Morgunblaðið - 29.07.1947, Blaðsíða 10

10 ^Í1
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 29. júlí 1947
20. dagur
„Nei, en hún gerir það strax
og skólinn er búinn, og þá verð-
ur rifrildi milíi hennar og Cyr-
ils. Taktu eftir því sem jeg segi“
sagði skipstjórinn.
„En hversvegna það?“ spurði
Lucy, „þau verða bæði að lifa
sínu lífi.“
„Cyril hefur ekki verið sami
maður síðan hann fjekk styrk-
inn og biskupinn af Witchester
gerði hann að uppáhaldinu sínu“
sagði skipstjórinn, „og þröng-
sýnni mann hef jeg aldrei þekt.“
„Hvernig veistu alt þetta?“
spurði Lucy.
„O, jeg hef áhuga á þessu, og
svo ferðast jeg um,“ sagði skip-
stjórinn.
„Hefurðu ferðast," sagði Lucy
og þrýsti Ming að sjer.
„Jeg hef sjeð Miles,“ sagði
skipstjórinn hljótt. „Það var
gott að það fór eins og það
gerði, góða mín. Hann er orðinn
feitur og sköllóttur og smekkur
hans fyrir konum yngist um leið
og hann eldist. Þær hlægja að
honUm og narra út úr honum
það, sem þær geta og snúa síðan
við honum bakinu, en þá hleyp-
ur þann aftur til konunnar til
þess að hugga sig.“
„Hún er ekki ákilin við hann?“
s'purði Lucy.
■ „Nei,“ sagði skipstjórinn „hún
er ákaflega trúlynd eiginkona
og fyrirgefur honum altaf.“
„Hún er betri eiginkona en
jég myndi hafa orðið,“ sagði
Lucy.
„Hún elskar hann, en ekki á
rómantískan hátt,“ sagði skip-
stjórinn, „og sönn ást er ekki
blind, hún sjer alt og hefur tak-
markalausan skilning og fyrir-
gefur.“
„Varstu nokkurntíma ástfang
inn?“ spurði Lucy.
„Jeg hjelt oft að jeg væri
það,“ svaraði skipstjórinn, „en
aldrei nógu mikið til þess að
giftast neinni þeirra. Það næsta
sem jeg hef komist að biðja mjer
konu var einu sinni í Dublin.
Hún hafði svart hár og blá augu
og svartar brýr og írskan hör-
undslit."
„Hvað hjet hún?“ spurði Lucy
stirðlega.
„Skrattinn hafi að jeg muni
það,“ svaraði skipstjórinn, „jeg
var vanur að heimsækja hana á
hverju kvöldi meðan við vorum
í höfn. Hún var vön að syngja
fyrír mig. En hafið og skipin
komu fyrst.“
„Cyril finst einlífi afar falleg
hugsjón," sagði Lucy.
„Augnablik," sagði skipstjór-
inn. „Biskupinn á dóttur, sem
hefur alt aðrar hugmyndir.“
„Hann hefur aldrei sagt mjer
neitt um það,“ sagði Lucy, „en
það er honum Iikt, hann er svo
dulur — alt öðruvísi en Anna —
sem kemur mjer til að halda, að
þú hafir á röngu að standa, þeg-
ar þú segir að hana langi að
verða dansari, því jeg er viss um
að hún myndi hafa sagt mjer
það.“
„Hún segir þjer frá því bráð-
Uih,“ sagði Gregg „og þá byrja
vandræðin. Vertu nærgætin við
hana, Lucy, þetta er henni fyrir
miklu.“
Vandræðin byrjuðu viku síð-
ar, þegar Anna hafði sýnt dans
á góðgjörðasýningu. Húu kom
heim og augun ljómuðu af á-
kafa.
„Mamma," hrópaði hún um
leið og hún kom hlaupandi inn í
eldhúsið, þar sem Lucy var að
útbúa kvöldmatinn, „mamma,
Madame Lachinsky, sá sýning-
una og bauðst til að taka mig.“
„Taka þig, elskan,“ sagði
Lucy, „taka þig hvert?“
„í dansskólann hennar í Lon-
don,“ sagði Anna. „Hún er á
skemtiferð hjer og býr á hótel-
inu, og hún sagðist myndu koma
og sjá mig dansa og jeg hjelt
hún myndi aldrei gera það, og
svo kom hún og nú vill hún
kenna mjer. Ó, mamma, jeg ætla
að verða dansari,“ og svo greip
hún utan um móður sína og
sveiflaði henni um eldhúsið eins
og í vals.
„Hvaða hávaði er þetta?“
sagði Cyril um leið og hann kom
út úr dagstofunni, þar sem hann
hafði verið að skrifa, því nú var
vika þangað til skólinn byrjaði.
„Jeg ætla að verða dansari,
dansari, dansari,“ söng Anna og
hjelt áfram að sveifla Lucy,
þangað til hún fjell örmagna í
stólinn og með pönnuna í annari
hendi.
„Dansari,” sagði Cyril tor-
tryggnislega, „hverskonar dans-
ari?“
„Fögur balletdansmær," sagði
Anna um leið og hún greip svunt
una og setti hana á sig.
„Ekki á leiksviði,“ sagði Cyril.
„Auðvitað á leiksviði,“ svar-
aði Anna, „hversvegna ekki?“
„Marrfrna, hún má það ekki,“
sagði Cyril og sneri sjer að móð-
ur sinni. „Hvað mundi biskup-
inn segja.“
„Hvað kemur mjer við hvað
biskupinn segir?“ spurði Anna.
„Mjer kemur það við,“ svar-
aði Cyril.
„Mjer ekki,“ sagði Anna og
fleygði þurkunni í höfuðið á Cyr
il. „Skilaðu þessu til gamla bisk-
upsins.“
Cyril tók þurkuna, sneri sjer
að systur sinni og sagði reiði-
lega: „Það getur verið að þú
skiljir það ekki, en ef þú ferð
á leiksviðið, eyðileggur það fram
tíð mína.“
„Og hvernig fer þá um mína
framtíð?“ spurði Anna.
„Mjer finst nú kirkjan mikils-
verðari en leikhúsið,“ sagði Cyr-
il, „og meir að kristinna manna
sið.“
„Ekki þinni tegund af krist-
indóm,“ sagði Anna, „guðsótti
hugsar ekki um lífsstöður, í-
þróttir og biskupsmítur“.
„Svona, börn, ekki hleypa ykk
ur í æsing,“ sagði Lucy og stóð
á fætur, „við getum talað um
þetta rólega seinna.... “
„En mamma, komdu honum
í skiln.... “
„En mamma, komdu henni í
skiln....“
„Við tölum um það eftir mat“
sagði Lucy. „Anna, farðu og
legðu á borðið.“
Ekki vildi hún hlusta á þau
meðan þau borðuðu, svo það var
heldur dauft við borðið. Cyril
sat steinþegjandi og fölur í fram
an, en Anna, rjóð í kinnum, tal-
aði um Ming, garðinn og yfir-
leitt alt sem henni datt í hug.
„Jæja,“ sagði Lucy, þegar bú-
ið var að þvo upp, „nú förum
við inn í dagstofuna og tölum
um þetta eins og fullorðið fólk,
en ekki eins og börn. Hvað hef-
ur þú, Cyril, á móti því að systir
Iþín verði dansari?“ sagði hún
| um leið og hún settist í hæginda
stólinn.
„Biskupinn er mótfallinn leik-
húsum,“ sagði Cyril, „og ef hann
frjettir að systir mín sje að sýna
sig á leiksviði svo til nakin.... “
„Hver segir að jeg verði hjer-
umbil nakin?“ hrópaði Anna.
„Augnablik, Anna, við skul-
um hlusta á hvað Cyril segir
fyrst,“ sagði Lucy. En hvað hún
hataði rifrildi, og nú var það að
byrja og þar með eyðileggja frið
heimilisins.
„Það er alkunna að flestir leik
arar sjeu sneyddir siðferðistil-
finningu," sagði Cyril. „Auðvit-
að er Anna systir mín, svo jeg
býst við að henni væri óhætt, en
jeg vil ekki vera bendlaður við
leiksviðið, það gæti eyðilagt mik
ið fyrir mjer.“
„Ertu ekki dálítið gamaldags
í skoðunum, góði minn?“ sagði
Lucy.
„Þetta eru ekki hans skoðan-
ir, heldur biskupsins,“ sagði
Anna hæðnislega, „og hann setti
Nói í örkinni í misgripum fyrir
úlfalda.“
„Anna,“ sagði Lucy strang-
lega, og bældi niðri í sjer hlátur-
inn, því að Winstanly biskup var
ekkert ólíkur úlfalda. „Ef þú
þegir ekki þangað til að þjer
kemur, þá ferðu í rúmið.“
„Ef hún verður að dansa,“
sagði Cyril, „því lærir hún það
þá ekki með það fyrir augum að
verða kennari, og kenna fólki,
sem við þekkjum“.
Anna hjúfraði sig upp í sóf-
anum og tróð teppinu upp í sig.
„Þetta er alt sem jeg hef að
segja,“ sagði Cyril, „nema að ef
hún heimtar að vera svona eigin
gjörn, þá eyðileggur hún alt fyr-
ir mjer.“
„Og þú, finst þjer þú ekki
vera eigingjörn?“ spurði Anna,
„mig hefur langað til þess að
dansa síðan jeg var barn. Jeg
hef æft mig altaf síðan jeg lærði
að ganga, en Cyril hefur ætlað
að verða hitt og þetta, læknir,
þú manst það, þegar hann skar
upp alla froskana, og banka-
stjóri og stjórnmálamaður. Það
er aðeins síðan hann komst í
uppáhald hjá biskupinum, sem
hann. langar sjálfan að verða
biskup. Dansinn er köllun mín
og jeg ætla að dansa. Madame
Lachinsky tekur ekki hvern sem
er í skólann sinn, það er heiður.“
„Það hlýtur að vera einhver
úrlausn,“ sagði Lucy.
Þau voru enn að leita að henni
klukkan ellefu, þegar Lucy rak
þau í rúmið.
„Mjer finst jeg vera eins og
slitinn fjaðrahnöttur,“ hugsaði
hún um leið og hún fór upp í
kalt rúmið.
„Ef jeg hefði ekki sagt, að
jeg skyldi aldrei aftur blanda
mjer inn í málefni annara, þá
myndi jeg bera fram úrlausní“
sagði rödd Greggs.
„Hvaða úrlausn?“ spurði
Lucy. f
„Segja þeim, að þau bæði yrðu
að láta dálítið undan,“ sagði
hann, „ef Önnu langar til að
verða dansari, þá verður hún að
breyta u mnafn, og þau geta far
ið hvort sína leið í lífinu og al-
drei þurft að hittast."
En finst þjer það ekki dálítið
sorglegt", sagði Lucy, „algjör
skilnaður milli systkina?“
AUGLYSING
ER GULLS ÍGILDI
1; ■ ÍVí

GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couch.
„Vegna þess“, flýtti jeg mjer að segja, „að þjer berið
þetta traust til mín. Jeg er hreykinn af því, að þjer skuluð
vilja vera fjelagi minn, en nú segi jeg — ungfrú Killi-
gren, leyfið mjer að vera þjónn yðar!“
„Já, ef þjer viljið. En jeg hafði raunar hugsað mjer
að þúa þig og þætti vænt um, ef þú vildir gera það sama
við mig“. Svo veifaði hún brosandi til mín hendinni og
sagði: „Vertu nú góða barnið, Jack — því það mun jeg
kalla þig í framtíðinni — og hengdu teppið, sem liggut
þarna, þversum yfir herbergið“.
Svo veifaði hún aftur til mín, jeg héngdi upp teppif
og við buðum hvort öðru góða nótt.
ÁTTUNDI KAFLI.
Jeg missi konungsbrjefið og er færður til Bristoi
Eldsnemma næsta morgup vorum við komin á fæt
og lögð af stað. Við tókum veginn til Marlborough, ;
um hádegi vorum við komin upp á hæð nokkra og ví >
sýnn og fagur dalur lá framundan okkur.
Um þetta leyti heyrðum við drunur í fjarska, og í ar
sem við vissum, að þetta gátu ekki verið þrumur, í r m
við nú varlegar en áður.
Er við höfðum gengið í gegnum dalinr beygðu' við
inn í skóg í þeirri von, að við gætum stytt okku: : :ð.
Við hjeldum, að þetta væri aðeins smáskógur, en efti■ oví
sem við komum lengra inn í hann, breikkaði hann og
stækkaði allur. Þó var það ekki fyr en byrjaði að dimma
og enginn endi virtist ennþá vera á skóginum, að jeg fór
að verða áhyggjufullur. Hann varð þjettari og þjettari,
og nú byrjuðum við á ný að heyra fallbyssudrunurnar,
sem nú voru svo nálægt, að jörðin nötraði undir fótum
okkar.
Við byrjuðum að hlaupa og höfðum farið um mílu
vegar, þegar jeg heyrði undarlegt hljóð fyrir aft :n mig.
J eg leit við og sá, að Delía hafði dottið.
„Ó, Jack, hvað á jeg að gera?“
„Hvað er að?“
„Mjer finnst vera að líða yfir mig“.
Hún hafði vart fyr sleppt orðinu, en við heyrðum
hávaða skammt frá okkur, og tvær marineskjur komu
hlaupandi á móti okkur — karlmaður og kvenmaður.
Konan var með barn í fanginu og enda þótt jeg hrópaði
til hennar að nema staðar, hlupu þau bæði áfram og’
skiptu sjer ekki frekar af okkur en við hefðum verið gerð
úr steini.
Lögregluþjónninn: Það var
hringt á lögreglustöðina og
sagt, að hjer væri verið að mis-
þyrma manni að nafni Schu-
bert.
★
Sá feiti: — Þegar maður
horfir á þig, heldur maður að
það sje hungursneyð í landinu.
Sá magri: — Og þegar mað-
ur horfir á þig, heldur maður
að hún sje þjer að kenna.
Flugforinginn Ray Scott í
London fjekk skilnað við konu
sína snemma í stríðinu vegiia
þess að hún var farin að vera
með Arthur Williams. Seott
giftist henni aftur 1943 en nú
hefur hann í annað sinn feng-
ið skilnað. Ástæða: Aftur far-
in að vera með Arthur Wili’. ■
ams.
★
Prófessor var að leita að gler
augunum sínum, og hann tók
þau upp úr vasanum til þess
að geta leitað betur að þeim.
★ í
Montinn borgarmaður kom
inn í langferðabíl, sem var að
leggja af stað, horfði á bænd-
urna og sagði svo háðslega:
— Er fjósið orðið fullt?
Einn bóndinn vísaði honum
inn með hendinni og svaraði:
— Nei, það vantar einn kálf.
★
Fínt skal það vera, sagði kerl-
ingin, þegar hún f jekk mahogni-
flís í sig.