Morgunblaðið - 24.06.1945, Blaðsíða 6

6
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudag'ur 24. júní 1945.
A SAMA SÓLARHRING
!
Eftir Louis Bromfield
76. dagur
En þetta var Nancy. Á því
Ijek enginn vafi. Hún hafði
sömu djúpu, dökku augun og
áður.
Hún rjetti Alidu höndina —
kysti hana ekki.
Savina virti hana fyrir sjer.
Hún var fersk og fögur — eins
og ung blómarós. Og þær hlýju
tilfinningar, sem hún hafði bor
ið til Nancy endur fyrir löngu,
vöknuðu á ný í brjósti hennar.
Það var ekki hægt apnað en
láta sjer þykja vænt um þessa
konu — hvað svo sem hún hafði
brotið af sjer á lífsleiðinni. Lát-
bragð hennar var svo hrífandi
og aðlaðandi, að jafnvel Alida
hlaut að blíðkast — en hún
hafði altaf borið kala til
Nancy.
— Þegar Nancy sneri sjer frá
Alidu, sá Savina, að augu henn-
ar voru full af tárum. Hún sagði
ekki neitt. Hún myndi hvort eð
er ekki geta látið í Ijós tilfinn-
ingar sínar með orðum. — En
Savina skildi, hvernig henni
myndi vera innanbrjósts. Minn-
ingarnar voru lífseigar — ogj
þessi gamla, hlýlega stofa var
nákvæmlega eins nú og fyrir
tuttugu og fimm árum.
Þær settust að tedrykkju og
tóku að rabba saman um sam-
eiginlega vini og kunningja. En
samtalið gekk stirðlega, því að
engin þeirra hafði í raun rjettri
áhuga á því, sem verið var að
tala um.
Svo tóku þær að ræða um Sir
John og Melbourn. Þegar nafn
hans var nefnt, kom þykkju-
svipur á andlit Alidu, eins og
hún ætti bágt með að þola það,
að minst væri á slíkan æfin-
týramann í návist sinni. En
Nancy virtist mjög hrífin af
honum og sagði: „Jeg held, að
hann sje einn sá geðfeldasti
maður, sem jeg hefi nokkru
sinni kynst, og John segir, að
hann sje einhver snjallasti
fjármálamaður í heimi“.
Savina sagði glaðlega: „Jeg
hefi aðeins hitt hann einu sinni
— og mjer leist prýðisvel á
hann“.
Alida varð enn þyngri á brún
ina. „Jeg hefi aldrei sjeð hann.
Jeg vona, að jeg eigi ekki eft-
ir að hitta hann. Jeg þekki nógu
margt fólk“.
„Þú kemst nú ekki hjá því að
hitta hann, væna mín“, sagði
Savina, og var dálítill vottur
af illgirni í rödd hennar. „Hann
kemur hingað í dag með frú
Wintringham. Hún hringdi og
spurði, hvort hún mætti ekki
hafa hann með sjer“.
„Já, þarna sjerðu“, sagði Al-
ida beiskjulega, og sneri sjer
að Nancy. „Svona er New York
borg gjörbreytt".
„O-o — jeg er nú ekki viss
um það“, sagði Nancy. „Jeg man
vel eftir mönnum af hans sauða
húsi frá æskuárum mínum hjer
í New York — og nú eru börn
þeirra og barnabörn aðall borg-
arinnar11.
Savina vissi, hvað hún hugs-
aði — en ljet ósagt: Patrick
Dantry hafði einmitt verið slík-
ur maður — og það hafði gilt
einu, því að öll hin svo kölluðu
„góðu heimili“ höfðu staðið hon
um opin. Savina gat sjer þess
til, að Nancy myndi sífellt vera
að hugsa um Patrick Dantry,
meðan hún sat og drakk teið.
! En hún kom sjer ekki að því
| að minnast á hann. Hún vissi
' ekki, hvort Nancy væri nokkur
þægð í því.
Savina reis á fætur og kveikti
ljós. Þegar hún settist aftur og
tók að virða Nancy fyrir sjer á
ný, sá hún alt í einu, að þessi
rauðhærða kona, sem sat við
arineldinn, var allsólík þeirri
Nancy, sem hún hafði þekt.
Jafnvel hún hafði látið blekkj-
ast. Þessa konu skorti þann eld-
móð og hita, sem Nancy hafði
átt í svo ríkum mæli.
Hún var líflaus — eldurinn
var brunninn til ösku. Þetta
var gömul kona, sem kom
hvorki henni nje Alidu neitt
við. Á einhvern óskiljanlegan
hátt var hún miklu eldri og
miklu þreyttari en bæði hún og
Alida. Og Savina öfundaði
hana ekki lengur af unglegu út-
liti. Hún kendi í brjósti um
hana.
Hún heyrði að Alida var far-
in að segja frá morðinu á Rósu
Dugan.
„Það hlýtur að hafa verið
framið einhversstaðar hjerna
rjett hjá“, sagði Nancy.
Alida brosti því nær ástúð-
lega, og sagði: „Já. Það var
hjerna hinummegin við kirkju-
garðinn. Komdu — jeg skal
sýna þjer húsið“.
Þær risu báðar á fætur, og
Alida sagði: „Ný hlýturðu að sjá
hve New York hefir breyttst,
þegar slíkt og þvílíkt getur átt
sjer stað á Murry-hæðinni.“ —
Þær gengu upp þrepin, út að
hornglugganum. Alida dró
gluggatjöldin frá og sagði: —
„íbúð hennar var á þriðju hæð
í húsinu þarna. Það er búið að
flytja líkið burtu. Það var flutt
þaðan snemma í dag“.
Nú opnuðust dyrnar, og Filip
Dantry kom inn, ásamt fallegri,
dökkhærðri konu. Savina kippt
ist við, því andartak fannst
henni þetta vera Nancy —• eins
og hún leit út fyrir tuttugu og .
fimm árum, sem kom inn í stof
'una. En þegar stúlkan kom nær
sá hún, að hún var ekkert svip-
uð Nancy. Hún átti ekki hið tig
inmannlega látbragð, sem
Nancy hafði ætíð átt, þrátt fyrir
alla sína ljettúð. Hún var ör-
ugg — alt að því frökk í fasi.
Savina vissi þegar í stað, að
þetta myndi vera hin óvænta j
frjett, sem Filipp hafði ætlað
að færa þeim, og hún hugsaði
með sjer: „Nú hefir Filip gert
yfirsjón, sem hann mun iðrast
alla sína ævi“.
Hún reis þunglamalega á fæt
ur. Filip var óvenju glæsilegur
að sjá — og líktist föður sínum
sáluga meira en nokkru sinni
Hann sagði: „Þetta er konan
mín, Savina. Við giftumst í dag“
Við stúlkuna sagði hann: „Þegar
jeg var lítill var jeg vanur að
kalla hana Savinu frænku. En
jeg er nú hættur því“.
Savina kyssti stúlkuna laust
á kinnina og óskaði þeim til
hamingju. Meðan hún ljet móð
an mása, var hún sífellt að
hugsa um það hvernig færi, þeg
ar Nancy losnaði frá Alidu, og
kæmi niður í stofuna. Hún var
dálítið nærsýnn, og hún myndi
ganga fram á mitt gólf og nema
þar staðar og horfa á gestina.
Svo myndi hún lyfta loníettun
um og sjá Patrick Dantry standa
ljóslifandi við kaffiborðið. Það
yrði hræðilegt áfall fyrir hana.
Hún hefði aldrei átt að leyfa
það, að þau hittust í þessu her-
bergi. Það myndi verða óbæri-
legt fyrir vesalings Nancy.
Hún bauð ungu hjónunum
sæti við kaffiborðið og rjetti frú
Dantry kaffibollann annars hug
ar. Hún sá út undan sjer, að
Janie beygði litla fingurinn
glæsilega, um leið og hún hugs
aði með sjer: „Þetta er hræðileg
ur kvenmaður. Hvar skyldi Fil-
ip hafa náð í þetta? — Hann
er svo trúgjarn og einfaldur, að
það hefir vitanlega verið leikur
einn fyrir hana, að tæla hann.
Faðir hans hefði aftur á móti
aldrei látið glepjast svo hrapal-
lega. Hann var of veraldarvan-
ur til þess“.
Nú spurði Filip: „Hvenær
kemur Nancy frænka?“ og um
leið sá Savina, að Nancy og A1
ida gengu niður þrepin, sem
lágu frá pallinum niður í stof-
una. — Hún sagði: „Þarna er
Nancy frænka þín“.
Filip sneri sjer við og horfði
á konurnar tvær. „Hvar?“
„Konan, sem er að tala við
Alidu“.
„Þetta er ekki Nancy frænka“
Nú var Nancy komin fram á
mitt gólf, og stóð og horfði á
þau. Savina sagði yólega: —
„Hjerna er Filip, Nancy. Hann
kvæntist í dag og tók nýju
konuna með til þess að sýna okk
ur hana“.
LISTERINE
TANNKREM
Akranes—Reykholf
Áætlunarferðir alla mánud. þriðjud, og miðvikud.
Frá Akranesi kl. 9 f. h.
Frá Reykholti ld, 4.
Farið verðúr að Norðtungu ef farþegar eru.
Afgreiðsla á Bensínstöðinni Hafnarstræti 23 ltevkja-
vík, sími 1968, Ilvítárvallaskálanum, Reykholti og síma
31 Akranesi.
MAGNÚS GUNNLAUGSSON.
Viðlegan á Felli
(L-f'lit' ^Jía (Íg.rítn Jót
onSion
18.
,,Það þætti sumstaðar ekki varlegt að hrúga þessu
öllu saman í eitt ílát“, sagði Sigríður.
Ertu hrædd um að það kvikni í lestinni?“ spurði Karl.
,,Og minna hefir nú þurft til að eldur kæmi upp í
Reykjavík en dembt væri saman í eina kássu, selspiki,
trjespónum og eldspýtum".
„Kviknar oft í, þarna í Reykjavík?" spurði Elli.
„En hvernig þú spyrð, flónið þitt. Hefirðu ekki heyrt
talað um þessa óttalegu húsbruna, sem orðið hafa þar
nuna undanfarið?“
„Nei, jeg hefi engan heyrt minnast á það“.
„Nei, jeg veit það. Hvað ætli þið heyrið talað um?
Jeg get frætt þig um það, að hús brennur í Reykjavík á
hverju ári“.
„Er það nú aðgæsla!“ sagði Rúna gamla.
„Aðgæsla! Það dugir engin aðgæsla þar. feinhver
mesta spákonan í allri Reykjavík hefir sagt mjer, að öll
Reykjavík muni einhvern tíma brenna til kaldra kola.
Og jeg get vel trúað því. Þeir ágerast svo þessir brunar.
Stundum brenna kotbæir í útjöðrum borgarinnar, sem
enginn lifandi maður er í“.
„Hvernig stendur á því?“ spurði Sæunn.
„Já, hvernig stendur á því? Það er ekki mitt að svara
því. Jeg efast um að yfirvöldin viti það. En því hefir verið
fleygt, að það kviknaði í af núningi. Þar syðra er alt dautt
og lifandi á ferð og flugi, altaf eitthvað að rekast á, eitt-
hvað að núnast saman. Eldhættan liggur í þessu“.
„Engan lifandi mann hefi jeg fyr heyrt segja, að það
kvikni í húsum af núningi. En það var sagt, að nágranna-
hatur og óvild ollu oft brununum. Sálfræðingarnir segja,
að svo geti óvildin verið mögnuð að hatrið taumlaust í
anda nágrannans, að sá eldur kveiki bókstaflega í for-
blautu torfi og trje. Þetta hefi jeg nú heyrt sagt“, sagði
Kalli.
„Þetta er nú hreint ekki svo vitlaust, en miklu betur
trúi jeg því, að núningurinn orsaki bruna. Þekkir þú ekki
Söfnuður, sem nikkar höfði
undir ræðu prestsins, er ef til
vill að láta í ljós samþykki sitt,
en ef til vill ekki.
★
Það ætti að vera auðvelt að
koma sjer áfram í heiminum á
heiðarlegan hátt, það er ekki
svo mikil samkeppnin.
★
I síðustu styrjöld voru nokkr-
ir Ameríkanar, sem höfðu
gerst sjálfboðaliðar með Bretum
í Mesopotaníu, settir til að gæta
tyrkneskra fanga. Til þess að
hafa ofan af fyrir sjer í fásinn-
inu kenndu þeir Tyrkjunum
knattleik (baseball).
Þegar fyrsti Tyrkinn tók glóf
ann snjeri hann sjer í austur og
mælti: — Allah, vertu með
þjóni þínum
Sá næsti sagði: — Allah, gef
mjer góða sjón — og sá þriðji:
— Allah, gef mjer kjark. — Þeg
ar svo éinn Amerikaninn tók
glófann, sagði hann stillilega
Þú þekkir mig, Al“.
r ★
Ungi maðurinn sagði við prest
inn að giftingarathöfninni lok-
inni: — Jæja, prestur minn,
hvað á jeg að borga?
-— Við prestarnir höfum nú
engan ákveðinn taxta fyrir
svona athafnir, en þjer megið
greiða mjer eins og þjer metið
fegurð konunnar yðar. .
Ungi maðurinn rjetti þá prest
inum 2 krónur, sem þá leit
gaumgæfilega á brúðina og gaf
eiginmanninum 1 krónu til
baka.
★
Hvað tíminn flýgur með ást-
inni! Hvað ástin flýgur með tím
anum.
IjiiiiiiiMiMiiiiiiiiiiimmmiirmiimiimiiiimpuumiiu
] Eldfast gler |
Skálar, 6.20
Skálar með loki, 7.30 =
Pönnur, 10.00
Skaffpottar, 14.00
do með loki, 19.40 s
Hringform, 21.00.
Skálasett, 3stk„ 11.15. 1
Gjafasett, 22.50
Tertuform, 3.80
Kökuform, 7.60
Kaffikönnur, 30.00
Flautukatlar, 24.60
| K. Einarsson g
1 & Björnsson fi.f. 1
Bankastræti 11.
miiiiiiuiinniiiiiuiniiiiiiiuiuiiiiiiiiiiffliiiiiiiiiiiiiiiia
BEST AÐ AUGLTSA I
MORG UNBLAÐINU.