Morgunblaðið - 19.09.1945, Síða 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
ÍMiðvikudagur 19. sept. 1945
3efer
JÓNATAN SCRIVENER
j Cftir (Jíaude ^Jdoa^Lton
Stríðsherrann á Mars
3>,
irenffjaáa ^a
Eftir Edgar Rice Burroughs.
25.
Meðan hann stóð, var þetta einhver fjörugasti og harð-
asti bardagi, sem jeg man eftir. Að minnsta kosti tvisvar
bjargaði jeg mjer frá bráðum dauða aðeins með hinni dá-
samlegu fimi, sem mínir jarðnesku vöðvar veita mjer
við skilyrði minna loftþrýstings á Mars, heldur en er á
jörðinni.
En þrátt fyrir það, komst jeg mjög nærri bráðum bana
þennan dag í hinum rökkvuðu jarðgöngum undir suður-
skauti Mars, því Lakor beitti mig bragði, sem jeg hefi
aldrei þekkt fyrr í öllum viðureignum mínum á tveim
jarðstjörnum.
Hinn Þerninn sótti þá að mjer, og jeg var að neyða
hann til þess að hörfa aftur á bak, snerti hann hjer og þar
með sverðsoddinum, uns hann hafði fengið all-margar
skeinur, en gat þó ekki brotist gegnum vörn hans að fullu
eitt andartak, sem hefði verið nóg til þess að senda hann
til forfeðra sinna.
Það var þá, sem Lakor leysti skyndilega af sjer beltið,
og um leið og ieg hopaði á hæli, til þess að verjast snöggu
lagi frá hinum, slöngvaði hann öðrum enda beltisins utan
um vinstri fótlegg minn, og togaði svo í, þannig að jeg
datt endilangur á bakið.
Svo rjeðust þeir á mig eins og óargadýr, en þeir höfðu
gleymt Woola, og áður en sverð þeirra höfðu komið við
mig, stökk hundurinn urrandi yfir mig þar sem jeg lá, og
rjeðist á óvini mína.
Imyndaðu þjer, ef þú getur, risavaxinn grábjörn með
10 fætur, með ógurlegar vígtennur og gífurlega stóran
kjaft, sem nær aftur að eyrum, og sýnir opinn þrefalda
röð af tönnum. Gerðu svo ráð fyrir að þessi skepna sje
jafn grimm og jafn liðug, eins og hálfsoltið tígrisdýr, jafn
sterk og tvö naut og þá muntu hafa fengið einhverja hug-
mynd uih Woola, þegar hann var reiður.
Áður en jeg gat stöðvað hann, hafði hann banað Lakor
með einu höggi af framfæti sínum, og rifið hann sundur,
28. dagur
,,Já, blessaður vertu — him-
inlifandi. Myndin af honum
æ*ti að prýða forsíðuna á hverri
einustu bók um mannasiði! En
við skulum ekki tala um hann.
Jeg vivdi bara komast að raun
um, hvort. óhætt myndi að
treysta þjer“.
Jeg svaraði engu og við sát-
um bæði þögul litla hríð.
„Jeg kom eiginlega hingað til
þess uð bjóða þjer til miðdegis-
verðar“ sagði hún alt í einu.
,,En jeg hefi skift um skoðun.
Þú vcrður að koma og snæða
hjá rnjer kvöldverð — eftir
vikip Viltu það?“
„Já — þakka þjer fyrir. Er
heimboðið tákn þess, að sam-
starf OKkar sje hafið?“
„Getur verið. Áður en jeg fer
ætla jeg að segja þjer dálítið,
sem þú getur hugsað um næstu
viku. Það er um Jónatan“. Hún
kveikti sjer í vindlingi. „Já —
jeg ætla að segja þjer það, og
síðan þarf jeg að spyrja þig
nokkurra spurninga. — Ef til
vill er leyndardómurinn um
Jónatan aðeins sá, að hann ger-
ir tilraunir með aðra — leikur
sjer að sálum. Hefir þjer dottið
það í hug?“
Mjer hafði dottið margt í hug,
en jeg sagði henni, að þetta
hefði mjer ekki hugkvæmst.
„Jæja — hugsaðu þá um það.
Við rkulum til dæmis líta á þig
Hann hafði gaman af að taka
þig úr umhverfi því, sem þú .
hatðir lifað í alla þína ævi. —
Hann vissif að hjer myndir þú
hitta ýmsa af kunningjurn
hans. Iíann skildi þig eftir ein-
an hjer með það fvr;r augum
áð koma aftur eftir nokkurn
tíma og sjá, hvernig þjer hetði
tekist að glíma við vandamál
þau sem hann hafði lagt þjer
á herðar, og hver áhrif hið nýja
umhvorfi hefði haft á þig. Gæti
betta ekki verið skýringin á
því, hversvegna hann rjeði big
í þjónustu sína?“
Jeg sá, að henni var alvara
og þegar öll kurl voru komin
til grafar var þetta besta skýr-
ingin, sem enn hafði komið
fram í málinu.
„Og Middleton? Heldurðu að
Scrivenner hafi gefið sig á tal
við hann í knæpunni í Soho til
þess að gera tilraun með hann?“
,,Þú átt við, að það sje fjar-
stæða að ætla slíkt? En segðu
mjer eitt — virtist Middleton
hrifinn af Jónatan? Hafði Jóna-
tan tekist- að vekja áhuga
hans?“
Jeg geri ráð fyrir að andlits
svipur minn hafi svarað þess-
um spurningum fyris hana,
því að hún hjelt áfram:
„Ef til vill er þessi skýring
jjekki svo fjarstæðukent, þegar
á alt er litið. Hversvegna hefir
Middleton komið hingað tvisv-
ar sinnum til þess að hitta Jóna
tan? Ef þú rækist á ókunnugan
mann í einhverri knæpu, og gæf
ir þig á tal við hann, myndirðu
þá heimsækja hann tvisvar sinn
um ef hann hefði ekki haft nein
áhrif á þig?“
„Það er talsvert til í því, sem
þú segir“, svaraði jeg. „En hvað
heldurðu um sjálfa þig? Heldur
þú, að Scrivenner sje að gera
einhverja tilraun með þig?“
„Jeg veit það“, svaraði hún
þegar í stað. „Við heyjum ein-
vígi“.
„Hann hefir verið það hug-
rakkur, að hlaupast á brott“,
sagði jeg brosandi.
„Það, sem hann sagði, rjett
áður en hann fór, sannar, hve
snjall andstæðingur hann er“,
sagði hún og leyndardómsfult
bros ljek um varir hennar. „En
hvað sem öðru líður, skaltu
hugsa um orð mín, þangað til
þú kemur til kvöldverðar hjá
mjer“.
„Þú ætlaðir að spyrja mig
einhvers“, sagði jeg.
„Já — það var líka alveg
satt. Viltu koma með Middleton
í heimsókn til mín?“
„Það er jeg ekki viss um“,
svaraði jeg eftir stutta þögn. —-
Hún virtist hafa mjög gaman
af svarinu.
„Þá er það ein spurning enn
— og svo verð jeg að fara“,
sagði hún. „Hafa nokkrir fleiri
komið hingað í heimsókn?“
„Já —”einn“.
,,Kona?“ spurði hún, og leit
hvast á mig.
„Já“, svaraði jeg.
„Segðu mjer frá henni“.
,',Hún kom inn í þetta her-
bergi — nákvæmlega eins og
þú“.
„Hafði hún lykil?“
„Já“.
Hún starði á mig, djúpum,
f'iannsakanlegum augum.
„Er hún falleg?"
„Já“.
„Dökkhærð?“
„Nei — ljóshærð“.
„Ung?“
„Já“.
Hún færði sig nær mjer.
„Hvað heitir hún?“
„Það get jeg ekki sagt þjer“.
Það varð löng þögn og jeg
var farinn að vona, að yfir-
heyrslan væri á enda.
„Sagðirðu henni, að önnur
kona hefði lykil að íbúðinni
hjer?“
„Já“.
„Sagðir þú henni nafn mitt?“
„Já“.
„En þú vilt ekki segja mjer,
hvað hún heitir!“ hrópaði hún
æst. „Og þegar þú sagðir henni
það, geri jeg ráð fyrir. að hún
hafi sagt: það er auðvitað þessi
fræga frú Bellamy? Alveg eins
og Middleton hefir gert, þegar
þú fylgdir honum fram áðan.
Þú hjelst, að það myndi skerða
mannorð hennar á einhvern
hátt, ef þú segðir mjer nafn
hennar. En þú vissir, að það
myndi engin áhrif hafa á mann
orð mitt, þótt þú segðir henni
hvað jeg hjeti. Guð minn góð-
ur! Jeg hjelt að þú .... “.
„Mjer skjátlaðist algjörlega.
Nafn hennar er Pálína Mande-
ville. Jeg hefði ekki átt að segja
henni nafn þitt, en þar eð jeg
er nú einu sinni búinn að þv^
verð jeg að segja þjer, hvað hún
heitir. Jeg bið þig að fyrirgefa
mjer — og jeg mun einnig biðja
hana afsökunar“.
Hún starði undrandi á mig.
Þótt hún væri engu nær, hver
konan væri, hafði það komið
henni algjörlega á óvart, að
heyra nafn hennar. Francesca
Bellamy skifti leifturhratt
skapi.
„Jeg fyrirgef þjer“, sagði hún
blíðlega, „og það mun hún einn-
ig gera. Viltu ná í bíl fyrir mig?
Og viltu koma og snæða hjá
mjer kvöldverð eftir viku?“
VI. Kafli.
I.
Venjan, sem nútímamenn
eiga erfiðast með að bregða út
af er sú, að skifta deginum í
hluta, ætla hverri klukkustund
ákveðna athöfn, eins og tíminn
væri hættulegur óvinur, sem
lægi í launsátri og aðeins væri
hægt að sigra með sífelldri ár-
vekni. Við höfum heyrt svo mik
ið rætt um nauðsyn þess, að
einbeina huganum aðeins að einu
viðfangsefni í senn, að við er-
um orðin þrælar hennar, og
flest okkar hugsa meira um
mergð athafnanna en gæði. Við
ákveðum alt fyrirfram. Við ríg
bindum tíma okkar þannig með
slíkri nákvæmni, að á morgun
til dæmis ætlum við að skrifa
reikninga okkar milli klukkan
þrjú og fjögur. Og við skrifum
þá ekki einungis, heldur mynd
un. v'ið halda áfram að skrifa
þá, þótt boðberi frá . sjálfum
guði berði á gluggann okkar.
Við lítum á ýivern dag eins og
skákborð, sem skift er í reiti,
sem við verðum að leika okkar
litlu leiki á, og vinna okkar smá
vægilegu sigra, og við höldum
áfram að leika á þessu borði,
þótt við vitum mætavel, að
bestu hugmyndir okkar eru
aldrei árangur samviskusam-
legrar umhugsunar og eina von
okkar, þegar í harðbakkann
slær er sú, að breyta eins og
andinn blæs okkur í brjóst
hverju sinni.
Kauphöllin
er miSstöð verðbrjefa-
viðsMftanna. Sími 1710.
Minningarspjöld
barnaspítalasjóðs Hringsins
fást í verslun frú Ágústu
Svendsen, Aðalstræti 12
Vestur í Ameríku fór eftir-
farandi samtal fram milli móð-
ur og sonar, eftir að búið var
að skýra syninum frá, að þeir,
sem skrökvuðu, færu aldrei til
himnaríkis.
— Hefir pabbi nokkurn tíma
skrökvað?
— Já, ætli það ekki, jeg býst
við því.
— Hefir þú, eða Jón frændi
eða Magga frænka nokkurn
tíma skrökvað?
— Já, jeg hugsa, að við höf-
um öll skrökvað einu sinni eða
^visvar.
— Skelfing hlýtur að vera
einmanalegt í himnaríki, úr
því þar er enginn nema guð
og Georg Washington.
★
Dómarinn: — Og þú dirfist
að halda því fram, að þú sjert
friðelskandi maður.
Sökudólgurinn: — Vissulega.
Dómarinn: — Og þó kastað-
ir þú múrsteini ofan á haus-
inn á lögregluþjóninum.
Dólgurinn: — Rjett er það.
Og meira að segja get jeg sagt
yður, að jeg hefi aldrei sjeð
eins friðsamlegt útlit á nein-
um manni, eins og þessum lög-
regluþjóni, þegar jeg var bú-
inn að kasta múrsteininum í
hann.
— Hvern and. .. . viljið þjer
eiginlega hingað inn, hrópaði
geðvondur forstjóri á skrifstoíu
manninn, sem kom vaðandi inn
á einkaskrifstofuna hans.
— Fyrirgefið þjer, má jeg
nota símann hjá yður?
— Ætli það verði ekki að
vera. Hvað er um að vera?
— Sjáið þjer til. Konan mín
sagði mjer að fara fram á kaup
hækkun, en nú er jeg búinn að
•gleyma, hvað það átti að vcra
mikið.
★
Einkaritarinn: — Það er kom
inn maður, sem langar að tala
við yður. Hann segist æ‘la að
fá vitneskju um, hvernig þjer
haíið komist svona vel áfrv.m í
Jífínu.
Fjármálaspekingurinn: — Er
hann blaðamaður eða leyr.ilög-
reglumaður?
Vt
Vegfarandi: — Hvað geng-
ur á?
Sá hífaði: — Jeg er að leita
að hundrað króna seðli, sem jeg
týndi þarna hinu megin á göt-
unni.
Vegfarandi: — En því í ósköp
unum ertu að leita að honum
hjerna?
Sá hífaði: — Það er miklu
bctra Ijós hjerna.