Morgunblaðið - 16.03.1948, Blaðsíða 14

14
MORGUISBLAÐIÐ
Þriðjudagur 16. mars 1948.
KENJA KONA
(Cftir Een -Amee 'WJilli.
iamó
34. dagur
„Jeg býst við því að það sje
mín vegna að þú vilt fara“,
Sagði hún blátt áfram. Og er
hann svaraði engu mælti hún
enn: „Jeg var ekki með sjálfri
mjer í gærkveldi. Jeg bið þig
að pleyma því — föður þíns
vegna. Hann þarf á þjer að
halda. Hann hefir verið mjer
svo góður að hann á það ekki
skilið að jeg hreki þig burtu
hjeðan“. Hún brosti blíðlega.
„Hann treystir meira og meira
á þig, Ephraim — á þig og
mig. Við verðum að reyna að
gera honum allt til geðs“.
Ephraim fór hvergi.
III..
Ósnektirnar í borginni hjeldu
áfram í tvo eða þrjá daga. Þá
safnaði Bryant kapteinn sjálf-
boðaliðum til þess að halda
vörð á götunum og tókst að
koma aftur á ró og reglu.
Isaiah gleymdi því ekki að
Bangor þyrfti að fáí bæjar-
stjórn. En allir helstu menn
borgarinnar voru of önnum
kafnir til þess að þeir gæti
ge^ið sjer !tíma til þcþs að
hugsa um bæjarmálefni, og
varð því ekkert úr þessu fyrst
um sinn.
Þegar Isaiah sá það að Ep-
hraim var alvara að véra kyr,
fjekk hánn honum í hendur
meiri og meiri störf. Hann
brevttist og í framkomu við
soninn. Fyrst í stað hafði hann
verið hræddur um Jenny fyrir
honum, en nú fór það af og
hann iðraðist þess meira að
segja. Þess vegna kom það nú
oft fyrir þegar Jenny vildi fara
eitthvað út, að hanri skoraðist
undan því að fara með henni
og bað Ephraim að fara með
henni í sinn stað.
Hann sagði tii dæmis við
Ephraim:
„Hana móður þína langar til
þess að skoða myndasafn Mr.
Moultrops. Jeg heffi svo mik-
ið að gera að jeg ipá ekki vera
að hugsa um slíka vitleysu.
Ekki veit jeg hvers vegna fólk
langar til að sjá myndir af sjó
ræningjum og morðingjum,
það segi jeg satt. En hún las
um bessa sýningu í blaðinu og
nú langar hana til að fa'ra
þangað, og þú verður að fara
með henni“._
Ephraim þótti vænt um
þetta. Honum þótti ávalt vænt
um það að fá að vera með
Jenny. Hún skoðaði grandgæf-
lega vaxmyndirnar af sjóræn-
ingj_unum Gibbs og Mourley,
sem voru svo nákvæmlega gerð
ar að ekki vantaði einu sinni
rauðu strikin um hálsana á
þeim eftir hengingarólina. Hún
starði á þau merki af mikilli
áfergju. Eins skoðaði hún ræki
lega mynd, sem sýndi morð. Svo
fóru þau til annara skemti-
staða, hlustuðu á James Kend-
all leika á horn í samkomusal
baptista og Monsieur Cander-
beck leika á hörpu og fiðlu.
Jenny þóttist bera gott skyn-
bragð á slíka list og talaði ó-
feimin um hana við sessunauta
síga. Aður mundi Ephraim hafa
þött 'þessi hljómlist hundleiðin
leg, en af því að'hann var með
Jenny þá hafði hann mikla
?ju af henni. ,,
áú vo’rú 'ál’taf ’saman. ísaiah
fjekkst varla til þess að fara
frá húsi, og hefir það sennilega
verið vegna þess að hann fyrir-
varð sig fyrir heyrnarleysi sitt.
Ekki gátu þau farið í vagni
meðan Pat lá í beinbrotinu, og
Isaiah notaði það sem átyllu til
þess að fara ekki í kirkju. Hann
kvaðst ekki treysta sjer til að
ganga. Einstaka sinnum fór
hann í bankann eða kaffihúsið,
en ella fór hann ekki að heim-
an. En Jenny var oft að heiman
því að hún þurfti ekki að hugsa
um heimilisstörfin. Frú Hollis
sá um þáu. Færi hún í heim-
sókn til heldri kvenna í ná-
grenninu, fór hún ein. En ann-
ars bað hún Ephraim altaf að
koma með sjer.
Á þessum ferðum komst Eph
raim að því að hún hjálpaði
ýmsum fjölskyldum, og að hún
var allsstaðar boðin og velkom
in hvort hún kom færandi
hendi eða ekki. Það virtist svo
sem öllum þætti vænt um hana
og allir bæri vriðingu fyrir
henni. Fólk hafði vorkent
henni í æsku að hún varð að
búa með fylliraftinum föður
sínum, en nú.leit það upp til |
hennar fyrir það hvað hún
hefði reynst Isaiah góð • kona. I
Allir vissu hvernig Isaiah var, j
mesti þverhaus og illa lyndur,
og bað var því sannarlega virð
ingarvert hvernig Jenny hafði
tekist að lynda við hann, :
Oft fóru þau að heimsækja
Pat Tierney. Hann var ekki
lengur í rúminu, en sat með
brotna fótinn vafinn spelkum
upp á stól. Pat var þá vanur að
segja: (
„Það er svei mjer tilvinnandi
að fótbrjóta sig fyrir það að
fá að sjá framan í yður frú.
Mjer er næst að halda að jeg
muni brjóta hinn fótinn þegar
þessi er gróinn, til þess að jeg
fái að sjá yður sem oftast“.
Jenny hló og sagði að hann
kynnf að slá gullhamra.
,,Eru allir Irar svona kurteis
ir?“ sagði hún.
„Þetta er engin kurteisi frú“,
sagði hann þá, „nema svo sje
að bað sje kurteisi að dást að
fögru andliti, þegar maður sjer
það. en þá list kunna allir
írar“
Einu sinni þegar þau komu
til hans var Pat í óvenju góðu
skani, og hann sagði þeim á-
stæðuna til þess:
„Jeg er á góðum vegi að stór
græða“, sagði hann. „Hjer hafa
I komið menn til mín og talað
um lönd og leigubrjef og
' skuldabrjef og þessháttar, svo
að jeg hefi keypt verðbrjef fyr-
ir alla há peninga, sem jeg hefi
sparað saman, og nú get jeg
talað um gróðabrall eins og
hver annar“.
Jenny mintist þess að Isaiah
hafði talað með mikilli fyrir-
litningu um braskarana, sem
seldu.og keyptu slík brjef, og
heimskingjana, sem ljetu fleka
sig til þess að kaupa þau, svo
að hún bað Pat blessaðan að
vera ekki að fleygja sparifje
sínu í slíka vitleysu. En Pat sló
því upp í gaman.
„Fleygja? Hvað gerir það
til? Þótt jeg tapi öllu, þá á jeg
yður að og þjer veitið mjer
vinnu aftur og borgið mjer má-
ske betur en áður, og þá er jeg
enca stund að vinna upp tapið“.
^TÚn, :hló én sagði samt; að
har.n skyldí ekkí reiða sig á
það. Á leiðinni heim sagði hún
við Ephraim, að braskið væri
ekki hóti betra en fjárhættu-
spil, ,og það mundi verða öllum
að falli.
E_Dhraim var ekki á sama
máli. Hann sagði að ekki gæti
allir keypt lönd, en hlutabrjef
og skuldabrjef gæti allir keypt
og á þann hátt gæti allir orðið
sameignarmenn. Hann benti á
það að jafnvel hinir fátæktistu
í borginni keyptu slík brjef.
„Eftirspurnin er miklu meiri
en framboðið“, sagði hann. „Og
ef jeg væri Isaiah þá mundi jeg
ekki gera annað allan daginn
en kaupa og selja verðbrjef“.
Hún bað hann blessaðan að
minnast aldrei á þetta við föð-
ur sinn.
„Hann er nú farinn að bera
dálítið traust til þín, og jeg
kæri mig ekki um að þú eyði-
leggir það“, sagði hún.
Viðvörun hennar kom á
hepoileguin tíma. Isaiah hafði
verið úti um daginn, aldrei
þessu vant og kom nú heim
bálreiður.
„Heimurinn er að verða. vit-
laus“, sagði hann við kvöld-
verðarborðið. „Svertinginn sem
hefir hreinsað hrákadallana í
Kaffihúsinu, sagði upp vist
sinnl í dag. Hann hafði heyrt
svo mikið talað um verðbrjef,
að hann var orðinn vitlaus. Og
Bert Chich skrifað i þegar
skuldabrjef og ljet hann hafa.
Og hvernig haldið þið að það
hafi verið? Bert skrifaðí að-
ins: „Jeg lýsi því hjer með vf-
ír, lofa, staðhæfi, viðurkenni
og fullyrði staðlaust {ið þetta er
gott og áreiðanlegt 'skuldabrjef
og bið alla menn að athuga að
jeg afsegi það alveg til fram-
vísunar eftir þrjú ár frá dag-
setningu með cent fyrir pró-
cent“. Og nú heldur Surtur að
hann sje of ríkur til þess að
sjer sæmi að hreinsa hráka-
dalla lengur“.
„Það er svívirðileg skömm að
fleka vesalings svertingjana
þannig“, sagcÆ Jenny. Hún var
þá þegar farin að láta Svert-
ing.iamálin til sín taka. Málið
hafðj komist á dagskrá í Bang-
or þegar Maine fjekk ríkisrjett
indi og Suðurríkjamenn höfðu
haldið því fram að Missouri
mundi halda jafnvæginu milli
þeirra, sem vildu þrælahald og
hinna. Það voru ekki nema fá-
ir Svertingjar í Bangor og af
þeim var Abraham Hanson
nafnkunnastur. Hann hafði
flust til Bangor fyrir sjö eða
átta árum og sett á fót rakara-
stofu skamt frá þinghúsinu.
Hann var mjög leikinn í því að
fara rneð hníf og skæri, og auk
þess var hann skemtinn og
gamansamur, svo að hann eign
aðist brátt marga viðskiftavini.
Hann var svo merkile'gur mað-
ur að Mr. Hardy hafði málað
mynd af honum. Og þegar sam
úðin með Grikkjum var sem
mest, þá auglýsti hann að hann
ætlaði að vinna fyiúr þá á-
kveðinn dag. Og þegar nú sá
dagur kom, þá neitaði hann að
taka við borgun af nokkrum
manni og sagði að þennan dag
rpkið hann fyrir Grikki. Það
varð því að máltæki í bænum
að sesja að einhver væri jafn
einfaldur og Abe Hanson.
Jennv benti nú á þetta dæmi
og sagði:
’ím#
RUMIÐ SEM HVARF
Eftir M. MYERS
8.
,,Jeg sje ekkert rúm hjer,“ sagði maðurinn, þegar hann
hafði svipast um þar inni. „Hjerna í þessu homi. er alt drasl-
ið, sem bættist við í dag.“
Jú, það leyndi sjer ekki að þarna var ekkert rúm.
„Þetta er undarlegt," sagði maðurinn. „Jói sagði að það
væri hjer.“
Þeii' kölluðu á Jóa.
Jói kom strax og þegar hann kom inn í skýlið og sá að
rúmið var horfið gapti hann af undrun.
„Jeg er hreint alveg hlessa“ sagði hann. „Jeg gekk frá
rúminu hjerna sjálfur — með mínum eigin höndum — fyrir
svo sem 10 mínútum.“
Þótt það væri vitanlega tilgangslaust, þá leh aði hann um
allt Skýlið, rjett eins og hann hjeldi að hægt væri að fela
svona stórt rúm á bak við eiíthvert smádrasl.
„Það er horfið“, sagði Jói. Og við því var ekkert að gera.
Mennirnir voru önnum kafnir og vildu halda áfram við
vinnu. sina.
„Jeg geri ráð fyrir, að einhver hafi stolið því, meðan við
snerum baki í skýlið. Þið sjáið það ekki aftur, drengir",
sagði Jói.
„Það er best að við skilum hjólinu“, sagði Georg. „Annars
komumst við í enn meiri vandræði“.
„Og báturinn“, sagði Pjetur. „Þetta Ktur illa út. En við
verðum að finna rúmið. Það getur varla verið mjög langt í
burtu. Við sáum það með okkar eigin augum fvrir svo sem
hálfri stundu. Og það er ekki auðvelt að fela það“.
„Við skulum koma og ná í hjólið. Það getur einhver tekið
það í misgripum, eins og hvert annað rusl.“
Drengirnir náðu í hjólið og gengu upp á brautina, sem lá
•inn í bæinn. \
Drengirnir þökkuðu fyrir hjálpina og gengu af stað.
„Við verðum nú að reyna að hugsa dálítið", sagði Pjetur.
„Hvað gerir fólk við hluti, sem það stelur?“
„Það selur þá venjulega eins fljótt og hægt er“.
„Já, einmitt. Við iverðum að reyna að kaupa rúmið af
þjóí'unum“.
— Hvar er næsta símstöð?
★
Sonurinn: — Geturðu ságt
mjer, hvað langt er frá jörðinni
til tpnglsins?
Faðirinn: — Nei, jeg veit það
ekki.
Sonurinn: — Þú mátt þá ekki
skamma mig fyrir þó jeg gati
á prófinu á morgun, fyrir fá-
fræði þína.
★
Maður nokkur kom akandi í
bíl fyrir þjóðveginum á ólög-
legum hraða. Hann sá mann og
hund á veginum rjett fram-
undan, og gat ekki stöðvað bíl-
inn. Samt tókst honum að
sneiða fram hjá manninum, en
yfir hundinn ók hann. Öku-
maðurinn fór þegar út úr bíln-
um og til mannsins, sem stumr
aði yfir hundinum.
„Mjer þykir það leitt að
þetta skyldi hafa komið fyrir“,
sagði sá er slysinu olli, „en jeg
ef reiðubúilin að borga skað-
ann“. Um leið dróg hann fram
seðlahrúgu og rjetti mannin-
um, .sem var heldur tötralega
til' fara. , . ,
Undrandi tók maðurinn við
peningunum, en stakk þeim
samt í vasann. „Það þætti mjer
gaman að vita, hver átt hefir
þennan hund“, var það síðasta
sem ökumaðurinn heyri hann
muldra.
★
Dómarinn: — Hvar kysti
hann yður?
Vitnið: — Á munninn.
Dómarinn: — Nei, nei, það
var ekki það, sem jeg átti við.
Hvar voruð þjer, þegar hann
kyst.i yður.
Vitnið: — í fangi hans.
„Mjer líkar alls ekki þessi
mynd. Jeg er eins og api á
henni“. Ujósmyndarinn- horfði
fyrst á manninn, en síðan á
myndina.
„Þjer hefðuð átt að athuga
það áður en þjer ljetuð taka af
yður mynd", var hið einasta
sem hann sagði, en hjelt síðan
áfram vinnu sinni.
Stofuhúsgögn I
a
, s
oákast til kaups, helst f
I sæhskur stíll. Upþl. í síma 1
! 1966. * I