Morgunblaðið - 21.08.1949, Side 10

10.
MORGUNBLAÐIÐ
Sunnudagur 21. ágúst 1949.

FrasÉaidssapn 69
iiiiiniiiHiiiiiimiminiiiiiiiiimiiiiumiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiKiiM^
Kira Arqunova
Eítir Ayn Rand

11111111111111111

„Býr Leo Kovalensky
hjerna?“
Kira starði undrandi á de-
mantshringina, á stuttum, digr-
um fingrum hennar.
„Já. . .. já, hann býr hjer,“
etamaði hún.
Hún krækti ekki öryggis-
keðjunni upp, en starði stórum
augum á konuna. En konan
setti upp bros og byrsti sig um
leið,
„Mig langar til að fá að tala
við hann.“
Um leið og hún gekk inn.
kipraði hún saman augun og
virti Kiru fyrir sjer.
Leo lyfti brúnum undrandi,
þegar þær komu inn.
Kvenmaðurinn rjetti honum
báðar hendurnar og hrópaði
með uppgerðarhrifningu:
„Leo. Hvað það er yndislegt
að sjá þig aftur. Þú sjerð, að
jeg læt verða af því, sem jeg
fcótaði þjer, að leita þig uppi.
Og jeg ætla svei mjer ekki að
láta standa á mjer.“
Það brá ekki fyrir brosi á
vörum Leos. Hann hneigði sig
kurteislega og sagði:
„Kira. Þetta er Antonina
Pavlovna Platoshkina .. .. Kira
Alexandrovna Argunova."
„Jæja .... Argunova? ......
Einmitt.... “ sagði Antonina
Pavlovna og rjetti hægri hend-
ina í áttina til Kiru, svo hátt,
að það var eins og hún ætlaðist
til þess, að Kira kyssti á hana.
„Antonina Pavlovna og jég
vorum nágrannar á heilsuhæl-
inu,“ sagði Leo.
„Já, og hann Var afskaplega
óvingjarnlegur nágranni það
segi jeg satt,“ sagði Antonina
Pavlovna og rak upp hásan
hlátur. „Það var ekki við það
komandi, að hann vildi bíða
eftir mjer. Mjer hefði þótt svo
gott, að geta orðið samferða
honum í lestinni. Og, Leo, þú
sagðir mjer ekki einu sinni
númerið á íbúðinni þinni, svo að
jeg er búin að standa í stappi
við húsvörðinn, til þess að fá
að vita hvar þú byggir. Þessir
húsverðir nú á tímum eru voða-
legir viðureignar, og við í ment
uðu stjettinni getum ekkert ráð
ið við þá og verðum bara að
brosa við öllu, sem þeir segja.. ‘
Hún fór úr kápunni. Hún var
1 svörtum, einföldum kjól úr
nýju, dýru efni, sniðnum eftir
nýjustu tísku. í eyrum hennar
hjengu grænir, útlenskir bein-
hringir. Hár hennar var greitt
frá enninu og lá í bylgjum fram
á vangana, og hún var snjóhvít
í framan af andlitsdufti. Hár
hennar var einkennilega rauð-
gult í sama lit og raf-perlufest-
in, sem hjekk um háls hennar
og náði alveg niður á maga.
Kjóllinn var dálítið þröngur og
strengdist yfir breiðar mjaðmir
hennar. Hún hafði granna ökla
og smágerðar fætur, sem virtust
alls ekki vera því hlutverki
vaxnir að bera uppi -líkams-
þunga hennar. Þegar hún sett-
ist flattist maginn út í keltu
hennar.
„Hvenær komstu, Tonia?“i
spurði Leo.
„í gær og jeg ætla ekki að |
reyna að lýsa því, hvað ferða- i
lagið var erfitt,“ sagði hún og
stundi. „Þessar sovjet-lestar eru j
alveg hryllingur, og jeg :-r dauð
hrædd um að jeg sje búin að
missa aftur öll pundin, sem jeg
var búin að bæta við mig á
heilsuhælinu. Jeg fór til lækn-
inga vegna tauganna," sagði
hún og sneri sjer að Kiru. „Já,
hvaða tilfinninganæm mann-
,eskja getur svo sem komist hjá
því að verða taugaveikluð á
þessum tímum. En á Krím. Ó,
Krím hefur bjargað lífi mínu.“
| „Já, þar var ágætt að vera,“
sagði Leo.
j „En svo að jeg segi eins og
er, þá var ekki eins gaman að
vera þar, þegar þú varst farinn
Leo. Hann var ábyggilega ynd
islegasti sjúklingurinn á hælinu,
og allir dáðust takmarkalaust
að honum. . .. Mjer finnst jeg
eigi að segja það hreint eins og
var. En þjer skylduð verða af-
brýðissöm.... “ Hún deplaði
augunum til Kiru.
i „Það er jeg ekki,“>sagði Kira.
| „Leo var svo góður að hjálpa
mjer með frönsku lexíurnar.
Jeg lærði... . það er að segja
jeg tók upp aftur frönskulestur
þarna suðurfrá. Jeg hafði -auð-
vitað lesið frönsku í bernsku
.... eins og við gerum öll. En
því miður varð jeg að hætta í
miðju kafi vegna fjárhagsörð-
ugleika í fjölskyldunni. Annars
hefði mig langað til að læra
miklu meira. Þess vegna er það
alveg yndislegt nú á tímum að
hitta mann, eins og Leo. Þú
verður að fyrirgefa, Leo, það
getur verið að óþægilega standi
á fyrir þjer. En það er til of
mikils ætlast af mjer að rjúfa
slík vináttubönd í þessari and-
styggilegu borg, þar sem varla
kemur fyrir, að maður hitti
sómasamlega persónu.“
I „Nei, Tonia, mjer þykir mjög
gaman, að þú skyldir gera þjér
það ómak að leita mig uppi.“
j „Ó, það er alveg hræðilegt
fólk hjer í borginni. Jeg þekki
allan fjöldann. Við hittumst,
tölum saman og tökumst í hend
ur. Og hvað liggur svo sem á
bak við? Ekkert. Alls ekkert
annað en innantómt rugl. Hver
þeirra þekkir djúp sálarinnar,
þennan leyndardómsfulla innri
eld, sem er eini sanni verðleiki
lífsins?“
| Leo brosti, en bros hans bar
þess ekki vott, að hann skildi
hvað hún var að fara-
„Það væri reynandi að
sökkva sjer niður í eitthvert
skemmtilegt verkefni og
gleyma umhverfinu11.
„Já, þar sagðir þú satt. Auð-
vitað er það ógerningur fyrir
menntaða nútímakonu að sitja
aðgerðarlaus. Jeg er búin að
setja mjer dagskrá fyrir allan
veturinn. Jeg ætla að stunda
nám. Jeg hefi ákveðið að kynna
mjjer til fullnustu menningu
Forn-Egypta“.
„Hvaða menningu?“ spuiði
Kira. ,
„Menningu Forn-Egypta“, —
sagði Antonina Pavlovna. —
„Jeg ætla að kynna mjer anda
hennar. Þessir gömlu menn-
ingartímar eru mjög athyglis-
veiðir og eru í dularfullu sam-
bandi við nútímann. En það
gera menn nútímans sjer ekki
Ijóst. Jeg er aíveg viss um, að
í fýrra lífi hefi jeg verið ....
þú hefir kannske ekki áhuga
á spiritisma, Leo“.
| „Nei, það hefi jeg aldrei
. haft“.
j „Jeg get auðvitað vel skilið
,þína afstöðu, en jeg 'hefi kynnt
|mjer spíritisma mjög ítarlega.
|Það er ótrúlega mikill sann-
|Ieikur fólginn í spiritisma og
i’oar er hægt að finna skýringar
á mörgu í lífi okkar, sem var
mönnum ólióst áður. Eðli mitt
er þannig, að jeg þrái að kom-
ast í kynni við það dularfulla.
En þú mátt ekki halda. að jeg
sie gamaldags þess vegna. Þú
mátt ekki verða allt of undr-
andi. bó að ieg segi þier að jeg
les stiórnmálahagfræði“.
..Er það, Tonía? — Hvernig'
istendur á því?“
| „Menn eiga að revna að vera
í fullu samræmi við nútímann.
Til þess að geta gagnrýnt hlut-
jina. verða menn að læra að
jskilia. Mjer finnst stjórnmála-
.hagfræði mjög skemmtileg og
markaðir oa vjelar eru blátt
^áfram heillandi. Já, vel á
minnst, hefir þú lesið nýjustu
ikvæðin eftir Valentina Sir-
kina?“
„Nei, það hefi jeg ekki“.
„Þau ’eru alveg dásamleg . .
ort upp á nýja mátann, en hafa
þó sálræna dýpt. Þar er til
dæmis kvæði .... hvernig er
það nú aftur .... um hjarta
mitt úr asbesti, sem var kalt í
glóandi iðrun tilfinninga minna
.... eða eitthvað þess háttar.
Hann er sannkallaður listamað-
ur“.
„Jeg verð að játa, að jeg hefi
ekki fylgst með nýju skáld-
ska"arstefnunum“.
„Jeg skal lána þjer bókina,
Leo. Jeg er viss um, að þjer
þykir gaman að henni og þú
skilur kvæðin. Jeg held, að
Kiru Argunovu finnist hún líka
skemmtileg“.
„Þakka yður fyrir“, sagði
Kira, „en jeg les aldrei kvæði“.
„Ekki það. Það er einkenni-
legt. Yður hlýtur þó að þykja
gaman að hljómlist".
,,Já, mjer þykir gaman að
danslögum“, sagði Kira.
„Nú, svoleiðis“. Antonina
Pavlovna brosti lítillega. Þeg-
ar hún brosti, skagaði hakan
enn lengra fram, og efri hluti
andlitsins hallaðist enn lengra
i aftur á bak. Hún varð pírevgð,
eins og hún væri nærsýn og það
j skein í tennurnar á milli eld-
,rauðra varanna.
„En fyrst við erum farin að
tala, um hljómlist“, sagði hún
og sneri sjer að Leo, „þá get jeg
sagt þjer, að hljómlistin skipar
háan sess í dagskránni, sem jeg
hefi sett mjer fyrir veturinn.
Jeg neyddi Koko til að lofa
mjer, að jeg skyldi fá stúkusæti
við alla filharmonisku hljóm-
leikana, sem verða haldnir í vet
ur. Vesalings Koko. Hann er í
rauninni ákaflega listrænn í
eðli sínu, ef hann er tekinn á
rjettan hátt. En jeg er hrædd
um, að hann sje ekki enn bú-
inn að læra að meta gildi hinn-
ar æðri tónlistar. Það stafar
af óheppilegu uppeldi, sem
hann hlaut í æsku. Þess vegna
býst jeg við að þurfa að sitja
ein í stúkunni. Eða .... nú
dettur mjer nokkuð í hug ....
hvers vegna skyldir þú ekki
koraa með mjer, Leo? .... og
auðvitað Kira Argunova líka“.
«jnmndedhól(
Refsing og rjettmæt laun
ÍTÖLSK ÞJÓÐSAGA
4.
Og gamla konan fór með honum og hjelt, að hann ætti
við konungshöllina. — En það var bara ekki. Höllin, sem
|hann var að tala um, var Dísarhöllin, þar sem dísirnar tólf
j attu heima. Þegar þau komu þangað steypti hann úr pok-
' anum í stóran klefa, sem var alveg fullur af peningaseðlum
og gullpeningum og konan varð svo yfir sig undrandi við
að sjá alla þessa peninga, að hún gleymdi alveg að taka
(nokkuð handa sjer og það var þó gott, því að þá hefði kannski
getað farið illa fyrir henni.
j En nú gengu þau inn í annan sal, sem var með dýrmætum
húsgögnum, — hvorki meira nje rhinna en það, að öll hús-
gögnin voru úr silfri og á borðinu voru tólf gulldiskar og
tólf gullhnífapör og föt og glös og könnur allt úr púra gulli.
J Svo komu þau inn í eldhúsið og þar stóðu dísirnar tólf
við eldinn og voru nýbúnar að hita sjer súpu hver í sinni
kastarholu. Nú höfðu þær rjett lokið við að búa til matinn
’ og gengu til baka inn í salinn og fóru að borða úr kastar-
holunni sinni.
| En gömlu konunni fannst það reglulega ókurteist af þeim
að bjóða henni ekki að setjast til borðs með þeim, það var
alltaf siður, þar sem hún þekkti, að ókunnugum væri boðið
j til borðs með heimafólki. Hún sagði þess vegna um leið
og hún tók eina gullskeiðina og stakk henni ofan í þá
kastarholu, sem næst var:
„Þið hafið vonandi ekkert á móti því, göfugu frúr, þó jeg
taki sjálf til matar míns, fyrst þið hafið gleymt að bjóða
mjer að setjast að borði með ykkur.“
En varla hafði hún sleppt orðinu fyrr en öll súpan í
kastarholunni fór í breiðri bunu upp úr og yfir í næstu
kastarholu. Hún skóf með skeiðinni í kastarholu botninum,
en fann ekkert nema þurran botninn.
Rjett meðan mesta undrunin var að renna af henni, vissi
liún ekki fyrr til en veggurinn opnaðist og inn um hann
kom fljúgandi grængulur, ákaflega fallegur fugl og sagði
með mannsrödd:
„Fugl er jeg, maður vil jeg verða.“
Á samri stundu breyttist hann í ungan mann, sem var
mjög hryggur á svipinn og fór að gráta svo tárin streymdu
niður kinnarnar.
'rruo^qAA^rJu^þyru^

— Máttu ekki koma út að leika.
Presturinn: — Hvernig stenrlur á
þvi, að þjer eru*5 kominn hingað,
góði maður?
Fanginn: — Það er vegna þess, að
jeg ók of hægt i bíl.
| Presturinn: — Þjer eigið sjálfsagt
við, að þjer hafið ekið of hratt.
I Ranginn: —• Nei, jeg ók of hægt.
Eigandi bílsins náði i mig.
Gat ekki annað.
I — Það hryggir mig, að þjer hafið
orðið að flytja föðurbróður yðar til
hinstu hvildar.
— Jeg var nauðbeygður til þess.
Karlinn var steindauður.
I ★
Ilvað heilir þjer, telpa tnín?
’ Franskur heimspekiprófessor sagði
eftirfarandi sögu af embættisbróður
sínum, Þjóðverjanum Mommsen:
— Mommsen sat einu sinrii í
strætisvagni og vantaði þá gleraugu
sin. Sneri hann út öllum vösum sin-
um en gat þó ekld fundið þau. Við
hlið hans sat lítil telpa. Sneri hún
sjer að honum og sagði:
,,Þú ert með þau á enninu“.
Mommsen hagræddi gleraugunum,
leit á telpuna og sagði:
„Þetta er fallega hugsað af þjer,
telpa min. Hvað heitir þú?“
„Jeg heiti Anna Mommsen, pabbi“,
svaraði telpan.
Var svikiS.
Hún: — Hvernig dettur yður í
hug að móðga systur mína?
Hann: — Móðga hana? Það datt
mjer ekki í hug, jeg sagði bara, að
ef andlit hennar væri fjársjóður, þá
mætti taka hana fasta fyrir fjár-
svik.
fíún œtlaði aS þegja.
Frúin: — Sko, nuna, þegar gestim
koma, okaltu vera mjög varkár, sv<
að þú spillir ekki neinu.
Nýja vinnukonan: — Það er allt
lagi, jeg skal þegja yfir öllu.
RAGNAR JONSSON,
hæstarjettarlögmaður,
Laugavegi 8, sími 7752.
Lögfræðistörf og eigna-
umsýsla.
GEIR ÞORSTEINSSON
HELGIH.ÁRNASON
verkfrϚmgar
Járnateiknmgar
Miðstöðvateikningar *
Mœlingar o. ft.
TEIKNISTOFa
AUSTURSTRÆTI 14,3.hœö
Kl. 5-7