Morgunblaðið - 11.09.1947, Síða 14

14
MORGVTSBLÁÐIÐ
Fimmtudagur 11. sept. 1947
ÆVIHAUNIR MARY 0’ NEILL
€(u, JUt C.
aine
23. dagur
„Kardínáli“, sagði faðir minn
og var byrstur, „afsakið að jeg
gríp fram í en mig langar til
þess að vita hvernig í þessu
liggur. Apnað hvort er þetta
hægt eða ekki hægt, það er
ekki nema tvennt til. Og ef það
er ekki hægt, þá er best fyrir
mig að fara heim nú þegar og
verja peningum mínum á ein-
hvern betri hátt“.
Þá fullvissuðu þeir hann um
það báðir, að alt mundi lag-
ast að lokum, en páfastóllinn
væri seinn í snúningum, og
þess vegna væri nauðsynlegt
að hafa þolinmæði og bíða.
Faðir minn beið í þrjár vik-
ur og þeim tíma eyddi hann
í það að sjá og skoða alt hið
helsta í borginni. En hinar
frægu fornminjar — Forum,
með sínar brotnu súlur, Coli-
seum, sem er einna líkast eld-
gíg í tunglinu, og Campagna,
með hinum gömlu gröfum,
höfðu aðeins ill áhrif á hann
og gerðu hann geðvondan.
,,Ef jeg mætti ráða“, sagði
hann. „Þá mundi jeg jafna all
ar þessar rústir og minningar
um- dauða menn við jörðu, og
gera lifandi mönnum fært að
eiga hjer heima“.
Að lokum kom biskupinn
með þau skilaboð að nú væri
allt í lagi og því til staðfestu
ætlaði páfinn sjálfur að taka
á móti okkur föður mínum og
veita okkur einkaviðtal.
Þessar frjettir gerðu mig
skelfda, því að jeg þóttist vita
að þetta stæði í sambandi við
fyrirætlanir föður míns um
framtíð mína. Og mjer var alls
ekki rótt í skapi morguninn
eftir, er við faðir minn ókum
á leið til Vatikansins.
Jeg man því harla óglögt
hvað gerðist í þeirri'ferð. Jeg
man eftir því að við gengum
upp háar tröppur, fram hjá
röðum hermanna í marglitum
einkennisbúningum. Svo kom-
um við inn í gríðar stórt and-
dyri og þar voru raðir annara
hermanna í öðru vísi búning-
um. Jeg man efir því að við
gengum lengi, lengi, í gegn um
hvern salinn af öðrum, og að
mjer virtist hver salurinn taka
öðrum fram um stærð og við-
höfn, og að varðmennirnir,
sem þar voru, yrði æ skraut-
klæddari eftir því sem við kom-
um lengra. Að lokum komum
við að dyrum og þar lagðist
fylgdarmaður okkar á knje og
drap á dyr með gómunum.
Dyrnar voru opnaðar og þá til
kynti hann komu okkar. Og
eftir alla þessa dýrð, sem við
höfðum gengið í gegn um, kom
um við nú inn í fátæklegt her-
bergi, sem var einna líkast
skrifstofu. Þar sat maður í ó-
skreyttum, hvítum kyrtli —
jeg stóð frammi fyrir hinum
heilaga föður sjálfum.
Þeirri stundu get jeg aldrei
gleymt.
í klaustrinu hafði mjer verið
kennt að hugsa um páfann með
nærri því eins mikilli lotningu
eins og dýrðlingana sjálfa. Mjer
fanst því fyrst að jeg mundi
falla í öngvit af geðshræringu,
og jeg veit ekki hvernig jeg
komst aíi, fótum hins heilaga
föður. Jeg man það eitt, að hann-
var ósköp ljúíur í viðmóti.
Hann rjetti fram hvíta hönd niðúr, og mig langaði mest til
sína með glóandi fiskimanns- ’ þess að segja föður mínum frá
hring. Jeg kysti á hönd hans þvi. En jeg fjekk ekki 'tækifæri
og svo klappaði hann á koll- til þess fyr en seint um kvöld-
inrt á mjer. / ið, og þá varð hann fyrri til
Þegar jeg var farin að átta að hefja máls á þessu.
mig svo að jeg gat virt hann j Nokkrir klerkvígðir menn
fyrir mjer, þá sá jeg að þetta höfðu verið í boði hjá honum,
var gamall maður, mjög fölur | maturinn hafði verið ágætur
og heilaglegur á svip. Og rödd l og hann var í besta skapi. Og
hans var svo þýð og föðurleg-
að jeg elskaði hann og tignaði
samstundis.
„Þetta er þá litla stúlkan“,
sagði hann, ,,litla stúlkan sem
á að verða verkfæri í hendi
forsjónarinnar il þess að færa
frávillinga aftur heim í skaut
móður vorrar, kirkjunnar“.
Einhver svaraði honum og
þá fór hann að tala við mig um
hjónaband, að það væri heil-
agt og stofnað af guði sjálfum
þegar hann ávarpaði mig var
auðheyrt að hann þóttist hafa
gert mjer stórkostlegan greiða.
„Mary, það er nú ekki alveg
búið að ganga frá öllu þjer
viðvíkjandi, en þó finnst mjer
þú hafa rjett til að vita hvað
það er sem við erum að gera
fyrir þig“.
Og svo kom það.
Jeg átti að giftast Raa lá-
varði.
Jeg var sem þrumu lostin.
og blessað af frelsaranum svo Það var engu líkara en hleypt
i að þeir sem gengu í það gæ'ti hefði verið loku fyrir hverja
lifað saman í ást og eindrægni. j hugsun hjá mjer.
„Það er andleg og heilög sam | XXII.
eining, barnið mitt“, sagði' Jeg gat ekki á heilli mjer
hann. ,,Og það er ímynd sam- tekið það sem eftir var kvölds
bandsins milli Krists og kirkju ins og allan næsta dag. Óttinn ;
hans“. | við framtíðina og löngunin til1
Svo sagði hann mjer að ( að ráða mjer sjálf hafði aftur
jeg yrði að búa mig sem best j náð valdi á mjer. Og það var
undir giftinguna, til þess að því ekki aðeins af blindri til-
jeg væri verðug að njóta náð- viljun að jeg fór í klaustur-
ar guðs, og jeg mætti ekki ganga kirkjuna, sem abbadísin hafði
fram fyrir altarið með brúð- sagt mjer frá.
guma mínum fyr en jeg hefði
neytt hins heilaga sakra-
mentis.
„Og eftir að þið komið úr
kirkjunni, þá máttu ekki van-
Kirkjan var tóm þegar jeg
gekk þar inn, en ljós loguðu í
sakrastíunni og jeg gekk þang
að og kraup á knje við grind-
urnar, sem skilja að almenning
helga brúðkaupsdag þinn með nunnurnar.
neinum syndsamlegum hugs- Rjett á eftir glumdi í kirkju
unum eða gerðum, en hegða! klukkunum yfir höfði mjer.
þjer eins og Jesús Kristur væri' Fólk streymdi inn í kirkjuna.
sjálfur hjá þjer, eins og hann Nunnurnar komu inn um sjer-
var viðstaddur brúðkaupið
Kana í Galileu“.
Og svo minti hann mig á það,
GULLNI SPORINN
Eftir Quiller Couck.
86
staðir sjáanlegir. „Fyrst er að ná til fjallanna þarna“,
hugsaði jeg, „þá hlýt jeg að komast undan“.
Jeg hafði riðið í næstum klukkutíma. Jeg leit aftur
fyrir mig á ný, og sá, að hermennirnir voru dreifðir og
langt á eftir mjer, en að þeir þó ekki enn höfðu gefist
upp við að elta mig.
Það varð stöðugt brattara undir fæti, og hestur minn
varð þreyttari og þreyttari. Jeg gat í raun og veru fundið,
hvernig kraftar hans fóru þverrandi með hverri mínút-
unni sem leið.
En skyndilega skeði óhappið. Hestur minn skall flatur
á jörðina, og á næsta andartaki ultum við um í djúpri,
svartri leðju.
Ekki veit jeg, hvernig við slupprmi upp úr þessu for-
aði. Jeg veit það eitt, að einhvern veginn tókst okkur að
krafsa okkur upp á fasta jörð, og þarna lá jeg yfirkominn
af þreytu og hugsaði um það, að þetta væri einkennilegur
staður að látá lífið á.
Áreynslan hafði sem sagt orðið til þess, að sár mitt hafði
opnast á ný, svo að blóðið streymdi niður handlegginn
á mjer og fram á hendi. Mig syrti fyrir augum og annar-
leg hljóð bárust að evrum mjer. Þó tókst mjer eftir nokk-
ura stund að skreiðast á fætur og komast á bak hestinum
og næst þegar jeg vissi af mjer, lá leiðin niður á við. Við
vorum komnir yfir hæsta hluta heiðarinnar.
Hár og brattur klettaveggur var beint fyrir framan,
en með því að ríða til vinstri, komst jeg fram hjá honum,
því næst rjetti jeg mig upp í söðlinum, til þess að sjá,
hvað frámundan væri.
Jeg varð fyrir miklum vonbrigðum. Frcimundan teygði
sig eyðilegt flatlendi. Skammt fyrir neðan mig sá jeg
hóp af þaklausum kofum og lengra í burtu á heiðinni
fleiri smákofa, sem sjálfsagt hafa á sínum tíma verið
notaðir sem fjárhús, en voru nú í eyði. En engan mann
gat jeg sjeð..„Það er úti um mig“, hugsaði jeg.
Á sama andartaki heyrði jeg að hrópað var til mín.
stakar dyr. Þær voru allar hvít
klæddar frá hvirfli til ilja, og
höfðu síðar og þykkar slæð-
að hjúskapareiðurinn værýur, sem algerlega huldu ásjónu
bindandi fyrir alt lífið, því að þeirra. En þær lyftu þeim þeg
það sem guð hefði sameinað ar þær settust og sneru sjer
mætti maðurinn ekki sundur- J að altarinu.
skilja. Þótt þetta væri engin nýj-
Að lökum talaði hann eitt- J ung fyrir mig, hreyfst jeg mjög
hvað um börn — minti mig á af þessari sjón — af því að
það að þegar kaþólsk kona gift horfa á hinar hvítklæddu nunn!
j ist manni, sem hefði aðra trú,' ur, með hendurnar krosslagðar
J þá mætti hún ekki undir nein-
| um kringumstæðum samþykkja
| það, að börn þeirra yrði alin j
upp í nokkurri annari trú en jeg þekkti hana undir eins. I
a brjósti, og líkastar englum
í allri framgöngu.
Seinust gekk abbadísin og
hinni kaþólsku.
Faðir minn sagði
j Hún beygði knje fyrir altarinu'
eitthvað, og tók sjer svo sæti á fremsta
sem jeg man nú ekki hvað var, bekk, rjett fyrir framan mig.
og svo gaf páfinn mjer bless-; Hún fór höndum ym talnaband
un sína, með svo fögrum orð- sitt og jeg sá að hendur henn-
um og ljúfgum málrómi að það ar skufu og á því þóttist jeg
fór um mig eins og hressandi vita að hún hefði tekið eftir
blær að sumarmorgni. | mjer. Jeg fjekk ákafan hjart-
„Guð Abrahams, guð ísaks og sátt.
guð Jakobs sje með þjer dótt- j Svo kom presturinn og mess
ir mín. Megi hjónaband þitt an byrjaði. Það var mest söng
verða ástríkt og friðsælt og ur og aldrei hefi jeg verið jafn
megi þjer auðnast að sjá af- j hrærð undir neinni guðsþjón-
komendur þína í þriðja og ustu.
fjórða lið“. j. Einhver innri rödd hvíslaði
Svo reisti hann mig á fætur,' að mjer: „Snúðu þjer frá heim
en yfirþjónn leiddi mig út úr inum. Þjer ber fremur að hlýðn
herberginu. Þegar hurðin lok- J ast þínum himneska föður en
aðist á hæla okkar, andvarp-1 þínum jarðneska föður. Kast-
aði jeg, því að nú fannst mjer | aðu frá þjer öllum kvíða og
jeg vera að koma út úr því leitaðu friðar og sælu trúar-
allra helgasta. Og þegar jeg lífsins“.
kom aftur út á torgið hjá Pjet | Messunni var lokið. Nunn-
urskirkjunni og vagnaskröltið urnar brugðu blæjunum aftur
og borgarhávaðinn ljet í eyr- I fyrir andlit sjer og gengu jafn
um rnjer, þá fannst mjer eins híjóðlega út eins og þær höfðu
og jeg hefði skyndifega hrap- komið inn. Meðhjálparinn fór
að af himnum ofan á jörðina. að slökkva á kertunum á alt-
Eftir þetta tal páfans voru' arinu. Það dimdi í kirkjunni.
allar mótbárur mínar gegn því Nunna var á gangi fyrir aft-
áð ganga í •hjón'aband' kvWnar. an mig og hringlaði lyklum.
Þjónninn: — Viljið þjer
ekki gera upp reikningana, því
að nú erum við að loka?
Maðurinn (sjóðandi): —
Gera upp reikningana? Jeg
sem hef ekki verið afgreiddur
ennþá.
Þjónninn: — Nú? Þá verða
það bara drykkjupeningarnir.
ir
— Það er dýrt að kaupa blöð
in á hverjum degi.
— Þá peninga spara jeg mjer
alveg.
— Ha, hvernig er það hægt?
— Jú, jeg er blaðasali.
*
Eftir hundrað ár er sagt að
allur matur verði í smápillum,
sem fólk tekur inn. Það sem
jeg get ekki skilið er, hvernig
fólk eigi þá að eyða tímanum.
Hafið þjer
Já.
Munið þá
skifti að
Liðþjálfinn: —
rakað yður í dag?
Hermaðurinn: —
Liðþjálfinn: —
eftir því í . næsta
standa nær rakhnífnum.
Dómarinn: — Óskar ákæroi
eftir verjanda.
Ákærði: — Nei, jeg held, að
það þýði ekkert, en ef þjer,
herra dómari, getið útvegað
mjer góð vitni, þá skal jeg taka
því með þökkum.
— Iðkar bróðir þinn nokkr-
ar vetraríþróttir?
— Já, hann hóstar.
★
Hefur nokkur beðið hennar
Hildar?
Já, einu sinni. Það var gegn
um síma, en hann hafði fengið
vitlaust númer.
★
— Þjónn, jeg held að disk-
urinn hafi ekki verið þurkaður.
— Jú, en þetta er súpan.
★
1939 höfðu 12,193 Bandaríkja
menn meira en 50,000 dollara
árstekjur. Nú eru þeir orðnir
120.200.
★
Hún: — Jæja, þá skulum við
hittast aftur hjá ljósastaurn-
um á horninu, og ef annað
hvort okkar kemur of seint,
þá ......
Hann: — Já, elskan mín, þá
skal jeg bíða.
★
Ur stíl: — Hermennirnir
fylgdu Alexander ekki aðeins
í lífshættunni, heldur einnig
alla leið til Indlands.
★
Blóðhefnd er innifalin í því,
að ef þú drepur mig, þá drep
jeg þig.
★
Peningaseðlar eru farmiðar
með rútubíl lífsins.