Morgunblaðið - 18.11.1949, Blaðsíða 14

Morgunblaðið - 18.11.1949, Blaðsíða 14
14 MORGVJSBLAÐIB Föstudagur 18. nóv. 1949. niiinMiiiiiiiiiniii Framhaidssagan 12 iiiiiimiiiiniisiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiimiiMliiiiiniiiiiniiiiiimuiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiili - I IMIIIIIIIf*.lllll Eftir Charlotte Armstrong |l*nillllllimilllMIIIIIIIIIMIIIMIIIIIIIIIIIIIIIMMMMIIMIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIMI«MIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIII.IIIIMIimitlllMIIIIIIII llllllllllllo vel skær og hrein og hæfði hinu fagra útliti hennar. Grandy lagði alla tiu fingur gómana saman. „O, já“, sagði hann. „Og jeg held .... já, jeg held að við höfum spagetti til kvölverðar". Hann deplaði augunum glettnislega. „Jeg fer að byrja að laga sósuna. Já, spagetti, það er það besta. — Ekki of hátíðlegt, en bragð- gott. „Þau koma þá til kvöldverð ar“, sagði Althea. Það var ekki spurning og heldur ekki stað- hæfing. Það var eins og hugs- anir hennar hefðu óvart komið fram í orðum. „Blóm!“, hrópaði Grandy. „Láttu Jane sjá um blóm- in , sagði Althea. „Jeg er ný- staðin upp úr rúminu. Jeg neita því að þurfa að verða vot í fæturna". „Það er hvergi rigning nema í þínu eigin úrilla hjarta“, sagði Grandy glettnislega. Oliver stóð í dyrunum og spurði: „Hvaða rigning? Og hvaða hjarta?“. Hús prestsins var brúnt múr- steinhús með háu risi og tvö- földum dyrum. Hvítu glugga tjöldin voru tandurhrein og málningin utan um gluggana var falleg. Þjónustusúlka opnaði fyrir þeim. Bros breiddist yfir alt andlit hennar, þegar hún sá þau. „Herra Howard og frú“, sagði hún. „Prestinum mun á- byggilega þykja vænt um að sjá ykkur. Jeg skal fara og kalla í hann“, Hún gekk yfir anddyrið og að hurð, sem virtist liggja að herbergi í bakhlið hússins. Francis hvíslaði að Matthildu að þjónustustúlkan hefði ver- ið annar svararmaðurinn. Við giftingu þeirra, átti hann við. Mathilda gat engu svarað. _ Henni fanst kyrðin, sem ríkti yfir öllu húsinu hafa ó þægileg áhrif á sig. Hvert. sem litið var, var allt hreint og fágað. Hvergi blettur eða hrukka. Hún heyrði rödd ofan úr tröppunum upp á efri hæð inni. Lágvaxin eldri kona, Ijós yf- irlitum með Ijósblá augu stóð í stiganum. „Kæra vina mín“, .sagði hún. Rödd hennar ■ var ákaflega fáguð. „Við lásum blöðunum að þjer væruð komn ar heilar á húfi. Það var ákaf lega hugulsamt af ykkur að koma“. Ökunna konan kom niður í anddyrið og hún tók um báðar hendur Mathildu. — Hendur hennar voru ískaldar. Francis sagði í afsökunar- tón: „Hún hefur orðið að ganga í gegn um mikið, frú White“. Konan kipraði saman augun og horfði rannsakandi á Fran- cis, eins og hún væri að reyna að lesa hugsanir hans. „Vesa- lings barn“, sagði hún lágt. „Hana langar til að hitta manninn yðar“, sagði Francis. Mathildu fanst þjáningarsvip- ur koma á andlit hans. „Já, auðvitað", sagði konan. Þau gengu á eftir henni að dyr junum, sem þjónustustúlkan hafði barið að. Konan barði líSá sað- dyrönum 'og OpnáSi' síð an. Mathilda sá mann sitja við borð. Hann stóð á fætur. „Kæfa frú Howard ....“, sagði hann. Rödd hans var styrk og blíð. Hann tók líka um báðar hendur hennar. Mathilda hrökk við. Nú var hún orðin alvarlega hrædd. Hún greip fastar um stórar hendur hans eins og hún væri ótte.slegið varn. „Mig langar til þess að tala við yður ein- an“, sagði hún. „Já, það er sjálfsagt", sagði hann vingjarnlega. „Hilda, viltu fara fram fyrir snöggv- ast“. Þegar bau voru ein eftir sagði Mathilda: „Þjer ætlið þó ekik að segja mjer að bjer haf- ið gift nokkra .... að jeg sje stúlkan, sem þjer giftuð herra Howard?“. Hann lyfti breiðum augna- brúnunum. „Það er ekki senni legt að jeg mundi gleyma yð- ur“, sagði hann. Hann var alt- af einkennilega sorgmæddur á svipinn þó að augu hans gætu verið glaðleg. „Þjer hafið á- kaflega fallegt andlit, vina mín“. Mathilda komst snöggvast úr jafnvægi við þetta óvænta og undarlega hrósyrði. Svo hrópaði hún: „En jeg er ekki sú stúlka! Ef það þá var nokk- ur stúlka. Hann hefur verið að reyna að telja mjer trú um þessa vitleysu, en jeg hef aldrei sjeð hann áður. Jeg hef aldrei sjeð yður heldur fyrr en núna. Það er ekki satt! Gerið það fyrir mig að trúa mjer“. Hann tók fram bók og sýndi henni eina síðuna. Hún sá nöfnin aftur: John Francis Ho- ward. Mary Frazier, skrifað með hennar eigin hönd. ,,Nei“, hrópaði hún. Hún ljet fallast afur á bak í stólnum og greip höndunum fyrir andlit sjer. „Þjer eruð óstyrkar á taug- um“, sagði presturinn með hinni blíðu rödd sinni. „Það er mjög óþægilegt, jeg veit það. En haldið þjer ekki samt að þetta eigi eftir að renna upp fyrir yður eftir nokkurn tíma“. Hún leit undrandi á hann. Hvað var hann að reyna að segja henni? Að hún væri vit- skert? „Reynið að hugsa ekki of mikið um það“, sagði hann. „Jeg held að þjer getið ekki dregið heilbrigða skynsemi yð- ar í efa“. „Nei“, sagði hún. „Jeg get ekki efast um það að jeg er heilbrigð að öllu leyti. Og hann getur ekki fengið mig til að trúa öðru. Nje heldur þjer“. „Það er rjett“, sagði hann rólega. „Þjer skuluð hugsa vel um það sem þjer sjálfar munið og treystið að sjer rjett. Vina mín, ef þjer hafið á rjettu að standa, en okkur hinum hefur .... skjátlast, af einhverjum óskiljanlegum ástæðum, þá hlýtur það að koma á daginn fyrr eða síðar“. „En hvers vegna?“, hrópaði hún, „hvers vegna getur það ekki verið Ijóst núna? Mjer skjátlast ekki. Jeg er ekki veik. Hvers vegna eru allir að reyna að telja mjer trú um þessa vit- leysu?“. 'Hann 1 gekk til herinar • óg lagði hönd sína á titrandi öxl hennar. „Munið það“, sagði hann loks, ,,að jeg hef þekt Francis lengi. Jeg veit að hann ætlar ekki að gera yður neitt ilt, Mathilda. Og þjer eruð ekki veik. Þjer munuð aldrei trúa því“. Hann gekk frá henni. Hún náfölnaði, því að það var eitt- hvað við þennan mann, sem hún kannaðist við. Hann var ókunnugur, en það var eitt- hvað við hann, sem hún þekti aftur. „Komið þjer til mín seinna“, sagði hann þunglega. Hann opnaði dyrnar fram í anddyrið. Litla stúikan með langa nafnið Eftir MABEL LEIGH HUNT 17. Nei, Anna Soffía ætlaði að halda þessu algjörlega leyndu, þangað til hún hreint og beint þrammaði með Tobba beint inn í stofu. Þá ætlaði hún að segja: — Jeg á hann. VI. kafli. Næst þegar Anna Soffía kóm að Hóli til að passa Tobba, sagði mamma hans: — Ó, Anna Soffía, hvað mjer þykir vænt um, að þú komst hingað. Jeg hefði þurft að fara inn í hlíðar og tína ber. Þau eyðileggjast ef maður fer ekki að tína þau hvað úr hverju. Villtu passa hann Tobba tunnukút, meðan jeg er í burtu. Jeg kem aftur eftir tvo klukkutíma eða svo, hugsa jeg. Anna Soffía var hreykin af þeirri tilhugsun, að ná útti hún ein að hafa alla ábyrgð yfir Tobba. Alveg eins og hún væri orðin fullorðin. Hún hlustaði vandlega á allar ráðlegg- mgar og fyrirsagnir Súsönnu. Svo veifuðu Anna Soffía og ,kom f móti henni °S Tobbi til Súsönnu, þegar hún lagði af stað í berjaferðina. fylgdi henm fram. Hún spurði Mathildu, hvort hún vildi ekki þiggja te-sopa. Nokkur tími var liðinn frá því Súsanna fór. Þá fannst Önnu Soffíu allt í einu, að hún væri svo undarlega ein- Mathilda var utan við sig mana. Það var eins og hún væri ósköp pínu lítið hrædd við og reið og hrædd. Einhvern- veginn fanst henni hún skynja, að einhversstaðar í þessu húsi fólst leyndarmál, sem snerti hana sjálfa. Og henni fanst hún mundi geta skilið þetta, ef þessu leyndarmáli yrði upp- ljóstrað. En um leið gramdist henni að það þyrfti að vera nokkuð leyndarmál. „Jeg drekk ekki te í þessu húsi“, hreytti hún út úr sjer. „Vesalings barn“, sagði kon- an. — Þegar Francis og presturinn komu loks fram, virti hún fyr- ir sj°r andlit prestsins, til þess að vita hvort hún sæi þar ekki meðaumkun. En andlit hans var eins og höggið í stein. Jafn vel augu hans höfðu breyst. Þau virtust ekki sjá hana lengur. Meðaumkunin og leyndarmálið voru horfin. „Mjer þykir þetta leitt“ sagði Golf er mjöp líkt hjónabandi. Það I Skólastjóri: -—• Hvað er það, sem hann En honum þótti það ekki virðist sv0 auðvelt, svo auðvelt, meðar. kanarífugl getur gert, en jeg ekki? lengur. Ekki lengur. |bú hefir ekki reynt bað' Bllli; = Mathilda hugsaði með sjálfri' sjer: Mistu ekki stjórnar ái að vera þarna alein 1 húsinu aðeins með hann Tobba litla hjá sjer. Það var allt í einu eins og stólarnir og borðið í stof- unni væru öll orðin full af leyndardómum. Tikk-takkið í gömlu stundaklukkunni á veggnum var hærra en hún hafði heyrt nokkurntíma áður. Augun í Önnu Soffíu urðu stærri og stærri og hún óskaði sjer, að hún væri komin heim í stofu til hennar mömmu sinnar. Og þarna sat Tobbi tunnukútur á gólfinu og var að mumpa á köku með munnvikin niður svo þau mynduðu skeifu og leit út fyrir, að hann gæti farið að grenja hvenær sem vera skyldi, bara ef hann fengi einhverja ástæðu til þess. En allt í einu sagði Anna Soffía við sjálfa sig: — Nú er alveg mátulegur tími til að fara heim með Tobba, fyrir fullt og allt. Og samstundis og þetta kom í hug hennar, varð hún ljett eins og lítill fugl. Baðað sig * undirskál. þjer. Farðu ekki að gráta. Þú verður að komast heim til Grandy. Grandy getur sagt þjer hvað þú átt að gera. 8. KAFLI. þú þú hefir ekki reynt það. ★ Hann vissi, hva8 j.að var. Fanginn hað um fjarvistarvottorð. Það var tvennt til. — En veistu, hvað fjv-vistarvottorð I Eiginkona. (við beð sjúks manns er, spurði dómarinn. — lá. herra, —; sins) — Er engin von, læknir? svaraði fanginn, — það er vottorð, j Læknirinn: Jeg veit nú ekki. sem sannar að þú sjert á einum stað, Hvað voruð þjer að vona? meðan þú ert á öðrum. Rosaleen „Þektir Wright?“. Hún varð hissa. Þau höfðu setið þegjandi hlið við hlið í lestinni eins og ókunnugir. — „Auðvitað", sagði hún. „Fjell þjer vel við hana?“. „Auðvitað“, sagði hún. „Við erum ágætar vinkonur". I Kennari: — Hvað þráir þú mest? Villi (af tilfinningu): — Að þvo mömmu um eyrun. tllllllllllMIIIIIIIMIITIOMMIIIMIIIIIIIIIIIIIIt IIMIIIIMIIMl iSjúkrafæða. j Læknirinn: — Hafið þjer fylgt ráði minu, um að borða einungis þann mat, sem þriggja ára harn gæti i melt? I Sjúklingurinn: — Já, læknir, jeg borðaði tvo hnefa af mold, bita af appelsínuberki, skóhnapp og nokkra sigarettustúfa. „Voruð“, sagði Francis. i „Hvað þá?“, ÍEngin líkindi. „Y,eistu ekki, að hún er dá- | „Konan .nin skilur mig ekki. Ger- in?“. , ir þín það?“ „Jeg .... jeg vissi það ekki“, I „Það held jeg ekki, jeg hef aldrei sagði Mathilda loks. Hún he>'rt hana nefna b'g a nafn-“ hrökk með andfælum upp úr sínum eigin vandamálum. — „Hvað kom fyrir hana?“, náttföt_ en hún ætlaði að kaupa gjöf spurði hun eftir nokkra þögn. handa manninum sínum. Hann sýndi „Varð hún veik?“. henni ein úr silki, en hún sagði að „Hún hengdi sig“, sagði þau væri of dýr. — Já, en frú, sagði Búðarmaður í karlmannafataversl- , nn var að sýna ungri, nýgiftri konu hana? > náttföt. hann. Mathildu langaði til að æpa. „Er þetta önnur lygasagan, sem á að telja mjer trú um?“, sagði hún loks. Henni fanst henni aldrei hafa verið mis- sölumaðurinn sannfærandi. — Þjer munuð ekki sjá hvern mann í bænum í svona náttfötum. Afköst rafniagnsins. Har.n: — Þegar jeg les um hinar , , dásamlegu rafmagnsuppfinningar, þyrmt og þvælt a annan ems kemur það mjer ti| að hugsa hátt. Þessi maður virtist^ gera , Hún. Já< er það ekki dásamlegt. alt, sem í hans valdi stóð til hverju rafmagnið getur komið til að koma' henni í hugaræsing. leiðar? - ■ • • Góð gleraugu eru fyrir öllu. i Afgreiðum flest gleraugnarecept 3 og gerum við gleraugu. Au^un þjer hvílið með gler- augu frá TÝLI II. F. Austurstræti 20, ■ niMMMIMIIIIIII IMMMIIMMMIilia pCsningasanduk * frá Hvaleyri. Skeljasandur, rauðamöl og steypusandur. Simi: 9199 og 9091. CufHmundur Magnússon. | lll:MllllM’lllMIIMtmMlltinilllllllllllllMMIIMIIMIlllllllll|fl

x

Morgunblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Morgunblaðið
https://timarit.is/publication/58

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.