
„Jeg er aldrei hrædd, þegar
jeg er með þjer. — En segðu
mjer eitt, hefirðu í raun rjettri
einhverja ráðagerð á prjónun-
um — eins og þú sagðir Van
Steed?“
„Nei. — Það er a. m. k. ekk-
ert, sem hann vill hlusta á. —
Jeg kom hingað. til Saratoga til
þess að eiga náðuga daga, græða
dálítið af peningum — heiðar-
lega auðvitað — en svo ert þú
búin að koma okkur í vandræði
undir eins!-----Jeg hefði nú
haldið, að ósviknar greifa|rúr
hegðuðu sjer eitthvað öðruvísi,
en þú hefir gert hjer. Heldurðu
að það sje skynsamlegt af þjer,
að leggja allt kapp á að vekja
svona mikla athygli?“
„Einu mannverurnar, sem
hafa ráð á því að lifa rólegu lífi
og láta ekki bera á sjer, eru
miljónamæringar, — og glæpa-
menn. Ef jeg reyndi ekki sjálf
áð vekja á mjer athygli, myndi
enginn taka eftir því, að jeg
væri hjer í Saratoga".
„Þú hefir vonandi ekki hugs
að þjer að krækja í eiginmann
hjer, með einhverjum prettum?
Þú skalt a. m. k. láta Van Steed
í friði. Það er siðprúður piltur,
enda hefir hanð fengin mjög
strangt uppeldi.“
Rödd hennar varð alt í einu
hörkuleg. „Hann er alinn upp af
konu, sem var ákveðnari og
sterkari en hann — móður
sinni. — En jeg ætla að verða
henni yfirsterkari. Bíddu bara
og sjáðu!“
Hann svaraði engu og eftir
stundarþögn sagði hún:
„Þú hefir enn ekki sagt mjer,
hvernig þú komst yfir. þennan
glæsilega vagn?“
„Jeg var heppinn í poker í
gærkvöldi“, ansaði hann stutt-
aralega. ,,Annars hefi jeg haft
áhyggjur af vini þínum Van
Steed undanfarið“.
„Nú? Hversvegna?“
„Jeg kann gamlan málshátt
— og hann hefir verið sjerlega
óheppinn í spilum, síðan þú
komst hingað“.
í þessu keyrðu þau framhjá
hesthúsunum og Clint benti með
svipunni:
„Þarna er Alamo. Við skul-
um fara og skoða hunn í fyrra-
máli“.
hjerna“, sagði Clio. ,,Það er svo
ótal margt, sem er skemtilegra
en horfa á kappreiðar. Ætl-
arðu að láta „Alamo“ keppa
bráðlega?“
„Jeg veit það ekki. í raun
rjettri er hann of ungur til þess
að keppa og jeg hefi engann
knapa, sem jeg er ánægður
með“.
„Cupide er prýðilegur knapi“.
„Heyr og endemi — Cupide!“
„Já. Hestaeigendur í París
voru vanir að láta hann æfa
hestana fyrir sig. Hann hvarf
stundum dögum saman, svo
að mamma varð að hóta hon-
um því, að senda hann til Banda
ríkjanna aftur, ef hann ekki
bætti ráð sitt. — Hann hefir
yndi af hestum og er þaulvanur
reiðmaður. Svo getur hann
fengið eitthvað hjá Kaka til
þess að gefa hinum hestunum.
— Engann þyrfti að gruna
neitt“.
„Eigum við þá ekki að snæða
morgunverð í hesthúsunum?“
„Konur eru ekki vanar að
gera það hjer. En karlmennirn-
ir fara þangað í býti á morgn-
ana, og snæða oft morgúnverð
þar“.
„Jeg geri það líka. Mjer kem
ur ekki við, hvað aðrar konur
gera. Jeg er hvort eð er ekkert
lík öðru kvenfólki“.
„Nei. Það er einmitt þess-
vegna — —“. Hann þagnaði
snöggt.
„Hvað ætlaðir þú að segja?“
spurði hún ernislega, en hann
ansaði engu. Þau voru nú kom-
in að skeiðvellinum, og vagn-
inn nam staðar.
Cupide stökk niður úr sæti
sínu, og hljóp til hestanna. Clint
kastaði til hans taumunum. —
Nokkrir unglingsstrákar, sem
stóðu þar rjett hjá, ráku upp
skellihlátur, þegar þeir sáu
hann. „Golíat, — blessaður,
haltu vel í hestana!“ hrópaði
einn, og annar kallaði: „Varaðu
þig, svo að hestarnir jeti þig
ekki í misgripum fyrir flugu!“
Cupide leit á þá með innilegri
fyrirlitningu, miðaði vel og
spýtti. Háðfuglarnir þurrkuðu
sjer í framan og snautuðu burt.
„Við getum horft á kappreið-
arnar hjeðan“, sagði Clint. „En
þig langar ef til vill til þess að
ganga um og skoða fólkið. Jeg
er bara hræddur um, að Cupide
sje ekki trúandi til þess að gæta
hestanna“.
„Hann er sterkur eins og or-
angutan-api“, sagði Clio. „Og
hann er þaulvanur hestamaður“
Clint stökk niður úr vagnin-
um og gekk til Cupide. „Þú hef-
ir líklega ekki krafta til þess að
halda í hestana, ef þeir ókyrr-
ast eitthvað?“ «
Cupide leit á hann og glotti.
„Ef jeg kærði mig um, gæti jeg
lyft þjer upp og borið í kring-
um vagninn“.
„Blessaður, láttu það vera!
Hypjaðu þig þá upp í ekilsætið
og ef einhver ætlar að hrekkja
hestana, skaltu berja hann méð
svipunni, hjerna. — Við verð-
um aðeins andartak í burtu“.
— Þau hjeldu af stað til skeið
vallarins.
„Við skulum ekki vera lengi
' Clint leit óttasleginn í kring-
um sig. „Ef einhver heyrði il
þín, kvenmaður! Okkur myndi
verða vísað úr borginni á auga-
bragði!“
„Iss — þessir miljónamæring
ar ræna fólk og myrða jafnvel,
eins og ekkert sje — það héfir
þú sjá-lfur sagt!“
„Já — en það er annað mál.
Ef manni tekst að stela fimrh
miljónum dollara eða heilli
járnbraut, er maður talinn ó-
venju duglegur og snjall. En
ef maður prettar í kappreiðum,
er það talið yerra en morð“.
„Það var undarlegt! Mjer datt
aðeins í hug, að þú vildir gjarn-
an vinna. Hversvegna ljest þú
flytja Alamo hingað — ef þú
'ætlar ekki að láta hann keppa?“
| „Það eru ótal ástæður fyrir
;því, sem jeg get ekki farið að
'þylja upp hjer. — Það er jeg
! viss um, að konur eru óráð-
'vöndustu, verur jarðarinnar.
Þær virðast alls ekki geta greint
rjett frá röngu“.
— Þau voru nú komin inn á
áhorfendasvæðið. Clio .sá frú
Porcelain og frú Coventry
Bellop, sem sat á milli tveggja
spjátrunga, er virtust skemta
sjer vel í návist hennar af
hlátrasköllum þeirra að dæma.
Þau gengu meðfram skeið-
brautinni áður en þau fengu
sjer sæti, Clint til þess að at-
huga hestana, Clio til þess að
sýna kvenfólkinu Parísar-kjól
sinn. Hún virtist hvorki líti til
hægri nje vinstri — en þó fór
ekkert framhjá henni. „Hver er
þetta?“ spurði hún aftur og aft
ur, og kleip Clint í handlegg-
inn, til þess að draga athygli
hans frá hestunum. „Hver er
þetta? Hversvegna standa allir
þessir menn í kringum litla
kubbslega karlinn þarna?“
„Vegna þess að það er Villi
Vanderbilt“.
,,Guð sje oss næstur — er
þessi sveitalubbi miljónamær-
ingur!“
„Hann á nú ekki nema eitt-
hvað um 150 miljónir, strák-
greyið“.
„Það lætur nærri að jeg kvíði
fyrir því, að giftast miljónamær
ing. Þeir eru allir svo herfilega i
ljótir“.
Æfintýr æsku minnar
L Jf. C. jLL
10. ,
erien
Ef maður stundaði námiðVel, þá gæti maður fengið góða
atvinnu. Hún lagði mesta áherslu á að læra vel að
reikna, enda hafði móðir hennar sagt henni, að þá gæti
hún sjálfsagt orðið rjómabússtýra á einhverju herra-
setrinu. „,Þú skalt verða rjómabússtýra hjá mjer, þegar
jeg er orðinn mikill maður”, sagði jeg, en hún hló að
mjer og sagði að jeg væri bara fátækur strákur. Einn
daginn hafði jeg teiknað eitthvað, sem jeg sagði að væri
mynd af höllinni minni, og reyndi þá að fullvissa hana
um það, að jeg væri í rauninni mjög ættgöfugt barn og
fólk mitt auðugt. Líka sagði jeg henni að englar kæmu
stundum og töluðu við mig, — jeg vildi gera hana hissa
eins og kerlingarnar í sjúkrahúsinu, en hún tók þessu
alt öðruvísi en þær, hún leit einkennilega á mig og sagði
svo við annan dreng, sem stóð rjett hjá: „Hann er geggj-
aður, eins og hann afi hans”. — Við þessi orð hennar
fór hrollur um mig; jeg hafði sagt þetta til þess að sýnast
vera eitthvað, og nú varð það til þess að krakkarnir
hjeldu að jeg væri sinnisveikur eins og afi. Jeg mintist
heldur aldrei framar á neitt þessháttar við hana, en við
vorum aldrei eins samrýmd eftir þetta. Jeg var minstur
af öllum drengjunum í skólanum, og þess vegna leiddi
kennarinn, herra Carstens mig altaf, þegar hinir strák-
arnir voru að leika sjer, til þess að þeir hlypu mig ekki
um koll. Honum þótti vænt um mig, hann gaf mjer kökur
og blóm, klappaði á kinnarnar á mjer, og þegar einn af
stærri drengjunum kunni ekki stakt orð og var settur
upp á borðið með bókina í hendinni í refsingarskyni, þá
þótti mjer þetta svo sorglegt, að hann var náðaður mín
vegna. Þessi góði gamli kennari, varð síðar símstjóri í
Thorseng, hann var lifandi fyrir nokkrum árum, og svo
hefir verið sagt, að hann hafi sagt við gesti sem að garði
bar og brosað ánægjulega: „Ja, þjer trúið því sjálfsagt
varla, að jeg, þessi fátæki gamli maður hafi verið fyrsti
kennari eins af okkar kunnustu skáldum. H. C. Andersen
gekk í skóla hjá mjer”.
Nokkra daga á haustin fór jeg með móður minni út á
I Leonia var maður' nokkur
sektaður fyrir að brjóta heil-
brigðisreglur bæjarins með því
að hafa hest í híbýlum sínum.
geymt peningana í sama vasa
og hann hefir fiskiönglana.
★
★
Tveir innbrotsþjófar höfðu
brotist inn hjá klæðskara.
— Sjáðu verðið á þessum föt
um hjerna, sagði annar þeirra.
— Já, sagði hinn ,hreinasta
rán, kunningi, hreinasta rán. —
Hjer kaupi jeg mjer aldrei föt.
★
Lungnabólgusjúklingur einn
hafði hvað eftir annað beðið um
mat og loks kom hjúkrunarkon
an með sem svaraði matskeið
af soðnum hrísgrjónum.
Nokkrum mínútum seinna
hringdi sjúklingurinn á ný og
sagði:
— Nú langar mig til þess að
lesa örlítið. Getið þjer ekki lán
að mjer eitt frímerki til þess að
skemmta mjer við að lesa.
★
I Veitingahúsi einu var sett
upp eftirfarandi auglýsing:
— Hollur er góður dans á
hverju kvöldi nema á sunnudög
um.
'k
— Hún virðist ekki vera neitt
hættulega meidd. Það er að sjá
sem maðurinn hennar hafi
I Veitingahsúi.
Gesturinn: — Hvernig pr það
með þessa krana? Jeg get alls
ekki fundið, hvor gefur heitt
vatn og hvor kalt.
Þjónustustúlkan: — Það er
mjög einfalt mál. Kraninn, sem
stendur á „Heitt“ gefur kalt
vatn, og sá, sem stendur á
„Kalt“, hann gefur líka kalt
vatn.
★
— Standið rjett og upp með
höfuðið, 86.
— Já, herra liðsforingi.
— Nei, hærra með höfuðið —
og látið það ekki síga niður
strax aftur.
— Á jeg alltaf að ganga með
höfuðið svona?
— Já, alltaf.
— Þá ætla jeg að kveðja yð-
ur, herra liðsforingi, því að þá
sje jeg yður ekki lengur.
(LISTERIIME
— Tannkrem —
UUUIIIiaUIIIUUfl