Morgunblaðið - 17.04.1946, Síða 14

H
MORGUNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 17. apríl 1946
THEODOSIfl
cftir
ýtnya $eton
19. dagur
Hún sá honum hnykkja við,
þegar hann þekti hana aftur.
Hún tók fastar utan um blæ-
væng sinn, þangað til eitthvað
brotnaði í honum. Þau voru
ekkert nær því að kynnast,
heldur en í leikhúsinu. Ungfrú
Burr frá Richmond Hill, í fylgd
með unnusta sínum, greifa og
hinni teprulegu Natalíu, gat
ekki farið að ræða við ókunn-
an liðsforingja. Hún var nægi-
legá með sjálfri sjer til þess að
sjá, að hún var þarna komin á
ókunnugt svið, þar sem lögmál
þess fólks, sem með henni var,
væri ótrúlegt og' næsta hlægi-
legt.
Þótt hún væri algjörlega óvön
því að beita undirferlum og
brögðum, veitti örvænting
hennar henni ráð á ný. Það
myndi aldrei hafa hepnast, ef
Aaron hefði verið nærstaddur,
en sem betur fór var hann það
nú ekki.
„Eigum við að ganga svolítið
um?“ spurði Jósep.
„Já, í öllum bænum“, sagði
Natalía. „Það verður áreiðan-
lega gaman“.
Theo setti upp ólundarsvip.
„Já, en við Jósep viljum helst
vera tvö ein. Þið greifinn getið
fengið ykkur ís og beðið hjerna
eftir okkur“.
Natalía hló og settist hlýðin
niður. Það var gaman að sjá
Theo koma fram eins og hún
væri dálítið ástfangin, og auð-
vitað var það nú ekki nema
svona og svona, þegar unnusti
manns var annars vegar ....
Theo blygðaðist sín vegna
þess, hve vænt Jósep þótti um
þessa uppástungu, og einnig
fyrir það, hversu húsbóndaleg-
ur hann var, er hann leiddi
hana á burt með sjer inn á einn
hinna skuggsælu gangstíga.
En hún var nú handan blygð-
unar og meðaumkvunar, —
henni fanst hvert geðbrigði,
sem hún hafði þekt fyr, einskis
virði.
Þau gengu nokkurn spöl,
eins langt og hún þorði, þegar
hún nam allt í einu staðar og
hrópaði: „Ó!“
„Hvað er að, Theo?“ sagði
Jósep vandræðalegur.
„Perluhringurinn minn! —
Hann er farinn af fingrinum á
mjer. Jeg hef týnt honum. Ó,
Jósep flýttu þjer og vittu, hvort
þú finnur hann ekki í vagnin-
um! Góði gerðu það! Jeg fer
aftur til hinna. Flýttu þjer,
gerðu það“.
Jósep labbaði silalega burtu.
Hún stóð ein eftir á gang-
stígnum, í einni bugðu hans,
svo hún sást ekki frá öðrum
hlutum garðsins. Tónar bárust
til hennar í blænum. Yfir höfði
hennar var logandi blys á járn-
haldi, og sló frá því glampa á
marmarakerin, full af marglit-
um blómum, og fyllti angan
þeirra loftið. Og henni fanst
blómin vera eins og í einhverju
æfintýralandi, ósegjanlega ynd
isleg.
Hún beið róleg, alveg ófeim-
in og vissi að hann myndi
koma. En þegar hann stóð hjá
henni, svo hár og grannur með
svarta fjaðrahattinn í hend-
inni og glampaði á púðrað hár
hans, þá gat hún ekki komið
upp nokkru orði.
„Jeg hjelt að jeg ætlaði
aldrei að finna yður“, sagði
hann og rödd hans var eins og
hún hafði búist við, alvarleg,
dálítið hrjúf, en samt mýkri nú
vegna undrunarinnar yfir því,
sem fyrir hafði borið. — Hún
vissi hvað hann átti við, og
hann átti ekki við líðandi
stund.
„Hvað kom fyrir okkur“,
sagði hún blátt áfram. „Jeg skil
það ekki. Þegar jeg sá yður í
leikhúsinu, þá fann jeg, að jeg
hafði alltaf þekt yður, og jeg
vissi um hvað þjer voruð að
hugsa. Jeg varð að tala við yð-
ur. Þjer megið ekki ætla mig
ókurteisa og illa siðaða, þótt jeg
hitti yður svona“.
„Þjer vitið að það geri jeg
ekki“.
Hún leit upp til hans og
brosti. „Þetta er ákaflega und-
arlegt“, sagði hún lágt.
Hann kinkaði kolli. Hinir
hörkulegu drættir umhverfis
munn hans voru horfnir, þann-
ig að hann virtist mjög ungur,
næstum eins ungur og hún..
„Jeg hef sjeð þig oft og
mörgum sinnum áður en í
kvöld. Jeg hefi sjeð þig í glæð-
um varðeldanna, í snævi þökt-
um tindum Allephanyfjallanna,
jeg hefi sjeð þið speglast í vötn-
um gleymdra fljóta. Ekki
kanske andlit þitt, — en þig“.
Henni fanst orð hans hæfi-
lega ótrúleg, hluti af töfralandi
því, sem þau voru nú stödd í.
Hún heyrði nú greinilegar söng
fiðlanna gegnum lauf trjánna.
Tveir elskendur gengu framhjá
þeim og hurfu út í myrkrið
milli trjánna.
„Það er nægur tími til
drauma uppi á öræfunum,“
bætti hann við, eins og hún
hefði spurt hann.
Öræfunum. — Þessi hugsun
var henni framandi, en fögur
var hún samt. Hún endurtók
orðið hægt. „Öræfi. Og í hvaða
sambandi stendur þú við ör-
æfin?“
Hann leit upp. Hún sá augu
hans dökkna. „Þau hafa verið
mitt líf, mín ástmey. Þar á jeg
heima“.
Ilann kom nær henni, en
snerti hana ekki.
„Jeg þekki ekki konur“,
sagði hann allhranalega. „Jeg
lít ekki einu sinni á þig sem
konu, — ekki enn“.
„En eins og hvað þá?“ hvísl-
aði hún.
„Eins og draum, sem orðinn
er veruleiki, eins og þrá, sem
loksins hefir rætst“.
Theo hugsaði. Já, draumur,
sem orðinn er veruleiki. Þetta
augnablik, þetta andartak er
hamingjan sjálf. Það má ekkert
koma fyrir, þá hverfur það eíns
og draumur, þegar maður
vaknar.
„Þey, þey“, sagði hann.
„Hvaða lag er þetta? Það er
svo fallegt, hluti af draumnum
okkar og af okkur sjálfum".
Hún hallaði höfðinu og hlust-
aði. Þetta var vinsæll söngur,
því nær nýr, hún hafði heyrt
hann oft, en ekkert þótt til hans
koma. Nú, þegar hún stóð við
hlið hans, gengu hinir þung-
lyndislegu tónar hans henni
hjarta nær.
„Lát hjarta mitt
hvílast hjá þjei',
því hvert stm mig ber,
er einn, sem jeg
get ekki gleymt“.
Tónarnir dóu út, og nokkrir
heyrðust klappa.
„Lát hjarta mitt hvílast hjá
þjer“, hafði hann upp hægt.
„Skilurðu það, — ástin mín?“
Hún leit upp til hans og augu
hennar fyltust tárum. „Já, jeg
skil það, — en. ..." Hún heyrði
ljett fótatak að baki þeirra,
jafn vel áður en hún heyrði þá
rödd, sem hún þekti best í ver-
öldinni, óstyrka af reiði.
„Þetta er vissulega mjög fög-
ur sjón“, sagði Aron. Hann
stóð hjá þeim, andlit hans eins
og höggvið í stein.
„Og hver skyldi þessi per-
sóna vera, sem jeg finn þig vera
að flækjast með í skotum og
afkimum, eins og götudrós?“
Kapteinninn föinaði og þreif
um meðalkafla sverðs síns, en
hann var rólegur, er hann
sagði: „Nafn mitt er Meri-
wether Lewis úr fyrstu fót-
gönguliðsdeildinni“. Hann steig
fram og sneri baki við Aaron
eins og hann væri ekki til, og
bætti við mjúklega við Theo.
„Það eru tvær manneskjur í
heiminum, sem kalla mig
Merne, fólk, sem mjer þykir
vænt um. Vilt þú ekki kalla
mig það líka?“
Hún þorði ekki að svara hon-
um, já, hún sá hann ekki leng-
ur“ greinilega, augu hennar!
voru haldin ótta við æði það,
sem hún sá í svip föður síns.
„Nei, pabbi, ekki það“, hún
heyrði hróp sjálfrar sín, og beit
á vörina. Þetta var rangt, svona
mátti hún ekki láta. Einhvers-
staðar hlutu þessir tveir menn
að geta mætst. Aaron þótti
vænt um hana. Einhvernveginn
hlaut hún að geta látið hann
skilja þetta.
Hún tók á allri þeirri still-
ingu, sem hún átti til að gat
komið upp hlátri, sem var
næsta eðlilegur. „Þú þarft ekki
að vera reiður, pabbi“, sagði
hún. „Kapteinninn og jeg hitt-
umst hjer af tilviljun. Hann
veit ekki einu sinni hvað jeg
heiti“.
„Er það svo? Jæja, þá skal
það vera mjer ánægja að til-
kynna honum það. Jeg, herra
minn, er Aaron Burr og þetta
er dóttir mín Theodosia. Hún
er heitmey hr. Alston. Hún á
því að tvo menn, sem það mun
sönn ánægja að vernda heiður
hennar og mannorð, sem henni
sjálfri virðist liggja í svo ljettu
rúmi“.
Lev/is kapteinn hneigði sig.
„Mín er ánægjan að kynnast
yður, herra minn“, sagði hann
kuldalega. „En hið góða nafn
og heiður dóttur yðar koma!
ekki þessu máli við. Að vísu
vissi jeg ekki að hún væri
manni heitin, en það myndi
ekki hafa skipt máli heldur.
Jeg myndi samt hafa gripið
hvert tækifæri til þess að ná
tali af henni“.
Lóa tangsokkur
Eftir Astrid Lindgren.
32.
settist hann út í horn og dró eyrun yfir höfuð sjer og
þagði. Og þá varð aumingja konan hans auðvitað að láta
sjer lynda að strákurinn væri látinn heita Pjetur.
— Einmitt það, sagði Anna.
— Þetta var þráasti krakki, sem til var í allri Shanghai-
borg, hjelt Lóa áfram. Og svo matvandur, að mamma hans
vissi ekkert hvað hún átti við hann að gera. Þið vitið sjálf-
sagt, að menn borða svöluhreiður í Kína? Og þarna sat
nú mamma hans Pjeturs með fullan disk af svöluhreiðr-
um og ætlaði að mata strákinn. „Jæja, Pjetur minn“,
sagði hún, „nú borðar þú eitt svöluhreiður fyrir pabba
þinn“. — En Pjetur vildi ekki opna munninn en hristi
bara höfuðið. Að lokum varð Iiai Shang svo reiður, að
hann fyrirskipaði að engan nýja mat skyldi búa til handa
Pjetri, fyrr en hann væri búinn að borða svöluhreiður
fyrir pabba. Og þegar Hai Shang hafði sagt eitthvað, þá
stóð hann við það. Sömu svöluhreiðrin voru borin út og
inn úr eldhúsinu, frá því í maí og fram í október. Þann
14. júní bað mamma hans um að fá að gefa honum kjöt-
snúða, en Hai Shang sagði nei.
— Bull, sagði stúlkan á veginum.
— Já, það var einmitt það, sem Hai Shang sagði: „Bull“,
saði hann. „Það er alveg greinlegt, að strákurinn getur
jetið svöluhreiður, en hann er bara svona þrár. En Pjet-
ur hafði alltaf munninn lokaðan frá því í maí og fram
í október.
— Já, en hvernig fór hann þá að því að lifa, sagði Tumi.
— Hann gat ekki lifað, sagði Lóa. Hann dó af eintómri
þrjósku. Þann 18. október. Og var grafinn þann 19. Og
þann 20. kom svala fljúgandi inn um gluggann og verpti
í eitt hreiðrið, sem var á diskinum. Svo það kom þó áð
minsta kosti að gagni. Enginn skaði skeður, sagði Lóa
glaðlega. Svo leit hún hugsandi á telpuna, sem enn stóð
á veginum og var alveg steinhissa.
— Ósköp lítur þú einkennilega út, sagði Lóa. Af hverju
er það? Þú heldur þó ekki að jeg sitji hjer og ljúgi, eða
„En, kæri læknir“, sagði
sjúklingurinn í öngum sínum,
„eruð þjer viss um að þjer get-
ið hjálpað mjer? Maður hefir
heyrt þess getið, að jafnvel
bestu læknar hafa getið rangt
til um sjúkdóma og farið að
hella í sjúklinginn alls konar
meðulum við lungnabólgu, með
þeim eina árangri. að hann
hefir dáið úr botnlangabólgu“.
„Vitleysa“, urraði læknirinn
móðgaður. „Þegar jeg lækna
einhvern við lungnabólgu, þá
deyr hann úr lungnabólgu“.
~k
Einkaritari Gyðingsins kom
upp á dekk, þar sem húsbóndi
hans stóð og starði á skýja-
hnoðrana.
„Það er eins og við ætlum
að fá regn“, sagði einkaritar-
inn.
„Við? Við?“ endurtók Gyð-
ingurinn. „Og síðan hvenær
gerðist þú meðeigandi í fyrir-
tækinu?“
'k
Skáldið Heinrich Heine arf-
leiddi konu sína að öllum eig-
um sínum með því skilyrði, að
hún giftist strax aftur. „Því
þá“, sagði Heine, „mun að
minsta kosti einn maður syrgja
fráfall mitt“.
kc
Samkvæmt áreiðanlegum
heimildum hefir forstjóri hótels
nokkurs í New York sagt upp
starfi sínu og vinnur nú á sama
stað sem þjónn. Hann er nú
áhyggjulaus maður og tekjur
hans hafa stóraukist.
★
— Þú varst að veiða í gær,
ekki satt?
— Jú.
— Beit nokkuð á hjá þjer?
— Held nú það! Jeg fjekk
einn á öngulinn, sem var svo
stór að mjer var hreint ómögu-
legt að koma honum upp í bát-
inn.
— Þú segir ekki?
— Og áður en jeg vissi af
því, kippti hann svo harkalega
í að jeg fjell útbyrðis.
— Þú blotnaðir auðvitað.
— Nei. Fjell á bakið á fiskn-
um.
★
Jack Haley hefir gaman af
að segja frá því, er hann kom
í smábæ nokkurn, þar sem
frægur kvikmyndaleikari hafði
alist upp.
„Kemur hann nokkurn tíma
hingað?" spurði hann bæjarbúa
nokkurn.
„Já, hann hefir heimsótt okk
ur fimm sinnum“.
„Hefir hann komið með kon-
una sína með sjer?“
„Já, í hvert skifti. Og fimm
fallegri stúlkur hefi jeg ekki
sjeð um ævina“.