Morgunblaðið - 04.12.1945, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 4. des. 1945.

———■■ - - ■ - - - ■■ .. - - - - - .. ...
- 8 K U G G 1 IM IM -
-
Eftir Thelma Strabel
« ■ ............... .......—— - " ———————
16. dagur
„Jú, jú“. Svo bætti hún við,
í því skyni að reyna að vera
gamansöm: „Það er engin hætta
á því, að neinn nemi mig á brott
frá þjer“.
Alan var risinn á fætur og
farinn af stað á eftir Warms-
ley. Nú hneri hann höfðinu
leiftursnögt við, eins og þessi
saklausu orð hennar hefðu ver-
ið baneitruð ör, sem hefði
stungið í hnakka hans. Hann
varð skyndilega eldrauður í
andliti. Hann starði á hana
andartak, en snerist svo á hæl
og hjelt áfram.
Þegar mennirnir tveir voru
farnir, greip Pála töskuna sína
og fór fram í snyrtiherbergið.
★
Stúlkan, sem hafði staðnæmst
til þess að tala við þau áðan,
sat við eitt snyrtiborðið. Pála
settist við hlið hennar, og stúlk
an kinkaði kolli, og brosti vin-
gjarnlega.
Meðan Pála var að greiða
sjer tók hún eftir því, að stúlk-
an virti hana fyrir sjer. I hlið-
arspeglinum sá hún andlit
hennar, bogadregnar auga-
brýnnar, há kinnbeinin og
rauðar, fagurskapaðar varirn-
ar. En munnsvipurinn var óá-
nægjulegur.
„Auðug — spilt af of miklu
eftirlæti — en vel greind“,
hugsaði Pála með sjer.
„Er langt síðan þjer komuð
hingað til San Francisco, frú
Gárroway?“ spurði stúlkan.
„Nei — rúmlega klukku-
stund“, svaraði Pála brosandi.
„Jeg vona, að yður getist vel
að borginni“.
„Já, mjer líst prýðilega á
hana“, svaraði Pála.
„Það hefir að minsta kosti
aldrei verið eins fjörugt hjer
og núna“. Stúlkan tók varalit
upp úr tösku sinni og hóf að
mála varir sínar með mikilli
gaumgæfni.
Pála staldraði við. Hún vissi,
að stúlkan ætlaði að segja eitt-
hvað meira við hana. Hún var
aðeins að bræða það við sig,
hvernig hún ætti að koma orð-
um að því. Það var auðsjeð á
henni, að hún var ekki vön að
rasa um ráð fram.
Loks sagði hún: „Hafið þið
ekki frjett neitt frá Mikael?“
Pála var einnig á verði. „Nei,
við frjettum heldur lítið af hon-
um“, svaraði hún. „Honum er
lítið gefið um brjefaskriftir —
og Alan raunar líka“. Og nú
ætlaði hún að reyna að komast
að dálitlu. „Jeg geri ráð fyrir,
að vinir hans hjer í San
Francisco frjetti eins mikið af
honum og við“.
„Það hefir enginn þeirra
frjett neitt af honum, síðan
iiann fór. En hann átti fáa kunn
ingja hjer, og flestir — að
minsta kosti karlmennirnir —
eru komnir í herinn“.
„Maður gæti nú samt haldið,
að hann skrifaði einhverjum
hjer nokkrar línur annað veif-
ið“, sagði Pála þrákelknislega.
„Já — er það ekki? Ef til vill
veit hann, að ýmsir hjer hafa
verið illmálgir í hans garð, og
er of stórlátur til þess að neita
róginum“. |
„Ef eitthvað ljótt hefir verið
sagt um hann, er jeg viss um,
að það er ekki satt“, sagði Pála
ákveðin. Svo bætti hún við, eft
ir’ dálítið hik: „Jeg hlakka til
þess að hitta hann. Einhvern
veginn á jeg erfitt með að gera
mjer í hugarlund, hvernig
hann er“.
„Já, jeg trúi því“, ansaði
stúlkan þurrlega. Augu hennar
— en það voru þess konar
augu, sem myndu verða hörku-
legri og kænskulegri með aldr-
inum — urðu alt í einu angur-
vær. „Það er eiginlega ekki
hægt að segja, að hann sje lag-
legur“, sagði hún hægt. .
Þetta var dálítið hjákátlegt.
Þarna sátu þær, og reyndu, á
nútíma rósamáli, að veiða eins
mikið hvor upp úr annarri bg
unt var, án þessað láta í ljós
grunsamlega mikinn áhuga.
„Jeg held, að þeir hljóti að
vera mjög ólíkir, Alan og
hann“, sagði Pála.
„Já“. Stúlkan stakk vara-
litnum niður í töskuna og lok-
aði henni með dálitlum smelli.
„Jeg var farin að halda, að
hann væri dáinn“, sagði hún
því næst snögt. — „Jeg á auð-
vitað við Mikael“.
„Við hljótum að frjetta það
undir eins, ef eitthvað kemur
fyrir hann“, ansaði Pála.
„En jeg myndi ekki frjetta
neitt“. Stúlkan, sem Alan hafði
kallað Sylviu, horfði fast á
spegilmynd Pálu. Svo sagði hún
hægt og lagði áherslu á orðin,
eins og hún ætlaðist til þess, að
Pála legði sjer þau á minnið:
„Nei — Mikael gæti verið dá-
inn, án þess að jeg hefði hug-
mynd um það. Það myndi ekki
vera nein ástæða til þess að
segja mjer frá því“.
Pála vissi ekki, hvað segja
skyldi. Hún Ijet augu sín hvíla
andartak á andliti stúlkunnar
og leit síðan á sína eigin speg-
ilmynd. Það kom dálítið fát á
hana. Grunur hennar var nú
orðinn að vissu. Sylvia Bruton
var svo lík henni, að vel hefði
mátt halda, að þær væru tví-
burasystur. Sama breiða enn-
ið — andlitsbyggingin svipuð.
Hálsinn og axlirnar mjög líkt,
— já, og nef þeirra beggja dá-
lítið uppbrett að framan! Og
augabrýnnar! Nákvæmlega eins
— bogadregnar, sjerkennilegar
í laginu! Þetta var stórfurðu-
legt! Pála var gripin undarleg-
um æsingi.
Var það vegna þessa, sem
Warmsley hafði orðið svo undr
andi, þegar hann sá hana í
fyrsta sinn? Hún þóttist alt í
einu sannfærð um, að það hefði
einhverja dularfulla þýðingu,
hve þær voru líkar.
. Hún sneri sjer að sessunaut
sínum og sagði áköf: „Hafið
þjer tekið eftir því, hvað við
erum líkar, ungfrú Burton?“
„Nei, jeg hefi ekki tekið eft-
ir því“. Sylvia Burton reis á
fætur.
„Við gætum nærri því verið
tvíburasystur", hjelt Pála á-
fram. „Takið þjer eftir auga-
brúnunum mínum og ....“.
„Þjer hafið mist vasaklútinn
yðar, frú Garroway. Hann
liggur þarna við hliðina á stóln
um“.
Pála beygði sig niður, til þess
að taka vasaklútinn upp, og
þegar hún rjetti aftur úr sjer,
var stúlkan farin.
Hún sat kyrr drykklanga
stund og horfði á andlit sitt í
speglinum. Henni var undar-
lega innanbrjósts. Þetta andlit
var aðeins eftirlíking af öðru
andliti, sem var reyndara og
veraldarvanara....
Sylvia Burton og Alan höfðu
verið eitthvað óeðlilega þving-
uð, þegar þau hittust. Hvað var
það, sem hún hafði sagt um
Mexíkó? Já — húsið. Einkenni
legt, að hún skyldi hafa búið
þar á undan þeim. Setið á sömu
veggsvölunum, lesið sömu bæk
urnar....
Nótnaheftið! Það hafði þá
ekki verið tilviljun! Það hafði
verið skilið þarna eftir af á-
settu ráði, annaðhvort af ein-
hverjum dutlungum eða ill-
girni, til þess að minna Alan á
Mikael bróður hans.
★
Það var nokkrum dögum síð-
ar, sem Pála fór að skoða bú-
garðinn, þar sem Mikael hafði
búið. Það virtist fyrst í stað að-
eins tilviljun, að hún skyldi fara
þangað. En síðar, þegar hún
fór að hugsa um ferðalagið, datt
henni í hug, að ef til vill hefði
það hreint ekki verið nein til-
viljun. Sannleikurinn væri
kannske sá, að síðan hún heyrði
Alan tala um búgarðinn og
segja frá því, sem þeim bræðr-
Unum fór á milli þar, hefði hún
verið gagntekin brennandi for-
vitni eftir að sjá staðinn með
eigin augum. Og stundum fanst
henni jafnvel eins og það hefðu
verið forlögin, er rjeðu því, að
hún fór þangað.
Alan hafði farið til Portland,
og ætlaði að dvelja þar í fjóra
eða fimm daga. Pála eyddi
tveim dögum í að skoða borg-
ina, fara í búðir o. s. frv. En
á laugardaginn var henni far-
ið að leiðast einveran, langaði
til þess að fara eitthvað út úr
borginni. Svo mundi hún alt í
einu eftir búgarðinum. Hún
vissi, að ekki var búið að selja
hann, svo að Alan hlaut að
hafa umráð yfir honum. Það
væri gaman að bregða sjer
þangað og dvelja þar í, ró og
næði yfir helgina.
Hún hringdi til Warmsley.

IÞETTA 1
s er bókii,, sem menn lesa |
1 sjer til ánægju, frá upphafi 1
til erida. i
S Bókaúigáfan Heimdallur. =
iiiiiiiimiiiiimii'.imiimiiiiiiíiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiinii
Stríðsherrann á Mars
2)
rengfaóaga
Eftir Edgar Bice Burroufks.
84.
eins og fyrir sunnan fjöllin, og byrgðu þeir útsýnið við
og við.
Eftir að hafa haldið áfram nokkrar klukkustundir,
koraura við framundan einu þessara steinbákna og sáum
að þaðan hallaði niður í dalverpi eitt.
Rjett framundan okkur sáum við sex menn, harðleita,
svartskeggjaða, með hörundslit, eins og börkinn á þrosk-
uðu gulaidin.
„Gulu Marsbúarnir“, sagði Thuvan Dihn, eins og hann
ætti enn bágt með að trúa því, að þeir væru til, þótt
hann sæi þá fyrir augunum á sjer, ætti erfitt með að taka
þeirri staðreynd, að einmitt sá þjóðflokkur, sem við
bjuggumst við að hitta, væri í raun og veru til.
Við drógum okkur í hlje bdk við stein einn mikinn,
til þess að fylgjast með ferðum þessa litla hóps, sem stóð
í þyrpingu við annan stein og sneri baki að okkur.
Einn þeirra var stöðugt að gægjast fyrir rönd steins-
ins, eins og hann hefði gætur á einhverjum, sem væri að
nálgast hann úr hinni áttinni.
Bráðlega kom það í Ijós, sem hann hafði gætur á, og
við sáum að það var annar gulur maður. Allir voru í
fötum úr loðskinni, hinir sex í svart- og gulröndóttu
fkinni af orluk, en sá sem nálgaðist var klæddur gulhvítu
skinni af apt.
Gulu mennirnir voru vopnaðir tveim sverðum, og höfðu
stutts'kept spjót á bakinu, en litla skildi á báðum hand-
leggjum, ekki stærri en diska, og sneri hola hliðin að
andstæðingnum.
Þeir virtust ekki mikils virði í bardaga, en síðar átti
jeg að sjá hve geisi fimlega menn þessir notuðu þá til
varnar.
Annað sverðanna, sem hermennirnir báru, vakti þegar
athygli mína. Jeg kallaði það sverð, en á enda hins hár-
beitta blaðs var hvass og boginn krókur, eins og á krók-
stjaka.
Hitt sverðið var þvínær jafn langt, mitt á milli lang-
sverðs míns og rýtings að lengd. Það var beint og tví-
eggjað. I viðbót við þessi vopn bar hver maður rýting við
belti sjer.
Þegar hvítklæddi maðurinn nálgaðist, gripu hinir sverð
Lítil og góðleg kona kom á
fund geðveikralæknis. Hann
spurði hana vingjarnlega, hvern
ig á því stæði, að fjölskylda
hennar vildi koma henui á hæli.
„Segið mjer nú alveg eins og
er“, sagði hann, „hvað gengur
að yður“.
„Það er bara það . . bara það,
að mjer þykja svo góðar pönnu
kökur“.
„Er það alt og sumt? — Mjer
þykir sjálfum pönnukökur mjög
góðar“.
„Þjer segið ekki satt, læknir,“
skríkti í henni um leið og hún
klappaði saman höndunum af
ánægju. „Þjei<%megið til með að
heimsækja mig einhvern dag-
inn. .. Jeg á margar töskur full
ar af þeim“.
til baka. Blað okkar er altaf
fyrst með frjettirnar.
★
Það var bjartsýnn maður, sem’
fann upp gufuvjelina, en raun-
sæismaður, sem setti á hana ör-
yggisventil. .
★
Bostonbúi var að sýna Eng-
lendingi það markverðasta í
borg sinni og sýndi honum að
lokum minnismerkið á vígvelli
þeim, sem þekktur er undir
nafninu Bunker Hill.
„Hjerna fjell Warren höfuðs-
maður“, sagði Bostonbúinn.
Englendingurinn horfði alvar
legur á Hina háu steinsúlu.
„Langt fall! Hann hefir auð-
vitað dáið?“
★
★
Frjettablað nokkurt birti and
látsfregn Jóns Jónssonar og
komst að raun um, að fregnin
var á misskilningi byggð. Næsta
dag kom eftirfarandi í blaðinu:
I gær birtum við fyrstir blaða
idánarfregn Jóns Jónssonar. í
dag berum við fyrstir fregnina
„Heyrðu, Hoskins, kokkurinn
var að segja mjer, að þú hafir
verið mjög drukkinn í nótt og
verið að burðast við að velta
tunnu upp kjallaratröppurnar.
Er þetta satt?“
„Já, lávarður minn“.
„Og hvar var jeg, meðan
þessu fór fram?“
„í tunnunrii, lávarður minn“.