Morgunblaðið - 26.05.1949, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 26.05.1949, Blaðsíða 14
14 M O R G VN ll L A D I Ð Fimmtudagur 26. maí 1949, Framlidldssacfaði 36 htns Eftir Helen Reilly ntiiMiHMimtH Brendu. En það var Blake, sem framdi morðið. Bertrand Oliver hafði aðeins verið verkfæri í höndum þeirra. Hann hafði fengið fimm þúsund dali fyrir að sækja peningana til Marks og skipta stóru seðlunum í minni seðla. Þúsund dala seðlarnir þrír, sem stungið hafði verið í lampa fótinn hjá Gabriellu voru einu seðlarnir, sem eftir voru óskipt- ir. ,,En ef Maik hefði lifað“. sagði John. „voru þau þá ekki hrædd um að þegar við Mark hittumst aftur, mundum við komast að sannleikanum í mál inu?“ „Þau hafa auðvitað tekið það til greina, en líklega hugs að sem svo að það væri ekki Mark líkt, að minnast á gamla greiðvikni frá sinni hálfu. Hann var líka að fara í ferða- lag og mundi vei a burtu í hálft ár. En eftir að Mark hafði ver ið myrtur, voru þau hrædd við þig. Miðinn olli þeim einnig miklum áhyggjum, því að þau vissu ekki hvað orðið hafði af honum. Blake gat ekki gefið sjer tíma til að leita að honum eftir morðið, og þegar hann in að eðlisfari og grunaði hann hafði náð í hjá Sussan í Greenfield að henni óafvit- andi.. Á sama hátt hafði hann fengið lykil að íbúð Mark hjá Joönnu. Allt hafði verið tekið ná- kvæmlega með í reikninginn. Þegar Gabriella hafði hringt til Johns og beðið hann að hitta sig hjá ungfrú Nelson, hafði Brenda verið stödd hjá honum og heyrt ávæning af því sem á milli þeirra fór. Hún kom boð um til Blaks, svo að hann sá, að hann mundi þurfa að losa sig við Glass. Glass hafði kom- ist á snoðir um ráðabruggið og ætlaði að fá vel borgað fyrir að þegja. Blake hafði áður mælt sjer mót við hann í íbúð ung- frú Nelson þetta kvöld. Þegar Gabriella hafði rekist á Blaké í veitingasalnum á iárnbrautar stöðinni, hafði hann verið að reyna að fá móður sína til að bera það fram að hann hefði verið hjá henni, þegar morðið var framið. En Joanna hefði hins vegar getað verið vitni að því, að Blake hafði verið staddur á Rothingham, þegar ungfrú Nel son var myrt. Hún var tortrygg rannsakaði íbúðina seinna, fann hann hann ekki. Hann hjelt áfram og sagði þeim, að Mark hefði ætlað að gefa Gabriellu perlufestina um kvöldið en lagt miðann innan undir fóðrið til þess að vera viss um að týna honum ekki, áður en hann talaði við lögfræð ing sinn. „Jeg sá perlufestina um há- degið, aðeins af því að askjan datt úr vasanum af hendingu" sagði Gabriella. „Hann hefur þá fundið það til að segja að það þyrfti að gera við lásinn“. ,,Já“, svaraði McKee. „Hon- um var ljóst, að miðinn var ágætt sönnunargagn, en hon- um vannst ekki tími til að koma honum á öruggan stað, áður en hann var myrtur. „Síðasti verknaðurinn sem Mark Middleton gerði viljandi vits, áður en hann missti með- vitundina, var að grípa öskj- una, um leið og hann fjell nið- ur á gólfið. Ef Tonny Van Ness hefði ekki komið að og fjar-j Blake líka um að hann væri í þingum við annan kvenmann. Hún liafði verið í humátt á eftir honum, þegar hún sá hann hverfa inn á Rothingham, en þar hafði hún misst sjónar af honum- Aftur á móti hafði hún komið auga á Gabriellu þar. Þegar morðið á ungfrú Nelson var birt í blöðunum, sagði Joanna aðeins frá því að hún hefði sjeð Gabriellu, en sleppti því að minnast á Blake. Það vár líka Joanna, sem hafði hrint Gabriellu inn í skáp í íbúð Marks. Hún hafði komið til að skila aftur perlu- festmni, Hún fór út, en þorði ekki annað en koma aftur skömmu seinna til að sýna sak leysi sitt. ..Pete Basil komst að því, hvar Oliver var niðurkominn af því að hann frjetti að sjest hefði til hans í þorpinu", sagði John- „En 'hvernig komust þjer að því, að hann var falinn í húsi William Glouster“. „Jeg fjekk upplýsingar hjá lægt öskjur.a, hefði sannleikur j móður Evans“, sagði McKee og inn í málinu ef til vill komið í' stundi við. „Vesalings konan. Ijós strax við fyrstu rannsókn. Glouster-hjónin voru kunningj Þar sem við höfðum ekki mið- ar hennar og höfðu látið henni ann með höndum sá Evans að aðalhættan stafaði af ungfrú Conant“. ' Hann hjelt enn áfram og sagði að Brenda og Evens hefðu viljað koma í veg fyrir að John heyrði sögu Gabriellu og þess vegna reynt að ráða hana af dögum. Fyrsta tilraun- in var við neðanjarðarlestina, sama daginn og John kom heim. Þar hafði Evans verið að verki. Næsta tilraunin var fyr ir utan. „Jordon“. .Allt það sem Gabriella átti að hafa gert „í leiðslu“, eða óaf— vitandi var fyrirfram undirbú ið af Evans og Brendu- Það átti að breikka bilið á milli Johns og Gabriellu og koma honum á þá skoðun að hún væri veik á geðsmununum. Evans hafði látið gera lykii að íbúð Gabriellu eftir. lykli - seáaip-d GluggetjöídHi voru- dcegiú eftir lykilinn að húsin. Evans bað hana um að lána sjer lyk- ilinn fyrst seinni partinn í áeúst. Hann sendi Oliver þang- að til að losna við hann af al- mannafæri. Evans ákvað í gær kvöldi að segja honum alt af ljetta. Hann var enn í húsinu, þegar þið komuð mn. Það er einmitt hann, ungfrú Conant, sem hrinti yður niður tröpp- urnar. En svo að jeg víki mjer aftur að hinum. Móðir Blake Evans var farin að gruna son sinn. Þegar jeg sagði henni all an sannleikann, fjell hún alveg saman og trúði mjer fyrir öUu. Er þetta þá ekki allt orðið ljóst?“. Hann leit á Gabriellú. Hún kinkaði kolli. Henn vár þetta allt ljóst .... hræðilega ljóst nitfimiiniwiwiniwiMiniiimnmmMiniiiiiiiiiiniiint fyrir í litlu veitingastofunni, svo að morgunsólin náði ekki að skína inn. Allt þar inni hafði á sjer undarlegan blæ, af- greiðsluborðið, litlu borðin meðfram veggjunum. stólarnir John og McKee. Hinn raun- verulegi heimur var meðal þessa fólks, sem McKee hafði verið að segja frá. Gabriella var að baki þeirra, og mundi alltaf þurfa að vera þar. hugs- að hún. ,,Ef jeg hefði ekki hald ið svo fast við það, að Mark hefði verið myrtur . . ef jeg hefði hætt að hugsa um það, þá hefðu hin þrjú ekki þurft að ! deyja ....“. John hafði hallað sjer aftur á bak í stólnum og fylgst ná- kvæmlega með því, sem Mc Kee sagði. og skotið inn ein- staka setningu. Hann hafði ekkj gefið henni hinn minnsta gaum. En nú hallaði hann sjer fram á borðið og tók báðar hendur her,nar. „Nei, Gabri- ella. það var ekki þjer að kenna. Það var jeg, sem þau voru hrædd við. Það var mjer að kenna, það sem á eftir skeði“. Hann hafði rjett fyrir sjer að nokkru leyti, hugsaði Gabri ella. döpur í biagði. En henni var það engin bót að annar bæri ábyrgðina með henni. Hún vissi nú loks, að John hafði aldrei elskað Brendu Holmes. Hann hafði aðeins gert sjer upp að hann væri ástfanginn af henni, til þess að geta gefið henni nánari gætur. Hún vissi líka, að hann hafði varað hana við að giftast Mark af því að hann var þess full- viss, að Brenda hafði enn sterk áhrif á hann, enda þótt hann vildi ekki viðurkenna það sjálf ur. Mark hafði að öllum lík- indum komist einhvernveginn að sambandi Brendu við Blake Evans og þess vegna viljað snúa við henni bakinu. Nú var Brenda ekki lengur Þrándur í götu. En það se mhefði getað orðið á milli hennar og Johns var nú ómögulegt, vegna þess, sem_ á undan var gengið. Það var allt of þungbært, að geta j kennt sjer um að hafa orsakað þrjú manndráp. Hún mundi að minnsta kosti aldrei geta af- borið svipi þessara þriggja mannvera í kring um sig, jafnt að nóttu sem á degi. McKee tók aftur til máls. „Jeg vildi helst losna við að þurfa að leiða ykkur sannleik ann fyrir sjónir“, sagði hann, „en þess gerist þörf. þó að þjer ungfrú Conant, hefðuð aldrei látið í Ijós skoðun yðar á mál- inu og þó að þjer, John, hefðuð verið kyrr í Suður-Ameríku það sem eftir væri ævinnar, þá hefði árangurinn af rannsókn- inni allt það sem skeð hefur í sambandi við hana, þó orðið sá sami“. Þau störðu bæði á hann, með an hann sagði þeim frá því. að Mark hefði hringt til hans í einkasímann, sem fáir einir vissu vissu númerið á. aðeins nokkrum sekúndum áður en hann do. En þár sem hann sjálf ur hafði ekki verið í New Yofk hefði Todhuntér svarað hring- ingunni. Hann sagði þeim, að Todburiter hefði allt'áf vefið Fólkíð í Rósalundi Eftír LAURA FITTiNGHOlT 82 fór jeg að hugsa um þig og að þjer myndi ekki líða vel, því að það er alltaf eitthvað sem nagar mann, þegar mað- ur hefur gert eitthvað illt af sjer, jafnvel þó það sje bara lítið. — Jeg man það einu sinni, þegar Perla, litla hænan hennar Maju, festist í rimlagirðingunni, og þegar jeg ætl- aði að losa hana, braut jeg aðra löppina á henni. Mikið fannst mjer það leiðinlegt. Og nú fór jeg að hugsa, að þjer myndi líða eins illa, að þú myndir kveljast af samvisku- biti og jeg vildi losa þig við það. Þessvegna bað jeg lækn- inn um leyfi til að heimsækja þig, og þegar hann heyrði ástæðuna, þá tók hann mjer sjálfur hingað og fylgdi mjer aö dyrunum. Gústaf var hættur að fylgjast með því, sem Jóhannes var að segja. Hann sat við hlið hans, studdi höndum undir kinn og horfði upp í loftið. Allt í einu stökk hann á fætur og fór að ganga um gólf. Hann staðnæmdist fyrir framan Jóhannes. — Nú fyrst skil jeg þig, Jóhannes, sagði hann. Ein- hverntíma las jeg söguna af Daníel í ljónagryfjunni. Jeg las það án þess að láta mjer nokkurntíma koma til hugar. að slíkir menn væru til í raunveruleikanum. Þessvegna varð jeg altaf reiðari og reiðari út í þig síðastliðið sumar, því að jeg hata yfirborðshátt og jeg ímyndaði mjer, að þolin- mæði þín og góðlyndi væri aðeins uppgerð. Þessvegna æsti það mig altaf upp. Og r;vo skaut jeg á þig. Þegar jeg fór út með byssuna, þá var það ekki ætlunin, en seinna, — jeg veit það ekki. Og þú mátt trúa því, Jóhannes, að samviskan hefur nag- að hjartarætur mínar, ekki þannig, að jeg hafi skammast' mín eða sjeð eftir því sem jeg gerði. Samviskubitið hefur komið þannig fram, að jeg hefi fyllst hatri og þegar fólk hefur horft á mig, eins og jeg væri hinn glataði sonur, þá hefur mig langað til að berja það og klóra það í fram- an. Og þegar þau byrjuðu að vola og tala um þig og hvað þú þjáðist, þá hef jeg ekki viljað gera þeim það til geðs að hlusta á þau harmakvein. Því að jeg vissi altaf, að ætlun þeirra með þessum sorglegu frásögnum var aðeins að snúa sannfærður um að Mark hefði verið myrtur. „Um leið og við 'hófum rann sóknina að nýju, voiu Ulorence Nelson og Bretrand Oliver dauðans matur. Hvað Glass snertir, þá olli hann sjálfur dauða sínum, með því að reyna að múta morðingjanum“ .Gabriella hafði ekki augun af McKee, en þó sá hún hann ekki Það var eins og þungu fargi væri ljett af henni. Hún var ekki ábyrg. Og John eigi held- ur. Þau voru laus allra mála og þurftu ekki að burðast leng ur með sektartilfinningu...... Bifreið flautaði úti fyrir. Mc Kee stóð á fætur. „Jeg yfirgef ykkur núna .... Síðar meir. Gabriella heyrði ekki hvað hann sagði. Afgreiðslumaður- inn var að þvo upp matarílát einhversstaðar í bakherbergi. Hún og John voru ein eftir. Hann tók fastar um hendur hennar. Þau litlu hvort á ann að. Þeim fannst engin þörf fyr ir orð. Nóttin var liðin og það var kominn morgun, grár nóv ember morgun og norðan vind urinn var hvass og nístandi kaldur. En nú fannst Gabriellu hann ekki skipta neinu máli. Öðru máli var að gegna, þegar ‘hún hafði haldið að John elsk- aði Brendu Holmes. Vindurinn gat ekki bitið á hlýjunni, sem streymdi út frá hjartarótum hénnar. Hvorki víndurihn nje annað. Afgreiðslumaðurinn inn. kom „Við ætlum að fá tvo bikarai af guðaveig“. Afgreiðslumaðurinn rak upp stór augu. Maðurinn sagði þetta svo blátt áfram og hann virtist svo sem hafa nóga pen- inga. Ekki þurfti það að vanta. Hvað var hann að fara? Og laglega stúlkan, sem hafði virst svo döpur áðan, bætti nú við í sama tón; „.. og við skulum þá líka fá tvo stóra bita af goðafæðu“. Hálfri mínútu síðar hurfu þau út um dyrnar. Mað- urinn hjelt öðrum handleggn- um utan um stúlkuna. Af- greiðsulmaðurinn leit á tutt- ugu dala seðilinn í hendi sjer og síðan aftur á eftir þeim. Nú voru þau að stíga upp í bifreið ina sem stóð fyrir framan. Hann stakk seðlinum í vasa sinn tók upp biórflösku og hielt henni yfir höfði sjer í kveðju- skyni. „Jæja, skál, og til ham- ingju“, sagði hann um leið og bifreiðin rann niður götuna. Endir. GEIR ÞORSTEINSSON HELGIH.ÁRNASON verkfrœöingar Járnateiknmgar Miðstöðvateikningar Mœlingar o fl. TEIKNISTOFA AUSTURSTRÆT114.3.hœð Kl. 5-7

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.