Morgunblaðið - 26.06.1947, Page 10

-
10
MORGUNBLAÐIfl
Fimmtudagur 26. júní 1947

A FARTINNI
cjCeyniíöcjrecflbióacfci eptir jf^eter (fheijvieij
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
22.
Jeg reis úr rekkju um klukkan þrjú, greiddi herbergis-
leigu mína og gekk svo út til að skoða bæinn. Jeg hafði
hugsað mjer að kaupa hest, en tekið var að dimma og mjer
til mikillar gremju var búið að loka hestamarkaðinum og
markaðsgestirnir farnir að safnast saman i kringum
hörpuleikarana, vísnasöngvarana og búðarholurnar, þar
sem selt var ýmiskonar sælgæti.
Jeg var að rangla fram og aftur um markaðstorgið, þeg-
ar allt í einu heyrðist hróp og hávaði. Allt fólkið tók til
fótanna, til þess að sjá, hvað væri á seiði. Jeg fylgdist
með hópnum, og ekki leið á löngu, þar til sjá mátti, hvað
valdið hafði öllum þessum ólátum.
Þetta var horaður og gamall þorpari, sem sakaður hafði
verið um vasaþjófnað og átti því að kaffærast í hegning-
arskyni. Þannig er nefnilega mál með vexti, að í gegnum
Wantagi rennur lítil á, sem oft var notuð til að kaffæra
í skaþillt kvenfólk. Til þess var notaður einkennilegur
stóll, sem festur var á endann á langri stöng.
Vasaþjófsræxnið hljóðaði og sparkaði, en þetta hafði
engin áhrif — enginn hafði meðaumkun með vesalingn-
um, hann var bundinn í stólinn og ýtt út yfir ána. Og
allt í einu var hann og stóllinn horfinn á kaf í fljótið,
svo var allt saman dregið upp aftur, og einmitt þegar
vasaþjófurinn var að byrja að ná andanum á ný — hvarf
hann beint niður í dýpið aftur.
Þetta var voðaleg meðferð á manntetrinu, og í þetta
skipti hjeldu þeir honum í kafi í meir en hálfa mínútu,
en á sama augnabliki, sem hann var dreginn upp aftur,
heyrði jeg á ný hávaða og einhver hrópaði:
„Björninn, björninn.“
Jeg sneri mjer við og kom auga á stórt bjarndýr, sem
kom hlaupandi niður götuna, en á undan honum fór
hópur af hljóðandi fólki.
Fólkið við fljótið þaut strax æpandi og skrækjandi í
allar áttir, en þjófurinn í kaffcðringastólnum steyptist á
kaf á nýjan leik, þegar þeir, sem hjeldu í hinn enda lyfti-
stangarinnar, lögðu á flótta.
42. dagur
„Jú. vinur, þetta er alveg
rjetta, þetta eru staðreyndir“,
segi jeg.
,Það er ágætt“, segir hann.
„Og, þá er það minn úrskurður
að þú takir við öllu málinu hjeð
an af. Við þurfum að ná í þau
Zimman og Tamara og hina bóf
ana^ sem að þessu standa. Þeg-
ar við höfum náð í þau, þá er
mestu lokið. Hvað ætlarðu nú
að gera?“
„Skiftu þjer ekki af því“,
segi jeg. „Jeg ætla að fara mín-
ar eigin götur og jeg þarf ekki
nema á lítilli aðstoð að halda.
Ætlarðu að skipa Callaghan að
hætta þessum refshætti og að-
stoða mig eins vel og hann get-
ur? Eða á jeg að kasta honum
fyrir borð líka?“
Hann segir: „Gerðu þáð ekki.
Callaghan er ágætur. Hann er
slunginn og hann getur orðið
þjer að miklu liði. Jeg skal nú
segja honum hvernig í öllu
liggur“.
Hann tekur símann. Hann
biður skiftistöðina að hringja
til Callaghans. Tveimur mínút-
um seinna eru þeir farnir að
tala saman. Herrick segir:
„Ert það þú, Slim? Heyrðu,
þær fyrirskipanir, sem jeg gaf
þjer um það, að tilkynna mjer
alt sem Caution hefðist að, eru
hjer með afturkallaðar. Hann
hefir komist að þessu. Hann
sagði mjer að við yrðum að
fara fyr á fætur ef við ætluð-
um að snúa á sig. Og jeg held
að hann hafi rjett að mæla“.
Herrick brosir. „Hjeðan af áttu
að gera eins og hann segir.þjer.
Hefirðu skilið það? Ágætt“. Og
svo leggur hann símatólið á.
„Jeg ætla að skrifa Callag-
han og staðfesta þetta samtal“,
segir hann. „Og nú er hann
þinn þjónn, Lemmy. Og eftir
því sem mjer skilst á þjer þá
hefirðu lokið þessu öllu eftir
nokkrrar klukkustundir“.
„Ekki er nú víst að það gangi
svo fljótt“, segir jeg. „En má-
ske eftir einn eða tvo daga“.
„Jæja“, segir hann. „Og þá
er best að jeg hringi strax til
frú Owen og láti hana vita
hvernig komið er“.
„Ónei, þú lætur það vera“,
segi jeg. „Jeg er orðinn leiður
á þeirri konu. Hvern skrattann
vill svo lagleg stúlka vera að
vasast í leyniþjónustunni. Hún
er alt of glæsileg til þess. Hún
ætti heldur að vera skrifari hjá
okkur í leynilögreglunni“.
Hann hlær gletnislega.
„Jeg hugsa að þú gætir nú
haft gott af svo fallegri stúlku
hvar sem væri ef jeg þekki þig
rjett“, segir hann. „En ef jeg
má ekki segja henni frá þessu
þá verðurðu að lofa mjer því að
segja henni frá því sjálfur“.
„Þú getur bölvað þjer upp á
að jeg geri það“, segi jeg. „Jeg
ætla að fara til hennar nú á
eftir og segja henni upp alla
sögu“.
Hann kveikir aftur í pípu
sinni. Mjer sýnist honum vera
hughægra. En jeg hugsa með
sjálfum mjer, að fjandinn megi
í haus minn heita ef jeg fari að
segja frú Owen frá öllu. Nei,
i hún skal fá að komast að því
.að það borgar sig ekki að reyna
að leika á Lemmy. Munið þið
hvað hann Konfusius gamli
sagði? „Það er ilt að vera lyg-
ari, en kona sem lýgur og þekk
ir ekki sannleikann, er eins og
snákur á veginum“. Og ef þessi
Owen er snákur, þá er jeg van-
ur að fást við snáka. Og altaf
er hægt að stríða þeim áður
en maður tekur þá.
Jeg kveð Herrick og lofa því
að láta hann vita hvernig mjer
gengur — einhvern tíma. Jeg
tek hattinn minn og fer. Uti á
götu næ jeg í bíl. Jeg bið bíl-
stjórann að aka mjer til Berke-
ley Square.
*
Callaghan og Nikolls sitja á
háum stólum við veitingaborð-
ið í Zouave Lounge í Albemarle
stræti. Þeir eru báðir með
viskýglös fyrir framan sig.
Callaghan glottir þegar hann
sjer mig.
„Halló, Caution“, segir hann.
„Yður hefir verið sagt hvar
þjer gætuð hitt okkur. Má bjóða
yður drykk?“
„Jú, mjer var sagt það“, segi
jeg, „og jeg skal þegar taka það
fram að það er ekki forsvaran-
legt af karlskrögg eins og yður
að hafa svo laglegan skrifara
eis og Effie Thompson er. En
máske hefir einhver sagt yður
það fvr.
„Margir“, segir hann.
Hann pantar óblandað rúg-
viský. Jeg næ mjer í háan stól.
Hann segir:
„Þjer voruð hjá Herrick þeg-
ar hann símaði til mín svo að
þjer vitið hvernig málum er
nú komið. Jeg vona að þjer
skiljið það að við fórum aðeins
eftir fyrirskipunum. Callaghan
stofnunin fer altaf eftir þeim
fyrirskipunum, sem henni eru
gefnar — þegar hún álítur það
rjett“.
Hann lítur til Nikolls, en
hann glottir.
„Jæja, piltar“, segi jeg, „ef
þið ætlið að hjálpa mjer, þá
megið þið ekki vera með neina
hrekki. Það getur verið að þetta
mál sje ekki byrjað enn“.
„Svo?“ segir Callaghan. „Hve
nær á það að byrja?“
„Einmitt á þessari stundu“,
segi jeg. „Nú skal jeg segja
ykkur frá því, hvernig ástatt
er: Ykkur grunar nú máske
ýmislegt. en jeg ætla að segja
ykkur fá því eins og það er.
Rudy Zimman og bófar hans
ræna stúlku, sem heitir Julia
Wayles og flytja hana hingað
til Englands. Þeir mega best
vita .í hvaða skyni þeir hafa
gert það. Ættingjar hennar og
unnusti — ef hún átti þá nokk-
ufn unnusta — verða óðir og
uppvægir og fá að lokum leyni
lögregluna til þess að skerast í
málið. En svo hefir leyniþjón-
ustan komist að því að óaldar-
flokkur Zimman er hjer í öðr-
um erindagerðum sem fimtu
herdeildar menn. Á því ætla
þeir að leggja Zimman, og þeir
gera hina fögru Lorella Owen
út af örkinni í því skyni. Hún
á að rannsaka landráðastörf
flokksins. En svo fela þeir mjer
að hafa upp á Julia Wayles. Og
sendiráðið gefur Scotland Yard
fyrirskipanir um það, að jeg
eigi aðeins að rannsaka hvarf
Juliu, en jeg megi ekki fá neitt
að vita um hitt. Og þið, sem
áttuð að hjálpa mjer, eruð gerð
ir að njósnurum fyrir Herrick,
og Herrick á svo að spýta öllu
í frú Owen“. Jeg þríf glasið og
tæmi það í einum teyg. Það á
fjarska vel við mig. Jeg bið um
í öll glösin aftur.
„Þetta er nú alt saman blátt
áfrarg og auðskilið“, segi jeg.
„En nú kemur flækja í alt sam-
an. I nótt fór jeg að heimsækja
Tamara. Og þegar jeg kem þar,
hver haldið þið að komi þá frá
henni nema Dodo Malendas,
stúlkan, sem rænt var ásamt
Nikolls?11
Nikolls sperrir brýrnar.
„Hvert í sjóðandi ....“, segir
hann.
„Skiljið þjer það ekki?“ segi
jeg. „Þess vegna drifu þeir í
yður svefnlyfin, að þjer skyld-
uð sofa og ekki verða var við
það að þeir gerðu samninga við
Dodo. Hún hefir víst orðið laf-
hrædd. Þeir munu hafa hótað
henni því að hún skyldi fá fyr-
ir ferðina, ef hún segði ekki upp.
alla sögu. Þeir hafa hótað henni
öllu illu. Þá hefir hún mýkst og
orðið hrædd. Þess vegna var
hún opinskárri við mig. Og hvað
haldið þið að hún hafi sagt
mjer?“
Callaghan segir: „Ekki veit
jeg það, en nú fer þetta að
verða skemtilegt.
„Á, finst yður það?“ segi jeg.
„Jæja, hún sagði mjer að frú
Lorella Owen væri engin önn-
ur en Karen Wayles, systir
Juliu, og hún væri komin hing-
að til að leita að Juliu“.
Jeg þagna. Callaghan lítur á
Nikolls. Og Nikolls lítur á Call-
aghan.
Svo fer Calaghan að blístra.
„Hvað getið þið sagt mjer um
þetta?“ segi jeg.
Callaghan segir: „Það renn-
ur upp ljós fyrir mjer. Jeg held
að jeg sje farinn að skilja“.
„Jeg líka ....“, segi jeg.
Nikolls segir: „Jeg held að
jeg skilji þetta líka. Hefi jeg
nokkurn tíma sagt ykkur frá
stúlkunni með eldrauða hárið,
sem. jeg hitti í Minnesota? Þessi
stúlka ....“
Callaghan segir: „Hættu
þessu, Windy. Jeg hefi heyrt
þessa sögu áður“.
•* „Jæja, jæja“, segir Nikolls.
„En í hvert skifti sem jeg segi
einhverja sögu, þá er hún eitt-
hvað í ætt við það sem talað
er um“. Hann hvolfir í sig úr
glasinu.
Callaghan segir við mig:
„Hefir yður dottið eitthvert
gott ráð í hug?“
Jeg kinka kolli.
„Já, mjer hefir komið ráð í
hug“, segi jeg. „Og þið verðið
að hjálpa mjer. Og þið verðið
að halda ykkur saman. Enginn
má fá að vita neitt um það“.
Callaghan segir: „Jeg held að
þetta ætli að verða mjög
skemtilegt mál“.
„Það er jeg viss um“, segi
jeg.
Hann biður um þrjú glös af
viský enn og við tölum saman
í hljóði.
BEST AÐ AUGLYSA
! MOKGUNBLAÐINU
ÁSTARATLOT.
— Verður þú eklti þreyttur
að halda á mjer, Georg.
★
•— Hverjum líkist litli dreng
urinn þinn?
— Hann hefir augun frá
mjer, hárið frá móður sinni,
nefið frá afa sínum og restina
hefir hann frá bílflautunni.
★
Lögregluþjónn í París tók
nýlega í sína umsjá áttatíu og
þriggja ára gamla konu, sem
hafði tapað minninu, og hafði
ekki hugmynd um hver hún
var. Þegar föt hennar voru skoð
uð á lögreglustöðinni, ef ein-
hver lausn fyndist þar, kom
það upp úr kafinu, að hún
geymdi miljónaauð á sjer. Hún
hafði á sjer í gullmynt, skart-
gripum og í seðlum samtals 3
miljónir franka. Þrátt fyrir
margra daga eftirgrenslanir
hefir ekki enn tekist að finna
út hver hún er og mesti brand-
arinn í þessu er hvernig lög-
reglan gat vitað að hún var
áttatíu og þriggja ára en ekki
áttatíu og fjögra.
★
Úr skólastíl.
Nýja Sjáland er hinum meg-
in á hnettinum, svo að þar
verða menna að snúa bókunum
á höfði ef þeir ætla að lesa í
þeim.
★
Elsa litla segir kenslukon-
unni að hún hafi eignast syst-
ur, og þá læðist Þórunn litla
upp að kennaraborðinu og
hvíslar að kennslukonunni, að
bráðum eignist hún lítinn bróð
ur.
— Hvernig veistu það, spyr
kenslukonan.
— Jú, í fyrra varð mamma
veik, og þá eignaðist jeg litla
systur. Og nú er pabbi orðinn
veikur.
★
— Jeg gaf stráknum hans
Guðjóns lúður.
— Nú, eruð þið Guðjón ekki
ósáttir?
— Jú! : tj
■4.