Morgunblaðið - 29.07.1948, Blaðsíða 10

10
MORGCW9LA&113
Fimtudagur 29. júlí 1948.
,®3
KENJA KONA
(^tir ^lÁJittiamó

140. dagur
Svo breyttist röddin í hvísl:
„Þú veist það Dan að jeg hefi
altaf verið tvöföld — í mjer
hafa búið tvær manneskjur.
Önnur þeirra er góð, sönn og
einlæg, en hin grimm og hræði-
leg. Nú er sú góða skilin við
mig, Dan. -Sú illa faldi sig alt-
af á bak við hana, en nú þeg-
ar sú góða er farin, þá verður
sú vonda að korna fram á sjón-
arsviðið. Þú sjerð nú ekki ann-
að en hið versta við mig. Og
þó er eitthvað gott í mjer
ennþá — því að mjer þykir
enn vænt um þig“.
Stundum talgði hún mjög
blíðlega og alúðlega við hann,
og bá rann honum jafnan til
rifja. Þá mintist hann þess
hvað sjer hefði þótt vænt um
hana einu sinni, og þá fór hann
að tárast Þá gleymdi hann
því hvað hún var hörmulega
bein, hárið dautt og bandleiig-
irnir eins og mjóar pípur.
Svo var það einhverju sinni
■ í mars, þegar veturinn var að
kveðja, að brjef kom frá Will.
Þeim Dan og John þótti ákaf-
lega vænt um að fá það. Og
stuttu síðar fór Dan að tala
við móður sína um liðna daga,
þegar þe'ir drengirnir voru
ungir og allir heima og heim-
ilislífið gott. Hann mintist á
þá Mat og Tom, og hún rauk
' ekki upp eins og vant var þeg-
ar þeir voru nefndir. Hann
tók bví kjark í sig og las fyr-
ir hana brjefið frá Will. Það
var svolátandi:
— Kæra mamma, pabbi og
Dan.
Nú fæ jeg brjefin ykkar með
skilum. Mig tekur sárt að
heyja það að mamma skuli alt-
af vera veik. Jég vona að henni
batni með vorinu. Bráðum er
stríðinu lokið og þá kem jeg
heim. Jeg vildi að því væri nú
þegar lokið og Sunnanmenn
hefði tekið sönsum. Ekki veit
jeg hvað jeg geri að stríðinu
loknu. Ef jeg verð kyr í hern-
um, þá fæ jeg þar stöðm sem
læknir og fæ ef til vill hærri
laun en jeg get fengið með
því að setja mig niður ein-
hvers staðar. En svo getur líka
verið að jeg komi til Bangor
með konu mína og við setjumst
þar að. Segið mömmu að hún
skuli vera hugrökk — þetta
stríð endar áreiðanlega ein-
hvern tíma.
Pabbi, jeg hefi hitt þá Tom
og Mat. Þeir særðust í orust-
unni í East Tennessee ög voru
teknir höndum. Tom gerði mjer
þá boð með herlækni þeim, sem
annaðist þá. Sprengikúla kcm
í fótinn á Mat, en það þarf
ekki að taka af honum fótinn.
Tom fjekk kúlu í gegn um sig,
en þ_að er ekki hættulegt. Þeir
eru báðir hraustir eins og þú
veist og þeir munu ná sjer.
Jeg fjekk leyfi til þess að
stunda þá í einá viku. Jeg vona
að jeg geti fengið leyfi fyrir
þá til þess að fara heim þeg-
• ar þeir eru ferðafærir. Það eru
ekki höfð nein fangaskifti, því
að Sunnanmenn setja sína menn
undir eins í herinn aftur. Ef
mömmu langar til að sjá þá,
aettu þeir að geta komið heim
í júní. Skrifið mjer og látið
mig vita hvað ykkur finnst. —
Dan leif á móður sína, en
hún lá með lokuð augu og enga
svipbreytingu var að sjá á
henni. Hann hjelt því áfram
lestrinum. Og nú kom kafli,
fjörlega rítaður og af þeirri
gletni, sem Will var svo lagið.
Dan þóttist viss um að móðir
sín mundi hafa gaman að þessu
og sjálfur hló hann oft að
fyndninni í Will. En svo kom
niðurlagið í brjefinu:
— Skrifaðu mjer og segðu
mjer hvernig mömmu mundi
verða við ef þeir kæmi heim.
Það væri vont fyrir þá að vera
sendir í fangabúðir, því að þar
er ilt að vera. En jeg ímynda
mjer að jeg geti fengið leyfi
fyrir þá að fara heim og vera
heima þangað til stríðinu er
lokið---------
Dan las þetta upphátt og nú
beið hann þess hvað hún mundi
segja. Hann bjóst við því að
hún mundi fagna þessu. En
hún sagði:
„Manstu það ekki að eg skip
aði ykkur Will að drepa þá, ef
þið gætuð? Hvers vegna hefir
Will ekki gert það?“
Og eftir litla stund bætti hún
við: „Það er ekki vert að þeir
komi heim fyr en jeg er dáin“.
Hún talaði lágt en það var sami
skipunartónninn í röddinni eins
og fyrrum.
Hann var þó ekki af baki
dottinn.
„Það getur verið að konurn-
ar þeirra og börnin gæti kom-
ið líka og eins konan hans Will
— og þá væri öll fjölskyldan
hjer sameinuð.
Hún opnaði augun og leit á
hann og eftir litla stund sagði
hún: „Mjer þykir vænt um að
þú hefir ekki gifst, Dan“. Hann
ætlaði þá að segja eitthvað en
hún hjelt áfram: „Þegar sonur
giftist, þá hafa foreldrar hans
mist hann, alveg eins og við
mistum þá Tom og Mat. Dreng
urinn, sem var barn á heimili
þeirra, verður sinn eigin herra
og húsbóndi og hefir ýmis á-
hugamál, sem hann getur ekki
talað um við foreldra sína.
Dóttir getur horfið heim til
móður sinnar ef hjónaband
hennar fer út um þúfur — enda
þótt mamma tæki þann kost-
inn að strjúka með liðsforingja
og enda ævina á einhverju
hóruhúsinu. — En sonur, sem
giftist, er kominn í sinn eigin
heim“.
Svo spurði hún: „Hvers
vegna hefir þú ekki gifst eins
og bræður þínir? Er það vegna
þess.að þjer þykir vænt um
mig?“
Það var bænarhreimur í rödd
inni, en hann tók ekki eftir því.
hvernig hún hafði talað um þá
Hann var gramur út af þeim
Mat og Tom. Hann sagði því
-í hugsunarleysi:
„Jeg ætla að gifta mig bráð-
um“.
Það kom sá skelfingarsvipur
á hana að hann iðraðist þess um
leið og hann hafði slept orð-
inu. En nú varð það ekki aft-
ur tekið. Hún lokaði augunum
og sagði þreytulega:
„Og jeg hjelt að*þú elskaðir
mig?“
„Já, jeg geri það“.
„Hver er það?“ spurði hún
kuldalega. „Hvaða stúlku ætl-
ar þú að giftast?“
„Beth Pawl“.
Hún hvessti á hann augun.
„Beth — dóttur Meg?“
Hann svaraði engu, en þá
rak hún upp hryllilegan kulda-
hlátur.
„John elskaði Meg altaf“,
tautaði hún.- „Hann afrækti nfig
vegna hennar eins og þú afræk
ir mig nú vegna dótturinnar.
Sjaldan fellur eplig langt frá
eikinni“.
Svo sneri hún við blaðinu:
„Ertu þá ekkert hræddur um
það að Beth kunni að vera dótt
ir hans föður þíns?“
Hann stökk á fætur eins og
byssubrendur. Hann stóð þafna
yfir þessum líkamlega aum-
ingja, risi að vexti, og langaði
mest af öllu til þess að mola
hana sundur, kreista þessa
spiltu sál út úr hrörlegum lík-
amanum. En svo srjeri hahn
sjer skyndilega við og gekk til
dyra.
Hún kallaði á eftir honum
og var nú hámælt, aldrei þessu
vant
„Dan, Dan, farðu ekki“.
Hann staðnæmdist, en hún
fór að gráta og skalf og nötraði
af ekka. Hann gekk þá aftur
að rúminu. Hún veinaði:
„Ó, Dan, Dan minn, hvernig
gat jeg fengið af mjer að segja
þetta? Hvernig stendur á þyí
að jeg er svona? Æ, fyrirgefðu
mjer Dan“.
Hún grjet ákaft, greip hönd-
um fyrir andlit sjer og velti
sjer á hliðina:
„Ó, hvers vegna get jeg ekki
dáið? Hvers vegna get jeg ekki
dáið? Jeg hefi altaf elskað þlg,
Dan“. r:;.
Hann kraup þá á knje yið
rúmið og tók mjúklega um hgr'5
arnar á henni, gleymdi olíu
öðru en því að þetta var deyj-
andi vesalingur, sem hafði e.kk
ert viðþol fyrir kvölum.
ix.
Langa stund lágu þau mó^ir
og sonur í faðmlögum og hun
gerði sig ótrúlega blíða og báð
hann innilega fyrirgefningar.
Hún sór og sárt við lagði áð
hún elskaði þá alla drengina
sína. Hún bað hann að skrifa
Will og segja honum að ef þeir
Mat og Tom gætu komið heim
í júní, þá væri þeir velkomn„
ir. Og hún bað hann að koma
með Beth til sín. $•'
„Jeg ætla að gefa ykkur bless
un mína“, sagði hún. „Þú mátt
reiða þig á að jeg skal vera
góð við hana og elska hana af
því að hún elskar þig“. T,;.
En þennan sama dag bað hím
Dan líka að reka annað erindí-
fyrir sig.
,,Og það verður að vera leynd
armál okkar í milli, og það má
enginn vita um það nema við
tvö, og allra síst faðir þinn“,
sagði hún blíðlega. „Þetta er
skylduverk, sem jeg hefi van-
rækt alt of lengi. Þú þekkir
lögfræðing, sem heitir Levi
Spree. Láttu hann koma til mín
í fyrramálið, eftir að faðir þinn
er farinn að heiman“.
Dan þekti Levi Spree að illu
einu og honum hnykti við að
móðir sín skyldj biðja um
þetta. En hann vildi nú alls
ekki gera henni í móti skapj,
og lofaði því að sjá um þetta..
Það virtist koma flatt upp á
Levi Spree þegar Dan kom tjl
hans, en hann varð þegar vi{5
beiðni Jenny og varð Dan sam-
ferða. Þegar þeir komu upp 'í
svefnherbergi hennar bað hún
Svört og hvít
Austurlenskt ævintýri,.
18.
Jæja, þá ætla jeg fyrst að segja þjer, að hjer skammt frá
býr kona, sem er óvinur minn, en jeg get ekki gert henni
neitt illt, því að hún er systir mín og meðdrottning í ríkinu.
FJún heitir Fagurrós. Jeg elska hana í rauninni eins og jeg
get best elskað systur mína, en örlögin hafa hagað því svo,
að við verðum að lifa í óvináttu og hatri þar til sá dagur
rennur upp, að örtnurhvor okkar vinnur sigur á hinni. Þegar
svo er komið munum við sættast. En hvorug okkar má
beita vopnum sínum beint, við beitum aðeins vinum okkar
og þjónum í þeirra baráttu, og mjer hefur nú heppnast með
hjálp þjóna minna að gera besta vin hennar óskaðlegan, en
hann verður að deyja, ef jeg á að vera örugg, annars gæti
hann síðar orðið hættulegur. Það, sem jeg ætla að biðja þig
um er, — að drepa hann. Viltu gera það?
Jeg er reiðubúinn að gera það, sagði Akmeð. Hvar get
jeg fundið hann?
Það, sem þú átt að drepa er höfrungur, sem stöðugt er við
strendur þessa ríkis. Þjónar mínir munu vísa þjer á hann,
og þegar þú hefur fundið hann, máttu alls ekki vægja hon-
um, því að undir því er sigur minn kominn.
Þau voru nú komin að höllinni og gengu inn í hana. Höllin
var ótrúlega skrautleg, en Akmeð fannst kvöldið líða fljótt
í návist Sigurrósar og dansmeyjanna, sem dönsuðu kring-
um þau eftir fallegri tónlist.
Morguninn eftir, þegar Akmeð hafði klæðst, bað hann
þjónana um að verða leiddur fyrir drottninguna. Þeir virt-
ust hika og litu óttaslegnir á hann. Þá varð hann ákafari
og skipaði þeim að leiða sig á fund drottningarinnar. Þeir
hlýddu honum og fóru með hann gegnum langan dimman
gang, sem virtist liggja út í eina álmu hallarinnar, sem.
Akiheð hafði ekki tekið eftir daginn áður. Við enda gangsins
drógu þeir til hliðar þjett silkitjald og vísuðu honum inn í
stóran sal, þar sem honum sýndist drottningin sitja í hásæti
sínu umkringd vopnuðum lífvörðum, en fyrir framan há-
sætið voru margir menn, meðal annars tveir virðulegir,
aldurhnignir menn, sem virtust vera ráðgjafar.
Þegar Akmeð hafði stigið inn fyrir silkitjaldið hurfu þjön-
ainir, sem höfðu fylgt honum þangað, en annar gamli mað-
urinn kom móti honum til að spyrja hann, hvað hann vildi,
Akmeð nefndi nafn sitt og sagðist vera kominn til að tala
við drottninguna, sem hann hefði kynnst kvöldið áður.
Nei. Guð «111111 góður. Jeg hef
gleymt að setja þvottasnúruna
upp.
★
— Sögðuð þjer ekki, þegar
þjer selduð mjer þennan bíl, að
þjer ætluðuð að gera við og
bæta allt, sem brotnaði í hon-
um, eða bilaði?
-— Jú.
— Jæja, þegar jeg var að
keyra hann í gær, rak jeg mig
á stýrið og braut þrjár fram-
tennur.
★
Tveir verslur.armenn voru
að tala um starfsíólkið á skrif-
stofunum sínum.
— Já, sagði annar. Jón gamli
hefur verið svo lengi á skrif-
stofunni minni, að hann er orð-
inn gráhærður.
— Hvað, það er ekki mikið,
sagði hinn. Ella, skrifstofustúlk
an mín er búin að vera svo
lengi, að hún heíur verið bæði
Ijóshærð, dökkhærð og rauð-
hærð.
*
Ritstjórinn kemur inn og
spyr vikadrenginn hvort nokk-
ur hafi komið, sem vildi finna
hann.
— Já, einn maður kom, sagði
drengurinr. Hann sagðist ætla
að lúberja yður.
— Og hverju svaraðir þú?
Að mjer þætti það mjög
leitt, en þjer væruð ekki við.
★
Maðurinn hjá rakaranum
spurði: — Hversvegna hafið
þjer. gúmmíhanska á höndun-
um, þegar þjer eruð að klippa
mig.
Rakarim.: — Það er ^vegna
nýja hármeðalsins okkar. Það
er svo sterkt, að jeg er hræddur
um, að ef jeg notaði ekkí
hanska, þá færi hár að vaxa á
handarbakinu á mjer.
Maðurinn keypti eina flösku.