Morgunblaðið - 09.07.1949, Síða 14

14
MORGUtVBLAÐlÐ
Laugardagur 9. júlí 1949.
i*

Eftir Ayn Rand
kaara systir, þá getur þú skrif-
að um það í blöðin“.
,.Ó. börn, hættið þið þessu“,
sagði María Petrovna og varp
onöinni mæðulega.
,.Jæja, jeg verð að fara“,
sagði Kira.
,,Ó, Kira. farðu ekki strax“,
sagði Irína.
„Jú, jeg verð að fara Jeg
var á leiðinni í skólann".
„Ivljer er alveg sama, þó að
þau sjeu öll hrædd við að spyrja
þig, jeg geri það bara: Hvað
heitir hann?“
„Leo Kovalensky“.
„Hann er þó ekki sonur ..“,
byrjaði María Petrovna.
„Jú“, sagði Kira.
„Það veist þú vel sjálfur“,\ ekki lengur strangur á svipinn.
svaraði Vasili Ivanovitch án Hann var þreyttur og uppgef-
þess að líta upp. | inn, bros hans vandræðalegt og
„Jeg fullvissa þig um pað, þvingað og orð hans innantóm.
pabbi, að jeg hef ekki hugmynd i „Já, jeg veit það, sonur nvinn.
um það“. Rödd sans var næst- ‘ Jeg treysti þjer. Og .... ja þú
um of sannfærandi. „Hef jeg skilur þetta best sjálfur. En
gert nokkuð af mjer?“ | þetta eru undarlegir tímar, sem
„Talaðir þú við stúlkuna9" | við lifum á. Þú .... og írena
„Við hverja? Kiru? Já það þið eru það eina, sem jeg á
gerði jeg. Hvers vegna spyrð þú eftir.“
að því?“
„Jeg hjelt, að jeg gæti treyst
írena var sú fyrsta af ættingj
henni. eins og sjálfum mjer. En um Kiru, sem heimsótti nana
byltingin hefur náð sínum tök- á nýja heimilinu. Leo hneigði
um á henni. Og . . nú er röðin sig. Hann var dálítið vandræða
komin að þjer“. | legur, en írina horfði bemt í
„Já, en, pabbi ....“ , augu hans.
.,Á mínum ungu dögum var ! „Já, mjer fellur vel við þig“,

Þegar dyrnar höfðu lokast á skírlífi konunnar mikils v?irði, sagði hún. „Jeg hefi líka búist
cftir Kiru, kom Vasili Ivanov-
iích aftur inn í stofuna. Hann
stakk viðurbút inn í „bourgeo-
isinn“, en sagði ekki neitt.
„Pabbi, hvað hefur Kira..“,
byrjaði Írína.
„Írína, jeg vil ekki ræða
þetta mál“.
jafnvel heilagt. Það var ekki á við því. En jeg vona, að þjer
hvers manns færi að skerða falli líka við mig, því jeg er
það“. | sú eina af fólki Kiru, sem þú
„Já, en Kira ....“ I færð að sjá .... að mir.nsta
„Jeg er ef til vill gamaldags, kosti fyrst um sinn. En þú mátt
en þannig hafa lífsskoðanir mín vera viss um, að þau biðja mig
ar verið og þannig verða þær, um ýtarlega lýsingu á þjet“.
Á skotveiðum í skóginum
Eftir MAYNE IIEID
9
„Hvað villtu mjer strákur?" sagði Robbi og gekk beint
að unga veiðimanninum.
„Jeg ætlaði að biðja þig um að halda á þessu,“ svaraðí
Garey og rjetti honum hvítan bobbakuðung, sem hann hafði
tekið upp af jörðinni, en þarna umhverfis var mikið af
slíkum kuðungum.
„Hefurðu nú verið að veðja enn einu sinni, kjáninn þinn?‘s
„Nei, það er ekki það.“
„Hvað, til hvers ertu þá að eyða skotfærunum í svona
hjegóma?“
„Hann þykist skjóta betur en jeg, þessi,“ hvíslaði Garev
vö Robba og benti í áttina til Indíánans.
Gamli maðurinn leit til Indíánans, sem stóð þar í hátign-
arlegri ró, upprjettur og studdi sig við byssuna. Þó var langt
írá því, að hann væri nokkurn hlut hreykinn eða liti stórt
á sig fyrir skotfimina.
Robbi virti hann lengi fyrir sjer, frá hvirfli til ilja. og
það var auðsjeð, að hann þóttist hafa sjeð hann áður og
líklega fyrir mörgum árum. Gamli maðurinn var þögull
nokkuð lengi. Síðan hvíslaði hann að Garey: „Kokko.1
„Hvað segirðu, heldurðu, að þetta sje Kokko-Indíáni?‘s
spurði Garey og rak upp stór augu.
„Ertu sjónlaus, kjáninn þinn? Sjerðu ekki skóna hans?
Þú ættir að vita það strákur, að svona skó hefur enginn
I r.ema Kokko.“
„Það er alveg satt, en það ei meira en tvö ár síðan jeg var
þangað til jeg dey. Þið, unga1 Þau sátu í rökkrinu í stof-
„Svei mjer þá, það er eins og fólkið, eruð orðin spillt á sál og unni. Þau töluðu um Rembrandt
heimurinn standi á hausnum“, líkama áður en þið hafið náð sem írina las mest um í skól-
sagði María Petrovna og fór að fullum þroska. Nú er bara hugs anum, og þau töluðu um nýja
hósta. j að um socíalisma, kommúmsma ilmvatnið, sem Vava Milovskaja 1 síðast í heimsókn hjá þeim þjóðflokki og þá sá jeg þennam
Victor leit samsinnandi á föð- og Marxisma og allri sið.semi hafði fengið hjá smyglara. Það ' mann ekki.“
ur sinn, en Vasili Ivanovitch varpað fyrir borð“. I var franskt ilmvatn frá Coty.
„Já, en pabbi, jeg .. “ | Lítil flaska af því kostaði fimm
Já, þú ...... Því er dálítið tíu miljónir rúblna. írina hafði
öðruvísi varið með þig. Jeg hef stolið einum dropa í vasaklút-
haft gætur á þjer. Vinir þinir inn sinn, og María Petrovona
Ijet sem hann sæi það ekki
Ilann hafði forðast Victor upp
á síðkastið.
Acía sat volandi í króknum
við skápinn.
„Acía, komdu hingað“, sagði
Vasili Ivanovitch. Hún kom til
hans og þurrkaði sjer um nefið
á kjólkraganum sínum.
„Hvers vegna eru einkunnirn
ar þínar alltaf svona ljelegar?“
spurði Vasili Ivanovitch.
Acía hjelt áfram að snökta,
en svaraði engu.
„Hverju gastu ekki svarað í
reikningnum?“
„O, það voru dráttarvjelarn-
ar“.
„Hvað þá?“
„Dráttarvjelarnar. Jeg gat
ekki reiknað þær út“.
„Hvernig var dæmið?“
„Selskosojuz átti tólf drátt-
arvjelar og skipti þeim á milli
sex fátækra sveitaþorpa og
hvað margar dráttarvjelar fjekk
hvert þorp?“
„Hvað ganga sex oft upp í
tólf?“
Acía leit niður fyrir fætur
sjer og saug upp í nefið.
„Þegar Írína var á þínum
aldri, var hún alltaf efst í sín-
um bekk“, sagði Vasili bitur-
lega og snjeri sjer frá henni.
Acía faldi sig á bak við stól
Maríu Petrovnu.
Vasili Ivanovitch stóð upp
og gekk út. Victor fór á eftir
honum út í eldhúsið. Vasili
Ivanovitch ljet eins og har.n sæi
hann ekki. Það.var dimmt í
eldhúsinu. Rúðan hafði brotnað,
svo að hlerar voru fyrir glugg-
anum. Skyrtur Vasili Ivanov-
itch lágu í hrúgu undir vask-
inum. Hann tók þær upp og
tróð þeim ofan í járnpott og
fyllti pottinn með köldu vatni.
Hann tók bláa sápu og byrjaði
að nudda hálsmálið á einni
skýrtunni. Þau höfðu neyðst til
að . segja vinnustúlkunni upp
vistinni, og María Petrovna var
of veikburða til að standa í
erfiðisvinnu.
„Hvað er að, pabbi?“ spurði
‘r%: : ‘ "
upp á síðkastið hafa verið ...
Þú komst ekki heim úr veisl-
unni fyrr en í morgun“.
Þú getur þó ekki haft neitt á
hafði farið að gráta, þegar hún
lyktaði að því. Þau töluðu um
ameríska kvikmynd, sem frina
hafði sjeð. Konurnar höfðu ver
móti því að jeg fari í smá-veisl j ið í ermalausum kjólum, sem
ur?“. voru • skreyttir perlum. Hún I
„Hverjir voru hinir gestirn- hafði líka sjeð skýjakljúf-
ir?“ I ana í New York og Ijós í öllum I
„Nokkrar laglegar ungar gluggum.
stúlkur“. | Hún tók bók af borðinu og
„Já, auðvitað. En hverjir.var búin að teikna mynd s öft
fleiri?“ 1 ustu síðuna áður en þau vissu
„Einn eða tveir kommúnist- af- Hún kastaði bókina yfir stof
ar“. I una til Kiru. Bókin datt á gólf Vildi ekki f a þjer aSra vinru.
„Það er ekki von, mjer var þá sagt, að hann hefði farið
vestur á bóginn.“
„Þekkirðu hann?“
„Já, jeg þekki hann vel.“
„Heyrðu,“ hvíslaði Garey. „Yeistu, Robbi, hvort hann er
sjerstaklega góð skytta?“
„Já, einn af þeim allra bestu, heyrðu, jeg nenni ekki þessu
skvaldri. Hvar á jeg að standa?“
Mjer virtist sem Garey langaði til að spyrja gamla veiði-
manninn nánar um þetta, en þar sem hann sá, að hann var
orðinn óþolinmóður gafst hann upp við það, benti í áttina
nrmdhc^LinrJkcJJd
ASTLLL
Vasili Ivanovitch þagði j iú,við fætur Kiru, svo að blöð
.Við skulum nú líta á málið in í henni brotnuðu. Kira leit
Nýja vinnukonan: — Jeg fór úr
síðustu vistinni vegna þess að mjer
frá öllum hliðum, pabbi. Jeg á teikninguna. Það var ágæt var sagt aí5 gera hlut‘ senl m’er var
get ekki sjeð, að það skaði neitt niynd af Leo alveg klæðalaus-
að drekka nokkur vodkaglös um.
með þeim. Það getur einmitt „írina þó“.
orðið mjer að miklu liði“. j „Þú mátt vel sýna honum
„Undir sumum kringumstæð hana‘
um er ekki hægt að fara neinn
milliveg“.
Vasili Ivanovitch var orðinn
þungur á brúnina. Hann nudd-
aði skyrtuna af miklum ákafa.
Victor hló og sló handÞ-ggn
um utan um breiðar herðar föð-
ur síns.
„Nei, heyrðu nú, gamli minn.
Við hljótum að geta orðið á
eitt sáttir. Þú vilt þó ekki. að
maður, eins og jeg, setjist nið-
ur með spenntar greipar og að-*
hafist ekki neitt, aðeins af því,
að hinir fara með völdin? Jeg hæfir hverjum samviskusömum
Leo brosti og leit spyrjandi
á írinu.
„Það klæðir þig best að vera
svona“, sagði hún. „Og revndu
ekki að telja mjer trú um að
jeg hafi gert þig fallegri í vext-
inum en þú ert. Því það hef
jeg ekki. Föt skýla engu fyrir
.... ja, fyrir listamanni. Ertu
óánægður með þetta?“
„Já. Gossizdat á bókina“.
„Nú“ hún reif blaðið úr.
„Segðu bara að þú hafir notað
þessa blaðsíðu í veggfóður. Það
þvert um geð.
Húsmóðirin: — Hvað var það? /
— Mjer var sagt 'að fara burtu og
leita mjer að einhverri vinnu annars
staðar.
Stórhættulegt að hafa það á
tungunni.
Kennarinn: — Kennibókstafir fyrir
hvaða efni er HCl?
— Veit það ekki.
— Þjer vitið það ekki helcur. Allt
þetta sagði jeg ykkur þó s.l. föstudag.
Þjer lítið illa út, hvar voruð þjer t
gærkvöldi?
— Jeg var á Borginni með nokkr-
um vinum mínum.
— Þokkalegt það. Segið mjer eitt,
hvenær haldið þjer, að þjer nóið prófi
í þessum skóla með slíku hátlarlagi?
( — O, það veit jeg ekki, sko, sjáið
| þjer til, jeg er hjerna að gera við
miðstöðvarofninn, sem sprakk í gær,
I ★
Reyndi við bridge.
verð að berjast með þeirra eigin
baráttuaðferðum. Það er það
eina, sem dugar. Kænskan, hún
er æðsta og göfugasta heim-
borgara“.
Þegar sún stóð ein með Kiru
frammi í forstofunni, horfði hún
lengi í augu hennar, forvitin
spekigreinin nú á tímum. Við' og vandræðaleg í senn.
lifum á öld kænskunnar. Þú „Ert þú hamingjusöm?“ hvísl
getur ekki borið á móti því En aði hún.
hamingjusöm“,
þú þekkir mig nógu vei til „Já, jeg er
þess að vita, að það þarf okki svaraði Kira.
að hafa nein ill áhrif á mínar *
aðstæður. Jeg er ennþá í allt; Kira var ekki opinská. Hún
of miklu áliti til þess að þá talaði sjaldan um hugsanir sín
gruni mig“. | ar og enn sjaldnar um tilfinn-
Vasili Ivanovitch leit upp og ingar sínar. Það var aðeins einn
snjeri sjer að honum. LjósgeisliJ maður, sem henni fannst hún
tróð sjer á milli hlepanna og I geta trúað bæði fyrir hugsun-
fjell' á ándlit háiis. Hann vár úrri
Nemandinn: — Ah , jeg veit það p, br)efl frá dóttur í skóla til
nú, þa-það er, það er alveg komið móður sinnar:
fram á varirnar á mjer. I — Jeg veit að það kostar pabha
Kennarinn: — I guðuna bænum nokkuð mikið ag kosta mig á þennan
venð þjer fþotar að spýta því ut úr skóla. og að hann gerir það til þess
yður, því að annars getur það skað- að jeg getl Jært eitthvað. Til þess að
sínuiil og tilflririingum. son árepinn?
brennt yður.
★
VerSskuldaði ekki núll.
Nemandinn: — Að minu áliti verð
skulda jeg alls ekki núll, °n samt
hafið þjer gefið mjer það.
Kennarinn: —• Það er rjett, þjer
verðskuldið ekki núll, en ieg hefi
bara alls ekki leyfi til þess að gefa
lægra.
Vissi lítið.
— Þjer þama i öftustu röðinni,
getið þjer sagt mjer, hver það var,
sem fyrstur fann Ameríku og í frá-
sögur er fært?
— Veit það ekki.
—■ Veit það ekki.
— Svo þjer vitið það ehki. Látum
okkur reyna eitthvað annað: Hver
var Eggert Ölafsson?
— Veit það ekki.
U-hu, en hvar var Jón Ara-
verða við þeim vonum, sem hann
hefir bundið við þenrian skólalærdóm
minn, er jeg nú fariri að læra bridge.
Hann getur þá ekki sagt, að jeg komi
alveg eins fákunnandi til baka.

BERGUB JÓNSSON
Málflutningsskrifstofa,
Laugaveg #5, sími 5833.
Heimasími 9234.
GEIR ÞORSTEINSSON
HELGI H.ÁRNAS0N
verktrϚingar
Járnateiknmgar
Miðs töðvateikningar
Mœtingar o.ft,
TEIKNISTOFA
AUSTURSTRÆTI 14,3.hœð
■ Kl. 5-7