Morgunblaðið - 23.02.1949, Blaðsíða 14

14
MORGVNBLAÐIÐ
Miðvikudagur 23. febrúar 1949
.'•'mtiimiiiiiinifiiin-
Framhaldssagan 12
liiiiimiiiitiif ■iititiiiiaiiiiiiiii>iiti<iiiii*aiiiiai«ai*it ■«iiiii*iiii««iiiiiiiiiiiitfliii«iiitiiti>iiiiiiiiii>iiai><*^
Eftir Anya Seton
.................................................................................................. niiiiiuir
Þetta var auðvitað bull og
vitleysa. Hún mundi vera sorg
bitin meðan hún væri að bíða
eftir frjettum af Johnny og
hún mundi njóta lífshamingju,
þegar hann kæmi aftur. Ef
þetta var þá nokkuð að marka,
sem það auðvitað var ekki.
Hún leit á fallegan vanga
svip Johnnys. Svipur hans var
einþeittur og festulegur, þar
sem hann bar við dökkan him-
ininn.
Johnny fjell í stríðinu í apríl
mánuði árið eftir. Hann fjell
fyrir skoti á þilfarinu á „Ino“,
þar sem þeir áttu í orustu við
„Sumtir“, skip Suðurríkja-
manna. — Frjettin barst til
Marblehead í júní.
Hesper var ein í veitingastof
unni, þegar kallarinn fór fram
hjá. Hann hringdi bjöllu áður
en hann kallaði frjettina.
Hesper lagði við hlustirnar.
Hún heyrði að hann nálgaðist,
og hún heyrði orðin: ,,Peach“,
og „í herþjónustu“.
Hún stóð á fætur, studdi sig
við afgreiðsluborðið og starði
á gluggann. Kallarinn nam
staðar fyrir framan veitinga-
húsið.
„Heyrið. Heyrið. Annar af
okkar rösku, ungu mönnum,
fallinn fyrir málstað þjóðar-
innar. John Peach fallinn í
herþjónustu. Guð blessi sál
. hans“.
H,esper gekk fram fyrir borð
ið og settist á stól fyrir fram-
an. Hún lagði hendina upp á
borðið og starði á hringinn,
sem Johnny hafði gefið henni.
Hún sat lengi hreyfingarlaus.
Loks stóð hún hægt á fætur.
Andlit hennar var náfölt og
eldrautt hár hennar bar við
hvít-kalkaða veggina.
Hún gekk í gegn um setustof
una og upp stigann. Það var
enginn í húsinu. Síðan stríðið
byrjaði liðu oft margar vikur
án þess að ferðamenn kæmu
til bæjarins. Roger hafði farið
niður á pósthúsið og Susan var
í erindagerðum.
Hesper fór inn í gulmálaða
herbergið, þar sem hún og
Johnny höfðu ætlað að búa.
Þar inni var djúp þögn, eins
og oft er í herbergjum, sem
lengi hafa verið lokuð.
Hún dró damask-.glugga-
tjöldin til hliðar og leit út yfir
höfnina. Það sást varla nokk-
urt skip í höfninni, síðan stríð-
ið byrjaði, og fiskitrönurnar
voru auðar.
Handan við skipalægið sá
hún minnisvarðann á Burial
HilJ.. Og neðan undir hæðinni
sá hún á þakið á húsi foreldra
Johnnys við Orne Street.
Hesper dró gluggatjöldin
fyrir aftur. Hún gekk að stóra
rúminu, sem stóð í miðju her-
berginu og kastaði sjer upp í
það. Hún lá á bakinu og horfði
upp í knipplingana á sængur-
himninum.
Fólkið í Marblehead sagði
að vesalings Hesper Honey-
wood væri orðin svo undarleg.
Sjómenn sáu hana oft sitja
á klettunum við Peach Point
og stara út á sjóinn. Einu inni
reyndi hún að fá lánaðan bát
Johnnys, en yngri bróðir hans
var: þá farinn með hann á
flyðruveiðar. Seinna um dag-
inn fjekk hún leigðan bát í
Little Harbor og lagði af stað
ein í áttina til Cat Island.
Susan var að gera hreint á
efri hæðinni og henni var litið
út um gluggann, þegar Hesper
var að leggja af stað. Hún fór
niður og aldrei þessu vant var
Roger ekki inni í herbergi
sínu, en æddi um gólf niðri í
eldhúsinu.
„Hvað er stelpan að gana út
á sjóinn, eins og fjandinn sjálf
ur sje á hælunum á henni.
Mjer líkar ekki þetta hátta-
lag“.
„Hún þekkir ströndina
hjerna eins og lófa sinn“,
sagði Roger. „Við skulum láta
hana eiga sig. Hún verður að
fá að ráða sjer sjálf“.
Það hringdi í bjöllunni yfir
dyrunum. Susan ljetti begar
Ireson skipstjóri kom inn.
..Hefur þú ekki bátinn þinn
til reiðu?“, sagði hún. „Stelp-
an okkar er komin svo langt
út, að jeg er hrædd um að hún
eigi fult í fangi með að kom-
ast til baka aftur á móti sjávar
fallinu11.
Ireson gamli kinkaði kolli
og hneppti aftur að sjer stakkn
um.
„Bíddu“, sagði Roger. „Jeg
kem með“.
Susan gapti af undrun. „Þú?
Þú, sem hefur ekki stigið fæti
þínum í bát í þrjátíu ár?“.
Roger tók jakkann sinn nið-
ur af snaganum. „Jeg hugsa að
jeg kunni áratökin ennþá“.
Susan svaraði engu. Hún
gekk að skápnum og tók fram
þykkan hálsklút og vafði hann
um hálsinn á honum.
Þeir fundu Hesper um átta
mílur út af Gerry Island. Hún
var á leið til baka, barðist á
móti straumi, en henni gekk
lítið, því að það var stór-
streymt.
Það rumdi í Ireson skip-
| stjóra. Hann renndi bát sínum
j upp að henni og kippti henni
yfir. Hún titraði eins og lauf í
1 vindi, bæði af hræðslu og
þreytu.
j „Pabbi?“, sagði hún undr-
andi. „Þú komst líka?“.
„Við vorum orðin hrædd um
þig“, sagði hann stuttur í
spuna, og batt bát hennar við
skutinn-
Hvorugt þeirra feðgina tal-
aði á leiðinni í land. Þegar þau
komu í höfnina var Hesper bú-
in að jafna sig og hún studdi
föður sinn upp úr bátnum.
Hann var óstyrkur á fótunum
og náfölur í andliti af áreynsl-
unni.
„Jeg verð að biðja þig fyrir-
gefningar, pabbi“, sagði hún.
„Jeg ætlaði ekki ....“.
Fp hún vissi ekki, hvað hún
hafði ætlað. Henni fannst bara
allt í einu að hún þyrfti að fara
út til Cat Island. Hún hafði
verið að hugsa um nóttina
forðum, þegar þau Johnny
höfðu róið þangað. Johnny.
Hvar var hann? Það hafði ver-
ið svo auðvelt að róa þangað
núna. Alveg eins auðvelt og
það hafði verið erfitt, þegar
hún var með Johnny. Það
hafði verið svo auðvelt að róa
lengra og lengra, fram hjá
eyjunni og út á rúmsjó. Þar
mundi hún finna Johnny. En
svo allt í einu hafði hún hrökk
ið upp úr draumórunum og
verið gripin ægilegri hræðslu.
Jeg verð að komast til baka.
Johnny er ekki þarna. Hann
er hvergi. Hún hafði róið eins
og hún gat, en báturinn var
lítill og árarnar ljettar, og
máttu sín iítils á móti stór-
stieyminu.
Hún leiddi föður sinn inn í
húsið.
Óttinn og kvíðinn hjá Susan
snerist upp í gremju, þegar
hún sá þau. Hún greip um axl-
irnar á Hesper og hristi hana
til. „Hvað gengur eiginlega að
Þjer, kjáninn þinn? Ertu alveg
viti þínu fjær?“.
Hesper draup höfði og svar-
aði ekki. Susan blandaði romm
handa mönnunum og færði Hes
per eggjahræring. Ireson skip-
stjóri þakkaði fyrir sig og fór
inn í veitingastofuna og Susan
fór á eftir honum.
Hesper og Roger voru ein
eftir í eldhúsinu- Roger settist
i ruggustólinn við arininn.
„Ætlar þú að fara að hvíla þig,
Hes?“, sagði hann. Hún hristi
höfuðið. „Þá langar mig til að
tala við þig“.
Hún settist á litla stólinn,
sem hafði verið uppáhalds-
sæti hennar, þegar hún var
lítil. Hún hallaði höfðinu upp
að arninum, og horfði inn í
logana.
„Þú átt að hætta að syrgja
Johnny'.
Hún lyfti snöggvast höfðinu,
en Ijet það svo síga niður aftur.
„Jeg get það ekki“.
Hann hallaði sjer að henni
og talaði í byrstari tón en hún
hafði nokkurn tímann heyrt
hann tala áður. „Heldur þú að
þú sjert fyrsta manneskjan,
sem verður fyrir sorg? Einmitt
hjer í þessu húsa hafa menn
orðið fyrir þungum sorgum og
þeir hafa borið þær vel, og
haldið áfram að lifa sínu lífi
eftir sem áður“.
„Æ, jeg veit það ekki. Mjer
er engin huggun í að hugsa um
fortíðina“. Hún talaði líka i
byrstum tón. „Mjer er alveg
sama um forfeður okkar, sem
hafa drukknað einhvern tíma
fyrir löngu síðan“.
„Þú átt ekki að hugsa um
þá, sem hafa drukknað. Þú átt
að hugsa um þá sem eftir
lifðu1’.
Hún leit undan, svo að hann
sá endurskinið af logunum í
arninum á hári hennar.
„Þjer finnst jeg ef til vill
enginn maður til að tala svona’*,
sagði hann rólega. „Jeg hef
brugðist allra vonum. Jeg hef
aldrei getað horft í augu við
lífið. En jeg vil að þú gerir
það, eins og svo margir hafa
gert af þeim, sem hafa lifað í
þessu húsi‘.
Hann stóð á fætur og strauk
blíðleva á öxl bfnnar. Hún leit
snö^vast á hann og brosti.
Ra^er ræskti sig. ..Jeg ætla
að f"ra að vinna. þangað til
kvöi'tverðurinn f>r filbúinn11.
...Já, pabbi. Jeg skal kalla á
þig“.
1
FóLkið í Rósaluncli
Eftir LAURA FITTINGHOFF
16. i
ÞRIÐJI KAFLI
Gestirnir koma.
Vagninn frá prestsetrinu sveigði upp að dyrunum á Rósa-
lundi. Jóhannes fjekk rjett tíma til að kasta frá sjer hrífu
og skóflu. Hann hafði verið að vinna í garðinum.
Matta var inni í húsinu og var að taka til í svefnherberg-
inu og dagstofunni. Hún hreinsaði til og ljet blóm í blóm-
ker. Pjetur kom með vatn í vatnskönnunni, það átti að
vökva blómin. Hann bar það á þann hátt, að vatnið skvett-
ist stöðugt upp úr stútnum, og bleytan var því eins og slóð
á eftir honum.
— Pjetur, þetta máttu ekki gera, sagði Halla. — Ætl-
arðu að setja allt í kaf hjer í þessu syndaflóði þínu, einmitt
þegar við eigum von á gestunum. Þú verður bara að fara
og sækja klút undir eins og þurka bleytuna upp. Ja, þú
mundir bara drekkja okkur. ef þú fengir að vera í friði
með það.
— Jeg veit ekki, svaraði Pjetur. — En ef jeg gæti búið
til syndaflóð fyrir heiminn, þá skyldi jeg útvega mjer bát
og sigla burt, svo að jeg þyrfti ekki altaf að vera í þess-
um eilífu súningum fyrir ykkur. Það segi jeg satt.
Á meðan var Matta sjálf búin að finna klút, sem hún
þurkaði „syndaflóðið“ upp með. Svo kastaði hún klútnum
í Pjetur og hljóp út að anddyrinu til þess að hjúlpa mömmu
sinni við að taka á móti gestunum.
í sætinu við hlið ekilsins sat stór laglegur drengur, hjelt
á svipu og lamdi í hestana svo að ekillinn átti í vandræð-
um með að halda þeim í skefjum.
Þegar vagninn nam staðar, steig lítil fíngerð stúlka í
ljósgrárri yfirhöfn og með rauða sólhlíf, út úr vagninum
og því næst Steinunn frænka. Jóhannes hafði opnað vagn-
hurðina og stúlkan heilsaði honum með því að kinka kolli
fÍfbbcy nrnxftnumJkcJJÁsriu
4 r 1 g 1 « »1 ' *
E R GTII I » 1 C I l n <
r~ -
Kímnigáfa.
★
Þjófnaður borgar sig ckki
Þjófnaður og önnur afbrot
borga sig aldrei. — Hjer eru
nokkur dæmi frá síðasta ári,
sem sanna það:
í Hamilton vann hópur
þjófa að því í marga daga áð
grafa göng inn í peninga-
geymslu banka nokkurs. Þeg-
ar þeir loksins komust þangað
komust þeir að því, að bankinn
"sr fluttur þaðan fyrir fjórum
árum.
í Los Angeles læddist þjófur
nt-,n i-runaStiea og ætlaði að
brjótast inn hjá lækni einum.
Hann datt niður og meiddi sig
alvarlega. Læknirinn veitti
*'onum fyrstu hjálp á meðan
beðið var eftir lögreglunni.
í Brooklyn í New York kom
maður vopnaður gerfibyssu inn
í verslun eina og hugðist ræna
þar. Eigandinn var að borða
plómu, þegar ræninginn kom.
Hann þeytti plómunni í and-
litið á honum, þannig að hann
blindaðist. Þjófurinn var svo
mikið um þetta, að hann baut
út á götu beint i fangið á lög-
regluþjóni, sem þar var.
í Moultrie í Georgia stóð
maður fyrir framan sjálfsala
og var hálf grunsamlegur á
svipinn. Lögregluþjónn, sem
átti leið þar framhjá, klappaði
á öxlina á honum. Honum varð
svo mikið um það, að fimm
dollarapeningur, sem hann
hafð falið upp í sjer, þeyttust
á götuna.
I Connecticut stansaði lög-
reglan eitt sinn bíl, vegna þess
hve afturfjaðrirnar virtust
koma að litlu haldi. í aftur-
sætinu var peningakassi, sem
bíleigandinn var nýbúinn að
stela.
í Portland var bílaþjófur
tekinn vegna þess að hann átti
ekki 50 aura til þess að borga
brúartoll. Á meðan hann var
að deila við brúarvörðinn, kom
lögreglan og tók hann fastan.
I Memphis í Tennessee var
stórri skjalatösku stolið frá
presti einum. Þjófurinn hefur
víst haldið að í henni væri
geymdur mikill fjársjóður. —•
Það var ekkert nema handrit
af ræðum þeim, sem klerkur
hafði flutt síðustu þrjú árin.