Morgunblaðið - 21.06.1949, Page 14

Þriðjudagur 21. júní 1949
.14
MORCUISBLAÐIÐ
1 \jv- '
fesÉdfcapn 19
11111*« ini n mi imn iimi m n nu m i:

i S
| |
I
t—
misiiaimnmiiini!
Eftir Ayn Rand
*ninnii«iii»iiMiiiiiiiiiiiiHiiiiiiiiiiiiniiiin«nin*Mii*iiiiiimiimiiii»iimi»miiiiiini»!iininim«iniim»iii*niiií
,,Jeg hef svo mikið sjálfsálit,
að jeg kæri mig ekki um að-
dáuu annarra. Þú vilt að fólk
dáist að þjer. En hver heldur
þú, að geti sýnt þjer aðdáun
Hver hefur þá hæfileika? Veist
þú, að bölvun fylgir því að sjá
lengva, en maður hefur leyfi
tíí að fara? Það er miklu ör-
uggara að líta niður á við ....
því lengra niður, þeim mun
betra. Þannig er það á okkar
tímum“.
,.Við höfum þó leyfi til að
halda baráttunni áfram“.
..Baráttunni fyrir hverju?
Þú getur ábyggilega safnað
saman öllum þínum kröftum
og barist við ljón. En að kveikja
lítið bál í sálu þinni til að berj-
ast gegn einni lítilli lús ....
u.ei, það er ekki heilbrigð að-
ferð Það er ekkert jafnvægi
í því“.
,.Leo, þessu trúir þú ekki
einu sinni sjálfur“.
„Jeg veit ekki. Jeg vil helst
ckki trúa neinu. Jeg vil ekki
sjá of mikið. Hver heldur þú
að sje vesælastur af öllum? Er
það kannske sá, sem saknar
einhvers. sem hann veit ekki
að er til. Nei, það er sá, sem
saknar einhvers, sem hann
veit að er til. Það er sárt að
vera blindur. En það er ennþá
sárara fyrir mann með góða
að loka augunum fyrir 1
af því
„Nei, nú lifi jeg..
jeg gleymi því ekki.“
Hann greip um hönd hennar,
áður en hún hafði rjett honum
hana, og reif af henni ullar-
vettlinginn. Hann lyfti hend-
inni hægt að vörum sínum og
kyssti hana.
Svo sneri hann sjer við og
gekk burt. Það marraði í snjón-
um undir fótum hans. Hún stóð
hreyfingarlaus, með útrjetta
hendina, þangað til fótatak hans
dó út í fjarska. Lítið snjókorn
fjell niður á ósýnilega fjársjóð-
inn, sem hún geymdi á hand-
arbakinu. Þann fjársjóð ætlaði
hún að geyma til æfiloka.
Þegar verslunin gekk vel hjá
Alexander Dimitrievitch, gaf
hann Kiru peninga, svo að hún
gæti farið með sporvagninum.
Þegar verslunin gekk treglega,
þurfti hún að ganga. Nú gekk
hún á hverjum degi, því hún
var að safna sjer peningum til
að geta keypt skólatösku.
Hún fór út á Alexandrovsky-
torgið til að kaupa töskuna. Þar
var hægt að kaupa alla mögu-f
lega hluti, nýja og gamla.
Hún gekk hægt og stiklaði
varlega yfir vörurnar, sem lágu
á gangstjettinni. Lágvaxin, göm
ul kona stóð á torginu. Hún
hjelt stóru knipplingasjali að
sjer ^með hvítum grönnum
fingrum. Hún horfði vonaraug-
um á Kiru, þegar hún steig yfir
dúkinn hennar. Á dúknum lágu
silfurgaflar, upplitað mynda-
neitun. Það er langbest að |aibúm og þrjár dýrlingamyndir
hætta að sjá og sökkva niður. iýr bronsi. Gamall eineygður
eins langt niður og hægt er. maður rjetti þegjandi að henni
Niður til þeirra, sem óska ekki mynd í gylltum ramma af ung-
að sjá og sakna einskis“. um liðsforingja. Ung kona sem
„Þú mundir aldrei geta sokk- hóstaði þurrum hósta, hjelt að
henni slitnu, ljósrauðu atlask-
pylsi.
Allt í einu nam Kira staðar.
Hún sá breiðar herðar uppi yf-
sjon,
staðreyndum. Það er erfiðara
og því fylgir meiri sjáflfsaf-
ið svo langt, Leó.
„Jeg veit það ekki. Það er
undarlegt að hugsa sjer það.
Kira, að jeg kynntist þjer, af
því að jeg hjelt að þú gætir |jr mannfjöldanum á gangstjett-
dregið mig niður í svaðið. Nú inni. Vasili Ivanovitch stóð
þegjandi og reyndi ekki að
hrósa úrinu, sem hann rjetti
er jeg hræddur um, að þú verð-
ír til að bjarga mjer ...'. Jeg
veit ekki hvort jeg á að þakka fram. Urið var úr sevres-
þjer fyrir það.“ Ipostulíni. Hönd hans var rauð
Þau sátu hlið við hlið og 0g bólgin af kuldanum. Hann
íöluðu saman. Þegar lór að j ieit ekki á fólkið á gangstjett -
rökkva lækkuðu þau ósjálfrátt jmni. Hann horfði á húsaþökin
róminn. Lögregluþjónn gekk hinum megin við torgið.
fram og aftur úti á götunni fyr-
ir framan brotnu girðinguna.
Það marraði í snjónum undir
Kira ætlaði að hlaupa burtu
íil að þyrma sómatilfinningu
hans, en hann sá hana, áður en
fótum. hans. Gullnar stjörnur jhún komst undan. Honum virt-
bíikuðu í frostrósunum á rúð-
unum. Það var búið að kveikja
ó götuljóskerinu á horninu hin-
um megin við trjen.
Leó leit á árið sitt. Það var
dýrt, útlent úr. Hann stóð á
fætur. Hún sat kyrr og horfði
á hann aðdáunaraugum. Það
var eins og hún vonaði að hann
hreyfði sig aftur.
„Jeg verð að fara, Kira “
„Strax?“
„Já, jeg þarf að ná í Iest.“
„Þú ferð þá aftur út í sveit?“ það á safni, og hana langaði
„Já, en nú fer jeg ekki alls- Svo mikið í það. Þá þurfti jeg
laus. Nú geymi jeg dýrgrip í nú að vera kænn, skal jeg segja
fórum mínum.“ þjer. Jeg þurfti að fá leyfi hjá
ist vera sama, því hann kallaði
á hana. Hann brosti þessu ein-
kennilega hjálparvana brosi
sínu, sem hann brosti aðeins til
Kiru, Victors og Irínu.
„Hvernig gengur, Kira? Það
er gaman að sjá þig. . . . Þetta
hjerna? O, þetta er bara gamalt
úr. Það er ekkert varið í það
Jeg gaf Marussíu það einu sinni
í afmælisgjöf. Það var á fyrsta
afmælisdaginn hennar, eftir að
við giftumst. Hún hafði sjeð
„Nýtt sverð?“
„Nei, nýjan skjöld.“
Hún stóð upp.
„Á að líða annar mánuður,
Leó?“ spurði hún.
„Já. Við hittumst aftur 10.
desember hjerna á tröppunum.
lílukkan þrjú.“
’ -'„Ef þú lifir.... ög ef hf ■■ .; “
keisaranum til að fá það út úr
safninu... . En nú er það ónýtt,
svo við höfum ekkert að gera
við það lengur.“
Hann þagnaði og leit vonar-
augum á feita bóndakonu, sem
starði á úrið, og hún klóraði
sjer á hálsinum. En þegar hún
ieit í augu Vásili! IvanóvitCh
sneri hún við .og flýtti sjer
burt.
„Það er ekki gaman að vera
hjer,“ hvíslaði Vasili Ivanc-
vitch. „Jeg kenni voðalega í
brjósti um allt þétta fólk hjer,
sem þarf að selja sitt síðasta,
og getur ekki vænst neins
framar af lífinu. Það er öðru
máli að gegna með mig. Mjcr
má standa á sama um betta
glingur. Jeg hef nógan tíma til
að kaupa mjer þannig lagað
aftur. Jeg á nefnilega dálítið,
sem jeg get ekki selt, dálítið.
sem ekki er hægt að taka eign-
arnámi. Jeg á framtíð. / Lifandi
framtíð. Börnin mín. — Irína
er ótrúlega dugleg. . . . Hún var
alltaf duglegust í skólanum og
ef hún hefði tekið stúdents-
prófið á gömlu tímunum, er jeg
viss um, að hún hefði fengið
gullpening fyrir góða frammi-
stöðu. Og svo Victor.“
Gamli maðurinn rjetti úr
bakinu, svo hann stóð teinrjett-
ur éins og hermaður á verði.
„Victor er bráðgáfaður. Hann
er einhver sá gáíaðasti ungi
maður, sem jeg hef nokkurn
tíma þekkt. Auðvitað erum við
dálítið ósammála stundum. En
það er bara af því hann er
svo ungur og skilur ekki að-
stæður okkar ,eins og þær eru
núna. Þú mátt vera viss um,
að Victor lætur einhvern tíma
til sín taka.“
„Og Irína verður frægur list-
málari, Vasili frændi.“
„Já. Heyrðu, Kira, lastu blöð
in í morgun? Þú skalt fylgjast
vel með því, sem er að gerast
í Englandi. Næstu mánuðina.“
Feitur maður með loðhúfu
stóð fyrír framan þau og horfði
rannsóknaraugum á úrið.
„Jeg gef fimmtíu milljónir
fyrir það, borgari,“ sagði hann
stuttur í spuna og benti á úrið
með feitum fingri í skinn-
hanska.
Upphæðin nægði ekki fyrir
tíu pundum af brauði. Vasili
Ivanovitch hugsaði sig um. —
Hann leit á glampandi kvöld- ]
roðann yfir húsaþökunum. Svo
leit hann á eftirvæntingarfull
andlitin á gangstjettinni.
„Ja....“ byrjaði hann.
„Nei, heyrðu mig nú borg-
ari.“ Kira sneri sjer leiftur-
snöggt að manninum.
„Sagðir þú fimmtíu milljónir.
Og jeg var að bjóða sextíu, og
það fannst borgaranum of lítið.
Jeg ætlaði að fara að bjóða
honum. . ..“
i>Jeg gef sjötíu og fimm mill-
jónir fyrir það og tek það
strax,“ sagði ókunni maðurinn.
Vasili taldi peningaseðlana
vandlega. Hann horfði ekki á
eftir úrinu. Hann leit á Kiru.
„Hvar í ósköpunum hefur þú
lært þetta, barnið gott?“
Hún fór að hlæja.
„Það er hægt að læra allt
mögulegt, þegar á þarf að
halda.“
Þau kvöddust. Vasili Ivano- j
vitch flýtti sjer heim. Kira1
hjelt áfram að leita að skjala- J
tösku.
Vasili Ivanovitch fór gang-.
andi heim til að spara pen-'
ingana. Snjókornin fjellu hægt.
og letilega til jarðar.
Á einu götuhorninu tók Vas- '
ili Ivanovitch eftir manni, sem
var ekki stærfi en það, að hann
Eyjan Atlantis
Eftir WASHINGTON IRWIN
" 1
12.
Móttökurnar voru samt óaðfinnanlegar. Honum var tekið
sem miklum höfðingja, líkast því sem hann væri þjóðhöfð-
ingi og sat efst við borð við hlið landshöfðingjans. Hann
bauðst til að sýna skilríki sín og hirðisbrjef, en hinir svör-
uðu honum, að þeir treystu honum fyllilega, nú væri mikil
hátíð á Sjöborgaeyju og þessu kvöldi vildu þeir eyða í
gleði og skemmtun. Daginn eftir þegar leiðangursskipið átti
að sigla inn á höfnina kváðust þeir vilja taka á móti skil-
ríkjunum og skipa hann í landstjóraembættið.
Don Fernando var bráðlega leiddur í gegnum fjölda
skrautlegra sala og loks komu þeir að voldugum hátíða-
sal, þar sem allir helstu aðalsmenn landsins voru saman
komnir. Þar voru bæði göfugir, gamlir herramenn og fagrar
konur, sem hjeldu, að þær væru klæddar eftir nýjustu tísku.
En Don Fernando var ekki þeirrar skoðunar. Hann minti,
að hann hefði sjeð klæðnað líkan þessum á einhverju
forngripasafni í Lissabon og þagði samt um það. Hann leit
í kringum sig og tók eftir því, að veggir salarins voru
tjaldaðir hinum dýrmætustu skrautvoðum. í þær voru
ofnar myndir af skemmtunum og hátíðahöldum á Spáni ú
dögum Vestgotakonunganna.
Hátíðahöldin þetta kvöld voru með hinum ljettasta brag.
Það var farið að dansa, en sá dans var eins og kominn
beint af gömlu veggtjöldunum. Allt var jafn fornfálegt,
jafnvel hreyfingar dansfólksins. En eitt fannst Don Fern-
ando ekki fornfálegt. — Það var dóttir landstjórans, en
hvað hún gat verið blómleg og fögur. Klæðnaður hennar,
það er alveg satt, hann gæti hafa verið í tísku fyrir synda-
flóðið, en dimmu, suðrænu augun hennar gátu töfrað hvern
mann. Rödd hennar, háttprýði og hreyfingar var allt sem
hjá yndislegustu konum Andalúsíu og það sýnir hve kven-
leg fegurð getur gengið í arf, kynslóð eftir kynslóð, hvar
sem er og fer aldrei úr tísku. Þeir sem þekkja fegurð stúl'kn-
anna í Andalúsíu á Suður-Spáni geta best skilið þau töfra-
bönd, sem hnepptust að Don Fernando, þegar hann steig
í dansinn með fegurstu stúlkunni, sem hann hafði nokkurn
tíma sjeð.
QíTLiö nrru3hjqumhcJj^Á^rujL,
' 4^' ^
vV . i'^ /
/J.þ'
ré )lf-
— Aldrei fær maður frið fyrir
þessum bílum.
★
Uxinn á knaUspyrnuvellinum.
Tuttugn og tveir knattspyrnumenn
og einn dómari og tveir linuverðir
gátu ekkert aðhafst þegar óður uxi
ruddist inn á knattspymuvölhnn og
gerði sig þar heimakominn. Þetta var
í borg einni í belgisku Kongo. Flauta
dómarans hafði ekkert að segja, en
hinir rauðu boiir annar.s liðsins höfðu
heldur slæm áhrif á þennan óboðna
gest, sem gekk hiklaust í lið með and
stæðingum ,,rauðliðanna“. Engann
þeirra sakaði þó, þar sem þeir gátu
forðað sjer. Markmaðurinn. sem stóð
síðastur eftir, gerði enga tilraun til
þess að hindra uxann í þvi að ryðjast
inn í markið. Hann reif netið í smá-
tætlur og síðan skeytti hann skapi
sínu á marksúlunum.
•k
Flöt egg.
Það -geta skeð hinir ótrúlegustu
lilutir. Kona ein í Bandarikjunum,
sem á hænsnabú. veitti því athygli,
að ein liæn.an verpti flötu eggi. Sið-
ari kom það fyrxr nókkrum sinnum.
að hæna þessi verpti flötum eggjum.
Hún hagaði sjer nákvæmlega eins,
hvort sexn egg hennar urðu flöt eða
höfðu venjulega lögun.
★
Hræðileg hegning.
f Regensburg í Bayern má lesa
eftirfarandi aðvörun við háspennu-
linuna.
— Það er lífshættulegt að koma
við línuna. Það veldur þegar í stað
dauða, og er stranglega bannað. Brot
á þessu varðar hegningu, allt að átta
daga fangelsi.
★
Einkennilegt stolt.
Charlie Phillips frá Richmond ■
Virginia var mjög stoltur af því, hve
tveggja ára gamall sonur hans var
áfjáður í vindla. f hvert sinn, sem
hann gat komið því við, fór hann x
vindlakassann og var kominn með
vindil í munninn. Faðirinn fjekk ljós
myndara til þess að koma heim til
sín og taka mynd af drengnum meS
vindilinn. Siðan fór hann með mynd
ina og fjekk hana birta í blaði í borg-
inni.
Sama daginn heimsótti lögreglan
hann. Það er nefnilega bannað í lög-
um Richmond, að börn yngii en 16
ára reykx. Faðirinn verður að beygja
sig fyrir þessum lögum, en hann er
nú að velta því fyrir sjer, hvernig
hann geti haldið drengnum frá
vindlakassanum í næstu 14 árxn.
SigorSrar O'ason, hrl.
Málflutningsskrifstoia
Lækjargötu 10 B.
Viðtalstimi: Sig. Olas., 11. 5—6 j
Haukux Jónsson, cand. jur. kl, 1
3—6. — Simi 5535.