Morgunblaðið - 13.02.1946, Blaðsíða 10

10
MORGDNBLAÐIB
Miðvikudagur 13. febr. 1946
AST í MEIIMUM
£h ir CJaijlor CJa lclwe //
■miiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiimiuiiiiiiiiiimiiiimiiiimiiiiiiiiiiwiiimiiiiiiiiiiiiiiiiimniii
iiiMiMmiiiiiiiirniiiiiiinnii
16. dagur
„Ungfrú Maxwell er ekki
komin niður ennþá“, svaraði
Alfreð. „Hún hlýtur að koma
á hverri stundu“. Hann sneri
sjer að Dóróteu. „Viltu fara og
gá að ....“.
Rjett í þessu birtist Amalía
á loftskörinni. Hún lagði af
stað niður þrepin, hægt og
þóttalega. Gestirnir litu upp,
með kurteisisbros á vör. En
brosið stirðnaði brátt á andlit-
um þeirra. Dauðaþögn varð í
anddyrinu.
★
Amalía var klædd í rauðan
kjól, sem var ósæmilega fleg-
inn á þeirra tíma vísu. Hvítar,
ávalar axlir hennar voru alveg
naktar, bolurinn fjell þjett að
grönnu mitti hennar, pilsið var
í ótal rykkingum og fellingum.
Gimsteinarnir glóðu í hrafn-
svörtu hárinu. Hún var föl 1
andliti, augun djúp og dimm-
blá, varirnar eins rauðar og
kjóllinn. Á hendleggjum henn-
ar og höndum blikuðu einnig
gimsteinar.
Skrautgripir móður minnar,
hugsaði Jerome. Hann hafði
einkennilega suðu fyrir eyrun-
um og hjarta hans lamdist um.
Nú var hún komin niður í
anddyrið. Hún staðnæmdist
rjett fyrir neðan stigann. Sum-
ar af konunum földu andlit sín
á bak við blævængina. Karl-
mennirnir störðu á hana, frá
sjer numdir af hrifningu.
Alfreð rankaði við sjer. Hann
hafði staðið eins og bergnum-
inn og gónt á heitmey sína, ná-
fölur í andliti. Nú gekk hann
til hennar og tók utan um hönd
hennar. Hann sagði stillilega:
„Amalía, ástin mín — þetta eru
gestir okkar“. Og síðan hófst
kynningarathöfnin.
Amalía var fyllilega róleg.
Hún heilsaði hverjum gesti með
því að kinka kurteislega kolli.
Þegar röðin kom að frú Kings-
ley, brosti hún í fyrsta sinn.
„Jæja!“ hvein í frú Kingsley.
Hún lyfti loníettunum og at-
hugaði Amalíu vandlega.
„Þetta er þá fegurðardrósin
okkar. Alfreð, þú mátt vera
hreykin. Þetta er falleg stúlka
— og mætti segja mjer, að hún
vissi, hvað hún vildi“. Hún
horfði hvast á Amalíu. „Mjer
geðjast vel að þjer, góða mín
— jafnvel þó að þú sjert sauma
kona eða eitthvað þess háttar.
— Þú mátt kyssa mig ef þú
vilt“, bætti hún við.
Amalía beygði sig áfram og
kysti gömlu konuna, sem klapp
aði henni ástúðlega á kinnina.
„Heyrðu mig, heillin —
teiknaðirðu sjálf fyrirmyndina
að þessum kjól, sem þú ert í?“
„Já“, svaraði Amalía, og
bros hennar breikkaði. „En jeg
er ekki saumakona. Jeg er
kennari, frú“.
„Það . skiftir engu máli“,
sagði gamla konan. „Mjer geðj
ast vel að þjer, barnið gott“,
endurtók hún og tók um hönd
Amalíu. Svo fnæsti hún. „En
hvernig í ósköpunum stendur á
því, að þú giftist Alfreð, þeg-
ar þú átt kost á því að krækja
í Jerome? Tveir dálaglegir
þorparar í einni sæng! Þú ert
þorpari, elskan — er það
ekki? Jú, mjer skjátlast
aldrei“. Hún leit ávítunaraug-
um á Jerome. „Viltu gjöra svo
vel að leysa frá skjóðunni. Af
hverju kvænist þú ekki þess-
ari fallegu konu? Enn er það
ekki of seint“.
Jerome hneigði sig. „Fallega
konan hefir ekki beðið mín
ennþá“. Hann sneri sjer að
Amalíu. „Hafið þjer gert það?“
Amalía horfði kuldalega á
hann. „Nei — það held jeg
ekki. Mjer hefir víst alveg sjest
yfir það. Jeg vona, að þjer fyr-
irgefið mjer“.
Gamla konan hló. Hún tók
undir handleggi þeirra og
leiddi þau af stað með sjer“.
Við skulum koma til pabba
gamla“.
★
Amalía vann glæsilegan sig-
ur þetta kvöld, svo að ekki si°
meira sagt. Ef hún vissi þa
sjálf, ljet hún það ekki uppi.
Róleg og stilt sveif hún um
dansgólfið í faðmi hrifinna karl
manna. Konurnar voru ekki
eins hrifnar af henni. Augna-
ráðið, sem þær sendu henni,
var alt annað en blíðlegt.
Tvær stúlkur sátu hjá frú
Kingsley og töluðu saman.
„Jeg verð nú að segja, að þessi
kjóll, sem hún er í, er mjög
hneykslanlegur“, sagði önnur.
„Axlirnar eru alveg naktar —
jeg er viss um, að karlmenn-
irnir eru í hreinustu vandræð-
um“.
„Án efa“, sagði Mehetabel
þurrlega. „Þeir eru í svo mikl-
um vandræðum, að þeir geta
ekki losnað nógu fljótt við ykk
ur, til þess að komast í enn
meiri vandræði“.
„Hún hefir dansað aðeins
einu sinni við Alfreð Lindsey“,
sagði hin. „Það er mjög — und
arlegt. En það er haft fyrir
satt, að hún kunni enga manna
siði“.
„Engin kona þarf að hugsa
um mannasiði, sem hefir ann-
að eins andlit og annan eins
vöxt“, sagði Mehetabel. ^Hún
þarf fremur á lífverði að
halda“.
Stúlkurnar tvær sátu sitt
hvoru megin við hana. Það
voru dætur Tayntors hershöfð-
ingja. Gömlu konunni þótti
vænt um þær, á sinn hátt. Eldri
systirin, Sally, var smávaxin,
dökkhærð, með spjekoppa í
rósrauðum kinnunum. Hún var
mjög greindarleg á svipinn.
Hún var dutlungafull, kát og
fjörug, og piltarnir voru mjög
hrifnir af henni. Það hafði
aldrei komið fyrir hana áður,
að þeir, sem höfðu beðið um
dans, kæmu ekki á tilsettum
tíma.
Jósefína systir hennar var
hávaxnari. Hún var 'ljós yfir-
litum, bjarthærð, með blá,
blíðleg augu. Mörgum fanst
hún laglegri en systir hennar.
Frú Kingsley fanst hún leiðin-
leg, þó að henni þætti vænna
um hana en hina margfróðu
Sally. Jósefína var aðeins
nítján ára, Sally tveimur ár-
um eldri. Báðar voru ólofaðar.
Sally hataði Riversend og þai"
var enginn karlmaður, sem
henni fanst sjer samboðinn.
Jósefína hafði átt sínar vonir.
Þær voru nú orðnar að engu —
og það var Amalíu að kenna.
Enginn vissi um hina leyndu
ást, sem Jósefína bar í brjósti
til Alfreðs. Hún var nær tutt-
ugu árum yngri en hann, en
frá bernsku hafði hún litið á
hann sem ímynd alls þess
besta, sem einn mann gat prýtt.
Hann þurfti oft að heimsækja
hershöfðingjann í erindum
bankans, þar eð gamli maður-
inn harðneitaði að stíga sínum
fæti inn í þá stofnun. Sally
fanst hann drepleiðinlegur, og
þegar hún neyddist til þess að
vera nálægt honum, var hún
vön að kvelja hann með tví-
ræðum orðum, svo að allir nær
staddir skemtu sjer á hans
kostnað. En Jósefína var ánægð
með að sitja með sauma sína
úti í horni og hlusta á samræð-
ur þeirra Alfreðs og föður síns.
Annað veifið lyfti hún höfð-
inu og leit á gestinn, og örlít-
ill roði litaði vanga hennar.
Þessi þögla tilbeiðsla hafði
ekki farið framhjá Alfreð. En,
sagði hann við sjálfan sig, hún
er svo ung, að hún gæti hæg-
lega verið dóttir mín. Samt sem
áður er ekki hægt að segja um,
hvernig farið hefði, ef Amalía
hefði ekki skorist í leikinn.
Jósefína hataði Amalíu á-
kaft og ofsalega, þó að hún
veigraði sjer við því að viður-
kenna það fyrir sjálfri sjer. En
það, sem hún þorði varla að
hugsa, sögðu konurnar, sem
stóðu umhverfis hana, upphátt.
Það gat ekki hjá því farið,
að Amalía yrði vör við hin hat-
ursþrungnu augnatillit, sem
kynsystur hennar sendu henni.
En henni stóð hjartanlega á
sama. Hún fyrirleit þessar
heimsku stássmeyjar. Hún
skemti sjer dásamlega, þang-
að til Jerome kom til hennar
og bað um dans. Hún gat ekki
neitað honum. Það hefði vald-
ið hneyksli.
Þau dönsuðu vel. Amalía
dansaði vel, en hún var eins og
stirðnuð, meðan Jerome dans-
aði við hana. Hann reyndi að
draga hana að sjer — en hún
streittist á móti. „Jeg verð að
tala við þig“, hvíslaði Jerome.
Amalía brosti örlítið, en svar
aði engu.
Hann horfði á hvítar axlir
hennar og hvelfdan barminn.
„Komdu með mjer. í kvöld. Við
förum til New York“.
„Er þetta bónorð, herra
minn?“
Hann hló. „Að nokkru leyti“.
„Mjög óvenjulegt bónorð“,
sagði hún. Brosið var alt í einu
horfið af andliti hennar. „Af
hverju ættum við að lifa í
New York, með leyfi að
spyrja?“
Hann hleypti brúnum. „Af
hverju? Jeg geri ráð fyrir, að
við myndum lifa af því sama,
sem jeg hefi gert hingað til“.
„Peningum föður þíns“. Hún
þagnaði. „Jeg leyfi mjer að ef-
ast um, að faðir þinn myndi
halda áfram að senda þjer pen-
inga. Þú yrðir að vinna, herra
minn,' og jeg efast um, að þinn
veikbygði líkami þyldi það“.
Kauphöllin
er miðstöð verðbrjefa-
viðskiftanna. Sími 1710.
Stríðsherrann á Mars
2)
renfffaóaga
Eftir Edgar Rice Burrougha.
136.
og hár hans og skegg risu af reiði, hefði jeg vel getað
ímyndað mjer að margur bardagamaðurinn hefði orðið
talsvert skelkaður.
Hann öskraði og rjeðist að mjer með brugðnu sverði,
en hvort hann var vígfimur maður eða ekki, komst jeg
aldrei að raun um, því með Dejah Thoris að baki mjer,
var jeg ekki lengur venjulegur maður, jeg var berserkur,
og enginn maður hefði þá getað staðið mjer snúning.
Jeg sagði lágt og fast: Fyrir prinsessuna af Helium! og
rak sverð mitt beint gegnum hjarta konungsins í Okar,
og meðan aðalsmenn hans horfðu fölir og skelkaðir á, valt
hann niður hásætisþrep sín dauður.
Andartak ríkti alger þögn í salnum. Svo rjeðust hinir
fimmtíu aðalsmenn að mjer. — Við börðumst af mikilli
grimmd, en jeg stóð betur að vígi, þar sem þeir áttu upp
þrepin að sækja, og þar sem jeg barðist fyrir dýrðlega
konu af dýrðlegri ætt, fyrir mína miklu ást og fyrir móð-
ur sonar míns.
Og fyrir aftan mig heyrði jeg hina kæru rödd konu
minnar hefjast í silfurskærum söng. Hún söng ljóðið, sem
konurnar í Helium syngja, þegar eiginmenn þeirra halda
út í stríð. i
Þetta eitt var nægilegt til þess að færa mjer sigur, þótt
liðsmunur hefði verið enn meiri og vissulega trúi jeg því,
að jeg hefði ráðið niðurlögum allra þessara aðalsmanna,
sem í salnum voru, ef við hefðum ekki verið truflaðir.
Grimmúðlegur og harður var bardaginn, því aðals-
mennirnir rjeðust hvað eftir annað upp þrepin, en hnigu
hver eftir annan fyrir sverði mínu, sem virtist vera orðið
töfrum gætt, eftir viðureignina við Solan.
Tveir sóttu að mjer með ákafa, s.vo jeg gat ekki litið
við, er jeg heyrði hreyfingu að baki mjer, og tók eftir því,
að hersöngur kvennanna var hættur. Ætlaði Dejah Thoris
að fara að berjast við hlið mjer?
Hetjuleg dóttir hetjulegs heims! Það myndi hafa líkst
henni að þrífa sverð og berjast við hlið mjer, því kon-
„Já“, sagði gamli maðurinn
við gestinn, „jeg er hreykinn
af dætrum mínum og jeg vildi
gjarnan sjá til þess, að þær
yrðu hamingjusamar í hjóna-
bandinu. Nú, og úr því jeg á
svolítið af peningum, mundi
jeg sjá fyrir því, að þær færu
ekki alveg auralausar í hjóna-
bandið. Það er þá fyrst hún
María, tuttugu og fimm ára
gömul og hin fríðasta. Jeg ætla
að gefa henni þúsund krónur,
þegar hún giftir sig. Svo kem-
ur Elsa, sem er 35 ára. Henni
gef jeg 3000 krónur, og sá, sem
tekur Gunnu mína, en hún er
fertug, fær 5000 með henni“.
Gesturinn, sem var ungur
maður að norðan, ruggaði sjer
og spurði:
„Þú átt ekki eina um fimt-
ugt, er það?“
★
Tveir líftryggingamenn, ann
ar enskur, hinn amerískur,
voru að tala um tryggingar 1
löndum sínum.
„Við borgum tryggingarupp
hæðina strax“, sagði Bretinn.
„Ef maður, sem trygður hefði
verið hjá okkur, andaðist í
kvöld“, bætti hann við, mundi
ekkja hans fá peningana í
póstinum á morgun“.
„Þú segir ekki?“ sagði Banda
ríkjapiaðurinn. „En hlustaðu
nú. Skrifstofur okkar eru á
sjöttu hæð í 69 hæða húsi. Einn
af viðskiftavinum okkar fjell
út um glugga á fertugustu hæð
um daginn — og við rjettum
honum tryggingarupphæðina
um leið og hann fór fram hjá
glugganum okkar“.
'k
Rakarinn brosti drýginda-
lega, um leið og Jón kom inn,
blikkaði svo hina viðskiftavin-
ina og sagði ertnislega:
„Það hlýtur að vera þjer til
töluverðra óþæginda, Jón
minn, þetta stam þitt“.
„N-nei, nei, fle-fle-flestir
h-h-hafa eitthvað einkennilegt
vi-vi-við sig. H-h-hvað er þa-
það í þínu t-t-tilfelli?“
„Ja, sannast að segja, Jón
minn, veit jeg ekki til þess, að
jeg hafi nokkur sjerstök ein-
kenni“.
„M-m-með hvorri he-hend-
inni hrærirðu í bo-bo-bo-boll-
anum?“
„Auðvitað þeirri hægri“.
„Jæja! þa-þa-það er þá
þ-þitt einkenni. Flestir no-no-
no-nota te-teskeið“.
Ef Loftur getur það ekki
— þá hver?