Morgunblaðið - 16.10.1948, Page 14

14
MORGUISBLAÐIÐ
Laugardagur 16. okt. 1948,
íbitt. S ■wmi.v.i ■ imtrá... .rmmimnxnmmmiK i...........a > aai i
PILSVARGUR
^>há(clóaeja eptir ^j/amei í^onald
„Drekkið þetta, Mr. Thack-
>:ay“.
Drykkurnn var vondur á
bragðið, en hann hresti Peter.
)>jónninn tók við tómu glasinu
og fór. Peter heyrði dillandi
tnúsik frá salnum. Fólkið var
onn að dansa. Hann reis upp
við olnboga.
„Hvar er Fern?“ spurði hann.
„Jeg bað Bob að aka henni
heim“.
„Þú ert umhyggjusöm, Ja-
t>.et“.
Hann staulaðist á fætur, rið-
aði og lá við falli. Janet. þreif
í hann og leiddi hann þangað
sem bíllinn hans var. Hann
skreiddist inn í bílinn og hún
settist við stýrið og ók heim
að gestaskálanum. Hún beið
þangað til hann var kominn
inn.. Þá lagði hún á stað heim-
leiðis. Bob Elder sat á stól hjá
sundlauginni og beið hennar.
Hann reis á fætur og slóst í för
með henni.
„Fern spurði mig ótal spurn-
inga, en jeg sagði henni fátt.
Og jeg varð hálfgert að beita
hörðu til þess að fá hana að
lcoma með mjer. Hún skemti
sjer þarna ágætlega og hafði
hvorki saknað Peter nje
£onny“.
„Þakka þjer fyrir, Bob. Mjer
þykir leiðinlegt að kvöldið var
eyðilagt fyrir þjer“.
„Það mega fleiri segja“, sagði
hann.
Svo gengu þau þegjandi
nokkra stund.
„Það er einkennilegt“, sagði
hann alt í einu, „að mjer hefir
altaf fundist einhver annar
vera í spilinu. Er það Peter?“
„Já“, sagði hún. „Það hefir
altaf verið svo að jeg er hrædd
um að það verði altaf svo. En
jeg hjelt að jeg mundi komast
yfir það“.
„Jeg vildi að þú gætir það,
Janet. Þetta er óþolandi fyrir
okkur bæði“.
,,Jeg verð að vera hreinskilin
við þig, Bob. Jeg má ekk; láta
þig vera í óvissu altaf“.
„Það gerir ekkert til — ef jeg
má hafa nokkra von“.
„Það er engin von“, sagði
hún skjálfrödduð.
Hann fylgdi henni heim að
dyrunum og kysti hana blíð-
leffa á ennið. Hann sagði ekki
„Góða nótt, Janet“, eins og
hann var vanur, heldur aðeins
„Vertu sæl“.
Það var komið fram í októ-
>er og vinir Ferns voru að tín-
ist burt. Sumir hurfu til vinnu
iinnar, en sumir til dvalar í
STew York í gistihúsum eða
búðum, sem þeir áttu þar. Og
>á fór Fern að hamast á Peter
im það, að þau leigðu sjer vetr
iríbúð í New York. Hún sagði
ið það yrði þeim miklu ódýrara
;n að fara til Florida, og svar-
iði þá Peter því að hann fengi
:kki frí fyr en um vorið svo
cð útilokað væri að þau færi
11 Florida um veturinn. Þá fór
íún að tala um að það væri
niklu þægilegra fyrir hann að
:iga heima í New York. Þá
jyrfti hann ekki að vera nema
;vo sem stundarfjórðung á leið-
nni heim til sín af skrifstof-
mni ,og það væri þó munur
:ða fara alla þessa löngu leið,
lálfrar annarar stundar ferð.
lann sagðist heldur vilja
17. dagur
leggja það á sig að fara þá
löngu leið, en að vera dreginn
í leikhús eða klúbb á hverju
kvöldi, en það mundi hann fá
á sig ef þau væri í New York.
Fern einsetti sjer þá að koma
honum í skilning um það að
hægt væri að eyða kvöldunum
á líkan hátt í Connecticut. Og
það varð brátt altalað og til
athlægis, að Peter kæmi hálf-
sofandi á hverjum morgni rjett
í því að lestin væri að leggja á
stað.
Svo var það einu sinni um
miðjan dag að Janet kom að
finna Fern. Hún var þá ekki
komin á fætur.
„Hvað er að? Ertu lasin?“
spurði Janet.
„Nei, en jeg get ekki verið í
samkvæmum allar nætur og á
fótum alla daga“.
„Samt ætlastu til þess- að
Peter peri það“.
,.Ætlarðu nú að fara að setja
ofan í við mig?“ sagði Fern
fýlulega.
I „Ætli það yrði til mikils?“
I „Nei, það er alveg gagns-
laust“.
j „En það er annað, sem jeg
þarf að tala um við þig. Það er
viðvíkjandi fótunum á þjer“.
„Það er þá skemtilegt, eða
hitt þó heldur“, sagði Fern.
„Jeg hefi tekið eftir því ein-
um tvisvar sinnum nýlega, að
það er eins og þú sjert bækluð
í fótunum".
„Jæja. Ekki hefi jeg orðið
vör við það. Sjáðu sjálf“ Og
Fern svifti klæðunum ofan af
fótum sjer, nettum með máluð-
um neglum. „Þarna geturðu
sjeð. Líttu á“.
„Jeg sagði ekki að þeir væri
bækjaðir. En þú hefir stundum
viðurkent að þjer sje ilt í
þeim“.
„Ef þjer finst jeg skakklapp-
ast áfram, þá er ekki falíegt af
þjer að vera að hafa orð á því“.
„Mig grunar það að þú leynir
einhverju“.
„Allar eruð þið konurnar eins
með grunsemdirnar“, sagði
Fern.
„Konur?“ endurtók Janet.
„Hver önnur hefir minst á
þetta við þig?“
„Lesley“, sagði Fern ólundar-
lega. „Hún er altaf að þýfga
mig um það hvort ekki gangi
neitt að mjer“.
„Hefir hún tekið eftir því
líka?“
„Þetta er alt saman vitleysa.
Jeg vona að þið hættið báðar að
minnast á það“.
„Jeg hefi ekki tekið eftir því
fyr hvað leggirnir á þjer eru
grannir“.
Fern breiddi yfir fætur sjer.
„Láttu mig vera og hugsaðu
um sjálfa þig“, sagði hún.
„Fyrst þú tekur þessu þann-
ig, þá er best að jeg geri það“,
sagði Janet.
Kvöld nokkurt kom Henry
inn 1 lesstofuna þar sem þær
frú Olfiant og Janet voru að
drekka kaffi. Hann ljest vera
að hreinsa öskubakka, en þegar
frú Olifant sneri sjer undan
andartak, gaf hann Janet merki
og fór svo út.
,.Mr. Peter er kominn hjer“,
hvíslaði bann er Janet kom á
eftir honum út í anddvrið.
„Hann er þarna inni í stofuhni
og _er í slæmu skapi. Hann er
að leita að Fern“.
„Hún hefir ekki komið hjer
í marga daga“.
„Jeg sagði honum það, en
hann trúði mjer ekki“.
Janet fór inn í stofuna. Peter
stóð þar á miðju gólfi. Hann
var sótsvartur í framan. „Hvar
er hún“, hrópaði hann.
„Fern?“ sagði Janet og varð
skelfd að sjá hann. „Er hún
ekki heima hjá sjer?“
„Jeg mundi ekki leita henn-
ar hier ef hún væri heima“.
„Peter, hún er ekki hjer'.
Þá var eins og honum rynni
mesta reiðin og áhyggjusvipur
kæmi á hann.
„Hvar er hún þá niður kom-
in?“
„Hefir það ekki oft komið
fyrir að hún hafi komið seint
heim? Þú ættir ekki að taka
þjer það svo nærri“.
„Hún hefir ekki komið heim
í þrjá daga“.
„Þrjá daga? Og nú ertu fyrst
að leita hennar“.
„Jeg hjelt að hún hefði farið
heim til móður sinnar. Okkur
varð sundurorða og þegar jeg
kom heim næst var hún farin
og hafði tekið nokkurn farang-
ur með sjer. Auðvitað datt mjer
ekki annað í hug en að hún
hefði farið hingað. Jeg hugsaði
mjer að lofa henni að jafna sig
og ganga ekki eftir henni. En í
kvöld fanst mjer þó tími til
kominn að vitja um hana“.
Janet hlustaði annars hugar
á þetta. Hún var að velta því
fyrir sjer. hvert Fern mundi
hafa farið. Hvorki hún nje frú
Olifant hafði heimsótt hana um
hríð. Frú Olifant hafði fengið
kvef og Janet hafði haft óvenju
mikið að gera. Annars voru þær
vanar að heimsækja Fern á
hverjum degi.
„Gaf hún ekki neinar upp-
lýsingar um það hvert hún ætl-
aði?“
„Nei, alls ekki“.
„Út af hverju varð ykkur
sundurorða?“
„Það var þetta gamla, að hún
vildi endilega fá íbúð í New
York. Hún hefir verið að stag-
ast á því allan mánuðinn“.
Þá sagði Janet alveg ósjálf-
rátt:
„Lesley hefir íbúð í New
York. Fern hefir farið til henn-
ar“.
Hann umhverfðist svo að
hún óskaði þess að sjer hefði
ekki orðið á að segja þetta. Það
var líka alveg óþarfi að koma
með þessa getgátu. Hún hefði
ósköp vel getað farið inn í
næsta herbergi og símað til
Lesley til þess að vita hvort
Fern væri þar.
Peter gekk út að glugga og
kom svo aftur.
„Þetta hefði jeg mátt vita“,
sagði hann.
„Símaskráin er þarna í borð-
skúffunni. Símaðu til Lesley og
fáðu að tala við Fern ef hún
er bar“.
„Lesley mundi ljúga því að
hún væri ekki bar“.
Hann þreíf hettinn sinn o?
rauk út. Hann skelti hurðinni
á eftir sier. Hén hlión á eftir
honum. T anddvrinu breif hún
vfirhöfn og þaut svo út. Hún
náði honum og breif í handlegg
hans. Flann sneri sjer hvatskevt
leva við og hreytti úr sjer:
„Hvað?“
í leit að guili
eftir M. PICKTHAAL
Hann virti Brown augnablik fyrir sjer og steyttan hnefa
hans, sem var rjett við andlit hans. Nei, það varð að gerast.
Læknirinn tók ákvörðun. Hann sló og hnefi hans lenti æfðu
boxarahöggi beint framan á smettið á Brown, sem riðaði og
fjell síðan endilangur á gólfið.
— Bærilegt högg, sagði Leifur Kashel þurrlega, og nú skalt
þú Brown minn fá að sofa úr þjer vímuna. Hann dró mann-
inn út úr herberginu og ljet hann liggja upp við vegginn í
ganginum. Síðan gekk hanri aftur inn í herbergi sitt og þvoði
sjer um hendurnar.
Þetta er þriðji maðurinn á einum mánuði, sem jeg hef
verið neyddur til að slá niður, sagði hann lágt við sjálfan sig.
Hvað skyldi mamma gamla segja, ef hún vissi þetta ^allt.
Hún er ekki ein þeirra sem kærir sig um slagsmál, — en
stundum getur það verið nauðsynlegt að geta varið sig, sjer
staklega á slíkum stað sem þessum.
Hann horfði út um gluggann þar sem skiltið með nafni
hans málað gyltum stöfum sveiflaðist í vindinum, lýst upp
af gasljósi. Hann leit í kringum sig í herberginu, á legu-
bekkinný sem var negldur saman úr nokkrum sterkum
kassafjölum, en yfirdektur með leðri. Þarna voru bækurnar
hans, að vísu nokkuð slitnar, en góðar bækur og þær voru
f bókahyllum, sem hann hafði sjálfur hamrað saman úr furu-
viðarborðum, sem var ennþá trjáilmurinn af. Og fyrir ofan
var lítil hylla, þar sem hann hafði tylt ýmsum sjaldgæfum
steintegundum, sem hann hafði fundið á ferðum sínum í
fjöllunum. Þetta var svo sem ekki skrautlegur húsbúnaður,
en hvað um það. Þetta herbergi og allt, sem í því var átti
hann þó sjálfur.
Heima hafði hann átt kost á góðri stöðu, þegar hann hafði
lokið embættisiprófinu með ágætri cinkunn. Honum bauðst
staða sem aðstoðarmaður hjá frægum lækni. Flestir lækna-
kandidatarnir hefðu tekið þessa stöðu fegins hendi.
ififbbCÍ
^íiyruu
leigu. Hann sagði húsbóndan-
um, að sjer fyndist herbergið
gott nema hvað glugginn væri
lítill og dimt væri í því. „Getið
þjer ekki vegna þess hve dimt
er í því, lækkað leiguna svo-
lítið?“
í —■ Það gagnar ekkert, sagði
• húsbóndinn, það birtir ekkert í
því fyrir það.
, Nokkrir menn sátu í reyk-
ingasalnum og voru að ræða um
það, hvaða sígarettur væru best
ar, og voru ekki á eitt sáttir.
a Miðaldra Skoti, sem var þar
inni, tók þó ekki þátt í þeim
umræðum, en sat þögull úti í
Ameríska útvarpsstöðin „Rödd horni..

— Get jeg fengið að líta
baðhettur?
Ameríku“, sem ætluð er fyrir
hin fjarlægari Austurlönd, hef-
ir nú loks tekið til starfa, eftir
að sigrast hafði á skemdarvörg-
um, sem gerðu þeim er unnu
að uppsetningu hennar brogað
lífið. í „spellvirkjaflokknum“
voru engisprettur, rottur, maur
ar ásamt einu villinauti.
Engispretturnar og maurarn
ir tugðu einangrunina á þráð
unum í búta. Hvítmaurar og
sumarfuglar fyltu upp í loftop,
og loks bútaði villinaut mikinn
hluta af rafmagnsleiðslu í sund
ur, er hann flæktist í henni.
Með aðstoð DDT hefir tekist að
ráða niðurlögum flestra þess-
ara „skemdarvarga“.
•
Simmi var að líta á herbergi,
Alt í einu sneri einn mann-
anna sjer að honum og sagði:
— Afsakið, en ef þjer reykið,
má jeg þá spyrja, hvaða sígar-
ettum yður geðjast best að?
— Jú, takk, sagði Skotinn,
hvaða tegundir hafið þjer?
•
Gestur á golfvellinum, sem
ekki var sem best inni í leikn-
um, gaf sig á tal við lögfræð-
ing, sem þar var. Þeim kom
saman um að leika eina um-
ferð. Meðan á léiknUm stóð
spurði gesturinn lögfræðinginn
einu sinni að því, hvaða kylfu
best væri að nota, og sagði lög-
fræðingurinn honum það.
Daginn eftir fjekk gesturinn
reikning frá lögfræðingnum,
sem á stóð: Ráðleggingar í golf
sem auglýst hafði verið tilleik kr. 25.00.