Morgunblaðið - 02.07.1947, Blaðsíða 10

1*
rT*1^j|P
MORGUKBLASI3
Miðvikudagur 2. júlí 1947
Á FARTINNI
oCeyniíöíjreíf Liia^a ejkir jf^eter’ (Slieijney
47. dagur
XIII. KAFLI
Svo ek jeg áleiðis til Brock-
ham. Jeg er ánægður með sjálf
an mig og blístra af kátínu, því
að hvað svo sem kann fyrir að
koma, og sjerstaklega ef það er
eitthvað slæmt, þá kemur það
í hlut Herricks en ekki minn
hlut. Klukkan er langt gengin
eitt þegar jeg kem til Marsh.
Þetta er stórt og skuggalegt
hús. stendur nokkuð. frá veg-
inum og er hálfbyrgt af trjám.
Umhverfis það er hár steingarð
ur. Mjer líst ekki vel á stað-
inn.
Jeg fer út úr bílnum og geng
meðfram garðinum. En þegar
jeg sje ekkert hlið á honum,
afræð jeg að klöngrast yfir
hann. Trje stendur þar rjett
hjá. Jeg klíf upp í það og kemst
á þann hátt upp í garðinn.
Svo stekk jeg niður og kem
ofan í runna en milli þeirra
og hússins er sljett grasflöt. Jeg
• sje hva'r braut liggur heim að
húsinu og þykist því vita að
hliðið sje hinum megin á garð
inum. Jeg tek upp marghleyp-
una mína svona til vonar og
vara ef einhver skyldi ætla að
hrekkja mig. Síðan geng jeg
heim að húsinu og hringi dyra-
bjöllunni.
Það var nú meiri bjallan.
Það ljet í henni eins og alt
slökkviliðið í London væri
þarna. Glaumurinn fer um alt
húsið og er sjerstaklega óhugn
anlegur sem jeg stend. Þetta
er e_itt af þeim húsum sem virð
ast jvera í eyði þótt hundruð
manna sje þar inni.
Jeg bíð í tvær eða þrjár
mínútur og ekkert skeður. En
svo heyri jeg eitthvert þrusk
handan við hurðina. Þar er ein
hver á ferli og er að losa
hlekkjakeðju. Svo er hurðinni
aðeins lyft frá stafnum. Jeg rek
fótinn undir eins í rifuna. Ein-
hver segir fyrir innan: „Hvað
gen.gur á?“
„Hjer er Mr. Caution“, segi
jeg. „Opnið þjer dyrnar vinur.
Jeg þarf að tala við yður“.
Hann opnar dyrnar og jeg
geng inn. Þar kem jeg inn í
stórt og vítt anddyri og er stór
stigi fram undan. Á veggjun-
um hanga sverð og hausar af
dýrum og ýmislegt annað. Jeg
geri ráð fyrir því að þetta sje
eitt af hinum gamaldags ensku
sveitasetrum. En þrællinn, sem
stendur fyrir framan mig er
hvorki enskur nje gamaldags.
Hann er enginn annar en Lanny
Flayne — írsklítalskur bófi,
sem tekið hefir þátt í mörgum
skálkastrykum. Hann hjer ..
,.Lanny“, segi jeg. „En hvað
það er gaman að hitta yður aft
ur. Hvað eruð pjer að gera
hjer? Voruð þjer hræddur um
að þjer mynduð verða gripinn
þegar hreingerningin fór
fram?“
„Siáu'm til“, segir hann.
„Hafið þjer gert yður ferð alla
leið Jiingað til þess að spyrja
mig að þessu? En sje yður eitt-
hvað annað að höndum. þá far
ið þjer ónýtisferð. Það er því
best fyrir yður að hypja yður
á burt strax“.
„Að þjer skuluð taka svona
á móti mjer, Lanny“, segi jeg.
Svo lít jeg yfir öxlina á hon-
um og læst verða hissa. „Nei,
hver kemur þarna?“ segi jeg.
Hann snýr sjer við og þá læt
jeg hann hafa það. Jeg hitti
hann beint undir kjálkann og
það er eins og spýta brotni.
Hann þurfti ekki meira.
Hann hnígur niður og liggur
þar. Jeg virði hann fyrir mjer.
Og jeg held gð jeg þurfi ekki
að óttast hann fyrst um sinn.
Jeg fer í vasa hans og finn þar
marghleypu og stóra lykla-
kippu. Svo fer jeg að skoða mig
um.
Þetta er stórt hús eins og jeg
hefi áður sagt og það virðist
vera mannlaust. Jeg tek eftir
því að húsgögnin sem þarna eru
eru rykug. Þess vegna afræð
jeg að athuga heldur efri hæð-
ina. Þegar jeg kem upp úr stig
anum er þar langur gangur og
í endanum ~á honum er hurð
og þar sjest ljósglæta við þrösk
uldinn. Jeg kími með sjálfum
mjer. Það er engu líkara en að
þorpararnir sjeu að vísa mjer
leið.
Jeg geng að dyrunum og tek
í hurðina. Hún er læst. En einn
lykillinn á lyklakippunni geng
ur þar að. Jeg opna og fer inn.
Hurðinni loka jeg á hæla mjer.
Og svo stend jeg þarna og er
kampakátur.
Þarna er hún.
Hún liggur þar á bekk. Það
er bundið fyrir augun á henni
og hún er með kefli í munn-
inum. Hún er bundin á hönd-
um qg fótum. En þótt hún sje
þannig til reika þá sj.e jeg und-
ir eins og þetta er allra lag-
legasta stúlka. Og jeg fer að
hugsa um það að langt sje síð-
an að jeg hefi komist í mál
sem svo margar fallegar stúlk
ur sjeu við riðnar. Hún stynur
þegar hún heyrir fótatak mitt.
Jeg segi:
„Raunum yðar er nú lokið,
barnið gott. Jeg heiti Caution
— Lemuel H. Caution, fulltrúi
leynlögreglunnar. Og þegar
jeg tek þetta kefli út úr yður,
þá getið þjer sagt mjer hvern-
ig yður fellur að kynnast mjer“.
Jeg byrja á því að leysa hana.
Jeg sníð sundur böndin á hönd
um hennar og fótum og tek
bindið frá augum hennar. Hún
lítur á mig djúpbláum augum,
og bað er engin sorg í þeim.
Svo tek jeg keflið út úr henni.
Jeg veit ekki hvort þið haf-
ið nokkru sinni tekið munn-
kefli úr xvenmanni. En það er
vandaverk. Eftir fimm mínút-
ur er hún laus við það. Og þá
segir hún:
„Æ, hvílíkur ljettir. Eruð
þjer leynilögreglumaður?“
„Jú, það er rjett“, segi jeg.
„Og þjer eruð Karen Wayles,
er ekki svo? Það er skrítið að
allir hafa verið að reyna að
telja mjer trú um það að þjer
væruð Júlía. En jeg veit að þjer
eruð Karen. Jeg skal segja yð-
ur seinna hvernig á því stend-
ur“.
Hún kinkar kolli.
„Segið mjer þá líka“, segir
hún. „hversvegna svona hefir
verið farið með mig. Mjer hef-
ir verið þvælt fram og aftur,
jeg hefi verið höfð í fjötrum
og jeg hefi verið kefluð í hvert
sinn, sem mig langaði til að
hljóða. Þetta hefir gengið í
margar vikur. Hvað er að ger-
ast?“
Jeg brosi við henni. „Það er
alt of löng saga“, segi jeg. „En
þjer fáið að heyra hana bráð-
um“.
„Jeg vona það“, segir hún.
„Jeg er hrædd við þessa ó-
vissy“.
Jeg virði hana fyrir mjer.
Lorella Owen sagði að hún væri
heimsk. Já. það getur vel ver-
ið að hún sje ekki bráðgáfuð.
„Sjáið þjer nú til“. segi jeg.
„Við verðum að komast hjeðan
sem allra fyrst. Jeg get búist
við bví að þessi staður verði
ekki nein paradís eftir svo sem
hálftíma. Hafið þjer nokkuð á
móti því að verða mjer sam-
ferða nú þegar. Okkur gefst
nægur tími til þess að tala sam
an seinna“.
„Jeg er til“, segir hún. „En
hafið þjer nokkuð á móti því
að segja mjer fyrst hvar jeg
er“.
Jeg hlæ.
„Þjer mynduð verða litlu
nær“, segi jeg. „Nú er árið 1941
og það er heimsstríð og þjer er
uð í stað sem heitir Betchworth
og er í Sussex í Englandi11.
„Guð minn góður“, hrópar
hún. Jeg greip hana áður en
hún datt.
Það er undarlegt að líða skuli
yfir stúlku út af því að hún
frjettir það að hún sje í öðru
landi en hún átti von á. Þessi
stúlka hefir haldið það að hún
væri í Bandaríkjunum ennþá.
Jeg nam staðar fyrir utan
húsið hans Schribners. Jeg dreg
Karen út úr bílnum og ber
hana inn í húsið. Inni í stof-
unni eru piltarnir, sem jeg bað
að bíða mín þarna. Og Nikolls
er þar líka. Hann er að reykja
og drekka viský. Jeg held að
það sje hans mesta keppikefli
í lífinu. Hann stendur á fæt-
ur.
„Hjer koma þá gestir?“ seg-
ir hann.
„Já“, segi jeg. „Þetta er Kar
en Wayles og hún hefði gott af
því að fá hressingu. Henni líð-
ur ekki vel“. Svo sný jeg mjer
að hinum og segi: „Er Lorella
niðri?“
„Já“, segja þeir. „Hún er í
kjallaranum. Henni líður vel“.
Nikolls segir: „Hvað er nú
á seyði? Hvaða skollaleikur er
þetta?“
--t- uim iiu „m i.a
„Æ, haldið yður saman“,
segi jeg. „Reynið þjer heldur
að skemta stúlkunni. Þjer get-
ið til dæmis sagt henni sögurn-
ar af þeim ljóshærðu, sem þjer
hafið komist í kast við hingað
og þangað. Jeg kem aftur til
yðar_ Karen. Máske að jeg geti
þá fært yður óvæntar frjettir“.
Jeg fer út úr stofunni, geng
í gegn um eldhúsið og niður
í kjallara. Jeg loka kjallara-
hurðinni á eftir mjer.
Hún liggur þar í hæginda-
stól sem þeir hafa borið niður
úr stofunni handa henni. Er
hún lagleg, eða ekki? Jeg virði
hana fyrir mjer. Hún er með
bundið fyrir augun. Hún hefir
jarpt hár og hörundsliturinn er
aðdáanlegur.

GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
26.
Þetta var svört, hávaxin skepna, og jeg keypti hana strax
fyrir um helming upphæðar þeirrar, sem jeg nú átti eftir.
Klukkan tíu lagði jeg svo af stað í suðurátt, eins og unga
stúlkan hafði ráðlagt mjer. Jeg var farinn að bera bjarg-
fast traust til heilræða hennar.
Klukkan tólf var jeg þó á ný kominn að dvrum veit-
ingahússins og krafðist þess að ná tali af þorparanum,
sem selt hafði mjer hestinn. Skepnan var sem sje vart
komin mílu vegar, þegar hún varð draghölt.
„Drottinn minn!“ hrópaði gestgjafinn, „þeir fóru hjeð-
an hálfri stundu eftir að þjer lögðuð af stað. En þeir koma
aftur eftir hálfan mánuð, og svo átti jeg að muna eftir
að segja þeim, hvort þjer hefðuð snúið aftur, því það
höfðu þeir veðjað um“.
Jeg lagði enn af stað. Jeg þrammaði mílu eftir mílu
og teymdi hestinn, þar til mjer að lokum fannst hand-
leggurinn á mjer vera að fara úr liði. Jeg hefði gjarna
viljað sleppa hestræflinum og þóttst góður að sleppa við
hann, hefði það ekki verið vegna söðulsins óg beislisins.
Klukkan var að verða fimm, þegar rauðbrúnn hestur
stökk skyndilega yfir limgirðinguna á hægri hönd. Mað-
urinn á honum stökk fimlega af baki og gekk í veg fyrir
mig. Hann hafði beint skammbyssu sinni að höfði mjer,
áður en mjer tækist að ná til minnar.
— Og hvað hefurðu svo hugs
að þjer að gcfa mjer fyrir að
sitja fyrir.
★
Mikið var jeg lengi að brjóta
heilann um það, hver væri
munurinn á ríkisarfa og bara
venjulegum arfa. ■—
Narfi Skarfur Flóðhestur.
★
Tveir flækingar á ferð.
— Ja, hver ansinn, segir ann
ar, — komið gat á buxurnar
mínar.
— Hva, kliptu það í hvelli
úr.
★
Stýrimaður (við hásetann,
sem hefur bjargað honum frá
druknun): •— Á morgun mun
jeg þakka þjer í áheyrn allrar
skipshafnar.
Hásetinn: — Nei, ekki gera
það. Þeir drepa mig, þegar þeir
vita það.
★
Frúin (við farandsalann):
— Nei, takk fyrir, við kaup-
um aldrei neitt af farandsölum.
Hann: — Þá hef jeg einmitt
það, sem þjer þurfið á að halda.
Hjer er skilti, sem á stendur:
Við viljum enga farandsala.
★
— Hvað sagði pabbi þinn,
þegar hann komst að því að þú
varst búinn að keyra bílinn x
klessu?
— Má jeg sleppa blótsyrð-
unum?
— Já.
— Hann sagði bara ekki stakt
orð.
★
Læknirinn: — Drukkuð þjer
soðið vatn klukkutíma fyrir
miðdagsmatinn.
Sjúklingurinn: ■— Jeg verð
að biðja læknirinn að fyrirgefa
en jeg gat ekki með nokkuru
móti haldið út lengur en í
kortjer.