Morgunblaðið - 08.03.1947, Page 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur 8. mars 1947
Á HEIMILI ANNARAR
7. dagur
Nú heyrðist eitthvað þrusk,
og hundurinn hans Richards
kom hlaupandi og flaðraði upp
um hann. Tungan lafði út úr
honum, augun yoru fjörleg og
hann dillaði rófunni ákaft. —
„Hæ, hæ, Willie". sagði Ric-
hard og tók hann í fang sjer,
en hundurinn ýlfraði af kátínu
Og sleikti hann í 'framan.
„Hann hefur verið í eltinga-
leik við einhvern“, sagði Myra
og tíndi nokkur fis úr hárlubb
anum á hundinum. „Annars er
hann vanur að liggja heima og
hlusta eftir bilnum þínum“.
Richard klappaði hundinum
Og setti hann svo niður aftur.
„Mjer þykir fyrir því að þú
ert að fara“, sagði hann.
Svo beið hann, eins og hann
væri að bíða eftir svari. Síðan
snerist hann á hæli og sagði:
„Við skulum ganga“. Hann
greip sprek fyrir Willie að
sækja.
Willie tókst á loft, hoppaði
og skoppaði og starði á sprek-
ið. Richard sagði: „Það er ákaf
lega erfitt að líta hlutdrægnis-
laust á menn og m^lefni. Fyrir
mánuði kom jeg inní veithiga-
hús og þar sat ríkisstjórinn. )eg
sneri við til þess að eiga það
ekki á hættu að þurfa að tala
við hann. Nú er hann ekki
annað en þjónn ríkisins, en frá
mínu sjónar miði hafði hann
fengið þessa veglegu stóðu fyr
ir það að hann sendi Aiice í
ævilanga fangavist“.
Hann fleygði sprekinu fast-
ar og lengra en hann hafði ætl-
að sjer. Willie sá ekki hvert
það flaug, hringsnjerist og
snuðraði í allar áttir.
Richard tók ekki eftir því,
en mæti enn:
„Af tilviljun heyrði jeg hann
minnast á Web Manders einu
sinni í vetur. Fyrir mjer var
hann nú ekki lengur hinn góð-
lyndi og vingjarnlegi Web, sem
jeg hafði þekt, heldur bróðir
Jack Manders, sjónarvotturinn,
maðurinn, sem bar það vitni,
er varð Alice að falli. Jeg er
fullþroska maður og ætti að
hafa fulla dómgreind. En samt
sem áður . . . .“
Willie hafði hlaupið burtu,
þefað og snuðrað, en kom nú
skömmustulegur vegna þess að
hann hafði ekki fundið sprek-
ið. Richard tók upp annað
sprek og fleygði því skemra en
áður, og Willie rauk á stað.
Aldrei hafði Richard fyr
minst á það við Myru hvað
gerst hafði í stóra og skraut-
lega herberginu, sem þau voru
í fyrir skemstu. En hvers vegna
var hann að minnast á þetta
núna, hugsaði hún, núna, þeg-
ar hún var að yfirgefa þetta
hús? Nýtt líf lá fram undan og
framar hafðk hún ekkert sam-
an við Richard — nje Alice —
að sælda.
Flugvjelin kom aftur úr vest
urátt. Myra sá að hún flaug
hátt og ljós hennar voru eins
ojf tveir glóandi loftsteinar.
Þá sagði Richard og var fast
ur í máli:
„Það sem mig langar til að
skýra fyrir þjer er, að jeg hefi.
inni, skilur aldrei við okkur.
Við komumst aldrei undan
henni“.
Vegna þess að hann elskar
Alice ennþá, hugsaði Myra.
Það var undarlegt að henni
skyldi ekki hafa komið þetta í
hug fyr, eins og hún hafði hugs
að mikið um þetta alt saman.
Hvernig gat hún verið svo
skilningslaus, að gera sjer ekki
grein fyrir því að Richard élsk
aði Alice enn?
Auðvitað elskaði hann hana.
Þau höfðu verið gift Hún viasi
lítið um það hjónaband, nema
að þau höfðu bæði verið ung.
Auðvit.að hafði harn elskað
hana þá. og elskaði hana enn,
því að hann var ekki eitt í dag
c g annað á morgun. Það var
auðvit"ð vegna þess, að hann
lict mynd hennar enn hanga á
vegg hjá sjer, myndina af
henni í brúðarklæðunum. Ric-
hard elskaði hana enn.
Og þá skaut upp hjá henni
nýrri spurningu, sem var bein
afleiðing af þessum hugsunum:
Gat það verið að Richard tcldi
Alice saklausa?
Hún reyndi að gera sjer
grein fyrir þessu. Richard
hafði verið Alice trúr og trygg
ur í gegn um öll málaferlin, og
Myra vissi ekki til þess að
hann hefði nokkurn tíma efast
um sakleysi hennar. En það
gat nú verið vegna þess að
hann vildi reynast iieani vel.
Þess vegna mundi hann eldrei
hafa látið neinn efa á sjer
heyra, enda þótt hann teldi
hana seka. Og það mundi hann
aldrei gera, hann mundi reyn-
ast henni trúr.
En það gat ekki verið að
Alice væri saklaus. Hún hafði
verið yfirheyrð og dæmd. Hún
hafði verið staðin að ve.vki. —
Hvernig átti Richard þá að í-
mynda sjer að hún væri sak-
við að grafa holu og gelti hvað
laus?
Hún vildi ekki hugsa um
þetta lengur. Þetta var liðið og
einnig það iíf, er ter.gdi hana
við þá atburði. Nú var best að
gleymo.
Kvöldroðinn var að hverfa.
Sjórinn varð grár og kuldaleg-
ur. Hún bretti upp kápukrag-
anum sínum. Richard tók eftir
því og sagði:
„Þjer er orðið kalt. Við
skulum fara heim. Jeg er of
eigingjarn. En sannleikurinn
er sá — hann snjeri sjer að
henni — „að jeg sakna þín
Myra“.
Ofurlítil alda flissaði við
sandinn. V/illie var að hamast
eftir annað. Mvra stakk hönd-
unum í kápuvasann svo að bað
sæist ekki að hún skalf. Flug-
vielin var nú beint 'yfir þeim
og Mvru fanst höeein í hreyfl-
inum vera eiein hiartaslög.
Ríchard saeði: ,.Mvra. jeg vil
pVVj ari hú farir“. Oe svn faðm
aði hann hana alt í einu að
sier. fast oe ákafleea. Hún leit
unn oe há Vvsfi hann hana
heitt á mnninn oe Mvru fanst
hrevfi1«hö<mjn eiei a^eins vera
hiartsláttnr sinn heldur einnig
| hiarsiáttur hans. hiartsláttur
alo l'fsinq.
fjfillje eeltj. Fiphard sienti
uppgötvað það, að engin for- h pnrti o0 qtorftí út Trfir cióinri.
tíð er til. Fortíðin er í nútíð- T"e 0vv rfnrn
Gleymdu því, Myra. Viltu gera
það fyrir mig að gleyma því?“
Glfeyma. — Gleyma því að
hann hafði famað hana að sjer? .
Gleyma því að hann hafði kyst \
hana? Gleyma því að alt hafði
breyst þarna í einu vetfangi?
„Fyrirgefðu mjer Myra. Og
nú held jeg að það sje best fyr-
ir okkur að fara heim í kvöld-
verðinn“.
Hann sneri sjer við og gekk
frá henni. Og henni fanst hann
vera að hverfa sjer út í myrkr-
ið.
Það var orðið dimt. Kvöld-
roðinn var horfin'af loftinu og
sjórinn sýndist nú svartur. —
Himininn var dimmblár og
stjörnurnar blikandi skærar.
Flugvjelin færðist fjær og
hávaðirin í henni var eins og
lág suða. Framundan glóðu
ljós — ljósin í húsinu hennar
Alice.
Willie hamaðist enn að grafa.
Richard kallaði á hann. Hund-
urinn kom og flaðraði upp um
hann með mikluð fleðulátum.
Richard tók hann: „Þjer er
kalt“, sagði hann, „það er best
að við förum heim“.
Það var enginn tími til að
hugsa um það hvort það sem
fyrir kom var þeim til góðs eða
ills. En þetta var ekki rjettur
viðskilnaður. Þau urðu að hafa
alt hreint sín á milli. Og fyrst
Richard vildi ekki tala varð
hún að gera það. Hún tók í
handlegginn á honum og Willie
sleikti hönd hennar.
„Richard — Richard?" sagði
hún. „Þú sjerð nú hvers vegna
jeg get ekki verið hjer lengur“.
Hvinurinn í flugvjelinni var
nú horfinn og alger þögn ríkti.
Hún sá ekkert og heyrði ekk-
ert nema myrRrið og manninn,
sem stóð hjá henni og horfði á
hana.
Eftir litla stund sagði hann:
„Þú hefur þá vitað . . .“
„Að jeg elskaði þig? Já, Ric-
hard“.
„Var það þess vegna að þú
ætlaðir að fara?“
„Já“.
Nú varð löng þögn. Þau
stóðu kyr og horfðu hvort á
annað. Svo sagði Richard:
,.Já, þú hefur rjett fyrir þjer.
það er ekki um annað að gera“.
Hún helt að hann ætlaði að
faðma sig aftur. Hana langaði
svo innilega til þess. En hann
gerði það'ekki. Hann tók mjúk
lega undir hönd hennar. Og
-vo hjeldu þau á stað í áttina
að stignum, sem lá upp á milli
klettanna.
'Það var sjálfsagt beðið eftir
þeim með matinn.
Sandurinn var rakur og toldi
við skóna hennar. Kaldur gust
ur kom utan af hafi. Klettarnir
gnæfðu fyrir framan þau svo
að þau sáu ekki húsið.
Þegar þau komu á götuna
milli klettanna tók Richard
þjettar um handlegg hennar og
sneri henni að sjer.
„Jeg ætla að skilja við
Alice“, sagði hann.
ri li ti) iþrottaiffkana
og ferðalaga *
Hellas Hafnarstr 22.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
103
Eftir því sem leið á bardagarin, jókst sjálfstraust mitt,
því sannast að segja hafði jeg ekki búist við, að lifa af
fyrstu árás Jaessa skrímslis haturs og reiði. Og jeg held
að Júbal, sem í fyrstu hlýtur að hafa haft ekkert nema
fyrirlitningu fyrir mjer, hafi er hjer var komið, verið
byrjaður að bera virðingu fyrir vígfimi minni og í villi-
mannsheila hans hafi verið farið að skjóta upp þeirri hugs-
un, að nú hefði hann mætt ofjarli sínum og ætti dauðann
íramundan.
Það er að minnsta kosti með þetta í huga, að jeg fæ
skýrt örþrifaráð það, sem hann greip til næst — örþrifa-
ráð, sem hann hlýtur að hafa gripið til, er honum varð
það ljóst, að tækist honum ekki fljótlega að verða mjer
að bana, mundi jeg drepa hann. Þetta skeði, er hann hóf
fjórðu atlöguna, en þá fleygði hann frá sjer hnífnum og
um leið og hann greip um sverð mitt með báðum höndum,
sneri hann það úr höndum mjer, eins og hann væri að
iást við smábarn.
Eftir að hafa fleygt sverðinu langt ut í buskann, stóð
hann andartak hreyfingarláús og starði á mig með svo
dýrslegu sigurbrosi, að mjer fjell næstum allur ketill í eld
— og svo fleygði hann sjer vopnlaus gegn mjer. En Jubal
átti eftir að komast í kynni við fleiri fangabrögð. Þarna
hafði hann í fyrsta skifti sjeð boga og örvar og aldrei hafði
hann sverð augum litið, og nú átti hann eftir að komast
að raun um það, til hvers hægt er að nota hnefa sína.
Um leið og hann rjeðist gegn mjer eins og stóreflis
bjarndýr, smeygði jeg mjer undir framrjettan handlegg
inn á honum, og er jeg rjetti úr mjer, kom jeg hreinu
höggi á höku hans. Hann lá kylliflatur. Svo undrandi var
hann og ruglaður, að margar sekúndur liðu áður en hann
reyndi að rísa á fætur, en jeg stóð yfir honum reiðubúinn
að láta hnje fylgja kviði, er hann stæði upp á ný.
Að lokum staulaðist hann' upp urrandi af reiði og
skömm, en ekki stóð hann lengi — jeg rak honum högg
með vinstri hendi og hann hentist á bakið. Er hjer var
komið, held jeg að Júbal hafi verið orðinn óður af reiði,
því enginn, maður með fullu ráði hefði haldið áfram að
rísa undir annari eins barsmíði. Hvað eftir annað sló jeg
hann niður jafn hratt og honum tókst að standa á fætur,
þar til að lokum hann lá lengur milli högga, en í hvert
skifti og hann reis upp, var hann meir máttfarinn en áður.
Sjúklingurinn: — Segið mjer
læknir, hvað að mjer gengur,
en ekki þó á latínu, svo að jeg
skilji það.
Læknirinn: — Það er áfeng-
iseitrun.
Sjúklingurinn: — Viljið þjer
segja mjer það á latínu, svo
að jeg geti sagt konunni minni,
hvað að mjer’ amar.
*
Selloleikari í Vínarborg varð
fyrir því happi einu sinni í
veislu, að fá að spila sellosón-
ötu Brahms méð meistaranum
sjálfum. Brahms sló all-fast á
flygel-nóturnar og selloleikar-
inn var ekki ánægður.
— Góði Brahms, sagði hann,
leikið ekki svona sterkt, jeg
heyri ekki til sjálfs míns.
— Ó, þú hámingjusami mað
ur, tautaði Brahms.
—♦ Hann er að hugsa um að
gifta sig.
— Sá maður, sem hugsar
giftist aldrei.
if
Skáldið: — Vísurnar, sem
jeg sendi yður um daginn eru
insta leyndarmál hjarta míns.
Ritstjórinn: — Verið óhrædd
ur. Það skal enginn lifandi
maður fá að sjá þær.
★
Gömul kona: — Látið mig
fá einn aðgöngumiða, ekki of
aftarlega og ekki of framar-
lega, rjett við hliðardyr og í
næsta sæti við mann, sem ekki
hefur kvef.
★
Manni, sem varð fyrir því
óláni að fá fugladrit á hattinn
sinn, varð að orði: — Ja, mik-
ið lán er það, að kýrnar hafa
ekki vængi.
*
— Þessir söngvar, sem þjer
skrifið, munu verða leiknir,
þegar Mozart, Wagner, Schu-
bert og Beethoven eru gleymd
ir.
— Haldið þjer það?
— Já, en el^ki fyrr.
BanK«.-irætl 7. Síml 6063
er n '»Töð bifreiðakaupa.