Morgunblaðið - 27.02.1945, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 27. febrúar 1945.
Hann blíðkaðist ofurlítið við
þessa ræðu hennar. ,,En setjum
svo, að mjer geðjist hreint ekki
að þessum konum, sem þjer er-
uð sýknt og heilagt að mæla
með við mig. Þjer og móðir
mín!“
„Ó — hugsið þjer eins til
mín og móður yðar, kæri hr.
Van Steed! Það var fallega gert
af yður! En þrátt fyrir alt, er
jeg ung og vona a. m. k. —
hún hikaði, og þagnaði síðan
alveg.
„Jeg virðist altaf segja það,
sem síst skyldi — við yður“,
hrópaði hann í örvæntingu.
„Nei, nei. Það er jeg, sem
altaf er að segja einhverja vit-
leysu — og þjer verðið að reyna
að fyrirgefa mjer!“ •
— Hann sendi henni daglega
blóm '— mikið af blómum.
Kaka var lítið hrifin af því.
„Blóm! Rósir! Ef karlmaður sá
móður þína úti á götu, sendi
hann henni skartgripi — dýr-
indis gimsteina. Og þú segir, að
hann sje ríkur, þessi litli, með
rauðu kinnarnar?“
„Já, blessuð vertu — hann
er biljónamæringur!"
„Hvers vegna sendir hann þá
aðeirts blóm?“
„Vegna þess, að jeg er virðu-
leg ekkja, góða mín — og það
ér ekki siðsamlegt að þiggja
dýrar gjafir af mönnum, sem
maður er ekki einu sinni heit-
bundin!“
„Bella frænka þín var ekkja.
Hún átti að vísu aldrei neinn
manninn — fremur en þú. En
hún fjekk skartgripi. Hún
þurfti ekki að gera sjer að góðu
auðvirðileg blóm eins og þú!“
Clio hafði gaman af fyrir-
litningu gömlu konunnar, og
sagði Clint frá samtali þeirra.
„Þú hefir heldur ekki fengið
neina skartgripi frá mjer. —
En þú getur fengið stóra dem-
antinn minn, þennan eina, sem
jeg á, ef þú’ aðeins vilt!“
„Clint! Þú ættir að blygðast
þín! Ertu þá ekki trygglynd-
ari en þetta! Þú veist, að þessi
demantur á að prýða trúlofpn-
arhringinn handa litlu, góðu
stúlkunni heima í Texas!“
Hann andvarpaði, en ansaði
engu.
★
Clio var stöðugt að koma
mönnum á óvart. Þegar hún
bragðaði hinn fræga Saratoga-
kartöflurjett í fyrsta sinn á
gistihúsinu — en hann vah
framreiddúr þannig, að kartöfl
urnar voru skornar niður í ör-
þunnar sneiðar, er síðan voru
bakaðar ljósbrúnar — bað hún
um nokkrar sneiðar í brjefpoka
og bruddi síðan kartöflurnar
eins og hvert annað sælgæti,
meðan hún horfði á veðreið-
arnar. Eftir nokkra daga var
það orðin tíska að bera með
sjer ibakaðar kartöflur í brjef-
poka!
— Þegar hún kveikti sjer í
vindling úti í súlnagöngunum
í fyrsta sinn, göptu menn blátt
áfram af undrun og skelfingu.
Jafnvel ljettúðardrósir leyfðu
sjer ekki að reykja opinberlega!
Þetta skeði rjett fyrir klukkan
níu að kvöldi, og þá var altaf
margt um manninn úti í súlna-
göngunum. Hún var í fylgd
með Van Steed — yndisleg á
að líta, klædd stuttum, svörtum
jakka og hvítu, víðu pilsi.
Van Steed hafði horft á hana
með vaxandi skelfingu, þegar
hún dró vindlingaveski úr gulli
upp úr tösku sinni, opnaði það,
tók vindling og stakk milli var-
anna og beið róleg eftir því, að
harin gæfi sjer eld. Hann
kveikti á eldspýtu, en hönd
hans skalf svo mikið, að það
slöknaði á henni. Hann kveíkti
á annari.
„Þjer reykið vindlinga, frú
De Chanfret?“ Þetta var held-
ur bjánaleg spurning, þar sem
hann sat og horfði á hana anda
að sjer reyknum með sýnilegri
ánægju. — „Jeg — jeg hefi
aldrei sjeð konu reykja fyrr“.
Hann talaði í sama tón og eig-
inmaður, sem er að setja ofan
í við konu sína.
Clio ypti kæruleysislega öxl-
um. „Þetta er siður á megin-
landinu. Jeg hefi reykt síðan
jeg var þrettán ára. Það er fátt
eins notalegt og góður vindl-
ingur eftir kvöldverð“.
Van Steed leit órólegur í
kringum sig. Hann sá, hvernig
allra augu mændu á þau. „Það
er hætt við, að fólkið hjerna
misskilji — eh — það er talað
svo mikið á gistihúsum, eins og
þjer vitið“.
„Skelfing er fallegt af yður
að bera svona mikla umhyggju
fyrir mjer, hr. Van Steed! Ef
til vill hafið þjer rjett fyrir yð-
ur. Jeg er ekki enn farjn að
venjast háttum og siðum hjer í
Bandaríkjunum. En vindling-
ur!“ — Hún andaði reyknum
djúpt að sjer. — „Það getur oft
verið gott að fá sjer vindling"
þegar maður er einmana. Finst
yður það ekki líka, hr. Van
Steed?“
„Jeg reyki vindla", ansaði
hann luntalega.
„Já, auðvitað“, muldraði hún
með aðdáun. „Það er svo karl-
mannlegt!“
Hann ræskti sig. „Jeg get
varla ímyndað mjer, að þjer
sjeuð nokkurn tíma einmana,
frú De Chanfret. Þjer eruð svo
vinsæl og eftirsótt — eh — svo
mikil heimskona“. Hún svaraði
engu. Þegar þögnin var að
verða óþolandi, leit hann á
hana. Hún sneri andlitinu til
hálfs frá honum og hann sá
ekki betur en tár seitluðu niður
kinnar hennar. „Frú De Chan-
fret! Hefi jeg sagt eitthvað —
það var ekki ætlun mín —
Hún sat þögul langa stund.
Svo sneri hún sjer að honum
og þurkaði sjer um augun með
vasaklútnum. — „Heimskona!“
endurtók hún mjög lágt. Rödd
hennar var ekki ásakandi —
aðeins hrygg. „Reynið að
ímynda yður, að systir yðar
hefði alt í einu mist mann sinn
— og skömmu síðar móður sína
— og væri alein á ferðalagi, t.
d. í Frakklandi, þar sem hún
þekti engan. Þar myndi hún
fylgja siðum föðurlands síps,
og væri hægt að kalla hana
heimskonu —“. Hún þagnaði og
þrýsti vasaklútnum að vörum
sjer.
„Frú De Chanfret! Clio!“
Andlit hennar ljómaði alt í
einu. Hún hallaði sjer áfram og
snart handlegg hans. „Þjer
sögðuð Clio! Bart!“
Hann hreyfði sig vandræða-
lega í sætinu. „Eigum við ekki
að koma inn? Jeg heyri, að
hljómsveitin er farin að leika“.
Þau stóðu á fætur og hjeldu
heim að gistihúsinu.
Fólkið í súlnagöngunum
hvískraði: Hún reykti vindling
— jeg sá það með mínum eigin
augum! Hann kveikti í vindl-
ingnum fyrir hana, án þess að
blygðast sín hið minsta — og nú
leiðast þau heim að gistihús-
inu!“
Það hafði ekki verið lengi að
kvisast, að Clio færi stundum
á fætur klukkan 6 á morgnana
og snæddi morgunverð í hest-
húsunum hjá veðreiðabraut-
inni, með Van Steed eða Mar-
oon — innan um hestasveiria,
knapa og annan lýð. Var Cup-
ide oftast í fylgd með henni í
þessum leiðangrum.
Hann var í essinu sínu inn-
an um hestana, og hafði kom-
ið sjer svo í mjúkinn hjá hesta
sveinunum, að þeir leyfðu hon
um að æfa hestana fyrir sig.
— Cupide vissi sitt af hverju,
og þegar hann fór með Clio og
Clint til hesthúsanna, sagði
hann þeim altaf einhverjar
frjettir.
„Þessi Nellie Leonard er leik
kona, og þeir segja, að hún
muni verða mjög fræg, vegna
þess, hve Jim Brady, sem hún
heldur við, sje loðinn um lóf-
ana.....Stúlkan, sem býr hjá
Sam Lamarr, er alls ekki dótt-
ir hans — heldur frilla. — Það
er von á Bandaríkjaforseta
hingað í næstu viku. — Gisti-
húsið ætlar að halda stóran
dansleik á næstunni. — Ung-
frú Forisini hefir fengið nýj-
an hest, hvítan, sem kann að
hneigja sig. — Gould ætlar að
kaupa Manhattan-fjelagið. —
Hann ætlar að reyna að koma
því á höfuðið fyrst, svo að það
verði ódýrara. Jeg hlustaði við
skráargatið. — Kaka er að
kenna matreiðslukonunni í
spilahúsinu framreiðslu á
frönskum rjettum og hún er
farin að spila fjárhættuspil,
kerlingin. Hún fær þjónana til
þess að spila fyrir sig, og þeir
þora ekki að stela neinu frá
henni, vegna þess að þeir vita,
að hún er göldrótt. Hún vann
75 dollara í gærkvöldi. ... .
Gamla frú Van Steed er á leið-
inni til Saratoga. Hún er lítið
hrifin af þjer, Clio . . . .“.
— Dvergurinn vissi alt. Hann
dansaði og söng fyrir þjónana,
eða sagði þeim mergjaðar lyga
sögur — og fjekk frjettir að
launum.
Hann var stöðugt áð nauða á
Clint að láta Alamo keppa í
veðreiðunum og lofa sjer að
ríða honum.
Fyrst hafði Clint aðeins hleg-
ið að honum.
„Að heyra til þín! Jeg skil
ekki, hvernig þjer getur dott-
ið önnur eins endaleysa í hug“.

Æfintýr æsku minnar
£ftir JJ. C. 4,1
eróen
12.
borða þurt”. — En bráðlega varð leikhúsið einn af mín-
um kærustu stöðum, en þar sem jeg gat ekki komist þang-
að nema í fáein skifti á hverjum vetri, vingaðist jeg við
Petar Junker, sem bar út auglýsingarnar fyrir leikhúsið,
og hann gaf mjer altaf auglýsingarnar, með því skilyrði
að jeg bæri þær út í hverfinu þar sem jeg bjó, og gerði
jeg það mjög samviskusamlega. Og þótt jeg kæmist ekki
í leikhúsið, þá gat jeg setið heima hjá mjer með auglýs-
inguna og hugsað upp heilt leikrit eftir nafninu einu og
persónunum. Þetta var minn fyrsti skáldskapur og hann
kom eiginlega alveg ósjálfrátt.
En það voru ekki aðeins leikrit og skáldsögur, sem fað-
ir minn las, heldur einnig sagnfræðirit og Heilög Ritning.
Svo hugsaði hann um það, sem hann las, en mamma skildi
hann ekki, þegar hann var að tala um þetta við hana, og
þessvegria varð hann æ einrænni, eftir því, sem tímar
liðu fram. Einn dag lokaði hann Biblíunni með þessum
orðum: „Kristur hefir verið maður eins og við, en óvenju-
legur maður“. Móðir mín varð skelkuð yfir þessum orð-
um og fór að gráta, og í angist sinni bað jeg til Guðs, að
hann fyrirgæfi föður mínum þessi ógurlegu orð.
„Það er enginn annar djöfull til, en sá, sem við sjálf
höfum í sálum okkar”, heyrði jeg föður minn segja, og
jeg varð dauðhræddur um hann og velferð sálar hans,
og var alveg á sömu skoðun og mamma, einn morgun-
inn, þegar hann hafði þrjár djúpar rispur á handleggn-
um, — hann hafði líklega rifið sig á nagla í rúminu, —
en við hjeldum að fjandinn hefði klórað hann um nóttina
og viljað sýna honum að hann væri til. Faðir minn um-
gekkst ekki marga. í tómsturidum sínum var hann helst
einn, eða með mjer úti í skógi, heitasta ósk hans var að
geta átt heima úti í sveit, og nú hittist einmitt svo á að
skósmið vantaði á eitt af herrasetrunum á Fjóni. Hann
átti að setjast að í litlu þorpi þar rjett hjá, hafa þar hús
og kálgarð og fóður fyrir eina kú. Fengi hann þessa at-
vinnu, gat hann sjálfsagt orðið sæmilega efnaður maður.
Pabbi og mamma rjeðu sjer varla fyrir voninni- um að
komast þangað og föður mínum var látið í tje verkefni til
Aðstoðarprestur var a-ð koma
til kirkju á sunnudagsmorgni.
Gömul kona, sem aldrei hafði
sjeð hann, stóð fyrir neðan
kirkjutröppurnar og stöðvaði
prestinn.
„Vilduð þjer gera svo vel að
hjálpa mjer upp tröppurnar?
sagði hún við prestinn.
„Sjálfsagt, frú“, svaraði að-
stoðarpresturinn kurteislega.
Þegar þau voru komin upp
á tröppurnar, sagði gamla kon-
an:
„Hver er það annars, sem
messar í dag?“
„Aðstoðarpresturinn, frú mín
góð“, var svarið.
„Einmitt það“, sagði konan.
„Vilduð þjer vera svo góður að
hjálpa mjer niður tröppurnar
aftur?“
★
— Hvers vegna tilkynnirðu
ekki lögreglunni, að bílnum þín
um var stolið?
— Mjer er nokkurn veginn
sama um bílinn, en það sem jeg
skil ekki ér, hvernig þjófurinn
gat komið honum í gang.
★
Hverfisstjóri loftvarna
ljós í glugga og kallaði:
— Hæ, þicí þarna, slökkvið
ljósið strax.
Gömul kona leit út um glugg
ann og sagði önuglega: — Hvað
viljið þjer?
— Það er loftvarnamerki, var
svarið.
— Jeg vil ekki sjá það, svar-
aði sú gamla. Þessar merkjasöl
ur eru hreinasta plága.
ir
Gamall prestur var að gifta
sig í fjórða sinn. Hann út-
skýrði það svo fyrir vini sín-
um:
— Jeg er orðinn gamall mað
ur, eins og þú sjerð, og jeg á
ekki langt eftir ólifað. En jeg
vil hafa einhyern til þess að
loka augunum mínum, þegar
stundin kemur.
— Já, sagði vinurinn. •—- Jeg
hefi nú átt tvær konur á lífs-
leiðinni og þær opnuðu báðar
mín augu.