Morgunblaðið - 16.11.1948, Blaðsíða 14

MORGVNliLAt>lz»
Þriðjudagur 16. nóv. 1948.
Bernardo hafði gefið körlun-
um nánar gætur og hann sá,
að þeir voru vart jafn þver-
tnóðskufullir og þeir höfðu ver
ið áður. Þeir gengu viljugri tii
vinnu en áður. Allan daginn
var Seaflower á siglingu um
Westvvard-sundið, og undir
kvöid komst það í örugga höfn.
Og þegar er akkerum hafði ver
áð kastað var alt á tjá og tundri
é skipinu og þannig gekk fram
í myrkur. Þiljurnar voru þvegn
ar þangað til þær gljáðu. Gyll-
ingin á skrauti þess var end-
urnýjuð og skrokkurinn mál-
aður svo að skipið var eins og
nýtt. Kit hafði rent því svo
liærri landi að það stóð á þurru
um fjöru. Og svo var byrjað
að skafa og berja af því skelj-
ar og sjávargróður. Upp úr öli-
Um vistarverum lagði bláan
brennisteinsreyk, og í staðinn
fyrir sundurskotin og rifin
gegl voru ný segl sett upp, og
nýtjargaðir kaðlar komu í stað
inn fyrir það sem slitið var. —
1‘remur dögum seinna var Sea-
flower orðið eitt hið giæsileg-
asta skip í karabiska hafinu.
Nú var haldið til hafs og
stefnt inn sundið milli Kúba
og Hispaniola. Þegar þeir komu
inn undir Tortuga, kallaði Kit
alla menn á þiljur. Þeir voru
nú allir klæddir í góð föt, sem
t»eir höfðu rænt í herteknum
skipum. En fötin voru með alla
vega lit, svo að hópurinn líkt-
ist mest skrautlegum hitabeltis
fuglum. En þeir voru vasklegir
og karlmannlegir að sjá. Kit
ljet þá standa í röð og gekk svo
meðfram röðinni þangað' til
hann kom að þeim svartskeggj
aða. Hann hjet Smithers, stroku
maður af ótal skipum og erki-
fantur. Hann var risi að vexti,
hærri en Kit, sem þó var sex
fet á hæð. Smithers var enn
ungur, en hann hafði látið sjer
vaxa alskegg og það var svo
mikið að það huldi nær alveg
andlitið svo að ekki var hægt
að dæma um andlitsfall hans.
Kit horfði á hann og gletnis-
fivipur kom í augun.
„Skæri“, hrópaði hann. —
Einhver hljóp þegar til og sótti
skæri. Kit tók við þeim og
gekk að Smithers og sagði:
„Það er kominn tími til að sjá
hvað er á bak við þetta skegg.
Haldið honum, piltar“.
Það kom skelfingarsvipur á
Smithers, en nokkrir menn
hlupu hlæjandi á hann því að
fivona gaman átti við þá. Kit
sveiflaði skærunum og svartar
fikeggflyksur duttu á þilfarið,
en Smithers öskraði af bræði
Og braust um. Ekki klipti Kit
þó alt skeggið af honum. Hann
skildi eftir yfirskeggið og
hvassan hökutopp. Þegar hann
hafði lokið þessu virti hann
Smithers fyrir sjer og sá að
hann var mjög laglegur maður.
Kit dró ofurlítinn spegil upp
úr vasa sínum og helt honum
fyrir framan ásjónuna á Smith
ers.
„Skoðaðu þig nú vel“, mælti
hann kíminn.
Smithers hætti að brjótast
um. Hann varð eins og að einu
spurningarmerki og glápti á
ejálfan sig í spegli'num.
„Hamingjan góða, jeg er
8. dagur
bara laglegur“, stundi hann, en
öll skipshöfnin öskraði af kát-
ínu.
Alt gekk rólega og vel það
sem eftir var ferðarinnar. —
Smithers, sem hafði verið pott-
urinn og pannan í allri óánægj
unni um borð, var nú eins og
lamb, og þeir sáu að hann var
altaf að spegla sig þar sem
einhver skygðarmálmur var og
laga ,á sjer hárið og skeggið.
Hann hafði borið vax í yfir-
skeggið og.snúið það út í loft-
ið eins og brodda. Og svo hafði
hann borið olíu og ilmvatn í
hár og skegg.
,-Hjegómagirni getur stund-
um verið til gagns“, sagði Kit
við Bernardo þar sem þeir
gengu eftir þilfarinu og virtu
Smithers fyrir sjer.
Þegar þeir komu til Bassa-
Terre kastaði Kit ekki akker-
um utan við höfnina og langt
frá öðrum skipum, eins og
Lazarus var vanur að gera, held
ur sigldi hann mitt inn í skipa-
flotann, sem þar lá. Þetta voru
alt víkingaskip og á þeim
menn af öllum þjóðflokkum,
komnir hingað til þess að selja
ránsfeng sinn.
Kit var klæddur eftir nýustu
tískrr sem hæft hefði helstu
aðalsmönnum í Versölum. —
Bernardo horfði ýmist á hann
eða í land. Svo hló hann ofur-
lítið. og sagði: „Það er skrítið
að mig var altaf að dreyma um
það í æsku að jeg fann fólgna
fjársjóðu sjóræningja.
Kit hló líka.
„Það hefur verið áður en þú
kyntist Bassa-Terre“, sagði
hann. „Ef nokkurt fje er fólgið
á jörð á Antilleyjum, þá eru
það skækjur og áfengissalar,
sem hafa grafið það niður. Þau
fá alt, sem víkingum áskotn-
ast“.
<,Þau hafa nú ekki fengið
mikið frá Seaflower upp á síð-
kastið“, sagði Bernardo. „En
ef gleðimeyjarnar fá ekki sinn
fulla hlut af okkar skipi í
kvöld, þá verða skipstjóra-
skifti hjer í fyrramálið“.
Kit dæsti.
„Mjer er ekki fast í hendi
með skipstjórastöðuna”, sagði
hann, „því að það er svo sem
enginn frami að vera herra yf-
ir þessum lýð, sem hjer er um
borð. En jeg á tvent ógert“.
„Tvent?“ endurtók Bernar-
do. „Ná í Del Toro og-----?“
„Og ungu stúlkuna með
rauða hárið“, sagði Kit.
„Þú átt líklega eitthvert
annað erindi við hana“, sagði
Bernardo.
„Ekki get jeg neitað því“,
sagði Kit. „En nú er best fyrir
okkur að fara í land. — Mjer
sýnist að þeir þarna inni ætli
að taka okkur á svipaðan hátt
og vant er“.
Nú var skotið landgöngubrú
og þeir Beifiardo gengu fyrstir
í land. A eftir þeim komu karl-
arnir og voru allir með bagga
á baki. Kit sá hvar kaupmanns
þjónn nokkur var að draga
stryk í sandinn á hafnarbakk-
anum.
Kvenfólkið rak upp hræðslu
óp eins og vant var þegar Sea-
J flower kom í höfn og sumar
ætluðu að flýa. En Kit gekk
rakleitt þangað sem maðurinn
var að draga strykið og bar
sig svo vel, að hljóðin hættu
og þær kvensniftir, sem höfðu
lagt á flótta, sneru við. Sól-
skinið glóði á gullnum lokkum
Kits, og það var eins og gull
hryndi undan stóra hattinum
hans með strútsfjöðrinni. Á
hverjum fingri hans glóði
demantshingur og hann helt
lauslega um silfurhjöltun á
sverði sínu.
Öllu hafði slegið í dánalogn
og ekkert heyrðist nema öldu-
gjalfrið við ströndina. Hann
horfði um stund á breitt bakið
á manninum og greiddi honum
síðan slíkt heljarhögg að
hann stakst á nefið niður í sand
inn.
Þá kvað við glymjandi hlát-
ur og yfir hinar drynjandi
hláturskviður karlmannanna
heyrðust hvínandi skrækir í
kvenfólkinu.
Maðurinn stökk á fætur og
ætlaði að ráðast á Kit. En Kit
stakk stafsoddi sínum fyrir
brjóst honum og helt honum
þannig frá sjer, hvernig sem
hann hamaðist.
„Jeg berst ekki við þræla“,
sagði Kit. „Segðu húsbónda
þínum að það þýði ekki lengur
að draga nein stryk fyrir okk-
ur“.
Maðurinn hamaðist eftir
sem áður. Skyndilega kipti Kit
að sjer stafnum og þá stakst
maðurinn aftur á hausinn, en
Kit ljet stafinn ríða um bak
hans og lendar. Þegar maður-
inn komst á fætur tók hann
til fótanna og flýði burt.
Kit snerist á hæli að kaup-
mönnunum. Þeir voru ekki
frýnilegir á svip.
„Frá þessum degi verslið þið
við Seaflower eins og hvert
annað skip“, þrumaði Kit. —
„Við viljum engin stryk til að
hefta för okkar og við krefj-
umst þess að fá góðar vörur
vel borgaðar. Skiljið þið það?“
Það kom kurr í lið kaup-
manna. Kit þóttist heyra orð
og orð á stangli eins og „Laza-
rus“ og „Holdsveiki“. Hann hóf
upp höfuð sitt og hristi gullna
lokkana.
„Lazarus er dauður“, sagði
hann, „og það eru margir mán-
uðir síðan að honum var varp-
að í sjóinn. Öllum munum
hans var líka varpað fyrir borð
og skipið alt sótthreinsað. Það
er engin holdsveiki á meðal
okkar“.
Kaupmennirnir skiftust í
hópa og Kit heyrði þá tala með
og móti.
„Bíðið þið við, herrar mínir“,
kallaði hann þá. „Jeg held að
þið misskiljið mig. Við komum
ekki hingað til þess að knje-
krjúpa ykkur. Við heimtum
hrein og bein viðskifti eins og
allir aðrir sjómenn, og að fara
j friálsir ferða okkar. Það er
þýðingarlaust fyrir ykkur að
! vera áð höggva saman nefium
um þetta. Hier eru vörur okk-
ar. Giörið svo vel. gerið tilboð
í þær“.
Einn af kaupmönnunum
eeVV fram og var þrútinn í
framan.

í leit að gulli
eftir M. PICKTHAAL I
• 26. ^
gull Þó gull sje ef til vill gott, þá er það of mikið að láta
það taka alla hugsun manns. Þarna fyrir ofan huldi þokan
tind Klakaborgar og einmana gröf í kirkjugarðinum.
— Ef til vill, sagði læknirinn, hefði það verið best, að
leyndarmál Lyans hefði farið í gröfina með honum.
Jæia, þetta gengur ekki. Hann tók upp útidyralykilinn og
ætlaði að ganga inn. Þá heyrði hann lága stunu við hlið sjer.
Kveikti á eldspýtu og sá, að í skugganum við húsvegginn lá
cinhver mannvera og hann sá fölt drengjaandlit.
Hvað er þetta? sagði læknirinn. Er þetta Villi? Hvað er
að bjer, góði minn?
Villi litli leit upp, muldraði eitthvað í barm sjer og reyndi
að standa upp. Leifur tók utan um hann og hjálpaði honum
á fætur, en þegar hann snerti hann varð hann steinhissa
á því hvað drengurinn var magur. Hann var eins og beina-
grind
Hvað gengur að þjer, Villi? Það virtist ætla að líða yfir
drenginn, svo að læknirinn tók hann upp og bar hann inn
í stofu sína þar sem hann lagði hann á legubekkinn. Og
drengurinn lá þar hreyfingarlaus, náfölur í andliti.
Drottinn minn hrópaði Leifur og hljóp að skáp einum, sem
hann tók flösku út úr. Snáðinn litli hefur meitt sig alvar-
iega. Sjáðu hjerna Villi, opnaðu nú munninn drengur minn
og reyndu að rakna úr rotinu. — Já, það er rjett, kyngdu því.
Það er sterkt á bragðið, en það hjálpar þó.
Drengurinn reyndi að rísa upp. Hann var fölur og skalf
allur. Augu hans sem venjulega voru snör og skörp eins og
stál voru full ótta og tárvot.
Það er í öxlinni, stundi hann. Það er í öxlinni. — Jeg var
upp í hlíð og datt, — og datt á klettanibbu, sem var skörp
eins og hnífsoddur. Og hann titraði allur frá hvirfli til ilja.
Læknirinn athugaði meiðsl hans. — Oh, sagði hann. Þú
hefur farið úr axlarliði, Villi. Við skulum nú sjá. Vertu harð-
ur. Það verður sárt í bili. Jeg kippi snöggt í og þú mátt ekki
kveinka þjer.
— Var það ekki sárt? Villi. En nú er það búið. Og þú

iiyyuu
— Árlega brýtur hafið meira
og meira niður af bjarginu
hjerna. Fyrir nokkrum árum
náði það alveg hingað út.
•
Samuel Morse, sá, er fann
upp ,,Morse“-kerfið fræga, var
einnig málari. Eitt sinn sýndi
hann vini sínum, sem var lækn
ir, málverk af deyjandi manni.
Eftir að læknirinn hafði virt
myndina fyrir sjer nokkra
stund, spurði Morse hann að
því, hvað hans álit væri.
/ „Malaría“, sagði læknirinn
án umhugsunar.
★
Áður en Dorothy Parker og
Robert Benchley öðluðust þá
frægð, sem þau síðar fengu,
leigðu þau sameiginlega litla
skrifstofu í Metropolitan
House byggingunni. Það kom
oft fyrir, að Benchley var ekki
við og Dorothy Parker var ein
í skrifstofunni. Henni leiddist
þá oft mjög vegna þess, að það
var hreinasta undantekning, ef
einhver kom í heimsókn.
Hún velti því lengi fyrir
sjer, hvernig hún gæti ráðið
bót á þessu, og loksins hug-
kvæmdist henni ráð. — Hún
f jekk málara, sem var að vinna
í húsinu, til þess að mála á
dyrnar orðið „Karlmenn“.
★
Maður nokkur, sem áleit sig
gæddan mikilli kímnigáfu,
sendi blaði einu mikið af „frmn
sömdum“ skrítlum. Hann ósk-
aði eftir þvi, að sje*r yrði svo
borgað fyrir þær með ávísim,
er send yrði heim til hans. —
Nokkrum döginn seinna fekk
hann ábyrgðarbrjef frá blað-
inu. Hann varð hinn kátasti
og hjelt að nú væri tjekkur-
inn að koma, en þar var aðeins
brjef, sem var á þessa leið:
„Kæri herra. Við endursend-
um hjer með fyndni yðar. —■
Nokkuð af henni höfum við
sjeð áður, en aðra höfum við
ekki enn komið auga á“.
Skúlagötu, sími 7360. §
Bíócamp
Gólfteppahreinsunin, |
. ■•-------—.r j- Vii-MBi-iinpmnriw