Morgunblaðið - 15.08.1946, Blaðsíða 10

10
MORGUNBEAÐIÐ
Fimtudagur 15. ágúst 1946
i
Sagan af Kristi með
krosstrjeð á herðunum
unum aftur. Strákur sá, að svo búið dugði ekki, og klæddi
sig nú, en því næst bauðst hann til þess að fara einn á
móti óvinunum, og urðu allir því fegnir. Strákur ljet nú
loka öllum borgarhliðum nema því, sem vissi beint að
sjónum. Að því búnu fór hann í hertýgi konungs og sett-
ist á bak hesti hans. Strákur vissi, að hann var allra
hesta fljótastur í kóngsríkinu, og ætlaði því að flýja á
honum. Hann ætlaði að að stýra hestinum út úr þessu
eina hliði, sem opið var, en hann var svo fjörugur, að
strákur rjeði ekkert við hann. Skíðgarður var í kringum
höllina, og heyrðist í gegnum hann hneggið í hestum ó-
vinanna við tjöld þeirra. Hestur stráks tók nú af honum
öll völd og ruddist á skíðgarðinn, þar sem skemmst var
til tjaldanna. Skíðgarðurinn var veikur og bilaði, en grind-
verkið, sem var efst á garðinum, sat á herðunum á stráki.
Hesturinn þaut nú að tjöldunum, og má nærri geta, að
strákur hafi verið skelkaður, en þegar foringi óvinahers-
ins sá til hans þar sem hann þeysti að þeim með grind-
urnar á herðunum, þá fjell honum allur ketill í eld. „Ekki
dugar að stríða móti þessu,“ sagði hann, „því að það er
Kristur með krosstrjeð á herðunum“. Því næst fór hann
sem fljótast út á skip og lagði frá landi. Lið hans fór
að dæmum hans og leið ekki á löngu, áður en óvinaher-
inn var allur kominn af stað, en strákur hjelt heim sigri
hrósandi, og fengu landsmenn þar ógrynni fjár, því að
herinn hafði ekki gefið sjer tíma til að taka farangur sinn
með sjar. Kóngur þakkaði stráki með mörgum, fögrum
orðum fyrir sigurinn. Strákur fjekk kóngsdóttur og varð
sjálfur kóngur með tímanum: og kann jeg ekki þessa
sögu lengri.
28. dagur
„Jeg verð að flýja. Jeg verð
að komast niður að fljótinu“,
hugsaði Elías.
Hann lagði eyrað við hurð-
ina, og heyrði þá glögt andar-
drátt úti fyrir. Hann greip
marghleypu sína og skaut í
gegnum hurðina. Svo hlustaði
hann aftur og heyrði þá vein
og hljóðskraf.
„Þetta mun skjóta þeim
skelk í bringu“, hugsaði Elías.
En samtímis sá hann að nú var
erfiðara um undankomu en
áður. Og hann vissi, að það
var ekki annað en blekking,
að ætla að telja sjer trú um að
þeir væru hræddir. Þeir ótt-
uðust ekki neitt núna. Bölvað-
ur Yankeeinn hafði sagt þeim
að þeir væru frjálsir og mætti
láta eins og þá lysti.
Hann svitnaði. Hann fann
ekki til þess að heitt væri inni,
en svitinn rann í straumum af
honum. Hann fór að bölva sjálf
um sjer, þrælunum og Abra-
ham og öllu, sem honum datt
í hug. í sama bili fann hann
reykjarþef. Hann snuggaði til
þess að ganga úr skugga um
hort það væri rjett. Jú, það var
megn reykjarþefur. Þá vissi
hann að þeir hefðu kveikt I
húsinu. Uti fyrir heyroist þrusk
Hann vissi þá að þeir voru að
draga hrís og skógarlim að hús
inu til að auka bálið. Hann
heyrði snarka í eldi og hann
þóttist sjá logatungurnar í gegn
um rifur á gluggahlerunum.
Hann fór fram í eldhúsið og
velti um stól í myrkrinu. Sein-
asti hundurinn hans fór að
spangóla, og hann reyndi að
sparka í hann. Að lokum fann
hannn vatnsfötu, sem hann var
að leita að, en ekkert vatn var
í henni. Stelpurnar höfðu ekki
einu sinni haft rænu á því að
sækja vatn. I bræði henti hann
fötunni frá sjer. Og nú fór að
sjást í eldglæður við gluggana
og yfir hurðinni.
Hann greip marghleypu sína:
,,Nú hleyp jeg út og skýt eins
marga þrælana og jeg get“.
Það voru líka seinustu forvöð.
Veggirnir voru ^rðnir funheitir.
Hann hratt borðinu frá hurð-
inni, dró slagbrandana frá og
hljóp út, yfir eldinn.
Hann var kominn hálfa leið yf-
ir grasflötina er skothvellir
kváðu við, en kúlurnar hittu
hann ekki. En hundurinn fell
og hann hrasaði um hann. Þeg-
ar hann var ða staulast á fætur,
var hann sleginn með byssu-
skefti í höfuðið og fell aftur.
k
Hann raknaði úr rotinu við
óþolandi kvalir fyrir brjóstinu
og hann fann sviðalykt af
brendu kjöti. Og þótt hann
ltefði ekki nema hálfa rænu,
vissi hann að þeir voru að
brennimerkja hann með gló-
andi járni. Umhverfis sig sá
hann mörg andlit, svört, grá
og gul. Hann þekti þau öll. Það
voru andlit þeirra, sem hann
hafði kvalið og misþyrmt. Nú
var villudýrasvipur á þeim,
svo hræðilegur, að hann lokaði
augunum. En í eyrum hans
dundi bumbusláttur, óp og org.
Þeir höfðu flett hann klæð-
um og lagt hann á borð eins og
skepnu, sem á að slátra. Og nú
voru þeir að setja á hann
brennimark, Bel Bel Manoir,
þvert yfir brjóstið. Það leið
yfir hann og hann raknaði við
af kvölum sitt á hvað. Og svo
fann hann að einhver kló krafs
aði framan í hann og neglurn-
ar gengu drúpt og flettu sund-
ur kinnunum á honum. Hann
opnaði augun sem snöggvast
og sá kynblendingsstelpurnar,
þjónustumeyjar sínar.
Hann reyndi að hljóða í
þeirri von, að hermennirnir
kæmu sjer til hjálpar, en hljóð
in köfnuðu í kverkum hans.
Og svo var það víst þýðingar-
laust, því að það hefði ekki
heyrst fyrir öskrinu í þrælun-
um og bumbuslættinum.
Þegar þeir höfðu brenni-
merkt hann veltu þeir honum
við og ljetu ganga á honum
sömu svipuna og hann hafði
barið þá með. Og það var ekki
dregið úr höggunum. Hann beit
á vörina, en það var eins og
eldglæringar dönsuðu fyrir aug
um hans. Hann óskaði sjer
dauða frá þessum óbærilegu
kvölum, en hann var líkams-
hraustur og þoldi mikið. í hug-
anum bölvaði hann hreysti
sinni og óskaði að hann væri
jafn táplaus og kona.
Það hvein í svipunni með
jörnu millibili og hann fann
hvernig blóðið fossaði úr herð-
um og baki. Svo hvarf alt í
sorta.
Þeir börðu hann lengi eftir
að hann hafði mist meðvitund.
En svo tóku fjórir negrar í
skankana á honum og drógu
hann niður að fljótinu. Allur
skarinn fylgdi á eftir, konur,
börn og gamalmenni, ópaijdi
og öskrandi og veifuðu kyndl-
um.
Þegar þeir komu niður að
fljótinu, lögðu þeir hann þar á
bakkann og ráku niður tvo
staura. Úti í fljótinu sáust
grænirlýsandi deplar, tveir,
fjórir, sex, átta. Það voru augu,
sem endurköstuðu birtunni af
kyndlunum.
Þeir bundu höfuð Eliasar við
annan staurinn, en fætur við
hinn. Einn negrinn lagði hönd-
ina á brjóst honum og sagði
kampakátur: „Hann tórir enn“.
Og svo ráku foringjarnir hóp-
inn á undan sjer upp frá fljót-
inu. Um leið nálguðust grænu,
lýsandi deplarnir. Og þegar
fólkið var farið nógu langt,
komu krókódílar skríðandi upp
úr fljótinu. Svo heyrðist bægsla
gangur og rymjandi. Elías
Sharp var horfinn fyrir fult og
alt úr þessum heimi.
•
í höllinni voru allir gluggar
upp Ijómaðir. Kveikt hafði ver
ið á lömpum, sem ekki höfðu
verið notaðir árum saman. í
danssalnum hafði verið kveikt
á kertum og þar var gargað á
banjó og fiðlu og bumba sleg-
in í ákafa. Loftið var súrt af
rommþef og svitalykt. Og
þarna dönsuðu eða ærsluðust
kvenmenn, kynblendingar og i
negrar í fullkomnu æði. Stólar I
ultu um koll og brotnuðu, spegl \
ar fóru í þúsund mola. og á I
gljáfægðu gólíinu stöppuðu ber |
fættir negrar og kvenmenn á 1
járnuðum skótn.
í öðrum enda salarins sat
frelsishetjan Abraham Hunter
í gullnum stól. Hann var of
feitur og of latur til að dansa.
Hann hafði safnað um sig
nokkrum negrastúlkum, sem
gerðu ýmist að dansa trylta
dansa fyrir hann eða bera hon
um romm. Anastasia, sem hann
hafði kosið sjer til skemtunar,
var komin í einn af dýrustu
veislukjólum gömlu barúnsfrú-
arinnar og hálfsvaf á hnjánum
á honum.
í öllum þessum gauragangi
heyrðist við og við hrópað:
„Frelsi! Við erum frjáls!“ Og
þá lyfti Abraham Hunter romm
glasi sínu og grenjaði: „Frjáls-
ir! Það er rjett! Þið eruð allir
frjálsir nú“.
Nú kom Tombo með þá frjett
að krókódílarnir hefðu etið
Elias Sharp og húsið hans væri
brunnið til ösku. Og svo barði
hann bumbu og dansaði villi-
mannadans. Og þá ætlaði alt
um koll að keyra: „Frjálsir!
Við erum frjálsir! Elias Sharp
er dauður!“ Það var engin dans
heldur algert djöfulæði.
Nú voru það þrælarnir, sem
rjeðu húsum á Bel Manoir, en
ekki de Léche fjölskyldan. Og
það endaði með því að Abra-
ham Hunter, sjálf frelsishetj-
an, lá dauðadrukkinn á gólf-
inu.
En nokkrir af negrunum
mundu þó enn eftir gömlu bar-
ónessunni, og þeir voru hrædd-
ir. Undir morgun flýðu þeir til
annara búgarða. Einn þeirra,
gamall negri, Pierro að nafni,
náði sjer í múlasna og lagði á
stað til New Orleans. Hann
helt viðstöðulaust áfram og
næsta kvöld komst hann til
borgarinnar. Og rakleitt til
ungu barónsfrúarinnar, inn í
dagstofu hennar, og fleygði sjer
að fótum hennar. Þá voru þau
þar hjá henni gamla baróns-
frúin, Amedé frændi hennar og
Tom Bedloe.
★
Lengi eftir að þeir höfðu
fleygt Tom Bedloe inn í bjálka
kofann, sat hann á hækjum sín
um með höfuðið milli handa
sjer og reyndi að hugsa, reyndi
að átta sig. En það var hægra
sagt en gert. Hann verkjaði svo
mikið í höfuðið og úti fyrir
spangólaði hundur, en bumbu-
sláttur heyrðist úr nokkurri
fjarlægð, og þetta ætlaði að
æsa hann.
Hann gat alls ekki munað
hve langt var síðan hann fór
frá New Orleans, og hann hafði
heldur ekki neina hugmynd um
það hvar hann var niðurkom-
inn. Hann þreifaði hvað eftir
annað um höfuðið til þess að
vita hvort það væri ekki brot-
ið. Hann mundi það að hann
hafði fengið ógurlegt högg á
það.
MÁLFLUTNINGS-
SKRIFSTOFA
Einar B. Guðmundsson. 1
Guðlaugur Þorláksson. |
Austurstræti 7.
Símar 3202, 2002.
Skrifstofutími
kl. 10—12 og 1—5.
5
UllllllillllllllilClilllliriliiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiii
Ritstjórinn hafði nýlega
skammað frjettaritarann í einni
sýslunni fyrir það, að hann
sleppti nöfnum úr frjettaskeyt
um sínum, og gert honum það
ljóst, að hann yrði rekinn, ef
hann bætti sig ekki í þessu
efni.
Nokkrum dögum síðar kom
eftirfarandi skeyti frá frjetta-
ritaranum: — Hjer var ofsarok
í gær, og eldingu sló niður í
gaddavírsgirðingu á Hóli, eign
Tobíasar Tímóteussonar, og
drap þrjár kýr. Þær lijetu
Skjalda, Búkolla og Dumba.
★
Reiður gestur: Sjáið bara,
herbergið mitt hriplekur.
Veitingamaðurinn: •— Þarna
sjáið þjer, hvort það er neitt
skrum hjá okkur, þegar við
auglýsum rennandi vatn í
hverju herbergi.
★
Tveir ferðamenn komu í
gistihús. Þeim var vísað á held
ur fátæklegt herbergi.
— Og hvað þarf maður nú
að borga fyrir svona svínastí-
ur?, spurði annar.
— Leigan er 20 krónur á
dag fyrir eitt svín, en 30 kr.
fyrir tvö, svaraði veitingamað-
urinn.
★
Við sköllóttu mennirnir þurf
um ekkert að skammast okkar
fyrir skallann. Eftir nokkrar
miljónir ára mun manneskjan
ekki hafa stingandi strá á
hausnum. Við, þessir sköllóttu,
erum bara þetta langt á und-
an samtíðarmönnum okkar.
Ferðamaðurinn á sveitahótel
inu segir við hóteleigandann:
— Afsakið, en vilduð þjer ekki
segja mjer, hverskonar dýnur
þið notið í rúmin hjerna?
— Sjálfsagt, segir hóteleig-
andinn upp með sjer. Við not-
um bestu heydýnur, sem fáan-
legur eru hjer á landi.
— Já, það var svei mjer gott,
segir gesturinn. Nú veit jeg
hvaðan það hey er komið, sem
braut hrygginn á úlföldunum.
★
Eftir innrásina í Italíu:
— Hefurðu heyrt, að Chur-
chill er dauður?
— Dauður?
— Já, hann dó af hlátri, þeg-
ar hann sá ítalska herinn.
★
Eigingjarn er sá maður, sem
segir þjer þá hluti um sjálfan
sig, sem þú ætlaðir að segja
honum um þig.
—„Stand Easy“.
★
Þegar maðurinn eldist, fær
hann það útlit, sem hann á
skilið. — Owen D. Young.
Gæfa fylgir
trúlojunar-
hringunum
frá
Sigurþór
Hafnarstr. 4
Reykjavík
Sendir gegn póstkröfu hvert
á land sem er
•— Sendið nákvæmt mál —