Morgunblaðið - 27.01.1948, Page 10

«1
MORGUNBLAÐlb
Þriðjudagur 27- janúar 1 $48.
MÁNADALUR
si d iL aqa eýtir ach cJlondon
114. dagur
sénda ykkur bækur um hænsna
rækt. En fyrst af öllu verðið
þið að gera ykkur ljóst þegar í
upphaíi. Það er miklu dýrara
að fá mann til að sjá um vinnu,
heldur en mann til að vinna.
Og svo verðið þið að hafa bók-
hald. Þið verðið að fylgjast með
því hvernig alt gengur. Þið
verðið að vita upp á hár hvað
borgar sig og hvað borgar sig
ekki. Það sýnir bókhaldið ykk-
ur. Og jeg skal sýna ykkur
hvernig þið eigið að fara að
því“.
,,Og svo eigum við ekki að
nema tvær ekrur undir — og
geta gert allt þetta á þeim“,
sagði Billy.
Frú Mortimer hvesti á hann
augun.
,,Hver var að tala um tvær
ekrur?“ sagði hún. „Nei, fimm
ekrur verðið þið að hafa undir
og samt getið þið ekki framleitt
svo mikið að eftirspurninni sje
nægt. Og þjer vinur minn fáið
nóg verkefni fyrir yður og hest-
ana að ræsa fram grundirnar
áður en rigningartíminn byrjar.
En það skulum við nú athuga
á morgun. En jeg hefi gleymt
því að þið eigið mð íækta ber
uppi í brekkunni og vínber. Það
má fá geypiverð fyrir þau. Og
svo eru brómber, — frá honum
Burbanks sem á heima í Santa
Rosa — mammutber og mörg
önnur. En þið skuluð ekki vera
að tefja ykkur á að rætka jarð-
arber. Til þess þarf sjerstaka
kunnáttu. Þau eru ekki eins og
vínberin. — Jeg hefi skoðað á-
vaxtatrjen ykkar. Þar er góð
undirstaða að byrja á. Seinna
getum við talað um gróðursetn
ingu á áburð“.
„En Billy ætlar að nota þrjár
ekrurnar af grundunum til alls
annars“, sagði Saxon.
„Nú, hvað hefir hann hugs-
að sjer að gera með þær?“
„Hann ætlar að rækta þar
fóður handa hestum, sem hann
ætlar að ala upp“.
„Það er betra að kaupa fóð-
ur fyrir hagnaðinn af þeim
þremur ekrum“, sagði frá Mor-
timer og Billy varð að beygja
sig.
„Jæja, þá“, sagði hann og-
reyndi að láta ekki neitt á því
bera hvað honum hafði brugð-
ist vonir þarna. „Við verðum
þá að hætta við hestana og
hugsa um grænmetið“.
Billy hafði ekki mikið sam-
an við þær Saxon að sælda á
meðan frú Mortimer " dvaldist
hjá þeim. Nú var allt í upp-
gangi í Oakland aftur og þá
vantaði fjölda hesta þar. Billy
varð því að vera á ferð og flugi
um nágrennið til þess að reyna
að ná í hesta, með þessu móti
varð hann gagnkunnugur þarna
í dalnum.
Honum var líka falið að^elja
hesta, sém voru orðnir veikir
í fótum af því að ganga á hörð-
um borgargötunum, og hann
mátti ráða verðinu sjálfur.
( Þetta voru ágætir hestar —
hann þekkti flesta þeirra. Hann
vissi að þeim mundi batna ef
þeir fengi að ganga ójárnaðir
á graslendi um nokkurn tíma.
Auðvitað mundi þeim ekki
batna svo að hægt væri að
nota þá í borginni, en þeir gátu
verið ágætjr uppi í sveit og

enst þar í mörg ‘ár. Ekki þorði
hann þó að kaupa þá sjálfur.
Um þetta átti hann samt í
j harðri baráttu við sjálfan sig,
og hann þorði ekki að segja
, Saxop frá því.
Á kvöldin sat hann í eldhús-
; inu og reykti og hlustaði á það
; hvað þær konurnar hefði ver-'
| ið að gera um daginn. Hann
sagði þeim að það væri ekki
hlaupið að því að fá hesta —
, það væri eins og að biðja bænd
ur um sálina úr þeim sjálfum,
i ef minnst var á að þeir seldu
hestana sína. Og þó hafði Billy
, fengið leyfi til þess að hækka
! verðið um fimtíu dollara. Það
var undarlegt, að þótt þessir
stóru bílar væri komnir, þá
hækkaði altaf verðið á hestum.
Það hafði altaf verið að hækka
frá því að hann mundi fyrst
eftir. Eftir jarðskjálftann mikla
hafði verðið farið upp úr öllu
valdi, og samt hafði það altaf
verið að hækka síðan.
„Þjer hljótið að græða ineira
á þessum hrossakaupum heldur
en á því að vinna daglauna-
vinn;i?“ sagði frú Mortimer.
„Já, grunaði mig ekki. Þjer skul
uð þá ekkert hugsa um það
* fyrst um sinn að ræsa fram
þarna á grundunum. Þjer skui-
uð halda áfram að kaupa hesta.
; Þjer eigið að vinna með höfð-
inu. _En af gróða yðar verðið
þjer að spara af laununum, til
þess að hjálpa Saxon hjer
heima. Þeim peningum er vel
varið og þjer græðið á því fyr
en yður grunar“.
„Það segið þjer eflaust satt“,
sagði Billy. „Til þess borga
menn verkamönnum kaup að
græða á því sjálfir. En mjer
er óskiljanlegt hvernig Saxon
og einn maður eiga að komast
yfir það að rækta fimm ekrur,
þegar Hale sagði að við Saxon
gætum ekki komist yfir að
rækta meira en tvær ekrur“.
„Saxon á ekki að vinna“,
sagði frú Mortimer. „Ekki vinn
jeg á mínum búgarði. Þaf5 er
að segja, hún' á að vinna með
höfðinu. Jeg vona að ykkur fari
nú bráðum að skiljast hve n.auð
synlegt það er. Fólk, sem ekki
vinnur með höfðinu, fær hálf-
an annan dollar í kaup á dag.;
En hún á ekki að láta sjer það
nægja. En nú kemur það til
greina að hjer er ekki hægt aði
fá verkafólk, það sagði Hale
mjer í dag“. .
„Það veit jeg“, sagði Billy.
„Allir duglegir menn fara til
borganna. Eftir eru aðeins ó-
nytiungar. Og sje duglegir
menn hjer til, þá fást þeir ekki
til þess að vinna fyrir aðra“. |
. „Þetta er alveg satt“, sagði
-frú Mortimer. „Jeg veit þetta
alveg eins vel og þið börnin
min, því að jeg hefi talað um
það við Hale. En hann getur
hjálpað ykkur. Hann getur út-
vegað ykkur tvo fanga frá San
Quntin, sem sleppt verður með
skilyrði, og þeir eiga að vinna
að grænmetisræktinni fyrir ykk
ur. Þarna er hægt að fá bæði
Kínverja og Itali, og það eru
bestu garðyrkjumennirnir. Með
þessu sláið þið tvær flugur-í
einu höggi. Þið hjálpið föngun-
um og þið hjálpið sjálfum ykk-
ur“.
Saxon reiddist svo þessari
uppástungu áð hún gat ekki
sagt eitt einasta orð. En Billyj
velti málinu fyrir sjer.
„Þið þekkið Jón, garðyrkju-
manninn hjá Hale?“ sagði frú
Mortimer. „Hvernig líst ýkkur
á hann?“
„Það er nú ekki lengra síð-
an en í morgun að jeg var að
hugsa um það hvað þau Hale-
hjónin hefði verið heppin að fá
slíkan mann“, sagði Saxon.
„Hann' er bæði góðlátur og
geðþekkur, og frú Hale hrósar
honum á hvert reipi“.
„Hún hefir þá ekki sagt yð-
ur allt um hann“, sagði frú
Mortimer og kímdi. „Hún hefir
víst ekki sagt ykkur frá því
að Jón er fangi, sem sleppt hef-
ir verið til reynslu? Fyrir tutt-
ugu og átta árum lenti hann
í illindum við mann út af ’séx-
tíu og fimm centum og því lauk
þannig að hann drap manninn
í bræði sinni. Nú hefir hann
verið í þrjú ár hjá Hale. Munið
þið eftir Louis, gamla mana-
inum, sem var hjá mjer? Sama
máli er að gegna um hann. Þið
skuluð fá ykkur tvo slíka menn.
Best er að þeir sjeu af sama
þjóðerni, helst Kínverjar eða
ítalir. Auðvitað' þurfið þið að
gjalda þeim kaup. Jón getur
hjálpað þeim til að byggja ský-li
yfir sig og Hale segir þeim fyr
ir verkum. En þetta er svo sem
ekki nægur vinnukraftur þeg-
ar fram í sækir, svo þjer verð-
ið að.hafa augun'opin, Billy“.
Næsta kvöld kom Billy ekki
heim á áilsettum tíma. Klukk-
an níu kom maður ríðandi.
Hann var lúeð símskeyti frá
Glen Ellen. Það var frá Billy
og hann hafði sent það frá Lake
County. Þangað hafði hann far-
ið tíl að reyna að ná í hesta.
Eftir þrjá daga kom hann
heim. Hann var þá dauðþreytt-
ur og mjög upp með sjer. -
„Hvað hafið þjer verið að
gera í þrjá daga?“ sagði frú
Mortimer. v
„Jeg hefi unnið með höfð-
inu“, sagði Billy montinn. „Jeg
hefí slegið tvær flugur í einu
hög_gi, jeg hefi slegið margar
flugur í einu höggi. Jeg fjekk
frjett í Lawndale og rauk á
stað. Jeg segi yður það satt,
að þær Hazel og Hattie voru
orðnar slæptar þegar jeg kom
til Calistoga. Þar skildi jeg
þær eftir og fór með póstvagn-
inuni til St. Helena. Jeg kom
nógu snemma. Jeg náði í átta
afbragðs hesta. Þetta eru ung-
ir folar, svo stæltir og falleg-
ir að unun er að horfa á þá.
Eigandi þeirra var ofan úr fjöll
unum. Jeg sendi folana með
lestinni frá Calistoga í gær-
kvöldi. En þetta er ekki öll sag
an. Þegar jeg var í Lawndale
hitti jeg mann, sem hefir tekið
að sjer flutninga frá grjótnám
unni. Jeg spurði hvort hann
vildi selja hesta. Selja hesta?
nei, hann vildi kaupa hesta, já,
jafnvel leigja hesta, ef hann
gæti fengið þá“.
„Seldurðu honum þá þessa
átta, sem þú keyptir?“ spurði
Saxon.
E 1
Almenna fasteignasalan |
| Bankastræti 7, sími 7324 |
1 er miðstöð fasteignakaupa. f
Kauphöllin
er rmðstöð verðbrjefavið-
skifíauna. Sími 1710.
ÓSKABRUNNURINN
Eftir Ida Moore.
' 3. Ttafli.,
7.
Þegar Stebbi klifraði yfir hliðið, fanst honum alt í einu
að föturnar sínar hefðu þyngst grunsamlega mikið. Maður
gæti næstum því haldið að þær væru oronar fúllar af skelj-
um, hugsaði hann. En þegar hann leit við til þess að sjá
hverju þetta sætti lá við að hann dytti niður af hliðinu.
Hvaða undur voru þetta! Föturnar voru íullar af dýrindis
gull og silfur skeljum, skeljum, sem hann hafði ekki einu
sinni getað látið sig dreyma um, að væru til. Hvernig höfðu
þær komist í föturnar? Hann hafði ekki fundið neinar skelj-
ar. Þetta Mutu að vera einhverjir töfrar. Hann strauk var-
lega yfir glitrandi skeljarnar, og alt í einu kom hann augá
á eina, sem var bleik með gulri rönd. Hann tók hana upp.
Þetta var áreiðanlega álfaskel! Svo að það voru álfarnir,
sem höfðu látið skeljarnar í föturnar! En hvemig höfðu þeir
farið að því án þess hann yrði þeirra var? Hann athugaði
skelina nákvæmlega og sá að hún mundi einhvern tíma hafa
brotnað í ótal mola, en síðan verið límd mjög haglega saman
aftur. Þetta hlaut að vera mjög dýrmæt skel. Kannski þettá
væri líka töfraskel. Stebbi stakk henni í vasann og flýtti sjer
heim.
Á meðan hann var að drekka mjólkina sína var hann sífelt
að hugsa um skelina í vasa sínum. Þegar enginn sá til, tók
hann skelina upp, helti dálitlu af mjólk í hana og saup á. Um
ieið óskaði hann sjer þess, að hann gæti hitt þann, sem hafði
búið til skelina fögru, og orðið vinur hans.,
Þegar hann fór að hátta um kvÖldið, stakk hann skelinni
undir kodda sinn. Og þegar hann var lagstur fyrir fór hann
að hugsa um alt það sem hann ætlaði að segjá þeim, sem
hafði smíðað álfaskelina. Fyrst yrði hann að spyrja uœ,
hvernig allar skeljarnar hefðu komist í föturnar hans. Svo
varð hann að spyrja að því, af hverju álfarnir byggju í óska-
brunninum, hvar þeir svæfu, og svo yrði hann vitanlega að
fá eitthvað að vita um þann, sem gætti lyklanna að óska-
brunninum. Hann hugsaði svo lengi um þetta, að í stað
þess að verða syfjaður, glaðvaknaði hann. Hann sá út um
gluggann að tunglsljós var úti. Svo mundi hann eftir því,
sem Jón gamli hafði sagt „þú getur farið þangað niður eftir
næst þegar tunglsljðs er.“ -
— Hjema, pabbi, er fimm
kall, svo þú getir farið í bíó.
★
Fyrir nokkru var jeg á ferð
með lestinni til London. í einu
horninu -sat ungur maður sof-
andi, og við hlið hans var gam-
all maður. Eftir dálitla stund
snjeri gamli maðurinn sjer að
okkur hinum og sagði um leið
og hann benti á unga manninn:
— „Þetta er sonur minn. Hann
sefur altaf þegar hann ferðast,
jafnvel þó hann hafi peninga,
t. d. veit jeg að hann hefir mörg
hundruð pund í veskinu sínu
núna. Jeg ætla að gera honum
grikk. Jeg tek veskið hans og
þegar hann vaknar megið þið
ekki segja honum, hver hefir
tekið það. Að því búnu tók
gamli maðurinn veskið úr vasa
unga mannsins og litlu síðar
fór hann út. Við næstu stöð
vaknaði ungi maðurin og ætl-
aði út, en um leið og hann
stóð hpp uppgötvaði hann að
veskið var horfið. Samferða-
menn hans fóru að hlæja og
sögðu honum loks, að faðir hans
hefði tekið það.‘„Faðir minn“,
hrópaði hann. „Hann dó -fyrir
10 árum.“
— Jeg hefí farið eftir þínum
ráðum og verið köld og ónær-
gætin við hann, en það er bara
verst, að jeg hefí aldrei hitt
hann síðan við töluðumst við.
Tommi litli var að leika sjer:
við kettlingana. Faðir hans
heyrði ámátlegt mjálm, og kall
aði’til Villa:
— Meiddu ekki kettlingana,
Tommi.
—. Nei, nei, sagði Tommi.
Jeg held þeim mjög gætilega
á skottunum.
★
— Jeg fylgdi afgrciðslu-
stúlku í búð heim í gærkveldi,
og stalst til þess að kyssa hana.
—Hvað sagði hún við því?.
— Nokkuð fleira?
viwiiimiitiiiaiiiiiiiiiiiitiiiiitiaiiaiiiiiiaiiBiiciiiiiiiniiiisiiRa
in
| Bankastræti 7. Sími 7324.
I er miðstöð bifreiðakaupa.