Morgunblaðið - 27.08.1949, Page 10

Morgunblaðið - 27.08.1949, Page 10
10 MORGUNBLAÐIÐ Laugardagur 27. ágúst 1949. iMHtiiimmiM Framhaldssagan 74 ■iiiiiiiiiiLiiiiiiiiiiiiiriiiiiiiiiiiiiiciiiiiiiiMMiinniniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiinf f. tiniMiiiixitiiioiiMiiri.iM „Kira, það ef eins og þú sjert hrædd. — í rauninni er þetta ekkert merkilegt atriði. Jeg hef aldrei átt við vanda- mál að stríða. Mennirnir skapa sjer sjálfir sín vandamál, af því að þeir eru hræddir við raunveruleikann. Það eina, sem menn þurfa að gera, er að horfa beint fram. Þá finna menn leiðirra- Og þegar hún er fundin, er ekki.nóg að setjast niður og virða hana fyrir sjer .... Nei, menn eiga að halda áfram. Jeg gekk í flokkinn, af því að jeg farm mig knúðan til þess. Að víssu leyti ert þú fyrir mjer það sama og starf mitt. Þetta liggur allt svo beint við“. „Ekki alltaf, Andrie. Þú þekkir þínar leiðir, en jeg á ekki samleið með þjer“. „Nú talar þú ekki í sama anda og þú gerir venjulega. Þú hugsar ékki, eins og þú hef ur kennt mjer að hugsa“. „Hvað hef jeg kennt þjer?“, hvíslaði hún svo'lágt að varla heyrðist. Hljómsveitin ljek „Lagið um brotnu glösin“. Það söng enginn vísur/iar. En rödd henn ar .... og rödd Andries .... hljómuðu eins og texti við lagið. „Manstu, þegar þú sagðir einu sinni við mi^, að við vær- um sprottin úpp af sömu rót, af því að vi$ tryðum bæði á lífið“, sagði Á’ndrie. „Það er sjaldgæf gjöf að trúa á lífið og það er ekki hægt að ávinna sjer þá hæfileika. Það er held- ur ekki hægt að- útskýra það fyrir mönnum, sem finna ekki hvað orðið ,,ljf“ táknar. Það er ekki hægt. að segja fólki að það tákni hof, hergöngulag eða1 fagra myndástyttu, enda þótt jeg geti sagt 'það við þig. Það. var vegna þessarar tilfinning- ar, sem jeg gekk í flokkinn á þeim tímum, sem það hefði getað kostað mig útlegð til Síberíu. Það ér vegna þessarr- ar tilfinningar, sem jeg vil, berjast gegn því a-rgvítugasta ■ og fyrirlitlegasta, sem hefur' orðið á vegi mannanna, en það er þjóðarbúskapur mannkyns- ins. Þess vegna var líf mitt að- eins barátta og framtíð. Þú kenndir mjer að viðurkenna nútíðina“. Hún gerði enn eina tilraun enda þótt hún væri farin að örvænta um árangurinn. Hún horfði grafalvarleg beint í augu hans og sagði: „Andrie, þégar þú sagðir mjer í fyrsta skipti að þú elsk- aðir mig, óskaði jeg einskis annars en að seðja þetta hung- ur þitt“. „Var það allt og sumt?“. „Já“. Hann fór að hlæja. Hann var svo rólegur, að h.ún sá, að orð hennar höfðu ekki haft nein áhrif. „Þú veist alls ekki, hvað þú ert að segja, jKira. Konur, eins og þú, elska ekki aðeins á þann hátt“. „Hvað átt þú við, þegar þú segir konur, eins og jeg?“. „Þær eru það, sem hof og her göngulög og. „An'drie, vié shulum fá eitt- hvað að drekka“. Eítir Ayn Rand II111111111111111111111111111111111111 lll IIIIH IIIIIIIIIIIIIIIHM IMIMMIIMMIIIMIIMMMMMMMMM IIIIIIIIIMIII „Vilt þú eitthvað að drekka?“. „Já, núna strax“. „Sjálfsagt11. Hann bað þjóninn að færa þeim vín, og horfði á glasið sem glóði eins og eldur við varir hennar. „Við skulum drekka skál fyrir því, sem jeg aldrei mun drekka skál fyrir, nema á þess um stað“, sagði hann. „Skál fyrir lífi mínu“. „Skál fyrir þínu nýja lífi“. „Fyrir eina lífinu mínu“. „En Andrie, ef þú glataðir því?“. , „Jeg get ekki glatað því“. „Það getur svo margt komið fyrir. Jeg vil ekki geyma líf þitt í fórum mínum“. „En þú gerir það samt. Svo það er eins gott fyrir þig að gæta þess að þú týnir því ekki“. „Andrie, þú mátt ekki .... þú verður að muna að .... muna það að minsta kosti stundum .... að það getur allt af komið eitthvað fyrir mig“. „Hvers vegna ætti jeg að vera að hugsa um það?“. „Já, en það getur alltaf eitt- hvað komið fyrir“. Henni fannst að hvert orð í svari hans mundi verða liður í hlekkjum, sem hún mundi aldrei geta slitið sig úr. „Það getur komið fyrir hvern sem er, að hann verði dæmdur til dauða einn góðan veðurdag. En það er ekki þar með sagt, að við eigum að búa okkur undir dauðadóm á hverj um degi“. IV. Þau fóru snemma úr veit- ingahúsgarðinum. Kira bað Andrie um að aka með sjer beint heim, því að hún væri þreytt. Hún leit ekki á hann. „Auðvitað geri jeg það, ef þú ert þreytt, Kira“, sagði hann og kallaði í leiguvagn. Þau sátu þögul í vagninum. Hún hvíldi höfuð sitt við öxl hans og hann hjelt um aðra hendi hennar og strauk hana blíðlega. Hann skildi við hana við dyrnar á húsinu þar sem for- eldrar hennar bjuggu við Mo- ika. Hún beið í dimmum stigaganginum, þangað til hún heyrði að vagninn ók burt. Þegar vagninn var farinn, stóð hún enn í-tíu mínútur inni í myrkrinu og hállaði enninu upp að kaldri glerrúðunni. — Hinum megin við rúðuna var mjött, autt bil, og svo tók við annar húsveggur. Á honum var einn gluggi og hún sá inn um gluggann nakinn kvenmanns- handlegg, sem hreyfðist í sí- fellu upp og niður að því er virtist algerlega að tilgangs- lausu. Þegar tíu mínútur voru liðnar, stökk Kira út á götuna og hljóp sem fætur toguðu á eftir sporvagni. Hún heyrði ókunnuga karl- mannsrödd inni í herbergi þeirra, þegar hún var á leið í gegn um herbergi Marishu, dimma og drafandi rödd, sem dró seiminn við hvert „o“. Hún þreif upp dyrnar. Það fyrsta, sem hún sá, var Antonina Pavlovna með græn- an glitofin vefjarhött um höf- uðið. Hun snjeri hökunrii spyrj andi í áttina til Kiru. Svo sá hún Leo og síðast ókunnuga manninn. Hann horfði frekju- lega á hana. Hún stirðnaði, þegar hann kom vaggandi í áttina til hennar. „Kira. Jeg var farinn að halda, að þú ætlaðir að vera í alla nótt hjá leiðsögumönnun- um. Þú varst búin að lofa að koma snemma heim“, sagði Leo kuldalega. „Gott kvöld, Kira Alexandr- ovna“, tautaði Antonina Pavl- ovna. „Jeg verð að biðja þig fyrir- gefningar. Jeg kom eins fljótt og jeg gat“, sagði Kira. Hún hafði ekki augun af ókunnuga manninum. „Kira, má jeg kynna þig fyrir Karp Karpovitch Moro- zov .... Kira Alexandrovna Argunova“. Hún var sjer þess meðvit- andi, að Karp Karpovitch þrýsti hönd hennar í stórri lúku sinni, því að hún starði án afláts á andlit hans. Það var alsett freknum, augun lítil og varirnar breiðar. Nef hans var uppbrett og nasirnar næstum lóðrjettar í andlitinu. Þetta andlit hafði hún sjeð tvisvar sinnum áður. •— Hún kannaðist við spekúlantinn á Nikolajevsky-stöðinni og versl unarmanninn á markaðstorg- inu. Hún stóð í kápunni á miðju gólfi og kom ekki upp nokkru orði. Hún varð gagntekin ó- stjórnlegri hræðslu. „Hvað gengur að þjer, Kira?“, spurði Leo. „Leo, höfum við ekki hitt borgara Morosov áður?“ „Það held jeg ekki“. „Nei, jeg hef aldrei haft ánægjuna áður, Kira Alexandr ovna‘í, sagði Morosov. Svipur hans var alt í senn slóttugur, barnalegur og smeðjulegur. Kira fór úr kápunni og hann sneri sjer aftur að Leo. „Og verslunin, Lev Sergeie- vitch, verður í námunda við Kuznetzsky-torgið. Það er al- besti verslunarstaðurinn. Jeg hefi komið auga á lítið búðar- pláss sem er til leigu- Alveg mátulega stórt fyrir okkur. — Einn gluggi og lítið um sig. — Leigan verður vægari eftir því sem kvaðratmetrarnir eru Kaupi gull hæsta verði. Sigurþór, Hafnarstræti 4. GEIR Þ0RSTEINSS0N • HELGIH. ÁRNASON verkfrœðingar Oárnateiknmgar Miðstöðvateikninaar Mœlingar o.fl. TEIKNISTOFa AUSTURSTRÆTI H.3.hœð Kl. 5-7 Refsing og rjettmæt laun ITOLSK ÞJOÐSAGA En meðan hún talaði svo, hafði hún tekið hið dýrmæta hálsband drottningarinnar, slitið það niður, svo að perl- urnar og gimsteinarnir lágu lausir í lófa hennar. „Kúrre-kúrre-kúrr,“ kallaði hún út og samstundis komu tólf gæsarungar, það voru dísirnar í öðrum ham. Hún kast- aði perlunum á gólfið og gæsarungarnir gleyptu það allt, bæði perlur, gimsteina og gull. Gamla drottningin varð mállaus af undrun og reiði. „Göfuga drottning,“ sagði Myra. „Hvers vegna eruð þjer svo reiðileg? — Jeg er alltaf vön að fóðra gæsirnar mínar á gulli og gimsteinum.“ Hún kallaði til sín þjón, sem sótti gullbakka fullan af hin- um dýrðlegustu djásnum, sem glitruðu í margs konar ómet- anlegum dýrgripum. Hún sleit í sundur og kastaði gullinu iyrir gæsarungana, sem voru fljótir að gleypa allt saman. Og drottningin sneri aftur heim í höll sína sár og reið. Kóngssonurinn stóð við hallargluggann, meðan móðir hans var í heimsókninni og áður en móðir hans var komin til baka inn í sína höll, kom fagra stúlkan út á hallarsvalirnar. Hann heilsaði henni, en hún svaraði með fyrirlitningu eins og áður. Þannig vissi hann áður en móðir hans var snúin við, að ferð hennar hafði ekki gengið vel. Dagarnir liðu. Kóngssonurinn varð alltaf hryggarx og hryggari, á hverjum morgni fór hann út á svalirnar og heilsaði ókunnugu stúlkunni, en það fór alltaf á sömu leið, — hann mætti alltaf sömu fyrirlitningunni. Loks kom hann enn til móður sinnar og sagði: „Jeg þoli þetta ekki lengur, gerðu það fyrir mig móðir góð að fara í annað sinn til hinnar fögru konu og spyrja Ixana, hvort hún vilji verða drottning mín.“ Drottningin svaraði reiðilega: „Sonur minn, hugsaðu bara um það, hvað hún hefur jnóðgað mig stórlega. Jeg get aldrei framar komið í heimsókn til hennar.“ — Mannslu cftir þeiin góðu, gömlu dögum, þegar við höfðum aðeins eina höku. BoSaði hvorki hamingju nje óhamingju. Þegar Mark Twain var ritstjóri í Missouri, fjekk hann eitt sinn brjef fré kaupmanni einum, sem hafði fundið könguló í blaðinu sínu, þegar hann ætlaði að fara að lesa það. Hariii spurði Twain að því, hvort hanri áliti að það boðaði sjer ham- ingju eða óhamingju. Twain svaraði: — Það boðar hvorki hamingju nje óhamingju þótt þjer finnið könguló í Dlaðinu. Köngulóin er aðeins að líta í blaðið til þess að sjá hvaða kaupmaður auglýsir þar ekki til þess að geta spunnið vef sinn fyrir dyr.iar hjá honum og fengið að lifa þar rólegu og friðsömu lifi það sem eftir er æfinnar. -¥■ Þannig var það. Leiðinlegur maður spurði eitt sinn Alexander Dumas að því í veislu, hvort það væri satt að hann væri af svertingjakyni. — Já, sagði Dumas, jeg er það. — Var faðir yðar múlatti?, spurði náunginn. -y- Já, hann var múlatti. Og langafi yðar? -4- Hann var negri, svaraði Dumas þurr á manninn, enda var nú farið að síga í hann. En náunginn hjelt samt áfram og næsta spuming var: — Og með leyfi má jeg spyrja, hvað var þá langafi yðar? — Api, þrumaði Dumas, api. Ætt mín byrjar á sama stigi og yðar er í dag. • ★ Var ekki eðlilcg. Mark Twain kom eitt sinn i heim- sókn til H. H. Rogers. Húsbóndinn fór strax með hann inn í bóka- herbergið. „Hjema“, sagði hann og benti í eitt horrnð á fagurt italskt maimara líkneski af konu, sem var að vefja upp hár sitt, „hvemig líst þjer á þetta?" Mr. Clemens horfði á likneskið góða stund, en sagði siðan: „Það er ekki vel eðlilegt". „Hversvegna ekki?“, spurði Rogers undrandi. „Hún hefði átt a3 vera með hár- pinnana í munninum". * Þá klappaði hann mest. Þegar Benjamín Franklin var ný- lega orðinn sendiherra Bandarikjanna í Frakklar.di, var honum boðið á fund h!já vísindafjelagi einu. Franklin skildi þá frönsku mjög takmarkað, en hann tók það ráð að klappa alltaf, þegar einn landi hans, sem þar var, klappaði. Þegar fundinum var lokið, sagði lítil stúlka, sem var með Franklin og skildi frönsku: — Afi, hveraig stóð á þvi að þú klappaðir alltaf mest, þegar þeir voru að hrósa þjer? Eggert Claessen Gústaf A. Sveinsson Odfellowhús.Ið 3íml 1171 hæstarjettarxögmenn Allskonar lögfræðistörf BEST AÐ AUGLfSA t MOPGUNBLAÐINU

x

Morgunblaðið

Direct Links

If you want to link to this newspaper/magazine, please use these links:

Link to this newspaper/magazine: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Link to this issue:

Link to this page:

Link to this article:

Please do not link directly to images or PDFs on Timarit.is as such URLs may change without warning. Please use the URLs provided above for linking to the website.