Morgunblaðið - 18.09.1948, Blaðsíða 14

14
Laugardagur 18. sept. 1948
ORGVNBLA&iÐ
fífnnr#111 tfwnrffm jr» HjjjOUlBl 1BHI MBJMBfcMLM flCTJIJ-* *AMlIJODPPPlWy-MHlCMI
L<a>* ■■■■■■ ■'■'inOK3LiK» •
M E L I S S A
Cfíi, JayL CatlwJt
■OTKimiMii • > ■ ■ifiTaTiiHi ■■■■
Letta Ijóst — það var á föstu-
degi — þá tók hann saman
jijönkur sínar í kyrþey og fór
á burt. Hann sendi ekki einu
sinni línu til Melissa til þess
að segja henni frá þessu. Hann
jþóttist vita að henni mundi á
sama standa og hún mundi ekki
kippa sjer neitt upp við það,
'þótt hann væri horfinn.
Geoffrey kom heim á laug-
ardagskvöld, öllum að óvör-
um. Hann kom með seinustu
lestinni frá Philadeiphia, Þá
var úrhellis rigning. Áður en
hann gekk inn í húsið varð hon
um litið upp í glugga Melissa.
kar var myrkur. Sennilega var
Melissa háttuð. Honum þótti
vænt um það, því að hann
þurfti að tala mikið við Ara-
bellu.
Hann hafði skyndilega tekið
ákvörðun um að fara heim.
Hann hafði í kyrþey fylgst með
liáttum og hugarfari Melissa og
nú hjelt hann að komið væri
að umskiftum.
Arabella tók honum með
miklum fögnuði. „Við höfum
verið svo einmana hjer í sum-
ar“, sagði hún. Svo beið hún
þess að hann segði eitthvað. En
hann spurði ekki eftir konu
sinni.
Hann vissi það hve mikið
vald hann hafði yfir Arabeliu,
vegna þess að hún var upp á
hann kominn. Þess vegna
treysti hann því að Arabella
mundi sjá um Melissa, hún
mundi ekki þora annað en gera
henni alt til geðs og hjálpa
henni.
En eftir stundarkorn sagði
hann þó: „Hvernig líður Mel-
íssa?“
Þetta var venjuspurning þeg
ar hann kom heim, og ávalt
hafði Arabella svarað hinu
sama og nú: „Henni líður ágæt-
lega. Henni er altaf að fara
fram með lærdóminn. Hún er
mjög auðsveip og viljug að
Iæra. Og jeg held að hún sje
nú ánægðari en fyr“.
„Mjer hefir nú samt fundist
hún vera fölari og þreytulegri
í hvert skifti sem jeg kem
heim“, sagði hann.
„Þetta er aðeins ímyndun úr
þjer, kæri Geoffrey. Hún hefir
gott af því að vera ein. Það er
eins og þú sagðir, hún verður
að finna sig sjálf. Og jeg held
að hún sje á góðum vegi með
það, því að hún er oft mjög
þungj hugsandi“.
Geoffrey þótti vænt um að
heyra þetta því að það var al-
veg í samræmi við það er hann
sjálfur hafði haldið. Þó var
hann ekki alveg ánægður.,,
„Jeg hefi oft beðið hana að
koma með mjer til Philadelphia
eða New York, en hún hefir
aldrei viljað það“, sagði hann.
„Nú er jeg að hugsa um að fara
til Evrópu í októbermánuði og
þá vil jeg að hún fari með mjer.
Jeg legg mikla áherslu á það“.
!Þetta kom eins og reiðarslag
yfir Arabellu. Hún sagði:
„Ó, Geoffrey, þú mátt ekki
þrön^va henni til neins. Það
hefi jeg altaf sagt þjer. Þú
manst að okkur kom saman um
það. að hún yrði að fá að lifa
í ró, venjast heimilinu og
gleyma fyrri ævi sinni og Ios-
ast pndan áhrifur.um frá föður
sínum. Hún er nú á góðum vegi
38. dagur
með það. Væri ekki betra að þú
stingir aðeins upp á því að hún
færi með þjer og lofaðir henni
að hafa nægan tíma til að hugsa
sig um?“
Geoffrey þagði um stund og
var bungur á brún. Svo sagði
hann:
„ Jeg hefi nú lofað henni að
vera einni mánuðum saman.
Jeg hefi gert það hennar vegna.
Jeg hefi tæplega talað við hana
því að jeg hefi talið rjettast að
láta hana átta sig sjálfa. En það
situr við þetta sama og jeg þoli
þetta ekki lengur. Við höfum
nú verið gift í sjö mánuði. Og
hafi Melissa ekki áttað sig enn,
þá getur hún ekki áttað sig
hjálparlaust. Og jeg ætla að
hjálna henni til þess, hvort sem
hún vill eða ekki“.
„Góði Geoffrey“, sagði Ara-
bella í bænarrómi. „Spurðu
hana aðeins að því hvort hún
vilji koma með þjer til Evrópu,
og ef hún vill það ekki þá lof-
aðu henni að vera hjer í friði.
Og ieg er viss um að henni mun
fara mikið fram á meðan þú ert
burtu, að hún mun taka á móti
þjer eins og hverri tiginni eigin
konu sæmir“.
„Heldurðu að hún sje hrædd
við mig enn?“ spurði hann.
Arabella hikaði við svarið, en
sagði þó: „Já, jeg held það. En
ótti hennar fer minkandi. Ó,
þú mátt ekki þröngva henni til
neins“.
Henni var mikið niðri fyrir
og Geoffrey misskildi það, hjelt
að það væri einlæg umhyggju-
semi. Hann komst við af þessu
og sagði:
„Jeg skal hugsa um það, sem
þú hefir sagt, Bella. En meira
lofa jeg ekki“.
„Þú þarft ekki að lofa mjer
neinu“, sagði Arabela og reyndi
að brosa. „Þetta kemur engum
við nema ykkur Melissa. Mjer
gekk aðeins gott til vegna þess
að mjer þykir vænt umykkur
bæði. Og af því að jeg er kona,
þá get jeg skilið tilfínninga?
kvenna, jafnvel tilfinningar
Melissa. Tíminn er besti lækn-
irinn“.
Geoffrey hugsaði um þetta
stundarkorn. Honum þótti vænt
um bað sem systir hans hafði
sagt, því að hann hjelt að það
væri af einlægni mælt. Svo
kysti hann Arabellu á kinnina
og bauð henni góða nótt.
það ekki er þau sátu að borðum
að hún hrökk við ef hann ávarp
aði hana? Þegar hann hugsaði
betur um þetta fanst honum
sem Melissa mundi nú vera
hræddari við sig en fyrst.
Það var algjörlega hljótt í
húsinu og gott næði til að
hugsa. En hugsanirnar urðu
dapurlegar. Þetta var alt von-
laust. Það hafði verið regin-
heimska af honum að giftast
Melissa. Hánn hafði aðeins gert
hana óhamingjusama. Það var
engin von til þess að hún mundi
nokkru sinni fella sig við hann
nje lífið í þessu húsi. Henni
hefði áreiðanlega liðið miklu
betur ef hún hefði verið kyr
heima hjá sjer, þar sem hún
gat andað að sjer kunnu lofti
og lifað sínu eigin tilbreyting-
arlausa lífi.
Jeg ætla að gera eina tilraun
enn, sagði hann við sjálfan sig.
Ef hún vill ekki fara með mjer,
þá verð jeg að grípa til nýrra
ráða. Og ef það dugar ekki, þá
má hún fara heim til sín og
bóka föður síns.
Þar hafði hann komist að
fastri niðurstöðu. En samt gat
hann ekki sofnað. Hann sá Mel-
issa altaf fyrir sjer, hann sá
mikla gullna hárið hennar og
raunasvipinn á andlitinu.
James kom inn til að þjóna
herra sínum til sængur. Hann
hafði fyrir löngu ákveðið að
segja honum frá því hvað Mel-
issa liði illa, og hafði þar fyrir
sjer frásagnir Rakelar. En
hvernig átti hann nú að koma
orðum að þessu? Hvernig gat
hann sagt húsbónda sínum frá
því að systir hans væri að gera
út af við Melissa? Þótt James
væri leikinn í því að tala undir
rós, bá var hann nú alveg ráða-
laus að koma orðum að því, sem
hann vildi segja. Hann hafði
heldur engar sannanir. Og út
úr þessum vandræðum andvarp
aði hann og bauð góða nótt.
Geoffrey gat ekki sofnað.
Hann horfði á dyrnar andspæn-
is rúminu. Handan við þær svaf
Melissa. Hversu margar nætur
hafði hann nú sofið þannig með
læstar dvr röilþ sín og konunn-
ax sinnar’í Og hversu oft var
Melissa lá líka andvaka. Hún
hafði heyrt þegar Geoffrey
kom. Hún hafði heyrt óminn af
samtali þeirra Arabellu. Hún
hafði heyrt umstangið í honum
inni í svefnherbergi hans. Með
allar taugar spentar hafði hún
hlustað á þetta, eins og hún
hlustaði með öllum líkamanum.
Svo datt alt í dúnalogn. Eft-
ir langa hríð læddist hún fram
úr rúminu og að dyrunum milli
svefnherbergjanna. Hún hall-
aði sjer skjálfanai upp að hurð
inni. Þannig stóð hún nokkra
stund og síðan hneig hún niður
á gólfið og hallaði brennandi
kinninni að hurðinni svo fast
að hana verkjaði undan.
Það var hlýtt og notalegt í
svefnherberginu og eftir
nokkra stund sofnaði hún í þess
um stellingum. Hana dreymdi.
Hún þóttist opna hurðina og
ganga að rúmi Geoffrey og
hrópa: „Jeg elska þig — jeg
elska þig“. Henni þótti hann
rjetta sjer höndina í myrkrinu
og hún þrýsti hönd hans að
brjósti sjer og grjet.
Hún hrökk upp við það. Það
var niðamyrkur í herberginu.
Og tráin hrundu niður kinnar
hennar. Nú hafði hún skilið til-
finningar sínar. En henni var
bað líka Ijóst að nú gat hún
ekki verið lengur í þessu húsi,
þar sem engum þótti vænt um
hana. þar sem hún var eins og
aðskotadýr.
Hún skreið upp í rúmið,
grúfði sig niður í svæflana og
griet.
Þegar Geoffrey kom niður
morguninn eftir var Arabella
skrevta stofuna með blóm-
nim. Hún sá þegar að honum
v»t kungt í skapi og sagði því
claðlega:
..Góðan daginn kæri Geoff-
rev. Pr ekki dásamlegt veður
í dap?“
Hún hljóp til hans og fegti
rós í hnappagat hans.
m
Brauð og ostur
Þýsk þjóðsaga
að hann hefði ekki tíma til að líta eftir henni. Og svo þegar
bollurnar voru tilbúnar, voru þær harðar eins og grjót. Ef
Rófnagægir hefði ekki haft sjerstaklega sterkan maga, hefði
hann aldrei getað kingt þessum mat. Hann muldraði eitt-
hvað óskiljanlegt, en- það virtist ekki beinlínis vera þakk-
læti til nýju matreiðslumannanna. Það sem -eftir var dags-
ins fann Rófnagægir sífelt nýtt og nýtt verk handa þeim
bræðrunum, svo að þeir fengu aldrei tíma til að leita nánar
í hellinum.
Dagurinn leið hægt og Hans og Pjetur biðu með óþolin-
mæði eftir að nóttin kæmi og fjallguðinn legðist til svefns.
Þá ætluðu þeir að hefja leitina fyrir alvöru.
En það fór öðruvísi en þeir ætluðu.
Því að fjallguðinn sagði reiðilega:
Svona lata og klauffenga þjóna get jeg ekki notað. Snautið
þið burt frá mjer og verðið aldrei framar á vegi mínum. En
fyrst ætla jeg að greiða ykkur launin.
Að svo mæltu rjetti hann Hans smá brauðsneið, lítið
stærri en tveggjakrónupening, og Pjetur fjekk ennþá minnf
ostmola.
Þið rjeðuð ykkur fyrir brauð og ost, sagði fjallguðinn o<J
hló hæðnislega, og ef ykkur finnst þetta ekki nóg, þá getið
þið komið aftur og fengið meira.
Nú vísaði hann þeim út um fjallshlíðina eins og hann
hafði áður áður opnað klettavegginn og þarna stóðu þeir og
fundu, að þeir höfðu farið fýluför. Það var augljóst mál.
Þeir höfðu ætlað að leika á Rófnagægi, en hann hafð'i
leikið. á þá. Allt sem þeir fengu, brauðmoli og ostmoli, og
fyrir þessu höfðu þeir orðið að strita meir en nokkurntíma
heila viku í koparnármmum. Þá langaði til að hábölva Rófna <
gægi, en þorðu það ekki.
Jæja, það var ekki um annað að gera en að reyna að
dragnast heim, en það var nú ljettara sagt en gert, því að
9

xd\jL/n^
— Þegar spilabrauíln vill
ekki ganga upp.
*
Hestur, kýr og asni deildu
um það, hvert þeirra væri mik
ilvægast í stríði-
— Auðvitað er það jeg, sagði
hesturinn, þvi að jeg dreg fall-
byssurnar, ber hershöfðingjana
og vinn fyrir hermennina á all-
an hátt.
— Uss, sagði kýrin, hvað
heldurðu að hermennirnir gætu
gert, ef þeir hefðu ekki mjólk-
ina mína, smjörið og kjötið. —
Auðvitað hefi jeg mikilvægasta1
verkið að vinna þar.
— Hahahaha, hló asninn, ef
jeg sæti ekki í ríkisstjómum
alra landa, yrði ekkert stríð-
fer það alltaf, þegar einhver
er óþægur og hlýðir ekki.
—- Já, sagði Villi litli. ef þeir
hefðu verið hlýðnir, þá hefð-
um við borðað þá í staðinn.
*
Sam er einhver heiðarlegastí
negri á jörðinni, en kvöld eitt,
þegar hann fór fram hjá
hænsnakofa, stóðst hann ekki
freistinguna.
Fyrir rjettinum neitaði hann
að hafa stolið kjúklingi.
—- Sam, sagði dómarinn 5
ströngmn tón, veistu hvað
verður um menn, sem segja ó-
satt?
— Já, sagði Sam, þeir fara
til Vítis.
— Alveg rjett, sagði dómar-
inn. Þú sjerð, að maður á allt
af að segja sannleikann. — Því
hvert fer maður, ef maður segir
altaf satt?
— Þá, sagði Sam og var
liugsi nokkra stund, verður
maður settur í fangelsið.
*
— Konan mín er alveg eins
og Venus frá Milano. Þegar
hún sveiflar kökukeflinu, þeg-
ar jeg kem seint heim á kvöld-
in, er ekki hægt að sjá, að hún
hafi nokkra handleggi.
— Kjúklingarnir stálust út
úr girðingunni, sem þeir áttu (
að vera í, og þess vegna gat
refurinn náð í þá alla og borð-
að þá, sagði mamman. Þannig
BERGUB JONSSON
Málflutningsskrifstofg
Laugavejr 85 Síml 5831.
Heimasim) 9234