Morgunblaðið - 24.12.1947, Blaðsíða 5

JVIiðvikudagur 24. des. 1947,
MORGVISBLAÐIÐ
5
JÓLAGAMANBARNANNA
MINNISSTÆTT JÓLAKVÖLD
Jólaleikir
BÖRNUNUM fanst jólafastan
hafa verið óskaplega löng. —
Ætluðu jólin aldrei að koma?
Jólaundirbúningurinn hófst í
byrjun desember. Mamma fór
að baka og það var hugsað um
jólagjafir, allt þvegið og strok-
ið. Svo kom jólafríið í skólan-
um loksins ....
Og aðfar.gadagurinn var þó
lengstur að líða . . .
„Mjer finst vísarnir á klukk-
unni alls ekki hreyfast“, sagði
Stína litla við Magga bróður
sinn. Þau sátu í neðstu tröpp-
unni og horfðu á stóru klukk-
una í ganginum.
„Nei, tíminn hreyfist bara
ekki í dag“. andvarpaði Maggi.
„Mamma og pabbi eru í
kirkjunni. Fyrst þurfa þau að
koma heim og svo verður borð-
að og svo þarf stulkan að þvo
upp og þá íyrst fáum við að sjá
jólatrjeð“, romsaði Stína litla.
Þau sátu lengi, systkynin, án
þess að mæla orð, en svo rauf
Maggi þögnina:
„Það er þarna inni“, sagði
hann og benti. í áttina til stof-
unnar. „Ætli stofan sje aflæst?“
spurði Stína.
„Eigum við að gá?“
Jú, dyrnar voru læstar.
Þau settust aftui í tröppuna.
En þau gátu ekki setið svona
aðgerðarlaus.
„En skráargatið?“, sagði
Maggi.
Stína svaraði ekki. Hún átti
í harðri -baráttu við sjálfa sig.
„En það gerir ekkert til þótt
maður kíki bara pínulítið“, —
sagði Maggi.
Bara pínulítið!
Maggi kíkti fyrst.
En á meðan hann stóð enn
með höfuðið þjetí upp að hurð-
ínni kom vinnustúlkan fram.
„Jæja, karlinn. Svo þú ert að
kíkja“, hrópaði bún skrækri
röddu. „Veistu ekki hvað nú
kemur fyrir, kjáninn þinn?“
Drengurinn krökk í kút.
„Nú hverfur jólatrjeð, og
þegar þið komið inn í kvöld,
verða greinarnar crðnar visnar
og svartar11.
Það fór hrollur um systkynin.
„Bara svartar, naktar grein-
arnar . . . sagði Stína hægt.
„Ó, Gunna, er þetta ábyggilega
satt“
„Sjáið þið bara til“, sagði
stúlkan og lokaði á eftir sjer
eldhúshurðinni.
„En ertu nú viss um að þú
hafir sjeð það, Maggi?“ Það
var kannske enn hægt að bjarga
þessu.
„Já, það stendur á miðju
góifi“, svaraði Maggi og hann
gat varla komið upp einu ein-
astn orði af geðshræringu.
..Bara svartar og naktar
gi : ;nar“, endurtók Stína. ■ Hún
sá fyrir sjer hvernig þetta
m 'di allt enda. Pabbi og
M :ama, litli bróðir og Gunna
o Sigurður frændi. Þegar þau
. öl: ' ,æmu inn í stofu væri ekk-
e • iólatrje lengur, bara nakið,
vi .' 'i trje, með svörtum grein-
ir ....
T örnin sátu og sögðu ekki
r.fitt. Litlu heilarnir voru að
h aasa ráð til að bjarga þessu
h' æðilega slysi.
En ætli Gunna sje að segja
s: tt?“ sagðj Stína.
,Hún sagði að jeg myndi
r issa tönnina, manstu og hún
datt úr mjer daginn eftir“. —
Nei, það var ekki hægt að
yæna Gunnu um ósannsögli.
„Eigum við að kíkja aftur,
íil að vita hvort það er satt?“
'V
Saga fyrir yngstu
lesendurna
Og þarna stóð jólatrjeð baðað í Ijósum.
Það var síðasta vonin, en þeg-
ar á átti að herða, þorðu þau
það ekki. Kannske gæti eitt-
hvað annað miklu verrá þá
komið fyrir.
„Hvað ætli mamma og pabbi
segi?“ hvíslaði Stína, það var
allt of hræðileg hugsun til að
segja upp hátt.
„Æ, jeg veit það ekki. Bara
að þetta sje nú ekki satt. — Jeg
vildi að jeg hefði ekki horft í
gegnum skráargatið. Bara að
það væri eins og þegar jeg
hjelt að það væri gat á tánni
á sokknum mínum, en þegar
jeg kom heim og fór i'u skón-
um, var ekkert gat“, sagði
Maggi litli.
Og svo komu mamma og
pabbi heim.
„Hvað, sitið-þið hjer, börn“,
sagði pabbí.
„Ó, pabbi“, sögðu þau bæði í
einu . . „við“, en þau gátu ekki
sagt meira. Pabbi var í svo
góðu skapi. Hugsa sjer, ef hann
yrði eins reiður og þegar þau
brutu rúðurnar fimm í gróður-
húsinu.
„Jæja, þið eruð víst orðin
Þau sátu og horfðu á stóru
klukkuna.
þreytt á að bíða“, sagði pabbi
hlægjandi.
Þau höfðu litla lyst á jóla-
matnum, systkinm, en þau
borðuðu samt til þess að koma
ekki upp um sig.
„Við skulum flýta okkur að
borða. Börr.in eru þreytuleg á
svipinn og stúlkan á eftir að
þvo upp, áður en við förum inn
í stofu“.
Hún bað systkinin að líta eftir
litla bróður á meðan hún og
pabbi fóru inn til að kveikja á
trjenu.
Börnin hjeldu niðri í sjer
andanum.
„Lólate, lólate“. kallaði litli
bróðir.
Bráðum myndi pabbi og
mamma koma aftur og segja?
„Hvar er jólatrjeð?“
Þau heyrðu fótatak foreldra
sinna og tókust ósjálfrátt í
hendur, börnin lokuðu augun-
um á meðan pabbi opnaði
dyrnar.
Þau opnuðu þau ekki aftur
fyr en þau heyrðu gleði hrópin
frá litla bróður „Lólate, iólate!“
Og þarna stóð jólatrjeð. Bað-
að í ljósum, stjarnan á toppn-
um. Mislitar perur, englahár,
og jólapokarnir.
„En lrvað er þetta, elskurnar
litlu. Eruð þið að gráta?“, sagði
mamma og beygði sig niður að
snöktandi systkinunum.
*
Og svo sögðu svstkinin alla
söguna, eins og hún hafði geng-
ið til um skráargatið og jóla-
trjeð, sem þau hjeldu að væri
horfið.
Og nú voru lok.i jólin komin.
Aldrei hafði gamli jólasálmur-
inn hljómað eins fallega á
meðan þau gengu kringum jóla
trjeð og sungu með. Aldrei
hafði fyr glitrað svona fallega á
englahárið, eða jólasveinarnir
litlu verið jafn fallegir.
En þessi jól kölluðu börnin
altaf síðan „sjerstöku jólin“.
Töfrabragð
Töframaðurinn sýnir áhorf-
endunum glas, og sjá þeir, að
það er fullt af bleki. Til þess,
að sanna það enn betur, dýfir
töframaðurinn spiii ofan í glas-
ið og sjest, að það verður undir
eins svart á þeim helming, sem
ofan í glasið hefir fai'ið.
En nú gerir hann töfrabragð-
ið, sem hann þykist hafa lært
austur í Austurlöndum. Hann
leggur vasaklút yfir glasið,
þylur töfraþulu, sem hljóðar
þannig: Matababra, matababra
o. s. frv. Svo þegar hann lyftir
vasaklútnum, sjá allir áhorf-
endur, að nú er í glasinu tært
tárhreint vatn.
En í rauninni er þetta ekki
svo mikill galdur, því að í fyrst
unni hefir svört dula, sem loð-
ir við glerið, verið sett ofan í
glasið svo að það sem í því er,
sýnist blek.
Galdurinn við spilið er, að tvö
spil hafa verið límd saman og
snúa bökin saman. Annað spil-
ið er málað svart til helminga.
Meðan klútnum er haldið
yfir glasinu, er hægur vandi að
toga tuskuna upp úr.
Hindruoarbragð
Einhverjir tveir verða að
vera blindingjarnir. Þeir eru
látnir horfa vel yfir herberg-
ið, sem alt er fult af stólum,
borðum og ýmiskonar kössum.
Er þeim sagt, að þeir verði að
ganga yfir þvert herbergið án
þess, að koma við nokkurn af
þeim hlutum, sem á gólfinu
liggja.
Meðan verið er að hnýta trefl
unum fyrir augun á blindingj-
unum og snúa þeim í marga
hringi eiga þeir, sem eru inni
í' herberginu, að neta tækifær-
ið til að taka allt, sem þar
hefur legið, burtu svo að leiðin
fyrir blindingjana er opin .
En þeir hafa vitanlega ekki
hugmynd um það, og verður
hlægilegt að sjá, hve varlega
þeir fara, þar sem þeir gætu
gengið beint og óhikandi.
Gælið öryggis
Gætið ykkar að fikta ekki við
rafperurnar á jólatrjenu. Þær
«eta íeiít rafstraum.
HUGSAÐU ÞJER, að þú værir strákgreyið, sem stendur þarna á
pallinum með öxina yfir höfði sjer. Hvort myndirðu þá toga í band-
ið eða gefa eftir? ,
•ddn uixo rfj ‘i ,uiSo[ mj ij| tNSílVl [