Morgunblaðið - 22.03.1947, Blaðsíða 14

14

MORGUNBLAÐIÐ
Laugardagur Zz. mars 1947
Á HEIMILI ANNARAR
Cftir
L^non
ý £i.Á
ar
t
19. dagur
Tim hikaði enn og hjelt á-
fram að gæla við hvolpinn. Svo
sagði hann, án þess að líta upp:
„Jeg bjó þetta til“.
„Hvað segirðu?" hrópaði
Myra.
Richard lagði höndina á öxl
hans og sagði: „Segðu okkur
frá því“.
Tim var enn hikandi, en
sagði svo:
„Já, jeg skal segja ykkur frá
því, en blessuð segið engum
lifandi manni frá því“ — hann
beindi þeim orðum til Myru —
„Það er eins og jeg sagði, jeg
bjó þetta til. Mjer datt þó ekki
í hug að Alice mundi verða
sýknuð fyrir það, en jeg gerði
það til þess að gera framburð
Webbs grunsamlegan, en eftir
þeim framburði var Alice
dæmd. Og mjer fanst það
skylda mín að reyna öll ráð til
þess að hjálpa henni. Jeg hefi
verið að hugsa um það allan
þennan tíma“.
Hann var orðinn mjög al-
varlegur á svip.
„Jeg sagði alveg satt við
fyrstu yfirheyrslu, og þeir
spurðu mig þá spjörunum úr.
Þá kom mjer ekki til hugar að
þeir mundu gruna Alice og
þaðan af síður að hún mundi
verða ákærð. Mjer brá því
hræðilega þegar sú varð raun-
in á og Webbs bar það að hann
hefði staðið hana að verki.
Alice hafði verið mjer fjarska-
lega góð. Og hún-----“.
Hann þagnaði og klóraði
Willie bak við eyrað.
Richard mæltí: „Þú hefir ver
ið sannfærður um það, að Alice
hefði ekki skotið Jack“. '
„Mjer kom aldrei til hugar
að Alice mundi gera neitt, sem
henni var ekki samboðið“,
sagði Tim. „Og það varð því
hræðilegt áfall.fyrir mig þegar
jeg frjetti það, að framburður
minn styrkti framburð Webbs.
En jeg gat ekki breytt honum,
jeg hafði ekki sagt annað en
það, sem jeg sá. Það var ekki
fyr en mörgum mánuðum
seinna, að mjer datt ráð í hug.
A meðan jeg var í stríðinu var
jeg altaf að hugsa um það. Jeg
braut' heilann um það nótt og
dag, hvernig jeg ætti að fara
að því að hjálpa Alice. Og svo
þóttist jeg sjá leið til þess, og(
þá fór jeg á fund ríkisstjór-
ans“.
Richard greip fram í: „Áttu
við það að þú hafir fundið upp
söguna, sem þú sagðir ríkis-
stjóranum?“
„En Webb-----------skaut
Myra inn í.
„Já, jeg fann hana upp. Mjer
kom það skyndilega til hugar,
að segja nú frá því að
jeg hefði staðnæmst hjerna
á veröndinni, áður en Webb
sá mig og.þá hefði hann verið
að draga tjöldin frá gluggun-
’um þarna. En það þýddi það,
að þau hefði verið fyrir glugg-
unum, þegar hann heyrði skot-
in, og hann hefði því ekki get-
að sjeð inn í herbergið. Það var
ósköp einfalt. Og Svo reyndist
það satt“.
. Nú varð löng þögn. Myra og
Richard voru bæði sem þrumu
lostin Tim ljek sjer að hvolpin-
um og hvolpurinn dillaði róf-
unni og sleikti hann í framan.
Svo hjelt Tim áfram: „Jeg
var ekki á marga fiska, þegar
jeg kom inn í skrifstofu ríkis-
stjórans eftir að hann hafði tal
að við Webb. Jeg var þó á-
kveðinn í því að halda fast við
það, sem jeg hafði sagt honum.
En hvað haldið þið að verði?
Webb hafði kannast við að
þetta væri rjett. Jeg varð svo
forviða að mjer lá við aðsvifi.
Eini gallinn á frásögn minni
var sá, ac5 jeg skyldi ekki hafa
borið þetta fyr. En jeg bar það
fram mjer til afsökunar að jeg
Tæfði gleymt þessu, og við það
verð jeg að halda gegnum þykt
og þunt. En það getur verið að
ríkisstjórinn hafi grunað mig“.
Já. og nú heldur hann að þú
sjert morðinginn, hugsaði
Myra.
„Jeg vildi að mjer hefði
dottið þetta fyr í hug, vegna
Alice“, sagði Tim. Hann leit
framan í þau til skiftis og það
voru tár í augum hans. „Alice
framdi ekki morðið“.
„Varstu hræddur um það áð
ur að hún kynni að hafa gert j
það?“ spurði Richard.
„Jeg veit ekki hvað jeg á að
segja. Hún er svo góð. En það
gat verið að Jack — já, þú,
veist hvað jeg á við. Að hann
hafi verið þorpari, þótt hann
virtis„t siðfágaður á yfirborð-
inu. Og það gat skeð, að hún
hefði neyðst til að skjóta hann
— í sjálfsvörn. Slíkt kemur
stundum fyrir. Jeg hugsaði um
þetta og margt annað ljótt. En
jeg var viss um, að ef hún hefði
gert það, þá hefði það verið al-
veg rjett. En hún gerði það
ekki. Og ef mjer hefði dottið
þetta í hug í upphafi. þá hefði
hún ekki verið dæmd“.
Aftur varð löng þögn. Ric-
hard klappaði á öxlina á Tim,
gekk svo nokkrum sinnum
fram og aftur um herbergið og
settist síðan 1 hægindastól.
Tim sagði: „Jeg bjóst ekki
við því að vinna meira á með
þessu en að gera framburð'
Webbs tortryggilegan. Það var
náttúrlega leiðinlegt að verða
að viðurkenna það, að jeg hefði
gleymt þessu upphaflega og
ekki minst þess fyr en nú. En
er það þá ekki merkilegt að
þetta skuli vera satt, og að
Webb hefir viðurkent bað?“
Richard sagði: „Bíddu nú
við. Webb bar það, að hann
hefði ekið fram hjá þjer hjerna
á veginum. Þú varst gangandi,
en hann í bíl“.
„Já, það er rjett“.
„En ertu þá viss um að eng-
inn annar bíll hafi farið eftir
veginum?“ spurði Richard.
„Fór enginn bíll fram hjá þjer
á uhdan Webb, t. d. á leiðinni
frá stöðinni og að vegamótun-
um?“
Tim kiptist við og setti hvolp
mn niður á gólf. „Jeg man það
ekki. Um það var aldrei spurt.
Jeg sá Webb, hann ók fram hjá
mjer. Hann sá mig, eða að
minsta kosti kvaðst hann hafa
sjeð mig. Hvað áttu við, Dick?
Bíðum nú við. Jú, jeg held að
jeg viti það?“
„Það mundi breyta miklu, ef
þú hefðir sjeð annan bíl. Þá
verða fleiri grunaðir“.
„Áttu við það“, spurði Tim,
„að rannsókn verði tekin upp
að nýju.“
„Já, þegar í fyrramálið“.
„Nú, það er svona. Þeir
munu — —“
„Þjer er engin hætta búin.
Ekki myrtir þú Jack. En það
er um að gera að gefa lögregl-
unni allar upplýsingar, sem
snert geta málið“.
Tim spuröi: „Hefir þú verið
yfirheyrður?“
„Nei, og jeg er öruggur. En
við skulum reyna áður en Sam
kemur-------“.
Tim greip fram í: „Þeir
munu ekki gefast upp fyr en
þeir hafa fundið þann, sem
skaut Jack. Jeg skil, að þú hef-
ir beðið Sam að koma“.
„Já, aðeins til að ----“.
„Þú þarft ekki að útskýra
það, jeg veit hvað það þýðir“,
sagði Tim. „Og það er ekki um
aðra að ræða en mig og þig og
Webb. Og þeir munu helst
hafa augastað á þjer vegna
byssunnar og Alice og að þetta
skeði í þínum húsum. En
hvernig veistu það að jeg sje
saklaus? Gat Jack ekki átt það
skilið að jeg skyti hann? Jeg
hefi nú líka drepið svo marga
menn, að mjer hefði ekki átt
að muna um það, að bæta ein-
um við. Getur það ekki skeð að
Alice viti það að jeg drap
hann? Hvað veist þú um það?“
Barton kom í dyrnar og
ræskti sig. Þau hruk-ku öll við.
Hvað hafði hann heyrt af sam-
talinu?
Hann bar höndina að vörun-
um og hóstaði. Svo sneri hann
sjer að Richard: „Ef yður
mætti þóknast, þá bað frúin
mig að skila því að kvöldverð-
urinn væri til. Hún bíður eftir
yður í herbergi sínu“.
„Segið þjer henni að jeg
komi undir eins“. "
Barton hóstaði aftur og fór.
Richard sagði: „Sam kemur
hingað bráðum. Þá getum við
talað um þetta og ráðið ráðum
okkar um það hvað við eigum
að gera. En um eitt verð jeg að
biðja þig, Tim, að gera nú ekki
neina glópsku þjer viðvíkjandi.
Það er engin hætta á því að jeg
verði fundinn sekur um morð-
ið." Og hafi þjer dottið í hug
að fitja upp á einhverju íil þess
að leiða allar grunsemdir frá
mjer, þá skaltu hætta við það.
Jeg vil ekki hafa það. Skilurðu
það? Jæja, Sam kemur bráðum
og þá kem jeg niður aftur“.
Svo sneri hann sjer við, leit
snöggvast á Myru og gekk svo
út úr stofunni.
Hún horfði á eftir honum
meðan hún sá til hans. Nú var
hann að fara til Alice, hinnar
fögru Alice, konunnar sinnar.
Tim sagði alt í einu: „Þú
veist að Jack var skotinn með
byssunni hans. Smith & Wes-
ton númer 32. Jeg hefi mörgum
sinnum sjeð hana. Hún var
geymd þarna í borðinu".
„Richard gat ekki orðið hon-
um að bana“, sagði Myra. „Og
ekki heldunþú. Hvorugur ykk-
ar hefði látið Alice fara í fang-
elsi fyrir glæp, sem þið hefðuð
framið“.
Að jarðarmiðju
Eftir EDGAR RICE BURROUGHS.
115
lega, að engir nema þeir kæmust að því, hversu stórfelt
áfall þeir höfðu fengið. Hversu langan tíma það mundi
taka, áður en kynflokkur þeirra dæi út, var ómögulegt
rið segja, en að þessu mundi koma, virtist ekkert vafa-
mál.
Maharar höfðu heitið geysiháum verðlaunum hverjum
þeim, sem* náð gæti einhverjum okkar lifandi, en höfðu
um leið hótað þeim ægilegri hegningu, sem yrði okkur að
fjörtjóni. Sagotharnir gátu ekki skilið þessar andstöðu-
kendu fyrirskipanir, enda þótt jeg gerði mjer strax ljóst,
hvað á bak við þetta lá. Mahararnir vildu á ný komast
höndum yfir hið mikla leyndarmál sitt, og þeir vissu, að
þar gætum við einir orðið þeim að liði.
Tilraunir Perrys til að framleiða púður og rifla höfðu
ekki borið jafn skjótan árangur og við höfðum vænst —•
það var heilmargt í sambandi við framleiðslu þessara
tveggja hluta, sem Perry vissi ekki um. En við vórum
þess báðir fullvissir, að lausn þessara vandamála mundi
í einum vettvangi flýta menningurtni á Pellucidar um
þús. ára. Þá voru auk þess ýmsar aðrar vísindagreinar,
sem við vildum kynna fyrir íbúunum þarna.
— Davíð, sagði Perry, skömmu eftir að seinasta tilraun
hans til að framleiða púður hafði farið út um þúfur, annar
hver okkar verður að taka sjer ferð á hendur til ytri heims.
ins og afla sjer þeirrar þekkingar, sem við þörfnumst.
Hjer höfum við allt það vinnuafl og hráefni, sem maður
þarfnast til að framleiða hvað það, sem framleitt hefur
verið í ytri heiminum — það eina, sem okkur skortir, er
þekking. Við skulum snúa aftur og útvega okkur þessa
þekkingu í bókum og vísindaritum — þá mun enginn geta
sagt, að þessi heimur lúti okkur ekki.
Og þannig var það, að ákveðið var, að jeg skyldi snúa
aftur í vjel okkar, sem enn lá í útjaðri skógar þess, þar sem
við fyrst höfðum komið upp á yfirborð innra heimsins.
Dían krafðist þess, að fá að fara með mjer, og sjálfur var
jeg ekkert andvígur þessu, því jeg vildi láta hana sjá minn
eigin heim og minn heim vildi jeg láta sjá hana.
Við fórum með miklu fylgdarliði til hinnar stóru vjelar
okkar, og Perry var ekki lengi að snúa henni þannig, að
nef hennar sneri í áttina að ytri heiminum. Hann skoðaði
vjelarnar af hinni mestu nákvæmi. Hann endurfyllti loft-
geymana og fraipleiddi olíu handa vjel þeirri, sem knúði
farartækið áfram. Að lokum var allt reiðubúið, og við
Það er ekki bara í Ameríku,
sem menn geta fallið út um
glugga á sjöundu hæð eða enn-
þá hærra, án þess að bíða af
því bana. í Lille í Frakklandi
var gluggahreinsari fyrir því
óláni að missa jafhvægið og
falla niður, er hann var að
fægja glugga á sjöundu hæð.
Niðri á götunni var kona með
barnavagn. Hún sá, þegar mað
urinn fjell, og á meðan hann
var á leiðinni niður hugsaði
hún mjög fljótt. Hún reif barn-
ið úr vagnnum og setti hann
þar undir, sem maðurinn kojn
niður. Vagninn tók svo mikið
úr fallinu að maðurinn slapp
nær ómeiddur. Barnið, sem
verið hafði í vagninum, sak-
aði ekki heldur, en móðir þess
fjek taugaáfall. >
★
Um einn af bresku þing-
mönnunum, sem kunnur var
að því að halda langar, leiðin-
legar og innihaldslausar ræð-
ur, sagði Churchill eitt sinn:
— Áður en þess háttvirti
þingmaður rís upp úr sæti sínu,
hefir hann ekki minstu hug-
mynd um, hvað hann ætlar að
segja. Meðan hann er að halda
| ræðuna, hefir hann ekki
minstu hugmynd um, hvað
hann er að segja og þegar hann
hefir lokið við hana, veit hann
ekkert um hvað hann talaði.
Kjarnorkulest.
Prófessor Donald Andrews,
sem mikið hefir fengist við
kjarnorkurannsóknir, heldur
því fram, að eftir 20—30 ár
haf verið bygð í Bandaríkjun-
um járnbraut, knúin kjarn-
orku, sem hægt verði að kom-
ast í yfir þver Bandaríkin á
skemra en klkkustund. Myndi
lestin ganga í loftþjettum
göngum. Heldur prófessorinn
því fram, að göng þessi megi
búa til á tiltölulega skömmum
tíma með hjálp atom-byssu.
Aðalvandamálið er að finna
hana upp.
★
— Hvað voruð þjer áður en
þjer giftust Jensen.
— Jeg var frú Nielsen, frú
Petersen og ungfrú Johansen.