Morgunblaðið - 05.09.1948, Qupperneq 10

ÍIO
MOKGVTiBLAÐlÐ
Sunnudagur 5, sept. 1948.
rfiSBoaaaflsaaaBaaBaaaaaxaaaMMJtMJIájUBJikXfta
« *-a floif ^astnnr^t*OTKayxOTöff'ií*5rJ'íní i
M E L I S S A
(J(tir (Jaíjior (Saidived
27. dagux
á fætur fyrir allar aldir).
„Já, jeg fór á fætur klukk-
an hálf sjö“, sagði Melissa,
eins og ekkert væri um að
vera“. Andrew varð hissa á að
hún köld og skjálfandi upp í heyra þetta, en þá fyrst gekk
3 úm sitt og slökti ljósið. Hún fram af honum er hún bætti
grúfði sig niður \ koddann og við: ,.Jeg hefi verið að hrein-
grjet, en skildi sjálf ekkert í rita handritin hans pabba.“
þvf ðg sagði upphátt við sjálfa Það er sama ofstækið í aug-
Nokkra stund stóð hún
þarna hálflömuð af angist. Ó-
Jjós og lamandi kend um ein- j
stæðingsskap fór um hana alla '
eins og kuldaflog.
Eftir langa stund skreið
sig:
„Iivað gengur að mjer?“
Klukkan átta næsta morgun
var kerru þeirra Upjohns ekið
heim að húsi Dunhams.
Andrew sat í kerrunni, en
vegna þess hvað hann var sjald
sjeður gestur ætlaði James
ekki að þekkja hann. En þeg-
ar hann komst að því að þetta
var bróðir frúarinnar, opnaði
hann dyrnar upp á gátt og
bauð Andrew kurteislega að
ganga inn. Það var hlýtt í and-
dyrinu, því að eldur logaði þar
glatt í arni og við hitann rauk
íjósalyktin af Andrew. James
fitjaði upp á trýnið. Svo sagði
hann: „Jeg er hræddur um að
írú Dunham- sje ekki komin
á fætur, en jeg skal nú aðgæta
það“.
unum á henni núna, eins og
þegar hún hafði verið með
pabba, hugsaði Andrew, og
honum gramdist.
„Hvar er Dunham — mað-
urinn þinn?“
Þessi spurning kom Melissa
alveg á óvart.
„Geoffrey? Jeg ímynda mjer
að hann sje ekki vaknaður“,
sagði hún. „Jeg hefi ekki sjeð
hann í morgun“.
Andrew stóð á fætur.
„Hefirðu ekki sjeð hann?“
spurði hann kuldalega.
Hún varð undrandi.
„Hvað er nú að, Andrew?“
spurði hún. ,,Er nokkuð að?“
Er nokkuð að? Jú, það v .1
ekki svo lítið að. Þarna var
þá Melissa alveg eins og hún
hafði verið áður, í einhverj-
um álögum, sem hann hafði
vonað að hún væri laus úr.
vandræðum.
„Segðu ekki þetta Andréw“,
grátbað hún. „Jeg skil alt. Þið
viljið að jeg verði hamingju-
söm, og þess vegna hafið þið
fundið upp á þessu til þess að
jeg þurfi ekki að iðrast“.
Andrew var reiður en stilti
sig.
„Melissa, gerðu það fyrir mig
að láta ekki eins og asni. Hlust-
aðu nú á hvað jeg segi. Jeg ætla
að giftast Miriam McDowell,
dótturdóttur Farrels dómara.
Hún misti manninn sinn í stríð-
inu. Þú þekkir hana, þú hefir
oft sjeð hana“.
„Hún er áreiðanlega komin
á fætur“, sagði Andrew blátt Hann fór að gruna margt og
áfram. Hann tók ekkert eftir ekki varð honum skaphægra
fjósalyktinni af sjer.
„Viljið þjer þá gera svo vel
að bíða í bókastofunni?“ sagði
James.
Andrew fór rakleitt þangað
inn og tók að virða fyrir sjer
bækurnar í hillunum. Svo
greip hann pípu, sem lá á
borðmu, tróð í hana tóbaki og
kveikti í henni. Og svo hjelt
bann áfram að skoða bækurn-
ar. I
Hann heyrði hratt fótatak í
stiganum og rjett á eftir kom
Melissa æðandi inn. Hann virti
hana fyrir sjer og sá að hún
fyrir það.
„Hann var víst þreyttur í
gærkveldi“, sagði Melissa enn,
„og þess vegna sefur hann enn.
Þeir sem fara seint að sofa,
sofa lengi frameftir“.
Andrew starði á hana. Og
alt í einu varð hún kafrjóð,
og á næsta augnabliki Varð
hún náföl. Hún leit undan og
horfði inn í eldinn.
Andrew gekk nær henni.
„Melly“, sagði hann mjög al
varlegur, „vertu hreinskilin og
segðu mjer hvað er að. Jeg
finn að hjer er ekki alt eins
(J'ar í gamla brúna kjólnum sín- 0g á að vera —
um og ógreidd, eins og hún átti
vanda til. Þetta sárnaði And-
*ew. Hann var ekki viss um
bv'ernig hann hafði búist við
að hún mundi líta út, en hún
„Jeg fullvissa þig um það,
Andrew, að alt er í besta lagi“,
sagði hún. „Geoffrey er mjög
góður við mig, og jeg held —
jeg held að jeg sje farinn að
var nú orðin hefðarfrú og þá treysta honum. Að vísu sagði
átíi hún ekki að vera eins og
hún- hafði- verið.
„Ó, Andrew“, sagði Melissa
af meiri innileik en nokkru
skmi áður. Og svo kysti hún
hann á báðar kinnar í ákafa.
Andrew varð sem þrumu lost-
hann ýmislegt við gesti sína
í gærkveldi, sem jeg gat ekki
þolað. En jeg vona að jeg geti
komið honum á aðra skoðun
þegar stundir líða“.
Andrew hneig niður á stól.
„Melly, jeg kom hingað til
inn, því að hann mintist þess þess að vita hvernig þjer liði
ekki að hún hefði nokkurn-----------
tíma kyst sig fyrr. | Hún leit snöggvast á hann.
„Svona nú, kerli mín“, sagði i „Þakka þjer fyrir Andrew
bann.* „Hvernig líður þjer? minn. Það var fallega gert af
Jeg átti leið hjerna um svo
að mjer fanst rjettast að heilsa
upp á þig um leið“.
„Æ, sestu hjerna Andrew
»ninn“, sagði Melissa og bar
ört á. „Ó, hvað mjer þykir
vænt um að sjá þig. Hefirðu
fengið morgunmat? Jeg er
ekki farin að borða. Það er
líklega enginn matmálstími
Uijer í húsinu og jeg hefi al-
veg gleymt mat“.
Þarna er Melissa lifandi lýst,
hugsaði Andrew.
„Hvað hefirðu verið að gera,
þjer. Mjer líður ágætlega —
en auðvitað get jeg ekki ver-
ið ánægð, eins og nú er kom-
ið“.
„Hvernig er komið?“ spurði
Andrew.
Melissa andvarpaði og það
kom raunasvipur á hana.
„Jeg get ekki gleymt því
hvernig þið Phoebe fórnuðuð
ykkur mín vegna“.
„Góða Melissa, lá*ttu ekki
svona“, sagði hann. „Reyndu
að skilja rjett hvernig komið
er, í staðinn fyrir að gera þjer
Mel'ly?“ spurði hann. „Það er, vitlausar grillur. Þú hefir alt-
eins og þú hafir farið á fætur j af haldið að þú ein vissir alt
á undan öllum öðrum“. (Hvar ' best. En þú hefir venjulega
yar . Dunham? Það var skrítið alrangt fyrir þjer. Þú ert bæði
að hann skyldi ekki hafa orðið þvermó$sk og skilningslaus“.
yar við það að kona hans fór Melissa neri hendur sínar i
Þá rifjaðist það upp fyrir
Melissa, að hún hafði verið úti
í garði með föður sínum eitt
kvöld fyrir mörgum árum. Þá
sá hún litla stelpu, sem sat klof
vega á girðingu þar rjett hjá.
Charles hafði horft á kvöldroð-
ann og farið með ljóð um hinn
deyjandi dag. Svo hafði hann
andvarpað og sagt með sínu
einkennilega brosi:
I „Hvað er þetta Melissa? Þú
hlustár ekki á það, sem jeg er
að segja“.
„Jeg er að horfa á þessa
hræðilegu stelpu þarna, sem
starir á okkur eins og kráka“,
sagði Melissa. Svo hafði hún
bandað stelpunni og sagt: —
>,Hypjaðu þig á burtu. Þetta er
okkar girðing“.
„Nú það er dótturdóttir hans
Farrells dómara“, hafði Char-
lees þá sagt. „Já, sú er ólánleg.
Sjáðu þessar löngu lappir og
mjóa búk. Það er satt, hún er
alveg eins og kráka. Og ekki
mun gáfunum vera fyrir að
fara“.
„Þú mátt ekki vera þarna,
stelpa“, sagði Melissa byrst,
þegar hún hreyfði sig ekki, en
starði bara galopnum augum
eins og naut á nývirki. Og þá
fyrst gáði Melissa að því, hvað
hún var ræfilslega til fara
sjálf, í bættum kjól, hárið ó-
greitt og skórnir óhreinir, en
faðir hennar berhöfðaður með
illhærurnar út í loftið. Þá varð
hún fyrst reið. Hún stökk á stað
eins og hún byggist til þess að
hrinda barninu ofan af girðing-
unni. En Miriam var hin ró-
legasta og dinglaði fótunum.
Þá kom hik á Melissa.
„Jeg má víst vera hjerna“,
sagði Miriam þrjóskulega. —
„Þetta er girðingin hans afa.
Jeg fór hingað til þess að skoða
ykkur. Fólk segir, að þið sjeuð
bæði vitlaus og mig langaði til
þess að sjá ykkur“. Svo starði
hún á Melissa um stund og
sagði svo: „Og jeg er viss um
að þú ert vitlaus“.
Nú þóttist hún hafa náð sjer
niðri og sveiflaði sjer ofan af
girðingunni og tók til fótanna.
Melissa heyrði hláturinn í
henni löngu eftir að hún var
horfin.
Þetta hafði gerst fyrir átta
árum. Og nú ætlaði Andrew að
giftast þessari ólukkans stelpu.
„Nei, Andrew. Þú mátt það
ekki.“
„Ojú, Melissa", sagði hann.
„Jeg hef elskað Miriam lengi,
jeg elskaði hana áður en hún
giftist Jim McDowell, en jeg
hafði þá ekki hug til þess að
biðja hennar. En jeg gerði það
í gærkvöldi, og við ætlum að
gifta okkur bráðum. Og þá
Týndi hringurinn
Músasaga
Hún sýndi gamla manninum hann þegar í stað, en hann
sagðist ekkert skilja í þessu.
Maður gæti næstum trúað, sagði hann, að mýsnar hefðu
komið með hann.
Við lágum undir skápnum og hlógum, en við máttum ekkí
mikinn tíma missa, því að það var kominn tími fyrir okkur
að fara að flytja.
Við höfðum fundið ágætan stað úti við þvottahúsið. Þar
var nokku,rskonar ruslahaugur og við gátum fundið þar
ýmiskonar úrgang, sem var herrarnannsmatur. Þar fyrir
framan var garðurinn og svo gátum við til tilbreytni farið
út í hagana fyrir utan.
Þessa nótt sváfum við lítið, en vorum tilbúin til brott-
ferðar árla morguns. Stúlkan kom snemma þennan morgun
og opnaði herbergisgiuggana. En hún var varla komin út úr
tíyrunurn fyrr en við Komum fram úr holunum okkar. —-
Frændi okkar hjálpaði stærstu börnunum út, en afi þinn
og pabbi yngri börnunum. Jeg sat í gluggakistunni og hjelt
vörð.
Og svo kvöddum við þetta hús, sem háfði verið bústaðuí
okkar þennan langa vetur. En áður en jeg hoppaði niður úr
giuggakistunni, varð mjer litið til kanarífuglanna, sem sátu
inni í búri sínu og tíndu upp fræin og tístu. Nú öfundaði jeg
þá ekki lengur. Þeir urðu að vera kyrrir í fangelsi sínu, því
að fallega húsið þeirra var nú fangelsi þrátt fyrir allt. Við
gátum farið út í góða veðrið og hina frjálsu náttúru og
heimsótt gamla vini í hlöðu og hlaði, ja, hvort það var
munur.
Litli hvíti másadrengurinn vildi heyra meira.
Og fluttuð þið svo aftur inn í húsið næsta vetur, amma?i
Nei, mýsli, það gerðum við ekki. Við fundum þennan stað
hjer, sem er dásamlegur, því að hjer þurfum við aldrei að
óttast að köttur með gular glimur ráðist á okkur, en nú
verð jeg að hætta, því að jeg heyri, að fólkið er að koma.
ENDIR.

Læknirinn: — Hvað eru
Verkirnir tíðir?
Sjúklingurinn: — Jeg fæ þá
alltaf á fimm mínútna fresti.
— Læknirinn: — Og hvenær
fenguð þjer þá síðast?
Sjúklingurinn: — Fyrir
klukkutíma.
★
— Litla dóttir mín gleypti
demantshring. Heldurðu að
mjer sje óhætt að treysta dr.
Robinson til þess að ná hon-
um?
Já, já, hann er hundrað pró-
sent heiðarlegur.
¥
Læknirinn: — Þjer segist
hafa megrast mikið upp á síð-
kastið. Hvað hafið þjer verið
þyngstur?
— 180 pund.
— En hvað hafið þjer verið
ljettastur?
Sextán merkur.
¥
Læknirinn: — Þarna fer
ftúlkan, sem jeg elska allra
kvenna mest.
— Hversvegna giftistu henni
þá ekki?
Læknirinn: — Jeg hefi ekkí
efni á þvi, hún er besti sjúk-
lingurinn minn.
#
— Hvernig finst þjer fram-
bjóðendurnir, sem eru hjer við
, þingkosningamar?
— Jeg gleðst yfir því, að það
■ verður þó aldrei nema einn
þeirra, sem kemst að.
★
Hjúkrunarkonan: — Mjer
hefir verið falið að tilkynna
yður, að þjer eruð orðnir faðir
þríbura.
Lögfræðingurinn: — Það er
alveg ómögulegt, jeg áfrýja.
★
— Heyrið, skipstjóri, jeg er
orðinn sjóveikur. Hve langt er-
um við frá fastri grund?
— Þrjár mílur.
— í hvaða átt er það?
— Beint niður.
AVGLÝSING
ER GVLLS IGILDI