Alþýðublaðið - 17.06.1920, Blaðsíða 4

4
ALÞYÐUBLAÐIÐ
CimsRipafélag Jsíanós.
Jlðalfunóur.
Aðalfundur Hlutafélagsins Eimskipafélag íslands verður haldinn
í Iðnaðarmannahúsinu í Reykjavík, langardaginn 26. júní 1920, og
hefst kl. 1 e. h.
Hpagsfira:
1. Stjórn félagsins skýrir frá hág þess og framkvæmdutn á liðnu
starfsari, og frá starfstilhöguninni á yfirstandandi ári, og ástæð-
um fyrir henni, og ieggur fram til úrskurðar endurskoðaða rekst-
ursreikninga til 31. desember 1919 og efnahagsreikning með at-
hugasemdum endurskoðenda, svörum stjórnarinnar og tillögum
til úrskurðar frá endurskoðendunum.
2. Tekin ákvörðun um tillögur stjórnarinnar um skiftingu ársarðsins.
3. Kosning fjögra manna í stjórn féiagsins í stað þeirra, sem úr
ganga samkvæmt félagslögunum.
4. Kosning eins endurskoðanda í stað þess er frá fer, og eins vara-
endurskoðanda.
5. Umræður og atkvæðagreiðsla um önnur mál, sem upp kunna að
verða borin.
Þeir einir geta sótt fundinn, sem hafa aðgöngumiða. Aðgöngu-
miðar að fundinum verða afhentir hluthöfum og umboðsmönnum hlut-
hafa í IðnaðarmannaMsinn dagana 22., 23. og 24. júní kl. 1—5
síðdegis.
Reykjavík, 14. júní 1920.
Sfjórnin.
Xoli konaagnr.
Eftir Upton Sinclair.
Þriðja bók:
Pjónar Kola konungs.
(Frh.).
XII.
Gljáður borðbúnaðurinn ljómaði
í rafljósinu, sem var skygt fyrir
með Ijósrauðum skermum. Fimm
eða sex ungir menn sátu við
borðin og jafnmargar konur, öll
klædd samkvæmisskrúða. Nýbúið
var að bera fyrsta réttinn á borð,
og þau hlógu og mösuðu, þegar
hinn óvænti gestur, klæddur 6-
hreinum námumannafötum, snar-
aðist alt í einu inn. Hann gerði
engan hávaða, en á eftir honum
kom þrýstinn maður, sem leit a!l-
villiroannlega út, og blés eins og
gömul gufuvél; svitinn rann af
honum. Á eftir honum kom vagn-
þjónninn, nærri því eins æstur og
ruglaður og hann. Öllu sló í dúna-
logn. Konurnar sneru sér við í
sætum sínum, og sumir karlmenn-
irnir þutu á fætur.
Alt var kyrt eitt augnablik. Þá
gekk fram einn karlmannanna og
spurði:
„Hvað á þetta að þýðaf"
Hallur gekk í móti honum.
Maðurinn var grannur vexti og
heldur renglulegur, klæddur eftir
móðnum, en ekki snyrtilega.
„Góðan daginn, Percyl" Hinn
varð sem steini lostinn. Hann
starði, en trúði ekki sínum eigin
augum. Alt í einu heyrðist ein
stúlkan æpa upp yfir sig — sú,
sem hafði „dökkjarpt hár, en
silkimjúkt og yndislegt". í kinn-
um hennar skiftist, á hvítur litur
og rauður; augun voru dökkbrún
og störðu galopin, full undrunar.
Hún var klædd samkvæmiskjóli
úr mjúku, ljósgrænu silki, og á
herðum sér hafði hún bleikleita
híalíns siikislæðu.
Hún var staðin á fætur. „Það
er Hallur", sagði hún og saup
kveljur.
„Hallur Warner!" sagði Harri-
gan. „Hvað í ósköpunum —?“
Hávaði úti fyrir tók fram í
fyrir honum. Bíddu snöggvast,
sagði Hallur rólega, „eg held það
komi fleiri menn".
„Hurðinni var hrundið svo
hranalega upp, að vagnþjónninn
og Billy Keating þeyttust til hlið-
ar, og Jeflf Cotton ruddist inn.
Námuefdrlitsmaðurinn var laf-
móður, og veiðihugurinn skein út
úr andliti hans. Hann hafði skamm-
byssu í hægri hendi. Hann leit í
kringum sig og sá mennina, sem
hann var að elta. Llka sá hann
son Kola konungs og alla hina
undrandi gesti. Hann kom engu
orði upp.
Aftur var hurðinni hrundið upp,
svo hann hröklaðist til hliðar, og
tveir menn ruddust inn, báðir
vopnaðir skammbyssum. Hinn fyrri
var Pete Hanun; hann misti líka
málið. Þorparann, sem hafði það
að atvinnu sinni, að berja tennur
úr mönnum, vantaði tvær tennur
sjálfan, og þegar nú bolbítsskoltur
hans linaðist af eintómum vand-
ræðum, komu skörðin greinilega
í ljós. Þetta voru fyrstu kynnin,
sem hann hafði af samkvæmis-
lífinu, og hann líktist alt af stór-
um strák, sem komið er að með
fingurna niður í berjamaukskrukku.
Percy Harrigan gekk skrefi nær
þessum óboðnu gestum. „Hvað á
þótta að þýða?" spurði hann
drembilega.
Hallur svaraði: „Við erum að
leita að glæpamanni Percy".
„Hvað?" Stúlkurnar ráku upp
hræðsluóp.
Ritstjóri og ábyrgðarmaður:
Ólafur Friðrikssom.
Prentsmiðjan Gutenberg,