Morgunblaðið - 16.10.1946, Side 10

Morgunblaðið - 16.10.1946, Side 10
10 Miðvikudagur 16. okt. 1946 MORGUNBLAÐIB eiU!llllllllllimill!lllll!IIIIimilllllllllllllllllllIIIIIII!IlllIIIII!I!IIU!imilll!!ll!!lll!IIIMI!ll!ll]ll!llllllllIllllllllll!IIII!lllli!ll!lll!I!lll!!lll!III!l!IIIIIllll!llllllllllllllllllllllllIIIIII!l^ I I BLÓÐSUGAN | (Cftir Jok n Cjoodwin Riiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiimiiiiiiimiimiiiiimiiiiii iimmiiiiiiiiiimiimiiimmiiiimimiiimmmiiiimiimimiiirH Barnið og björninn EFTIR CHARLES G. D. ROBERTS. 4. á hinu. Og þó björninn væri ekki neína fimm mánaða var hann samt „fullorðnari“, hann var meira sjálfum sjer nægur, heldur en telpukrakkinn, en honum fannst hann vera að flækjast á stað, þar sem hann átti ekki að vera. Hann hafði komið á flekann alveg óboðinn og fundið litlu telpuna þar fyrir. Þessvegna bjóst hann við sð telpan myndi urra og sýna tennurnar og reyna að reka hann aftur í vatnið. Ef svo hefði farið, hefði hann veitt alla þá mótspyrnu, sem honum var unnt, vegna þess að hann var dauðhræddur við straumþungt vatn- ið. En hann var ósköp smeykur og ýlfraði til þess að láta sjást að hann væri ekki fjandsamlegur, því þótt telpan væri lítil og alls ekki grimdarleg, fannst bangsa hún eiga Hekann, og það var lögmál öræfanna og hinna miklu skóga, að jafnvel lítil dýr gætu orðið grimm og hættuleg ef ráðist var inn á yfirráðasvæði þeirra. En telpan bjóst aftur á móti við því að bjarndýrsung- inn myndi koma og bíta hana. Henni gat ekki dottið í hug, að hann hefði klifrað upp á flekann til neins ann- ars, fyrst hann synti að flekanum frá ágætis trjábol, sem hann hafði hangið á. Henni .fanst trjeð svo miklu skemtilegra heldúr en flekinn, sem hún hafði verið á reki á í meira en klukkustund, og sem hún var orðin dauðleið á Nú, að vísu var bjarnarhúnninn ekki miklu stærri en stóri bangsinn, sem hún átti heima og Ijek sjer að daglega, en þessi var lifandi og gljáði á skrokkinn á honum, en hennar bangsi var farinn að láta á sjá, hann hafði einu sinni verið hvítur, og augun sem glömp uðu í höfði litla bangsans, sem var kominn á flekann til hennar Voru gjörólík glertölunum, sem voru hafðar fyrir augu í tuskubangsanum hennar heima. Hún vár að hugsa um hvenær mamma myndi koma og hjálpa henni úr öllum þessum vandræðum. Alt í einu fór flekinn, sem hafði siglt hægt og rólega áfram, að herða á sjer. Straumurinn lyfti honum hátt upp svo það brakaði í honum öllum og hann ruggaði 13. dagur Craven hallaði sjer aftur í stólnum og fingurnir fitluðu órólega við göngustafinn. Hann óskaði einskis frekar en vera kominn langt burt. Að þessi kvenmaður skyldi vita alt um fyrirætlanir Steinberg-fjelags- ins, var ótrúlegt og kvíðvæn- legt. — Hafið þjer það eins og þjer viljið, sagði hún og ypti öxl- um. — Eins og þjer sjálfur vitið, gætuð þjer ekki lánað neitt þessu líka upphæð út á þessi verðbrjef annarsstaðar. En jeg get notað þau. Og ef þjer takið 50 þúsund pund, er jeg sem því svarar óhultari með mitt fje! Jeg ræð yður að taka það! Jeg skal taka tvo víxla, i annan fyrir meir en helm- ingnum og hinn minni, og yður er best að samþykkja báða. Skilmálana set jeg sjálf og þjer getið gengið að þeim eða ekki gengið að þeim! Frú Gordon skrifaði nú á tvö eyðublöð úr stimpilpaþpír skil- málana sem settir voru fyrir láninu. Þegar hún hafði lokið því, rjettí hún Craven bæði blöðin. Hann las þau til enda og er hann hafði lokið lestrin- um, bölvaði hann. Ef nokkur hefði sagt honum fyrir einum mánuði, að hann ljeti sjer detta í hug að undirskrifa slíkt og þvílíkt, hefði hann sagt lutað- eigandi mann vitlausan. Sjálf- ir vextirnir hefðu getað verið verri, en dráttarvextir voru gífurlegir. Hann reyndi að malda í móinn við konuna, en hún tók af honum orðið tafar- laust. — Já eða nei, sagði hún ró- lega. — Aðrir skiftavinir bíða mín. Mjer er alveg sama um þetta, aðeins bendi jeg yður á það, að þjer fáið ekki nening- ana annars staðar. Þjer getið tekið fyrri ávísunina núna. — Jeg ætla þá að minsta kosti að taka 30 þúsundin núr.a sagði hann og varð alt í einu einbeittur. Því með reiðufje gat hann að minsta kosti verið fljótur að græða. — Fáið mjer pennann! Þegar Craven laut áfram til að undirrita fyrri víxilinn, hall- aði frú Gordon sjer aftur í sæt- inu og tók að fitla við stafinn, sem Craven hafði haft í hend- inni. Hann var úr einkennileg- um dökkrauðum viði, en á handfanginu var gagnsætt, hart skinn, sem líktist mest kattargörnum. — Jeg sje, að þjer hafið verið í Suður-Ameríku, Sir Melmoth, sagði hún með mjóu röddinni. Þarna á handfanginu á stafnum yðar er lama-skinn eins og nautrekarnir þar vestra nota í svipur. Jeg á eina hjerna. Hún sló tvö högg í litla bjöllu, sem var hjá henni og dró um leið upp úr skúffu mjúka nautrekasvipu, og fleygði henni á borðið beint fyrlr framan Craven. Um leið og svipan skall í borðinu, sleppti Craven penn- anum og starði á hana. Blóðið hvarf smátt og smátt úr lcinn- um hans og loks var hann orð- inn fölur sem nár. — Vekur þetta nokkra end- ur minningu hjá yður, Sir Mel- moth? spurði= Blóðsugan lágt. Um leið og hún sagði þetta komu inn mennirnir, sem Cra- ven hafði sjeð á rölti við stig- ann, og lokuðu hurðinni hægt á eftir sjer. Augu Cravens glentust upp af hræðilegum ótta er hann glápti á svipuna og konuna, sem sat þegjandi fyrir framan hann. Hún tók upp svipuna og ljet ólina renna milli gulu fingr anna. Sir Melmoth hrökk aftur á bak, en sá þá, að mennirnir voru milli hans og dyranna. Glæpamaður, sem fær fram- an í sig sannanir um glæp sinn, hefði ekki getað orðið skelfd- ari en Craven varð nú. Svitinn spratt út á enni hans, og nú virtjst hann í fyrsta sinn vera að missa hugann. Ekkert hinna þriggja hreyfði sig eða talaði orð. Mennirnir, sem inn höfðu komið voru hreyfingarlausir og sviplausir eins og standmyndir. Frú Gor- don hafði ekki augun af and- liti hans, og hrukkur virtust koma fram á enni hennar, eins og undrun. — Hverjir eru þessir menn? spurði Craven, undir eins og hann fjekk vald yfir rödd sinni. — Þessir menn? spurði frú Gordon, með tilbreytingar- lausri rÖdd, en þó eins og hálf hissa. — Þetta eru þjónar mín- ir, Sir Melmoth. Jeg kallaði á þá til að vera vitundarvottar að undirskrift yðar — sem er bæði nauðsynlegt og löglegt að hafa, eins og þjer vitið. Ekki ætti yður að bregða neitt við það? Craven dró andann djúpt, án þess að lát'a á því bera. Hann hefði varla sjálfur getað sagt, hverju hann bjóst við af þess- um mönnum Var konan að gera gys að honum .... voru orð hennar gaman eða þá ógnun? — Til að vitna undirskrift mína? spurði hann lágt. — Já, auðvitað, og þeir ætla að ljúka því af í snatri. Svitinn glitraði á enni Sir Melmoths. — Jeg hefi rjeð mig um hö;: d, tautaði hann. — Kostir yðar eru of harðir. — Þeir eru ekki nema rjett- látir, svaraði hún. Og þjer fáið hvergi betri kjör í Englandi, vitið þjer eins vel og jeg. Skrif- ið þjer undir, annars missið þjer af þessum 50 þúsund pundum fyrir fult og alt. Craven beit á jaxlinn. Pen- ingarnir voru framar öllu öðru. Þá varð hann að fá, hvað sem það kostaði, annars var hann og fjelagar hans farnir í hund- ana. Hann var hálfnaður að skrifa undir skjalið, en hafði hætt þar í miðju kafi. Þarna lá þessi gilta beita fyrir framan hann og alt í einu herti hann sig upp og lauk við undirskriftina skjálftalaust. !— Og svo er hinn víxillinn, sagði frú Gordon. — Þjer þurf- ið hans við og jeg heimta :það af yður. Sir Melmoth hikaði. Konan laut ofurlítið fram, leit á hann og barði laust á seinni víxilinn með svipunni. — Skrifið þjer undir, Sir Melmoth, sagði hún lágt. Ofurlítill hrollur fór um Craven. Hann undirskrifaði víxilinn orðalaust. — Gott. Þegar skip fær tvo leka, er vitur skipstjóri vanur að laga báða, sagði frú Gordon. Hún benti mönnunum og þegar Craven gekk frá borðinu, gengu þeir þangað og skrifuðu undir sem vitundarvottar. Craven sá að minsta kosti ann- að nafnið. Á því var ekkert að græða. Enda var hver upp- kominn maður með fullu viti fullgildur sem vitundarvottur. Frú Gordon kinkaði kolli til mannanna og þeir fóru út, þegjandi. Hvorugur þeirra hafði sagt orð meðan þeir voru inni, en þeir virtust hlýða eins og viljalausar vjelar. Sir Melmoth andaði hægar þegar þeir voru farnir, þó hann ljeti ekki á því bera. Frú Gor- don var að skrifa bankaávísun. Hann sneri sjer *ð henni ó- lundarlegur á svipinn og með spurningu á vörunum. En hún ýtti til hans ávísuninni ájSur en hann gat talað.' — Þessa ávísuh fáið þjer út- borgaði strax og bankar opna á morgun, sagði hún. •— Þjer verðið því að sjá um, að þau skjöl, sem enn vantar, komist til mín í kvöld. Skuldabrjefun- um held jeg auðvitað eftir. Og svo eitt orð enn, Sir Melmoth. Jeg er tryg’g þeim, sem skifta við mig, en hinsvegar heimta jeg hvern eyri, sem mjer ber, vægðarlaust. Um leið og hún rjetti hon- um ávísunina, stjakaði hún við nautrekasvipunni, svo að hún datt á gólfið. Hún leit á Craven eins og hugsi. — Jeg veit ekki, sagði þún, — nema jeg' hafði ef til vill komið yður í einhverja geðs- hræringu, Sir Melmoth. Taug- arnar í yður virðast vera eitt- hvað óstyrkar. Þetta kemur af því, að þjer hafið verið í heit- um löndum. Craven fanst loftslágið þarna inni vera snögt um.verra en í heitu löndunum. Heitasta ósk hans var að komast út, og hann hafði-ekki hug í sjer til að segja meira. Frú Gordon snerti bjöll- una, sem var hjá henni. — Meira hefi jeg ekki við yður að tala í bili. Og aðrir bíða. Þjónn einn vísaði Craven út. Hann var kominn út á götu áð- ur en hann var búinn að átta sig á þv»í, hvernig hann hefði komist þangað. Majjur, sem framhjá fór sá, að hann var fölur og niðurlútur, en Craven sem stikaði áfram, sá hvorki hann nje annað. Fyrir augum hans sveimaði sýn, sem ekki vildi yfirgefa hann, heldur sá hann hana nú fyrst greinilega. Það va* skóg- arrjóður í fjöllunum í Suður- Ameríku endur fyrir löngu, sem hafði verið gleymd í mörg ár, *en vaknaði nú aftur, þegar hann sá svipuna hjá Blóðsug- unni. BEST AÐ AtíGLtfSA ! MORGUNBLAÐINU Heræfingunum var lokið og herdeildirnar voru á leið heim á leið, þegar þær komu að brú, sem á var ritað: —Brúin má ekki notast. Þátt- takendur heræfinganna verða að hugsa sjer, að hún hafi verið sprengd í loft upp. í stað þess að leggja krók á leið sína, gaf liðsforinginn her- mönnunum skipun um að fara yfir brúna. Þegar flestir voru komnir yfir, kom hershöfðingi að í bíl sínum og hrópaði bál- reiður: — Hvað á þetta að þýða? Sjáið þið ekki, að yið -látum •sem brúin hafi verið sprengd í loft upp? — Jú, svaraði liðsforinginn, en við látum sem við sjeum að vaða. ★ M. O. Brown, ritstjóri í Ida- ho, Bandaríkjunum, hefir stækkað síðurnar á blaði sínu. Ástæðan er sú, að hann var orðinn dauðleiður á kvörtun- um lesendanna, að síðurnar væru of litlar til að pakka viskyflöskum í þær. ★ — Hváð margir vinna á'skrif stofunni hjá þjer? — Um það bil helmingur, geri jeg ráð fyrir. ★ Strax og Þjóðverjar höfðu ráðist inn í nýtt land á styrj- aldarárunum, lögðu þeir hald á allar þær bækur, sem þeir töldu hættulegar. í Hollandi bönnuðu þeir þannig útgáfu barnabókar, sem hjet „Dik 0 Tromsson11. Enginn skildi í fyrstu, hvernig á þessu stóð, eða þar til einhver rakst á eftir- farandi setningu: „Adolf gat ekki stokkið yfir sprunguna, en fjell í vatnið“. ★ Hinir „fjóru stóru“ á friðar- ráðstefnunni hafa nú eignast hættulega keppinauta. í París komu nefnilega „fjórir litlir“ fram á sjónarsviðið ekki alls fyrir löngu, er kona þar eign- aðist fjórbura. Sagt er, að al- menningur í París krefjist þess nú, að hinir „fjórir stóru“ verði skírnarvottar hinna „fjóru litlu“. ★ B. B. C., eða breska útvarpið, sendir vikulega út frjettir á 40 tungumálum. Við erlendar frjettir sömu útvarpsstöðvar starfa 265 frjettamenn. ★ Sú staðreynd, að menn missa oft matarlystina, þegar þeir eru ástfangnir, skýrir eflaust, hvers vegna Skotar verða oft- ar ástfangnir en aðrir menn.

x

Morgunblaðið

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.