Morgunblaðið - 27.02.1947, Blaðsíða 14

14
'tVírtOU B L A W I b
Fimmtudagur 27. febr. 1947
GRÍPTU ÚLFINN
45. dagur
Bittle sneri sjer við, og sá
mann standa í dyrunum. Og
um leið varð honum svo hverft,
að hann misti báðar margljleyp
uranr.
Svo hörfaði hann undan inn
í horn, náfölur og skjálfandi.
Algy gekk inn í salinn með
marghleypu í hvorri hendi, en
mennirnir hrukku undan hon-
um- Hann hvesti á þá augun.
— Þið þekkið mig víst allir,
mælti hann í ísköldum tón.
Svo varð honum litið á Pat-
riciu og sá hvað hún var undr-
andi.
— Jeg er úlfurinn, sagði Algy
þá.
XX.
Sá lilær best —-----
— Þetta hefir farið illa, sagði
úlfurinn. Það er rjett, - sem
Bittle sagði, að þjer hafið haft
betur í viðureigninni við okk-
ur, Mr. Templar. En jeg ber
engan kala til yðar. Það eru
forlög, að svona fór. Þjer þurf-
ið ekki að vera hræddur um
það-að jeg muni skjóta yður,
eins og þessi maður hefði á-
reiðanlega gert. Slíkt væri með
öllu gagnslaust. Það gat verið
að jeg hefði borið sigur úr být
um ef mínir menn hefði ekki
svikið mig. En nú, þegar skip-
ið er að sökkva, þá er öll von
úti. Jeg hefi átt andstætt frá
byrjun og er þegar orðinn mjög
þreyttur.
Hann strauk sjer um ennið.
Hið slepjulega viðmót Mr. Lom
as-Coper hafði fallið af honum
eins og útnotuð flík. Hjer var
nú foringi, sem hafði biðið ó-
sigur. Og Helgi gat ekki ann-
að en vorkent honum.
— En þið------—
Ulfurinn sneri sjer hvat-
skeytlega að þeim Bittle, Blo-
em og Maggs, og eldur brann
úr augum hans. Og það var
eins og þeir yrði að gjalti.
— En þið — svikahundarn-
ir ykkar, úrþvættin, nagdýrin
— þið skuluð fá að kenna á
mjer. Jeg kom niður á brvggj-
una til ykkar, og þið skutuð
hispurslaust á mig þar sem jeg
lá. Það átti svo sem að gera
rækilega út af við mig. En þið
vöruðuð ykkur ekki á því að
jeg var í skotheldu vesti innan
undir. Jeg hrestist við aftur og
synti út í skipið ásamt þess-
ari stúlku, til þess að vinna
aftur það sem jeg átti. En
sundið þreytti mig meira en
jeg bjóst við, og jeg var lengi
að ná mjer eftir að jeg kom
um borð. Jeg kom ekki á vett-
vang fyr -en þú varst að tala
Bittle og svo heyrði jeg Helga
skýra frá því hvernig hann
hafði leikið á ykkur.
Hann leit út yfir sjóinn.
— Skipið er nú að sökkva,
mælti hann, en það er nógur
tími fyrir ykkur að komast í
bátana. Jeg á við ykkur, endur
tók hann, og benti á skipverja.
Þið eruð ekki svikarar, þið haf
ið aðeins farið éftir fyrirskip-
unum þessara þriggja, og það
tölduð þið skyldu ykkar. Jeg
ætla ekki að hefna mín á ykk-
ur. Þið voruð aðeins verkfæri
í hendi annara. Þið megið fara.
Mennirnir störðu á hann og
síðan hver á annan og ætluðu
varla að trúa sínum eigin eyr-
um. Úlfurinn gekk frá dyrun-
um og benti þeim að ganga út.
Einn og einn gengu þeir niður-
lútir fram hjá honum, en tóku
svo sprettinn aftur að bátun-
um.
Helgi stóð á fætur og rjetti
úr sjer. Fjötrarnir fjellu sjálf-
krafa af höndum hans og fót-
um. Hann hafði gaman af að
sjá hvernig þeim brá í brún
hinum. Hann sneri sjer bros-
andi að úlfinum.
— Jæja, Algy, jeg hefi lengi
haft yður grunaðan, sagði
hann. Og þetta hefir verið
skemtileg viðureign. Má jeg nú
ekki leysa Orace.
— Auðvitað.
Helgi gekk þangað sem
Bittle var og tók bæði Önnu
og Bellu úr vasa hans. Svo var
hann fljótur að skera böndin
af Orace. Síðan stakk hann
hnífunum í skeiðarnar og gekk
til Patriciu. Hann faðmaði hana
og kysti. Þá var eins og öllum
hetjuskap hennar væri lokið.
Hún hjúfraði sig upp að hon-
um og skalf eins og hrísla í
vindi. En hann hvíslaði að
henni huggunar- og ástarorð-
um.
— Mr. Templar, sagði úlf-
urinn, nú er það best fyrir yð-
ur og vini yðar að forða yður
sem fyrst frá borði. Jeg verð
hjer eftir og geri upp reikn-
ingana við mína vini.
Helgi bað Orace að fara með
Patriciu út á þilfar.
— Jeg kem að vörmu spori,
sagði hann.
Orace tók utan um stúlkuna
og studdi hana fram að dyrum.
Þar rjetti úlfurinn henni hend
ina.
— Jeg veit að þjer getið al-
drei fyrirgefið mjer, sagði
hann, en jeg er þakklátur fyr-
ir það þessa stundina að mjer
tókst ekki að vinna yður neitt
mein. Jeg er vondur maður, og
jeg hefi flekkað hendur mínar
í blóði, en aldrei hefi jeg gert
neinni konu svo rangt sem
yður.
Hann kysti á hönd hennar og
svo leiddi Orace hana út.
Þá sneri úlfurinn sjer að
Helga.
— Það er skrítið, mælti
hann — en mig langar til þess
að taka í höndina á yður.
Hann rjetti höndina fram og
brosti.
Skot.
Kúlan snerti handlegg Helga
og um leið sá hann að augun í
Algy urðu undarleg. Þeir hjeld
ust enn í hendur. Svo riðaði úlf
urinn og hneig niður á gólfið.
Rjett fyrir ofan hjartastað kom
stór blóðblettur á sundfötin,
sem hann var enn í.
Helgi laut niður að honum.
úlfurinn var dauður.
Þá rjettist Helgi upp og skaut
Önnu af hendi þvert yfir sal-
inn svo að kvein í. Hún kom í
úlfliðinn á Bittle, skar kjöt og
sinar inn í bein. Helgi hæfði
jafnan með hnífnum. Höndin á
Bittle varð máttlaus og hann
misti marghleypuna. Með hinni
hendinni greip hann um sárið.
Helgi þreif báðar marghleyp
urnar, sem úlfurinn hafði haft,
cg miðaði þeim á hópinn.
— Þjer gerið það ekki enda-
slept um fúlmenskuna, Bittle,
sagði hann. En fyrir þetta skot
skuluð þjer dingla í gálganum
í Exeter áður en þrír mánuðir
eru liðnir.
í sama bili var kastljósi varp
að á skipið.
— Þetta er Corn, sagði Helgi.
Þau Orace og Patrjcia komu
nú æðandi inn. Þau höfðu
heyrt skotið og voru hrædd um
að Helgi hefði orðið fyrir því.
— Jeg fjekk aðeins smá-
skeinu, sagði Helgi, en honum
tókst að myrða úlfinfi.
Hann fjekk Orace marghleyp
urnar og gekk svo út á þiljur.
Skipið, sem elti þá var enn
langt undan og dró óðum á þá.
Gullskipið hefði ekki getað kom
ist undan því þótt alt hefði ver
ið í lagi.
— Þá er nú þessu æfintýri
að verða lokið, sagði Helgi og
faðmaði Patriciu. En nú hefst
nýtt ævintýr.
uiiiiiiiiitmmimmiiiiiiiiimiiiiiiMtiimiiiiiiimiimmit
i Asbjðrnseni sevlntýrln. — :
i Sígildar bókmentaperlur |
•glsymaniegai iðgur
harnanni
mmmmmiimmmmmmmmmmimmmiimtmmii
| Húsnæði fyrir |
( enskaskrif- |
| stofustúiku |
Rúmgott herbergi" með i
I eða án húsgagna, sem |
i næst miðbænum, óskast 1
: til leigu nú þegar fyrir i
: enska skrifstofustúlku. i
i Góð umgengni, fyrirfram- |
1 greiðsla.
Tilboð merkt: ,,Hús- =
j næði —154“ sendist Morg- i
i unblaðinu fyrir n.k. mið- i
i vikudag 5. mars.
aiiiiiiiMiiiiiiimiimimmmmmiimiimmmmmiiiiiii
I I matinn
| Ljettsaltað kjöt, gulrófur
j og baunir.
STEBBABÚÐ
i Strandgötu 21. Hafnarfirði
Sími 9291.
llllllllllll■lllrllllll■l■ll■lllll^llll■l■l•■!lllllllllllllll■l|)|
tfES'J A±) AUGLYSA
' ’VfORGÍJNíFU .AfíINT1
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
95.
Á stöku stað í dalnum voru smá pálmalundir — yfir-
leitt þrír eða fjórir pálmar í hverri þyrpingu. Undir þeim
stóðu antilópur, en enn aðrar voru á beit úti á sljett-
lendinu, eða röltu í áttina að lækjarsprænu í nágrenninu,
til að slökkva þorsta sínum. Antilópur þessar voru á
stærð við stærstu nautgripi, en þó voru þær liprar og
írá’ar á fæti. Hinar breiðu, gulu rákir á svörtum feldi
þeirra gerðu það að verkum, að fyrst er jeg sá þær, hjelt
jeg að þarna væru sebrahestar á ferðinni. Þegar öllu er
á botninn hvolft, voru þetta fögur dýr, sem áttu vel heima
í þessu einkennilega og undurfagra landslagi.
Jeg hafði ákveðið að gera hellinn að bækistöð minni,
og nota hann sem miðstöð í sambandi við nákvæma rann-,
sókn á umhverfinu og við leit mína að landi Saría. Jeg
byrjaði með því að klára það, sem eftir var af orthopa
þeim, sem jeg hafði drepið, áður en jeg lagðist til svefns.
Að því loknu faldi jeg leyndardómsbók Mahara í djúpri
rifu, sem var í botni hellisins, velti steininum fyrir hellis-
munnann, og vopnaður boga, örvum, sverði og skildi,
lagði jeg leið mína niður í dalinn.
Hjarðirnar viku undan mjer, er jeg gekk í gegnum
þær, en hinir örsmáu orthopar sýndu hvað mesta var-
kárni og hlupu lengst burtu. Öll dýrin hættu að bíta, þeg-
ar jeg nálgaðist, og eftir að hafa komið sjer á staði þá,
sem þeim þótti öruggastir, stóðu þau og störðu á mig
alvarlegum augum og spertu aftur eyrun. í eitt skifti kom
það fyrir, að gamall uxi beygði undir sig höfuðið og baul-
aði illskulega — gekk jafnvel nokkur skref í áttina til
mín, en er jeg var kominn fram hjá, hjelt hann áfram
að bíta, eins og ekkert hefði í skorist.
Við lægri enda dalsins gekk jeg fram á nokkra tapíra,
og handan við ána sá jeg stóran sadoka, hinn tvíhyrnda
íorföður nashyrninga nútímans. Við enda dalverpsins
gekk klettabelti á vinstri hönd út í innhafið, svo til þess
að komast yfir það, þurfti jeg að klifra upp klettana, til
að finna syllu, sem jeg gæti haldið ferð minni áfram á.
Um 50 fetum frá rótum klettabeltsins rakst jeg á hillu,
sem myndaði nokkurs konar götu meðfram klettaveggn-
um, og eftir,henni gekk jeg í áttina að ystu endimörkum
bjargsins.
Árni kenari var mjög hátíð-
legur á svipinn. „Jæja, börn-
in góð“, sagði hann. „í dag
skulum við fara aftur yfir það
sem við töluðum um í síðustu
viku. Hvenær var Jón Arason
hálshöggvinn, Lúðvík?“
„Jeg veit það ekki“, svaraði
Lúðvík, „jeg var þá með misl-
inga“.
*
Mjög einfalt.
Meðal þátttakenda í hval-
veiðaráðstefnu, sem haldin var
í Washington var mættur full-
trúi frá Peru. Hann var spurð-
ur að því, hvort Perumenn
stunduðu hvalvéiðar. „Nei“,
svaraði hann, „en ef hvalir
væru ekki þarna fyrir sunn-
an, myndu fiskarnir ekki flýja
hann upp að ströndinni til okk
ar, og þá væri ekkert æti fyrir
fuglana. Og fuglarnir verða að
hafa nóg að borða, annars
fengjum við ekkert 'fugladrit,
en áburður úr því er mikil út-
flutningsvara í Perú.“
*
! Hún var ekki vön því.
| Gamall maður sótti læknir til
konu sinnar. Þegar læknirinn
hafði rannsakað hana, skýrði
hann manninum frá, að svo
langt væri komið, að ómögulegt
væri að bjarga henni.
— Já, mjer hafði dottið það
í hug fyrir löngu, sagði gamli
maðurinn beygður.
— En hversvegna kölluðuð
þjer þá ekki fyrr á mig?“ spurði
læknirinn.
— Jeg vildi bara fyrst sjá,
að hverju stefndi. Kristín er
vön að verða veik á þessum
tíma árs, en hún er ekki vön
því að deyja.
★
Ljeítist um fimtán kíló —
af hiksta.
Kona nokkur í New York, frú
Anna Mayer, hefir fengið
hiksta, sem ekki virðist ætla
að stoppa. 1941 hafði hún
hiksta í þrjár vikur samfleytt.
1944 fjekk hún aftur hiksta,
sem var í tæpar þrjár vikur.
Nú hefir frúin fengið hiksta í
þriðja sinn. Hefir hún haft
hann í fimm vikur og ekkert
bendir til þess að þann sje í
rjenun. Aftur á móti hefir hún
ljest um 15 kíló.
BEST AÐ AITGLÝSA
t MORGUNBIJÚÐEVÍTI