Morgunblaðið - 03.09.1947, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 03.09.1947, Blaðsíða 14
14 MORGVNBLAÐIB Miðvikudagur 3. sept. 1947, ÆVIRAUNiR MARY 0’ NEILL cfn' jui e. ame *■—■■ 16. dagur j Jeg sagði að hann væri ekki j altaf alvarlegur og hann hefði komið á jóladaginn og drukkið f te með okkur og kyst mig und ir mistilteini. „Hvað — kysti hann þig?“j sagði -Alma með ákefð. ,,Hann hefir þó líklega ekki kyst syst- ur Angelu?“ Jeg held að ákefðin í henni hafi gert mig lausmálli, því að jeg svaraði: „Hann kysti hana nú samt á hendina“. „Kysti hana á hendina! Herra trúr! Varð hún ekki reið? Varð hún ekki óskaplega reið?“ Jeg sagði að hún hefði ekki! reiðst og til þess að sanna það, þá sagði jeg að hún hefði fylgt honum til dyra og síðan hjúkr að honum á meðan hann var veikur. „Hjúkrað honum? Úti í kof- anum hans?“ „Já. jafnvel á nóttunni, og hún var hjá honum þangað til honum var batnað, en fjekk svo kvef sjálf upp úr því“. „Hefi jeg nú aldrei heyrt annað eins!“ sagði Alma. Og jeg var ósköp hróðug yfir því að hafa getað frætt hana á þessu. því að í tunglsbirtunni sá jeg að augu hennar Ijóm- uðu af ákafa. Næsta kvöld kom hópurinn að rúmi mínu og Alma sagði frá jólafríi sínu. Hún hafði eytt því í St. Moritz, í snjó og ís, og leikið sjer á skautum og sleðum. En mest gaman hafði henni þótt að því að ríða ber- bakt á hesti og draga mann á skíðum á eftir sjer. „Það var nú gaman!“ sagði hún. En þó var ennþá skemti- legra á kvöldin, því að þá voru halönir grímudansleikar og þar voru allir helstu menn Ev- rópu saman komnir, og þeir vildu alt gera fyrir ungar stúlkur ef þær voru laglegar og ríkar. Alma var svo sokkin niður í frásögn sína og telpurnar gáðu einskis nema að hlusta á hana, svo að engin tók eftir því að systir Angela kom inn. Nú gekk húp fram og sagði: „Alma Lier, jeg skammast mín fyrir þig! Farðu undir eins j í rúmið þitt!“ | Allar hinar telpurnar laum-' uðust hver í sitt ból, en Alma' stóð kyr og svaraði systur Ang elu fullum hálsi: „Farðu sjálf í rúmið þitt og! dirfstu ekki að tala við mig í\ þessum tón, annars skaltu fá fyrir ferðina". „Að þú skulir dirfast að haga þjer þannig. Þú spillir öllum stúlkunum og ert skólanum til smánar. Jeg hefi einu sinni áð- ur varað þig við því að jeg muni segja abbadísinni hvernig þú ert og nú er best að jeg geri það“. „Gerðu það ef þú þorir! Jeg mana þig til þess! Gerðu það þegar í kvöld, en svo skal jeg gera dálítið í fyrramálið!“ „Hvað ætli þú gerir. óða- gotið þitt“, sagði systir Angela.! en jeg sá að henni var brugðið. j „Kærðu þig ekki um það.' Þött jeg sje óðagot, þá er jeg e^ki hræsnari, og hvað skólan-' um viðvíkur, þá skal jeg láta I abhadísinni eftir að dæma um. það hver sjer h'onum til smán ar“. Þótt lítil birta væri sá jeg að systir Angela varð náföl. Hún þagði og mjer fanst hún skotra augunum einkennilega til mín. Svo sagði hún eitthvað í hálf- um hljóðum. jeg heyrði ekki hvað það var, og fór. Hún kom ekki aftur fyr en löngu seinna og gekk þá inn í skotið sitt. Þar sat hún lengi og háttaði ekki. Mjer var ekki rótt, því að óljóst fann jeg til þess að jeg átti einhverja sök á því, sem gerst hafði. En svo varð svefninn þó yfirsterkari. Um miðja nótt vaknaði jeg við það að einhver kysti mig. Það var systir Angela. Hún ætlaði svo að fara, en jeg kall- aði í hana. Þá kraup hún við rúmið mitt og hvíslaði: „Þey! Jeg veit alt, en jeg á- saka þig ekki fyrir það“. Jeg tók eftir því að hún var komin í kápu og hún var móð, alveg eins og kvöldið góða þeg- ar hún kom frá Giovanni. Jeg spurði hvort hún ætlaði að fara eitthvað og hún sagði já. Og hún bað mig að hugsa altaf hlýtt t.il sín, hvað sem jeg kynni að heyra ljótt um sig. i,En þú ert svo góð ....“. „Nei, jeg er ekki góð. Jeg er mjög vond. Jeg hefði aldrei átt að hugsa um það að verða nunna, en mjer þykir vænt um það, að jeg er aðeins lærling- ur og hefi ekki unnið nunnu- heitið“. Svo sagði hún mjer að fara að sofa og kysti mig aftur. Jeg hjelt að hún ætlaði að fara að gráta, en þá rjetti húrí alt í einu úr sjer og rauk út. Þegar vekjaraklukkan þrum- aði morguninn eftir og jeg hafði nuggað stírurnar úr aug- unum, sá jeg að fjórar eða fimm nunnur stóðu fram við dyrnar og þeim var mikið niðri fyrir. Jeg komst fljótt að því hvað um var að vera — systir Angela var horfin! Þetta vakti eigi litla athygli og umtal. Hálfri stundu síðar, þegar við komum niður í sam- komusalinn, voru nunnurnar alveg frá sjer út af öðru enn alvarlegra atviki — faðir Gio- vanni var horfinn líka. Klausturskóli er eins og skel í flæðarmáli, sem berst fram og aftur með öldufallinu; lífið þar verður fyrir öldufalli geðs hræringa og umtals. En um miðjan dag þóttust stærstu og getspökustu telpurnar vita hvernig í öllu lagi. Klukkan fjögur um morguninn hafði einhver sjeð þau Angelu og Gio vanni læðast út um hlið á garð inum. Klukkan sjö höfðu þau komið inn í fataverslun í Corso — gengu þar inn um einar dyr sem prestur og nunna, en út um aðrar sem óbreyttir borg- arar. Klukkan átta höfðu þau farið með járnbrautarlest til Civita Vecehia, og þaðan með skipi klukkan tíu, og voru nú á leiðinni til Englands. Af einhverri meðfæddri hvct þyrptust telpurnar að kofa Gio vanni og störðu á hann tindr- andi augum. En Alma hallaði sjer upp að veggnum og brosti drýgindalega eins og hún vildi segja: „Þetta sagði jeg ykkur!“ Mjer leið ákaflega illa, því áo jcg var viss úm. að það var ir systur Angelu. Jeg sat döp- ur í bragði undir trjenu í garð inum. Þá kom Alma þar og allur skarinn með henni. „Hvað er að sjá þetta?“ sagði hún. „Ertu að gráta Margaret Mary? Kennirðu í brjósti um systur Angelu? Þú þarft ekki að vorkenna henni. Lífið brosir nú við henni, þú máttu trúa“. Að þessu flissuðu hinar telp urnar. En í sama bili kom al- varleg nunna þangað og sagði með áherslu: „Alma Lier. Abbadísin vill tala við þig“. z „Við mig?“ sagði Alma undr andi, en fór þó. Svo liðu nokkr- ar klukkustundir og Alma kom ekki aftur. Þá kom sama nunn an enn, tók í höndina á mjer og sagði: „Komdu með mjer barnið mitt“. Jeg vissi vel að jeg átti að fara á fund abbadísarinnar, og jeg skalf á beinunum. Og mjer hnykti við þegar jeg kom inn j til abbadísarinnar og sá að Alma var þar. Hún sat þar hjá arninum og við hlið hennar 1 sat móðir hennar, reigingsleg og þung á brún. „Vertu óhrædd“, sagði abba dísin við mig. Hún dró mig til sín og bað mig að segja að sjer alt, sem jeg hefði sagt Ölmu um systir Angelu. Jeg skýrði frá samtali okkar eins vel og jeg mundi það, og Alma kinkaði hvað eftir ann- að kolli til samþykkis. En abba dísin varð æ þungbúnari á svip, svo að jeg sagði: „Jeg er viss um það, að ef systir Angela hefir breytt rangt, þá hefir hún iðrast þess mjög, því að þegar hún kom inn um nóttina, þá las hún bæn irnar sínar, og þegar hún sagði: „Faðir, fyrirgefðu þeim er syndga ....“. „Þetta er nóg“, sagði abba- disin, og svo sagði hún nunn- unni að taka við mjer aftur og bað hana að brýna það fyrir mjer að segja hinum börnun- um ekki frá þessu. Alma kom ekki að miðdegis verðarborði, og ekki var hún heldur með okkur í fríinu. Hún sást heldur ekki í kirkjunni (þar sem nýr kapelán þjónaði nú) og ekki var hún komin j klukkan níu þegar við fórum ! að hátta. En morguninn eftir, þegar nunnan var nýgengin út, . úr svefnskálanum, þá kom : Alma hlaupandi inn og kall- aði: „Jeg fer úr þessum asnalega skóla. stúlkur. Mamma er kcm in að sækja mig og jeg skrapp hingað upp til að sækja dótið mitt“. Allir þögðu. Hún vafði bursta sína og kamba innan í náttkjól. Hún var með skæting um þau systir Angelu og Gio- vanni. Og hún var með skæting til Mildred og kallaði hana | „Mildred abbadís“, og sagm að | næst kæmi röðin að henni. Svo hreif hún dýnuna upp • úr rúmi sínu og tók undan henni bók, sem hún hafði faiið þar. Bókinni henti hún 1 mig og sagði: J „Nú verður Margaret Mary að segja ykkur sögur. Verið þið sælar stelpur!“ GULLNI SPORINN Eftir Quiller Couck. 79. „Vatn, liðþjálfi“, svaraði einn hermannanna og velti tveimur þeirra fram í lestina. „Er ekkert á bak við þær?“ „Nei.“ „Látið þær þá vera kyrrar. Þetta er meira bölvað reksið! Þau eru auðvitað komin veg allrar veraldar. Jæja, flýtið ykkur nú.“ Tíu mínútum seinna voru hermennirnir farnir upp úr lestinni. Þó sátum við áfram í felustað okkar, þar til Pottery kom niður til okkar um miðnætti og færði okkur svo lítið að borða. Þá skreiddumst við úr felustaðnum og átum og þökkuðum síðan skipstjóranum hjartanlega fyrir alla hjálpina. Að vísu gat hann ekki hevrt til okkar, en hann gat þó getið sjer til hvað við sögðum. Bíðið þið bara róleg. Á morgun siglum við til Plymouth- flóa og þaðan til Bretagne. Við erum allir hjer um borð fylgjendur konungsins. Mjei var meinilla við uppreisnir og þessháttar ólæti.“ Við snerum nú til baka til felustaðar okkar og var mun ljettara innanbrjósts. Og þó, var klukkan víst orðin fimm um morguninn áður en jeg sofnaði í tunnu minni. Þegar jeg vaknaði, var kominn dagur. Frá dekkinu barst lágur sjómannasöngur. Það var verið að draga upp ankerið. Jeg skreiddist út úr tunnunni og vakti Delíu, en að því loknu borðuðum við morgunverð, sem komið hafði verið fyrir á einni tunnunni. Rjett á eftir hættu sjómennirnir að syngja, og við heyrðum að þeir hlupu fram og aftur á þilfarinu. „Nú erum við víst að leggja af stað,“ hrópaði Delía, og á hreyfingu skútunnar mátti finna, að hún hafði rjett fyrir sjer. Jeg var svo glaður yfir að hafa öðlast frelsi mitt á ný, að rnjer fannst jeg geta sungið af eintómum fögnuði. En aðeins tuttugu mínútum seinna var komið annað hljóð í Þegar lömbin eiga erfitt með að sofna, 187, 188, 189, 190, . . . ★ Tveir Spánverjar í Suður- Ameríku tala saman. — Heyrðu Carlos, hvað mynd irðu gera, ef þú værir úti í Mata og rækist þar á jagúar? — Jeg myndi taka byssuna mína upp og skjóta hann. — En ef þú hefðir enga byssu? — Þá myndi jeg taka upp hnífinn og stinga hann á hol með honum. — En ef þú hefðir engan hníf? -— Engan hníf ? Þá myndi jeg ; klifra upp í næsta trje. — En ef það væru engin trje ; þar nálægt? Hátt cskur! ★ Dómari í Texas átti enga lög bók og dæmdi þessvegna með hjálp vörulista mikils. — Svo var bað einu sinni, að Tommi hestaþjófur var færður fyrir rjett, ásakaður fyrir móðgun við einn bóndann. Jahá, sagði dómarinn, og opnaði bókina, móðgun, móðg- un, hvað er það mikið, jú, þú verður að borga fimm dollara í sekt. Það er alt of mikið, fimm dollara? hrópaði Tommi hesta- þjófur. Það get jeg ekki borg að. Vertu bara feginn, sagði dómarinn, að jeg opnaði bók- ina á sítrónupressum, en ekki píanóum. í Lille í Frakklandi bjó mað ur að nafni Joseph Brunard, sem hafði veðjað 1.000 frönk- um um að hann gæti drukkið hálfpott af trjespíritus og samt lifað. Hann tapaði. Slapp við að borga. Heppinn þar. ★ Victor Bradshaw í vestur Virginíu ætlaði nýlega að fremja sjálfsmorð og tók fram hníf, staítk honum örlítið inn í kviðinn á sjer, en varð of seinn, því að hann dó skyndi- lega úr hjartaslagi. ★ Apar eru einu skepnurnar, fyrir utan manninn, sem kyss ast.

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.