Morgunblaðið - 12.11.1946, Qupperneq 14

14
MORGUNBLAÐIE
Þriðjudaginn 12. nóv. 1945.
Bimiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiujiiiiiimiiiii"
iiiiiiiiimiiiiiiiiiiiniiimiiiiiE
BLÓÐSUGAN
£ftir Jjolm Cjo d ujiyi
iininiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiimiiiiiiiiiiimimiiuiiiiiiiiiiim
36. dagur
XIV. KAPÍTULI.
Westington suðaði af æsingi
eins og broddflugnahreiður,
sem hreyft hefir verið við. —
Verksimðjurnar voru lokaðar
allan daginn og strætin glumdu
af fótataki margra þungra
stígvjela, en menn með kæn-
leg og harðleg andlit og stúlk-
ur með sjöl á höfðinu þyrpt-
ust saman víðsvegar í bænum.
Kosningin var á hvers manns
vörum. Westingtonbúar voru
íþróttamenn í anda ekki síður
en stjórnmálamenn og því voru
kosningarnar skoðaðar sem
einskonar hundaat, og hefðu
ekki fremur viljað vera án
þeirra en knattspyrnukeppni.
Þeir vildu hafa hreinar línur
og hörð högg í stjórnmálabar-
áttunni. Á öllum veggjum
blöstu við auglýsingar: „Orme
að eilífu.“, „Greiðið atkvæði
með Craven og hærri ágóða-
hluta“.
---- • -w-*
Á stóru torgi, sem npkkrar
verksmiðjur lágu að, í ein-
hverjum fjölfarnasta hluta
borgarinnar, stóð John Orme
og við hlið hans Ingram, vin-
ur hans og aðstoðarrr.aður.
Hann var stór vexti, ljóshærð-
ur, einbeittlegur maður um
fertugt.
— Þú slærð hann út, Orme,
sagði Ingram, — en mundu það,
bætti hann við og sló hnefan-
um í lófann, — að það verður
ekki nema með sáralitlum meiri
hluta. Craven hefir góða að-
stöðu og hann hefir unnið eins
og þræll — rjett eins og þú —
og svo eyðir hann peningum
eins og skít.
— Jeg var alltaf við því bú-
inn, svaraði Orme. Er nokkur
möguleiki, að hann gangi of
langt í því og kosningu hans
verði velt á þeim grundvelli —
það er að segja fyrir mútur?
— Kemur ekki til mála. Til
þess er hann langtum of klók-
ur. Hann myndi aldrei leggja
sig í hættu fyrir það. Og þó J
hann reyndi til þess, þá myndi ^
aðalmaðurinn hans, Massing-1
ham, verða fljótur að beina
honum á rjetta braut. Massing-
ham er gamall í hettunni og
kann þetta uppá sína tíu fing-
ur. Þetta er einvígi. Bara þú
fyrir „Nýja flokkinn“ og Cra-
ven fyrir þann ,,Rauða“, því að
„guli“ maðurinn er genginn úr
skaftinu. En jeg er hræddur
um, að við missum fjöldann
allan af þeim, sem kusu þig
seinast.
— Hversvegna?
— Jeg er hræddur um,
drengur minn, að það sje ein-
mitt vegna spunavjelanna okk-
ar. Þær eru stórkostleg nýjung,
sem auka framleiðsluna geisi-
lega, og jeg er hræddur um, að
margir hugsi, að þær” muni
leiða af sjer atvinnuleysi.
— Þær þvert á móti auka at-
vinnuna meir en nokkur hlut-
ur. annar, svaraði Orme. Þær
auka bæði framleiðslu og at-
vinnu og kaup. Og það er fram-
leiðslan, sem landið þarfnast.
Og okkar menn auka hana með
þessum vjelum og bæta um leið
sipm eigin hag. Þú veist, að það
er sjeð fyrir því í samningun-
um.
— Alveg rjett, en þeir eldri
hafa illan grun á þessu og
halda, að þeir hafi skaða af
því.
— Jeg lái þeim það ekkert,
svaraði Orme. — Svo oft hafa
þeir verið fjeflettir af húsbænd
um sínum. Þeir myndu hafa
illan grun á sjálfum erkiengl-
inum Gabríel. En það verður
bara ekki lengL Ef maður gerir
Lancashiremanni eitthvert
blátt áfram og heiðarlegt til-
boð, þá gengur hann að því.
Jeg er sjálfur Lancashiremað-
irr og get úr flokki talað. Jeg
vil altaf sjá spilin lögð á borð-
ið. Fyrirætlun okkar er ennþá
ný og ókunn og andstæðingar
okkar hafa borið út lygasögur
um hana. En kallarnir skulu
fá að vita sannleikann þegar
við tökum til óspiltra málanna
eftir sigurinn.
— Já, en þangað til er það
okkur til ógagns. Sigurinn er
enn ekki okkar. Jeg er ekki að
barma mjer, Orme, heldur tek
jeg blákaldar staðreyndirnar
eins og þær koma fyrir. En
hver kemur þarna? Þetta er
svei mjer falleg stúlka.
Bíll kom akandi og stansaði
við, hliðið á verksmiðjunni, og
Margaret Garth steig út úr
honum, undurfögur og út úr
augum hennar brann áhuginn.
—- Þjer eruð þá hjerna í
miðri orustunni? sagði hún og
rjetti Orme höndina. — Jeg'
hefi verið að róa undir við kjós
endurna síðan seinast. Þessir
bómúllarverkamenn hjerna í
Westington eru skarpir eins og
hnífar. En þeir eru heiðarlegir
menn og þekkja rjett frá röngu.
Þjer vinnið, hr. Orme. Hvað
get jeg gert fyrir yður næst?
— Þú sjerð, Ingram, að engl-
arnir berjast mín megin, sagði
Ormi um leið og hann kynti
fjelaga sinn.
— Ungfrú Garth? Nú, þjer
eruð þá sú, sem Orme bjargaði
frá þessum glæpamönnum í
London, sagði Ingram um leið
og hann tók litlu höndina, sem
honum var rjett, með stóru
krumlunni og hristi hana með
ánægjusvip.
— Já, það er rjett, svaraði
Margaret og brosti og roðnaði.
— Það er fyrirtak, sagði Ing-
ram. — Þjer getið gert okkur
gagn á við heila hersveit.
— Hvaða vitleysa! svaraði
Margaret. — Hvaða maður
haldið þjer, að taki mark á
mjer? En jeg hefi ekki einu
sinni heyrt hr. Orme halda
ræðu enn. Er ekki neinn kjós-
endafundur núna? Mig langar
að koma þar upp á pallinn og
hlusta á. Má jeg það ekki, hr.
Orme?
— Jú, það skal hamingjan
vita, þjer megið gera hvað, sem
þjer viljið, svaraði Orme. En
þrátt fyrir gleðina, sem hann
fann til af nærveru hennar, var
hann eitthvað vand æðalegur
á svipinn. — Heyrf nú til,
Ingram, jeg vil eki t sjá af
þessum brellum þínum. Ekki
eitt orð. Jeg ætla mjer ekki að
vinna kosningu á heiðursmerki,
sem jeg kann að hafa fengið í
ófriðnum og heldur ekki á því
að hafa bjargað stúlku, eða
neinu þessháttar.
Margaret lyfti fallegu hök-
unni dálítið og hún leit á Orme
með dálitlum. þrjóskusvip.
— Jeg ætla ekki að fara að
halda neinar ræður um það, að
þjer hafið bjargað mjer, en ef
einhver spyr, ætla jeg hinsveg-
ar ekkí að þegja yfir því. Og
jeg ætla að koma á fundinn!
— Rjett hjá yður, ungfrú
Garth! sagði Irgram með mik-
illi áherslu, — það er rjett hjá
yður að vera ekki að hlusta á
vitleysuna í Orme. Hver maður
á að fá það hrós, sem hann á
skilið, segi jeg altaf, og okkur
er það ómetanlegt gagn, að þjer
skuluð verða viðstödd á fund-
unum. En nú skulum við fara
— maður má aldrei láta hátt-
virta kjósendur bíða eftir sjer!
Þegar þau gengu saman yfir
torgið, heyrðust mikil fagnað-
arlæti úr stóru húsi þar skamt
frá, þar sem fáni Cravens var
dreginn á stöng, og kosninga-
auglýsingar fvrir Craven hengd
ar upp.
— Sir Melmoth er að tala á
fundi þarna, sagði Ingram, —
og þið getið heyrt á hávaðan-
um, að hann er liðsterkur. All-
ir verksmiðj ueigendurnir og
fjöldinn allur af vjelamönnun-
um er hans megin.
— Það er meira en þeir
þyrðu, ef jeg gæti sagt þeim,
hver maður hann er, sagði
Orme og beit á jaxlinn, — en
við skulum koma og sjá hvort
við getum ekki safnað eins
mörgu fólki og hann.
Þau komu nú í stóran sal,
þar sem fundur Ormes átti að
verða. Þar var fullt af fólki og
margt úti á götunni, sem ekki
hafði komist inn. Orme fór með
þau inn um hliðardyr, en á
pallinum voru þegar margir
fylgismenn hans, sem heilsuðu
honum með fögnuði. Aftur á
móti var lítið af fánum eða
auglýsingum. Undirbúningur-
inn var ekki annað en það, sem
hann sýndist. Hjer var aðeins
flokkur, sem ætlaði að heyja
harða orustu með sínum eigin
verðleikum, án þess að eyða
miklu fje í auglýsingar og þess
háttar.
illllllHltMHIUIIIIIIIHMIðllliailKIUHIIIíUIIIIUIIUIIIIIIINI
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROGHS.
16.
Það voru margir fleiri af þessum lýð og byrjuðu nu
að rannsaka mig með mestu nákvæmni og forvitni. Þeir
tóku í hárið á mjer, í fötin mín og klipu mig. Þeir sneru
' mjer við, til þess að sjá hvort jeg hefði hala, en þegar
i þeir sáu að svo var ekki, ráku þeir upp mikla hlátra. Þeir
höfðu stórar, hvítar og sljettar tennur, nema augntenn-
urnar í efri gómnum, sem voru talsvert lengri en hinar,
það sást altaf svolítið í þær, þó munnurinn væri lokaður.
Þegar þeir höfðu athugað mig í nokkurn tíma, komst
einn þeirra að því, að fötin voru ekki hluti af mjer sjálf-
um, og rifu þeir þá það fat af mjer með yfirgengilegum
hlátursköllum. Eins og apar fóru þeir nú að máta þetta
fat á sjálfa sig, en þeir höfðu ekki nægilegt vit til þess að
þeim tækist það og gáfust þessvegna upp við það.
Meðan þetta gekk á hafði jeg verið að reyna að koma
auga á Perry, en gat hvergi sjeð hann, þó jeg sæi vel trjen,
þar sem hann hafði fyrst leitað hælis. Jeg var hrædduf
um að eitthvað hefði komið fyrir gamla manninn, og þó
jeg kallaði oft á hann eins hátt og jeg gat, fjekk jeg ekkert
svar.
Mannverurnar þreyttust að lokum á að leika sjer að
fötum mínum og hentu þeim til jarðar. Svo tóku þeir mig
tveir milli sín og lögðu af stað með mig af ofsahraða upp
í trjánum. Aldrei hef jeg hvorki fyrr nje síðar lent í
annarrri eins ferð og oft hefir mig dreymt um hana. Hafa
þeir draumar jafnan endað í hryllilegri martröð.
Það var stokkið með mig frá einu trje til annars, og
kaldur sviti stóð á enni mjer, þegar jeg sá, hversu hátt
var til jarðar. Jeg vissi vel, ef þeir sem báru mig, misstu
mig, væri jeg dauður um leið og jeg kæmi niður. Og margt
annað hugsaði jeg um. Hvað hafði orðið af Perry? Mundi
jeg aldrei sjá hann aftur? Hvað höfðu þessir hálfmenn í
hyggju að gera við mig? Voru þeir íbúar sama heims og
þess, sem jeg hafði fæðst í? Nei, það gat ekki verið. Og
Og samt hafði jeg ekki yfirgefið jörðina, mn það var jeg
viss. Samt gat jeg ekki gert að því að mjer fannst jeg
{ Góð gleraugu eru fvrir
öllu.
i Afgreiðum flest gleraugna
| recept og gerum vi’ '
augu.
•
| Augun þjer hvílið
með gleraugum frá
TÝLI W. F.
Austurstræti 20.
Trúboði nokkur var tekinn
til fanga af villimönnum og
dæmdur til dauða. Villimenn
þessir höfðu þá einkennilegu
venju, að fórnardýr þeirra áttu
að segja skoðun sína á ein-
hverju rnáli, sem gat verið
vafamál. Ef höfðingi þeirra
ákvað, að hann hefði rjett fyrir
sjer, átti að skjóta fangann með
eitruðum örvum, en ef það,
sem hann hjelt fram, var dæmt
rangt, átti að brenna hann lif-
andi.
En trúboðinn var snarráður
náungi, og kom með setningu,
sem hafði þær afleiðingar, að
samkvæmt siðvenjum villi-
mannanna, var ómögulegt að
taka ha»n af lífi.
Hvað sagði trúboðinn?
Svar: Trúboðinn sagði: „Jeg
verð brendur lifandi“.
Ef höfðinginn sagði, að þetta
væri rjett, átti að nota eitraðar
örvar við aftökuna. Þetta
mundi samt hafa það í för með
sjer, að trúboðinn hefði rangt
fyrir sjer, og ef svo var, átti að
brenna hann á báli. En ef hann
var brendur, mundu orð hans
vera sönn, og þá var ómögulegt
að taka hann af lífi á þann hátt,
sem taka átti lygara af lífi.
★
Hirðfífl nokkurt kom einu
sinni að konungi sínum, þar
sem hann beygði sig yfir
þvottaskál.
Það lá vel á hirðfíflinu — of
vel í rauninni — því hann
sparkaði duglega í afturhluta
hans hátignar.
Kóngsi varð auðvitað voða-
lega reiður og skipaði að taka
fíflið af lífi, en á síðasta augna-
bliki lofaði hann, að hirðfíflið
skyldi sleppa, ef það gæti beðið
afsökunar á þann hátt, að af-
sökunin yrði í rauninni enn
meiri móðgun en hið uppvuna-
lega afbrot.
Hirðfíflið hugsaði sig um
andartak og sagði:
— Jeg bið yðar hátign inni-
lega afsökunar. Jeg vissi ekki,
að jeg væri að brjóta af mjer
við yður. Jeg hjelt þetta væri
drotningin.
Hinn stórríki sænski upp-
! finningamaður Alfred Nobel,
hafði eitt sinn þjónustustúlku,
sem ætlaði að fara að gifta sig.
Hann bað hana að segja sjer
; heitustu ósk sín í tilefni af
þessu, og kvaðst mundi reyna
að uppfylla hana. Hún bað um
eínar dagtekjur hans. Nobel
gerði sem hún bað, og upphæð-
in, sem hún fjekk var 28,462
1 sterlingspund.