Morgunblaðið - 30.11.1949, Blaðsíða 14

MORGUUBLAblÐ
Miðvikudagur 30. nóv. 1949
J4
m iimifiiii
Framhaldssagan 22
«iiii»»iiiiiaajsiaiii>«iiiiiiiiii<i(iiuiiaiiufnmv
SEKT OG SAKLEYSI
Eítir Charlotte Armstrong
—mimp‘miiu<i
iiimiiiiiifiuiiiaiiiuiiiiiiniummiiaiuiataiuiuuuuHuiiiiiMmB^
„Já“, sagði hann. „Jeg get
"ckki litið á það öðruvísi".
Þau heyrðu hurðarskelli. —
Einhver hafði gengið um bak-
dyrnar. Þau hrukku í kút og
fttu spyrjandi hvort á annað.
Einhver gekk með vasaljós að
híiskúrnum. Bílskúrsdyrnar
runnu upp, Augnabliki síðar
tfeyrðú þau að bifreið var sett
í gang. Það var Oliver. Hann
Ireyrði með ofsahraða út á göt-
una.
,.Oiiver?“.
„En hvað .... hvert er hann
að' fara“.
„Það hefi jeg ekki hugmvnd
um“, sagði Francis.
„Hann var fokreiður við Alt
heu. Þau hljóta að hafa rifist“.
„Og það hefur líklega ekki
■ verið neitt smárifrildi“.
Þau heyrðu ekki lengur til
bíísins. Næturkyrrðin um-
tlíkti þau á alla vegu. Nú fór
íwellur um Jane. „Það er lík-
lega best að koma sjer inn aft-
«r. Hún leit upp á húsið. Allt
virtist þar með kyrrum kjör-
um .... ennþá, að minnsta
fcosti.
„.Tá, bað er líklega best“,
sagði Francis. , Heyrðu, við
glevradum annars einu. Það
getur verið að Grandy viti
ekkert um manninn í útvarpinu
' en það er annað. sem hann veit.
.Teg hefði átt að siá það fyrr.
fíann veit að ljósið í ísskápn-
■um slokknaði þegar öryggið
fiprakk. Hann veit það vegna
bc-^.s að Althea saeði honum
Jaað. Þess vegna fór hann strax
um morguninn niður í kiallar-
ann ou setti nvtt örvgei í stað-
tnn ,H”n sá revndar ekki, hve-
nær Ijósið slokknaði ....“.
„Fn bað var ekkert Ijós,
f»egar hún opnaði hann“, sagði
Jar>°. „O* höfum við ekki bar
með næear sannanir, að það
slokknaði um leið og dauða
Rosaieen bar að höndum? Get-
um \ið ekki notað það? Núna
strax í nótt?“.
„Nei, vegna þess að hann
getur vel sagt að öryggið hafi
sprungið af einhverjum öðrum
ástæðum“, sagði hann. „Hann
er slunginn og hann mundi á-
tbyggilega geta komið með ein-
trveria skýringu. Jane, jeg
„Hvað er að?“.
„Guð má vita, hvað honum
getur dottið í hug að gera“.
„Hvað áttu við?“. Rödd
hennar titraði.
„Mjer þykir það leitt að
burfa að biðja þig að vaka í
nótt, þegár þú þarft að gera
svo margt á morgun. En Jane,
viltu ekki hafa auga með hurð
inni inn til Altheu?“.
„Hafa auga með hurðinni?“.
„Vegna þess að Oliver er
farinn“, sagði Francis. „Oli-
ver er ekki hjá henni. Hún er
ein. Og Gahagen er búinn að
vara Grandy við. Þú mátt ekki
sofna, Jane. Jeg held að það
j; .... að það sje ekki öruggt“.
„Þú heldur þó ekki, að
!■; hann .... Ekki Altheu“.
L „Ekki það?“, sagði Francis.
! „Rosaleen var líka ung og
í falleg“.
I „Ö. Fran“.
„Ef þú verður vör við
{ÉJokkra hreyfingu, kvejkía þá
og slökktu þá ljósin hjá þjer
á víxl. Jeg verð á næstu grös-
um“.
Þau hlupu fremur en gengu
inn í skuggann við eldhús-
tröppurnar. Francis hjálpaði
henni upp stigann. Dauft ljós
logaði í glugga Mathildu. Það
var orðið kalt úti, hugsaði Fran
cis.
16. KAFLI.
„Jæja“, sagði Grandy, „nú fer
vel um okkur“. Hann sat í
stóra hægindastólnum og Mat-
hilda hjúfraði sig á legubekkn
um við hlið hans. Lítið ljós log
aði á lampa á borðinu. Það
var notalegt í herberginu.
„Hvað liggur þjer á, hjarta,
dúfan mín“, sagði hann. —
„Leystu nú frá skjóðunni“.
„Bara það, að Francis er
hreinræktaður lygari“, sagði
hún hvatskeytislega. — „Jeg
þekki hann alls ekki. Jeg hefi
áldrei sjeð þennan mann áð-
ur á ævi minni. Sagan um það
að við höfum hittst og jeg hafi
giftst honum, er einber upp-
spuni. Vegna þess að jeg man
vel hvað jeg hafðist að, þessa
. þrjá daga, sem jeg var í New
, York. Og hann kom þar hvergi
nálægt. Og það er satt, en hitt
tómur uppspuni“.
Grandy kipraði saman dökk-
um augunum.
Mathilda varð æstari. „Sú
mesta og svívirðilegasta lygi
sem jeg hefi nokkurn tímann
heyrt“, hrópaði hún. „Hann var
búinn að múta þjónustufólk-
inu til þess að sgeja að það
kannaðist við mig sem eigin-
konu hans. Og jafnvel prest-
inum líka. Og svo þetta brjef
til þín, Grandy. Jeg skrifaði
aldrei það brjef. Jeg get ekki
hafa gert það, því að það skeði
aldrei. Og giftingarvottorðið
með röngu fornafni. Það er
hreinlega falsað. Það hlýtur að
vera“.
„Hm“.
„En þú trúir mjer? Geturðu
það ekki? Þú verður að trúa
mjer“.
„Auðvitað trúi jeg þjer,
Tyl“, sagði hann.
Hún hallaði sjer fram og
lagði handleggina upp á hnje
hans.
„Hefurðu nokkurn tímann
heyrt annað og eins? Þetta er
blátt áfram....“. Hana lang-
aði til að fara að gráta.
„Undarlegt“, sagði Grandy.
„1 hæsta máta undarlegt,
Tyl“.
„Jeg veit það“, sagði hún
kjökrandi. „Jeg gat ekki ann-
að en reynt að komast sem
fyrst heim. Grandy, hvað í ó-
sköpunum eigum við að gera í
þessu?“
„Að hugsa sjer að honum
skyldi takast að gabba mig“,
sagði Grandy og það vottaði fyr
ir sársauka í rödd hans. „Að
hugsa sjer að hann skyldi hafa
getað gabbað okkur öll“.
„Jeg get vel skilið að honum
skyldi takast það“, sagði hún
hughreystandi. „Brjefið var
svo greinilegt. Jeg veit það. En
það er falsað samt sem áður.
En Grandy, jeg skil ekki hvers
vegna hann er að þessari vit-
leysu? „Og hygð eigútn við uð
gera? Þú rekur hann auðvitað
á dyr?“
Grandy svaraði ekki.
„Hvað ertu að hugsa um?“
hrópaði hún.
„Vesalings barn“, sagði hann.
„Jeg var að hugsa um, hvað
þetta hlýtur að hafa verið erf-
iður dagur fyrir þig. Það er
hreinasta guðs mildi að þú
skyldi ekki vera farin að halda
að þú værir orðin vitskert".
„Jeg hjelt það nú næstum“,
sagði hún.
„Það hefir verið erfitt“.
„Já, þú getur ekki ímyndað
þjer, hvað jeg var orðin rugl-
uð. Jeg varð að taka á öllu
minu til þess að stilla mig og
bíða. þangað til jeg kæmi heim,
því að þú mundir hjálpa mjer.
Og þú gerir það líka, Grandy.
Er það ekki?“
„Jú, jeg skal gera það“, sagði
Grandy. Hún varp öndinni
Ijettara. „Sjáðu til, dúfan mín,
við vorum öll svo harmi lost-
in. Og hann virtist vera það
líka. Það var rjett eins og hann
hefði þekkt þig. Jeg vil að þú
skiljir, að-----....“.
„Jeg get aldrei áfellst þig,
elsku Grandy“.
„En jeg áfellist sjálfan mig“,
sagði Grandy. „Við, sem Ijet-
um hann búa hjá okkur og kend
um í brjósti um hann. Auðvit-
að hefir hann haldið að þú
mundir aldrei koma aftur“.
„Hann hjelt að jeg væri dá-
in. Hann hjelt að jeg mundi
aldrei koma aftur til þess að
s.egja þjer að hann færi með
ósanmndi“.
„Við verðum að spyrja okk-
ur sjálf, hvað hann vill hjer“,
sagði Grandy.
Bifreið var ekið hratt niður
á götuna. Spangargleraugun
duttu niður af nefi Grandys.
„Drottinn minn, hvað var nú
þetta?“
„Þetta var bíll“, sagði Mat-
hilda. „Grandy, hvað með Alt-
heu?“ Hversvegna fóru þau
út saman?“
Grandy sagði eins og annars
hugar: „Sjáðu til, Tyl, Francis
sagði mjer, að þú myndir ekki
eftir honum“.
Hún var undrandi. „Sagði
hann þjer það? Hvenær?“
„Strax eftir að þú varst kom-
in. Á meðan þú varst uppi“.
„Áður en við borðuðum?“
„Já“.
„Þá.....ó, Grandy, þú hlýt
ur að hafa vitað það strax að
það var lýgi“.
- „Já, jeg vissi það“.
Mathilda hallaði sjer út af á
bekknum, og hnyklaði brúnir.
„Jeg áleit, að þetta hvarf
hans með Altheu væri einn þátt
urinn í þessu hlutverki sem
hann er að leika“, sagði
Grandy. „Hann var vesalings,
gleymdi eiginmaðurinn, og auð
vitað þurfti að hughreysta
hann. Althea hefir gert allmik-
ið af því .... að hughreysta
Francis“.
„Það mætti segja mjer það“,
sagði Tyl. Það er Altheu líkt,
hugsaði hún og veikur roði
hljóp fram í vanga hennar.
„Althea vildi vera honum
góð“, ' sagði Grandy, „og það
var fallega hugsað —
En það er alls ekki sú hugs-
'STfMílIieS'IÍ>éfe
Litla stúlkan með langa nafnið
Eftir MABEL LEIGH HUNT i
27. ^
— Sjáðu bara, sagði hún og benti með vísifingrinum á
báðum höndum. — Sko, þarna er Bergþóra og þarna er
Helga, — sjáðu bara, tvíburar.
Enginn hefði getað orðið svo yfir sig hissa eins og Magn-
ús frændi. Þarna stóð hann á miðju gófli og blístraði, —<
fiúh. — Ja, aldrei hef jeg nú vitað annað eins, sagði hann
og leit á Önnu Soffíu.
— Það er slæmt, að jeg get ekki strítt þjer lengur með
langa nafninu. En það verð jeg að segja, að þú ert góð, ef
þú hefur tímt að gefa systum þínum tvö af nöfnunum þín-
um.
— Ja, sagði Anna Soffía. Mjer hefði vist þótt leiðinlegt
að gefa einhverjum ókunnugum hluta af nafninu mínu.
En mjer finnst reglulega gaman að gefa litlu systrum mín-
um það, elsku litlu systrum mínum. — Þú getur bara ekki
imyndað þjer, hvað jeg er glöð, Magnús frændi.
— Svo þarf jeg ekkert að vera sjerstaklega góð, þó jeg
hafi gefið hluta af nafninu mínu, hjelt hún áfram. Því að
mig hefur lengi langað til að geta gefið eitthvað af því frá
mjer. — Og þó gaf jeg þeim fallegustu nöfnin mín og ....
Guð elskar glaðan gefanda, — það segir biblían. — Og jeg
er svo ánægð, jeg er svo ánægð, Magnús frændi.
— Drottinn minn, hvað er þetta, sagði mamma. — Hvað
gengur eiginlega að barninu. — Hún hefur verið að tala um
svo einkennilega hluti, að við skiljum ekkert hvað hún er
að fara, Magnús. Þetta hefur komið henni alltof mikið á
óvart, komdu barnið mitt. Lof mjer að finna, hvort ennið
á þjer er heitt.
En Magnús frændi lyfti Önnu Soffíu upp á arma sína.
Hann hallaði höfðinu aftur svo ándlitið vissi beint upp og
skellihló. Hann hló svo hátt, að Anna amma kom með
miklum flýti inn í svefnherbergið.
— S-s-Su! Magnús, sagði hún. — Þú hræðir blessuð ný-
fædd börnin með þessum skelfilega hávaða.

— Flýttu þjcr heini og sæktu
luoinmu.
fislca); — Hvað heldurðu að hann
faðir þinn myndi segja, ef hann sæi
þig vera að veiða á sunnudegi?
Drengurinn: — Jeg veit það bara
ekki, þjer ættuð að spyrja hann, það
er hann, sem er að fiska hjerna ofur-
lítið lengra upp með ánni.
★
A veiðum.
—Ö, jeg hef gleymt ílátinu, —-
sagði annar áiskimaðurinn.
— Hvað, hrópaði hinn, — þú, þú,
þú heimskingi, hálfviti, ...
— Hvað er að þjer, maður, —■
svaraði sá fyrri móðgaður, — það
var alveg eins mikið þitt, að muna
eftir dósinni. Þegar jeg setii ormana
Hann var ekki að læra.
Kennarinn: — Róbert, hvað ertu
að gera, ertu að læra, eða hvað?
Róbert (kurteislega): —- Nei, herra
kennari, jeg er að hlusta á yður.
★
Heimskulegt.
Jonni hló, þegar kennarinn las sög-
una um manninn, sem synti þrisvar
yfir á, fyrir morgunverð.
— Þú efast þó ekki um, að æfður
sundmaður «:afi getað gert þetta?
spurði kennarmn.
— Nei, kennari, — sagði Jonni —
en jeg skil ekki hversvegna í ósköp-
unum hann synti ekki fjórum sinn-
um yfir ána og kom heldur að bakk-
'anum. þar rm hann hafði skilið
eftir fötin sín.
★
Engin vandræði.
Kennarinn: — Veistu það, Pjesi,
að þú skrifað:i um það bil öll orðin
í stilnum þínum vislaust. Hvernig
ætlar þú að verða rithöfundur?
Pjesi: — Allt í lagi, kennari, jeg
ætla að verða mállýskurithöfundur.
★
Hvað ætli hann segði?
Kona (við líiinn dreng, sem er að!
— Ó, dósinni, sagði hinn og and-
varpaði af feiginleika, —- jeg hjelt að
þú værir að meina flöskuna.
★
Til vonar og vara.
Sonurinn: — Hvað er stærsti fisk-
urinn, sem þú hefir veitt, pabbi?
Faðirinn: — Farðu og spurðu
mömmu þina, jeg er búinn að gleyma
hvað jeg sagði henni.
Eggert Claessen
Gústaf A. Sveinsson
hæstarjettarlögmenn,
Oddfellowhúsið. Sími 1171.
Allskonar lögfræðistörf.
jk.
EINARSSON & ZOEGA
M.s. JOLDir1
fermir i IIull 5.—6, desember.