Morgunblaðið - 14.08.1948, Blaðsíða 10

10
WORCVTUlLABim
Laugardagur 14. ágúst 1948
■'ðiTiwrafew^rnirra^iirMinrrafe ■ .■ iim> ■■ ifers ■■■■'■ ■ ■■■■'■■■!■
M E L I S S A
dd^tit' ^Ocnjlor (daídujeÍÉ
nema faðir hennar, glefsandi
úlfar, sem allar stúlkur áttu að
forðast. Hún vissi það, af því að
faðir hennar hafði sagt henni
það, að sambúð við þá væri ó-
bærileg. Og ef hún las skáld-
sögur, þar sem sagt var frá
leynifundum elskenda þá datt
henni ekki annað í hug en að
þei rvildu vera út af fyrir sig
til þess að tala saman. Hún var
svo saklaus, að hún gerði sjer
aldrei grein fyrir því, hvemig
á því stóð að faðir hennar hafði
getað gert sVo lítið úr sjer að
eiga börn.
★
Melissa lá í rúmi sínu köld
eins og klakastykki og dró hægt
andann.
„Hvað á jeg nú að gera,
pabbi?“ hvíslaði hún. „Hvemig
á jeg að lifa án þín? Þú varst
mjer alt í öllu. Nú er eins og
jeg hafi mist sjón, heyrn og
mál.“
Jeg hef ekkert nema fortíð-
ina að halda mjer við, hugsaði
hún, en að hugsa sífelt um for-
tíðina gerir mjer lífið óbærilegt.
Þau Charles höfðu bæði haft
skömm á búgárðinum. Hann
hafði einu sinni sagt henni að
hjer væri hann í fangelsi, en
yrði að umbera það vegna þess
að kona sín vildi svo vera láta.
Hann hafði oft talað við Mel-
issa um New York, Boston og
Philadelphia og útmálað fyrir
henni þá dýrð, sem þar væri, en
var þar ekki og hann vissi vel
að var þar ekki. En honum hafði
verið unun að því að sjá hvern-
ig hún tókst á loft og hvað hana
langaði til þess að kynnast þess-
um dásemdum. Hún hafði ekki
hugmynd um það að hann var
að fleka hana á grimmilegan
hátt. Hún helt að hann væri að-
eins að reyna að varpa birtu á
einstæðingslíf sitt.
„Einhvemtíma, barnið mitt,
þegar jeg er orðinn frægur og
ríkur, þá skulum við tvö fara til
New York og setjast þar máske
að fyrir fullt og allt“, hafði hann
sagt og klappað henni á kinn-
ina.
Nú er sú von úti, hugsaði
hún þar sem hún lá í rúminu.
Honum auðnaðist ekki að dvelja
þar sem hann langaði til að
vera. Hann er dáinn — en frægð
hans lifir og hún verður ekki
frá honum tekin.
Það var allt móður hennar að
kenna hvei:nig fór. Hvers vegna
þurfti hún endilega að halda
dauðahaldi í þetta land og þetta
andstyggilega hús? Með þrá-
kelkni sinni hafði hún eyðilagt
hann. Hún drap úr honum allan
kjark.
Og þá rif jaðist skyndilega upp
fyrir henni, eins og það hefði
gerst í gær, dálxtill atburður,
sem skeði einu sinni í ljósaskift-
unum síðastliðinn vetur. Hún
hafði staðið víð glugga hjá föð-
ur sínum og þau heldust í hend-
ur. Þau horfðu út yfir eyðilega
sljettuna til hæðanna í fjarska.
Þá breyttist loftið alt í einu.
Gulleitum bjarma sló á það og
hapn endurspeglaðist á sjónum
ogfþað var eins og sjórinn yrði
gegnsær og einhver hulduheima
svipur kæmi á allt. Þetta er ekki
fallegt, hafði hún þá hugsað.
Það var eitthvað óhugnanlegt
við þetta og það fór kuldahroll-
ur um hana,
„Þarna er spegilmynd af lífi
mínu,“ hafði Charles þá sagt í
hálfum hljóðum. Gulleita birt-
8. dagur
una lagði á andlit hans og setti
á það feigðarsvip.
Melissa hafði þá tekið þjett í
hönd hans og hvíslað: „Já, jeg
veit það. Það er hræðilegt.“
Hún leit þá framan í hann og
sá að hann brosti. Hún mundi
enn vel eftir því hlýja brosi. En
hún mintist þess líka að þá var
undarlegur svipur í augum hans,
einhver gletni eins og hann væri
að hæðast að henni.
Hún hrökk við og reis upp í
rúminu og starði út í myrkrið.
Þetta var einmitt á sömu stundu
og móðir hennar staðnæmdist
við dyrnar og hugsaði sem
sterkast til dóttur sinnar.
Nei, nei, það var ekkert, hugs-
aði Melissa. Það var bara þessi
óviðkunnanlega birta. Mjer datt
það ekki í hug þá. En nú veit
jeg það. Pabba hefði síst af öllu
komið til hugar að hæðast að
mjer.
Hún hallaði sjer út af aftur.
Jeg er ekki með sjálfri mjer af
sorg, hugsaði hún.
Augnalokin urðu þung og lok-
uðust. Andardrátturinn varð ró-
legri og svefninn sigraði hana.
Hið seinasta sem hún hugsaði
var: Jeg verð að koma þeim
Andrew og Phoebe burt frá þess
um stað pabba vegna. Og svo
fór hana að dreyma. Henni fanst
hún vera á flótta, hröðum flótta
út í myrkur og vera að flýja
undan einhverju, sem elti hana.
★
Amanda Upjohn sat í setu-
stofu sinni og horfði til skiftis
á börnin sín, sem sátu í hálf-
hring umhverfis hana. Og svip-
ur hennar varð mjög alvarlegur,
þegar hún horfði á Melissa. Hún
tók til máls:
„Jeg hef beðið ykkur að koma
hingað og tala við mig vegna
þess að við erum í miklum vand-
ræðum, eins og þið vitið. En við
erum ekki úrræðalaus. Phoebe
á að giftast John Barrett í apríl.
Það er góður maður og henni
er borgið hjá honum: En handa
þjer Andrew er þessi búgarður.
Hann er að vísu í niðurníðslu,
en jeg er viss um að þú getur
komið öllu hjer í gott lag. Jeg
hefi tekið eftir því að þú ert
gefinn fyrir búskap.“
Melissa greip fram í fyrir
henni í höstum tón:
„Hjer er eitt, sem þú hefur
gleymt mamma, og það er vilji
pabba. Þú veist að hann hafði
gert sjer miklar vonir um glæsi-
lega framtíð fyrir Phoebe. Og
við vorum sammála um það að
hún ætti ekki að giftast John
Barrett, heldur ganga í skóla og
iðka skáldskap. Og það var fast
ákveðið að Andrew skyldi halda
áfram háskólanámi þangað til
hann hefði lokið prófi. Þú mátt
ekki breyta nein um það.“
Þá greip Amanda fram i fyrir
henni:
„Melissa, jeg þarf að tala við
þig einslega. Mjer hefur nú skil-
ist margt, sem jeg skyldi ekki
áður, og þess vegna get jeg ekki
tekið neitt tillit til þess, sem þú
hefur sagt. Þið verðið öll að láta
mig ráða.“
Þá sneri Melissa sjer að syst
ur sinni og sagði:
„Tala þú, Phoebe. Þú veist
hvað þú vilt.“
Phoebe draup höfði. En hvað
þetta var líkt henni Melissa.
Auðvitað ætla jeg að giftast
láta Melissa halda að hún eigi
að ráða. Þá verður enn meira
gaman að sjá hvernig henni verð
ur við eftir nokkra mánuði.
Phoebe fór að kjökra og bar
vasaklút að andliti sínu.
„Jeg veit ekki hvað jeg á að
segja," sagði hún. „Pabbi sagði
að jeg mundi geta orðið skáld.“
Amanda var mikið niðri fyrir.
„Auðvitað get jeg ekki neytt
þig til þess að giftast John Barr-
ett ,enda þótt þú hafir heitið
honum eiginorði. En jeg bið þig
að hugsa þig vel um áður en þú
eyðileggur alt líf þitt með ein-
skærri heimsku. Þú veist að við
erum eignalaus. Skáld — ekki
nema það þó. Hvað ætlarðu að
gera við skáldskapinn? Selja
hann? Hverjum?" Svo byrsti
hún sig: „Á jeg að skilja orð
þín svo, að þú ætlir ekki a§.
giftast John Barrett?“
„Jeg veit það ekki,“ snöktý
Phoebe. „Æ, lofið þið mjer að
vera einni.“
Amanda varð orðfall. Melissá
stökk á fætur, hljóp til Phoebé
og faðmaði hana að sjer.
Phoebe hallaðist upp að henni
og hágrjet.
„Elsku Phoebe mín, farðu inn
herbergið þitt og hvíldu þig
þar um stund“, sagði Melissa.
„Jeg skal koma til þín bráð
um og þá getum við talað urrt
þetta í einrúmi.“ Hún reisti
Phoebe á fætur og leiddi hana
út úr herberginu.
Hún var all borginmannlegj
þegar hún kom aftur og settist
í sæti sitt.
„Þú hefur ekki sagt neitt enn-
þá, Andrew,“ sagði hún. „Þý
veist hvað pabbi hafði ákveðið
um framtíð þína.“
Amanda varð fyrri til svars_.
„Við eigum enga peninga,'
sagði hún. „Við eigum ekkert
nema búgarðinn." .
„Við getum selt búgarðinn,“
sagði Melissa. „Pabba var alltaf
illa við hann og mjer er illa við
hann. Við getum farið til Philaj;
delphia og dvalist þar á meðan
Andrew er að Ijúka námi.
Phoebe yrkir og jeg er viss um
það, að hún getur selt kvæðin.
Við getum keypt litið hús í borg
inni. Það getur vel verið að jeg
geti fengið atvinnu sem kennslu-
kona eða barnfóstra." Hún váf
orðin heit af ákafa. „Jeg get svö
fullgert handritin hans pabba
á kvöldin. Það er eina úrræðið
fyrir okkur að selja búgarðinn.“
Amanda svaraði kuldalega
„Nei, hjer verðum við. Jeg
held að þú sjert gengin af göfl-
unum Melissa.“
En Melissa var ekki af baki
dottin. Hún mælti af ákefð:
„Við megum ekki eyðileggja
framtíð Andrews. Jeg man hvað
pabbi tók nærri sjer að greiða
skólagjaldið fyrir þetta missiri
Það hefur verið borgað til jan-
úarloka. Þegar þar kemur höf-
um við selt búgarðinn og höfum
nóga peninga.“
Það er rjett, hugsaði Andrew,
skólagjaldið er greitt fram ;í
janúar. Það væri að kasta fje
á glæ að notfæra sjer það ekki.
Þess vegna er best að jeg stuncj
námið þangað til. Hann stóð uþþ
og mælti fast og einarðlega sv’tí
að Melissa hnykti við:
„Væri það ekki best, mamnli
og Melissa, að lofa mjer sjálf-
um að ráða? Jeg ætla ekki að
segja ykkur núna hvað jeg kann
til bragðs að taka, en þó get jeg
John Barrett, en það er best aðsagt ykkur það, að jeg fer til
mwl
Ungverskt ævintýri
1.
Einu sinni var malari, sem átti son að nafni Karl. Það
var góður drengur, sem var mjög iðinn í skólanum og þóttí
mjög vænt um öll dýr merkurinnar. — Aldrei gerði hann
neinu þeirra mein. Dag einn, þear hann og fjelagar hans
voru að leika sjer út við ströndina, sáu þeir lítinn kött
koma syndandi að landi. Hann var örmagna af þreytu og
drengirnir urðu að hjálpa honum í land.
Mig langar til að fara með hann heim, sagði Kf ci, og
það stóð hinum drengjunum á sama, því enginn beirra
kærði sig um köttinn. Þegar Karl kom heim með kr u, sáu
foreldrar hans að hún var falleg, og þau voru ánægð yfir,
að sonur þeirra hafði bjargað henni.
Daginn eftir tókst drengjunum á sama hátt ab bjarga
fallegum hvolpi upp úr sjónum, en þar sem þeir hjeldu, að
þeir gætu selt hann, vildu þeir ekki leyfa Karli að fá hann,
en stungu upp á að selja hvolpinn bónda einum, serr. vantaði
varðhund.
En hann fer illa með skepnumar sínar, sagði Katí.
Hvað gerir það til, sögðu drengimir, við fáur okkar
peninga.
Karl bað þá að bíða dálítið, svo hljóp hann heim og sótti
þrjá silfurdali, sem hann átti í sparibauknum sínum, og fyrir
þá keypti hann hundinn.
Foreldrar Karls höfðu ekkert á móti hundinum ' eldur,
en sögðu nú, að þau kærðu sig ekki um fleiri húsdýrc
Daginn þar á eftir björguðu drengimir upp úr s ónum
fallegum, litlum snák.
Jeg hef enga peninga til að kaupa hann, sagði Karl
hryggur, því hann var hræddur um að drengirnir a. iuðu
líka að selja hann.
En þá hlógu drengirnir og sögðu:
Hver heldurðu að vilji kaupa snáksómyndina? Þú mátt
svo sem fá hann, en foreldrar þínir leyfa þjer ekki að Lafa
hann hjá sjer.
Karl tók snákinn heim með sjer, en það fór eins og
drengirnir höfðu spáð, að foreldrar hans vildu ekki sjá að
hafa þessa skepnu á sínu heimili.
Þoldansinn, sem þekkist í
Bandaríkjunum, er algengur
meðal frumstæðra þjóðflokka.
Stundum stendur hann þá yfir
í marga daga samfleytt, en
dansararnir borða án þess að
hætta eða að skipta um hreyf-
ingar. í sumum þjóðflokkum
er það venja, að biðillinn dansi
í heila viku fyrir utan hús til
vonandi konu sinnar. Sem deyfi
lyf eru þá notuð reykelsi, tóbak
og öl. Þoldansararnir í Nýju
Guineu hafa samt fyrirlitningu
á öllum slíkum ráðum. Þeir
nudda aðeins inn í húðina á
leggjunum dufti, sem þeir fá
úr einhverskonar galdrasteini.
★
Ofsatrúarpresturinn hjelt
langa hvatningarræðu og að lok
um hrópaði hann:
— Og nú vil jeg biðja alla
þá, sem vilja fara til himna-
ríkis að standa upp.
Allir stóðu upp nema éinn
maður, sem virtist vera róleg-
ur, hugsandi maður, sem Ijet
ekkert á sig fá, þótt prestur-
inn glápti á hann reiðilega.
— Hvað er þetta? æpti ofsa-
trúarpresturinn. — Vilt þú ekki
fara til himnaríkis?
Hægláti maðurinn sýndist
enn hæglátari en áður og svar-
aði rólega:
— Nei, ekki alveg strax.
★
Skotskur prestur, sem sá að
fólkið í kirkjunni ætlaði að
fara að sofa þegar hann var
rjett byrjaður á ræðunni hætti
skyndilega og sagði:
— Nei, bræður. Þetta er ekki
rjettlátt af ykkur. Bíðið þiS
þó þangað til jeg er byrjetíur
og ef þið finnið þá, að þaS er
ekkert varið í ræðuna, þá get-
ið þið fundið, hvort það er þesr
virði að hlusta á mig. Nei, ekk
fyrr en jeg er byrjaður á ræð-
uni. Þið verðið að gefa mjex.
tækifæri.
Armstóll
\ tapaðist við Rauðavatn af
§ mjólkurbíl frá Selfossi. —
| Finnandi vinsamlegast
| hringi í síma 4577 eða
I 5867.
! Sfærðfræðisfúdenf
I vantar atvinnu í 6—7 vik- l|
1 ur. Tilboð sendist Mbl. I
|
i merkt: „Stúdent — 616“. I
I
Kauphöllin
er miðstöð verðbrjefavið-
skiftanna. — Sími 1710.