Morgunblaðið - 11.06.1947, Blaðsíða 14
Miðvikudagur 10. júní 1947
14
MORGUNBLAÐIB
Á FARTINNI
d^eyniiöcji'cg iusacja ej'tir Cjíeuiieu
30. dagui
.Það er hreint ekki ólíklegt
að Rudy og óaldarflokkur hans
hafi húsið á leigu. Það getur
svo sem vel verið að hljóm-
sveitin og allir sem starfá þarna
sje á þeírra bandi og gangi er-
mda þeirra. Jeg þarf að kom-
as.t að þessu.
Jeg fer út úr bílnum, fleygi
vindlingnum og labba heim að
húsinu. Jeg geng í ki'ing um
það þangað til jeg kem að dyr-
unum þar sem jeg fór inn í
nótt*.
J.e^; ber að dyrum og bíð.
Eftir litla stund heyri jeg að
einhver kerríur. Hurðin er opn-
uð svo að það er aðeins rifa
milli hennar og dyrastafsins og
sama röddin og síðast segir:
„Hvx;ð er yður á höndum?"
Jeg segi: ,,Heyrið þjer . .. . “
og ufn leið rek jeg höndina inn
um _"ættina og þríf í það. sem
fyrir verður. Og jeg var hepp-
inn.því að jeg náði í hárið á
þrælaum. Og áður en hann
geti .hrópað á hjálp,' kippi jeg
honum að mjer og andlitið á
honvm rekst með afli á dyra-
stafinn.
Je^ rek hurðina upp á gátt
og gríp með hinni hendinni
fyrit kverkar honum og kippi
honum út. Þá gríp jeg hann Jiu
Jitsu tökum og jafnframt hvísla
jeg að honum: „Ef þjer látið
nokkuð í yður heyra, þá skuluð
þjer eiga mig á fæti. Skiljið
þjer það?“
Hann segist skilja það.
Þá tek jeg upp marghleyp-
una og sting henni í síðuna á
honum.
„Afram nú fjelagi“, segi jeg,
„og þjer megið hvórki stað-
næmast nje tala. Við þurfum
að gera dálítið saman í fjelagi“.
’ Hann segir ekkert. Jfeg rek
hann á undan mjer út á veginn
og út á grasflötina þar sem jeg
skildi við bílinn. Það er kol-
niðamyrkur og byrjað að rigna.
Jfa opna bílinn og rek hann
inn í afturæstið. Svo sest jeg í
fremra sætið og sný mjer að
honum. Jeg kveiki ljós í mæla-
borðinu til þess að geta sjeð
fram.an í hann. Hann er einn
af þessum huglausu ræflum,
því að hann skelfur af hræðslu.
Hann verður víst ekki erfiður
viðfangs.
„Hlustið þjer nú á mig and-
artak“, segi jeg. „Þessi bíll,
sem við sitjum í er eign amer-
íska sendiráðsins. Það getur vel
verið að þegar jeg kem til borg
arinnar fari jeg beint þangað
og tilkynni þeim að bílnum
hafi.verið stolið. Jeg mun segja
þeim að jeg hafi skilið hann eft
ið sem snöggvast utan við íbúð
mína í Jermyn stræti á meðan
jeg skrapp inn. en hann hafi
verio horfinn þegar jeg kom út
aftur. Jæja — þeir fara á stúf-
ana til þess að hafa upp á bíln-
um. Og þeir munu finna hann
á morgun. Þeir munu finna
hann í kalkgryfjunni hjá Rei-
gate veginum og yður í honum.
En það verður svo sem engin
sjón að sjá yður þá“.
’Hann segir: „Hvað eigið þjer
við?“
„Aðeins þetta ljúfurinn“,
sagi jeg. „Annað hvort leysið
þjer_frá skjóðunni og segið alt
sem þjer vitið, eða jeg rota
yður með byssuskeftinu. Svo
helli jeg yfir yður áfengi svo
að menn haldi að þjer hafið
verið fullur þegar þjer stáluð
bílnum. Svo set jeg yður í
framsætið og læt bílinn renna
niður í kalkgryfjuna. Jeg læt
yður um að reikna það út
hvernig fara muni fyrir yður“.
Jeg blæs nokkrum reykjar-
strokum framan í hann.
„Dæmið er mjög auðvelt“,
segi jeg svo. ..Þeir halda auð-
.vitað að þjer hafið stolið bíln-
um í Jermyn stræti, ekið svo
upp í sveit, fundið flöskuna í
geymsluhólfinu og drukkið yð-
ur fullan. Síðan hafið þjer ekki
haft neitt vald á bílnum og
þess vegna ekið niður í kalk-
gryfjuna. Það er svo sem 200
metra fallhæð þjer hafið
nógan tíma til að hugsa á með-
an þjer eruð að hrapa . .. . “
Hann segir: „Er yður al-
vara?“ Og varir hans titra.
„Horfið á mig og leggið svo
spurninguna fyrir sjálfan yð-
ur“, segi jeg.
„Hvað viljið þjer fá að vita?“
segir hann þá.
Jeg glotti framan í hann.
„Jæja, þjer ætlið að láta
undan“, segi jeg. „Það er vit-
! urlega gert af yður. Segið mjer
! þá fyrst hverjir það eru, sem
í hafa Waterfall? Eru margir
j Englendingar á meðal þeirra?"
„Tveir“, segir hann. „Hinir
eru amerískir“.
„Hvað er langt síðan að þfeir
komu hingað?“ segi jeg.
„Tveir mánuðir“, segir hann.
„Og Rudy Zimman hefir auð
vitað sent þá?“ segi jeg. „Og
hann hefir verið búinn að
leigja Waterfall áður? Þar hef-
ir alt verið tilbúið að þeir gæti
hafið sitt þokkalega starf“.
„Það má segja það“, segir
j hann. „Ef gestir rákust þangað
á daginn þá seldum við þeim
mat, en á kvöldin sögðum'við
' að alt væri upptekið“.
„Hvað hefir gerst þarna?“
segi jeg.
„Satt.að segja veit jeg það
ekki‘1. segir hann. „Það er al- |
veg.satt. Jeg geri bara það sem
fyrir mig er lagt og spyr engra!
spurninga. Jeg hefi lært það.
Jeg hefi ekkert annað að gera
en gæta dyranna“.
„Þjer skuluð ekki reyna að
gabba mig, góðurinn“, segi jeg.
„Jeg er harður í horn að taka
og ef jeg held að þjer segið
mjer ekki satt, þá læt jeg bíl-
inn renna niður í kalkgryfj-
una“.
„Jeg reyni.ekki að gabba yð-
ur“, segir hann. „Jeg segi yður
það sem jeg veit og ef það er
lítið, þá er það ekki mjer að
kenna. „Hvers vegna reynið
þjer ekki að ná í einhvern af
hinum?“
„Það er góð hugmynd“, segi
jeg, s,og máske jeg reyni það,
þegar jeg er búinn með yður.
Segið mjer nú, er Tamara
Phelps í Waterfall núna?“
Eann hristir höfuðið.
„Nei“, segir hann. „Hún kem
ur barna stundum, en hún er
þar ekki núna. Mjer var sagt
að hún væri í London“.
„En Rudy Zimman?“ spyr
jeg.
„Hann er farinn — til Liver-
pool eða í þá áttina“, segir
hann. „Það er ekki búist við
honum fyr en eftir tvo eða þrjá
daga“.
Jeg kinka kolli'.
„Vissuð þjer hver jeg var
þegar jeg kom hingað í nótt?“
spyr jeg. „Vissuð þjer að jeg er
Caution?“
Hann játar því.. Hann segist
hafa frjett það eftir- að jeg var
farinn. Hann segir að Tamara
hafi sagt frá því hver jeg var,
og hún hafi hvergi verið
bangin.
Je£ glotti.
„Máske þessi -stúlka haldi
það, að enginn geti leikið á
sig“. segi jeg. „Máske eru þau
orðin svo forhert að þau óttist
ekki_, leynilögregluna. Máske
þjer sjeuð eins?“
Hann neitar því. Hann seg-
ist ekki vera neitt í þá áttina.
Jeg spyr hvers vegna.
„Vegna þess að mjer líkar
þetta ekki“, segir hann. „Mjer
líkar ekki að fá ekki neitt að
vita um það hvað jeg geri. Jeg
vil gjarna vita hvað það er sem
jeg aðhefst“.
Jeg segi að þetta sje gáfu-
lega mælt. Svo kveiki jeg í
vindling. Á meðan jeg er að
því yirði jeg hann fyrir mjer.
Hann er nú brattari en áður,
því að hann er ekki jafn hrædd
ur. Máske hefir hann komist að
þeirri niðurstöðu .að það sje
betra. fyrir sig að vera á mínu
bandi en Zimman flokksins.
Jr" blæs reykjarhringum út
í bílinn og er að hugsa um sál-
fræði afbrotamanna. Þessi mað
ur er gott sýnishorn. Þeir eru
altaf nógu brattir á meðan ekk
ert kemur fyrir. Þeir eru stál-
slegíiir á meðan alt gengur vel
fyrir þeim, en þegar á bjátar
fara þeir að skima í kring um
sig eftir einhverjum útgöngij-
dyrum. Hann spyr: „Má jeg
reykja?“
„Því ætli þjer megið það
ekki?“ segi jeg og rjetti honum
vindling og kveiki fyrir hann.
„Jeg er að hugsa um að gefa
yður tækifæri", segi jeg. „Það
er ekki vegna þess að mjer lít-
ist vel á yður, síður en svo. En
þetta hefir nú dottið í mig“.
„Hvaða tækifæri?“ segir
hann. „Og hvernig á jeg að vita
að það sje ærlega meint?“
„Þjer þurfið ekkert að vita
um það“, segi jeg. „Þjer þurfið
ekki að vita neitt. Það er ann-
að hvort fyrir yður að gera að
treysta mjer — eða fara niður
í kalkgröfina“.
Hann segir um stund. Svo
segir hann:
„Jæja, hvaða tækifæri er
það?“
„Sjáið þjer nú til“. segi jeg.
„í gærkvöldi voru tvær mann-
eskiur heima hjá mjer í Jermyn
stræti. Þær hurfu. Einhver hef
ir svikist að þeim og rænt þeim.
Annað var piltur, Nikolls að
nafni, og hann er í minr.i þjón-
ustu. Hitt vár stúlka, sem heit-
ir Dodo Malendas, hnellin
stelpa sem var að reyna að
koma sjálfri sjer í klípu. Þjer
vitið líklega ekki livað orðið
hefir um þau?“
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
11.
■•mea
þig einvígi — jeg, sem hefði getað fellt þig með einu,
höggi“. 1
„O jæja, jeg er þó ekki alveg óvanur að handleika sverð-
ið“, svaraði jeg.
„Minnstu ekki á þetta aftur, Jack, mjer þykir vænt
um þig“.
Hann horfði beint framan í mig, um leið og hann brosti
og hjelt áfram í hendina á mjer. Það var eitthvað dular-
íullt.— eitthvað erlent í fari hans.
„Mjer finnst“, sagði jeg, „að nú sje kominn tími til
þess fyrir þig að hugsa um, hvað þú eigir að gera“.
Hann hló hátt, og um leið og hann krosslagði fæturna
og hallaði sjer upp að einu trjenu í kirkjugarðintjm, ljek
hann sjer að einum af hinum löngu hárlokkum sínum
og horfði ertnislega á mig.
„Segðu mjer eitt, Jack, er eitthvað það við mig, sem
þjer fellur ekki í geð?“, sagði hann.
„Nei, — hvers vegna.dettur þjer það í hug?“ svaraði
jeg. „Mjer finrist þú vera prýðilegur, ungur maður, sem
jeg ógjarnan vildi sjá falla fyrir hníf Settles höfuðs-
manns“.
„Þú ert ekki fljótur að taka upp vináttu, en fljótari
að tala um fyrir fólki, en í þetta skifti hefur heppnin
komið í veg fyrir það, að þú getir gert mjer greiða, þvx
nú skal jeg segja þjer nokkuð“ — hann leit til hægri
og vinstri, — „ef þessir tveir náungar ætla að gera mjer
eitthvað mein, baka þeir sjer ónauðsynlega fyrirhöfn,
því jeg legg af stað frá Oxford í kvöld“.
„Og hvers vegna?“
„Það skal jeg segja þjer, Jack, enda þótt það sje mikið
leyndarmál. Mjer hefur verið trúað fyrir brjefi frá kon-
unginum til hers þess, sem hefur aðsetur sitt í vestur-
lijeruðunum, en þar á jeg vini, sem munu greiða fyrir
mjer, vegna vináttu þeirra og föður míns, Sir Deakin
Killigren frá Gleys í Cornwall. Mjer er sagt, að þarna
sje dásamlegt landslag, enda þótt jeg hafi aldrei sjeð
það“.
„Hvað segirðu? Hefurðu aldrei komið í átthaga föður
þíns?“
„Nei, því hann gekk að eiga franska konu og tók sjer
— Þetta eru bestu bílar, sem
hægt er að fá. Sko, það gerir
ekki hið minsta til, bótt ekk-
ert fáist bensínið.
★
Hann: — Osköp eruð þjer föl
í kvöld, ungfrú.
Hún: — Segið þá eitthvað j
svo jeg geti roðnað.
★
Móðirin: — Heyrðu, Bjössi
minn, hvers vegna ferðu ekki
út og leikur þjer með vinum
þínum?
Sonurinn: — Jeg á ekki
nema ein vin og hann hata jeg.
★
Þjónninn: — Húsbóndi minn
bað mig um að segja, að hann!
væri ekki heima.
Cesturinn: — Einmitt, sagði
hann það. Viljið þjer þá ekki
segja honum frá mjer að jeg
hafi ekki komið.
★
— Veistu að framkvæmda-
stjórinn ætlar að taka sjer
hvíld frá störfum í nokkur ár.
— Já, það er ekkert að
marka, hann hefir oft sagt það.
— Nei, nú er það hæstirjett-
ur, sem segir það.
★
Akærða (gömul og skorpin):
— Jeg er alveg saklaus að
þessu, herra dómari.
Dómarinn: — Einmitt, en lýs
ingin á alveg við um yður:
Tíguleg, skrautklædd, fögur . .
Akærða: — Já, jeg meðgeng.
★
Þjónninn: — Þetta er alveg
afbragðs koníak. Það er 40 ára
gamalt.
, Gesturinn: — Ja, jeg vil það
ekki. Jeg er orðinn 60 ára, og
ekki hefi jeg batnað með aldr-
inum.
Bíiamiðfunin I
I :
Bankastræti 7. Sími 6063 |
er miðstöð bifreiðakaupa. i