Morgunblaðið - 07.12.1949, Blaðsíða 14

MORGVWBLA&IÐ
Miðvikudagur 7. des. 1949.
11
Framhdldssagan 28
n»>;iniiiiiiiiiHimrar
SEKT OG SAKLEYSI
Eítir Charlotte Armstrong
20. KAFLI.
ÞaS leið góð stund áður en
Yni'n heyiði að barið var með
►wgiubundnum höggum í glugga
Mathilda reis upp
&íu?Ifd á svip, rauðeygð og úfin
eftir grátinn. Hún sá hann
fcU’ýstáiVáier upp við gluggann.
Húr. vissi strax hver það var.
Og llugur hennar var á svo
Hndarlegri ringulreið að hún
gekk strax fram að gluggan-
um og opnaði hann. Francis
í.kreið inn. Hann leit snöggv-
ast á hana, en gekk síðan rak-
leiðie-að dyrunum fram á gang-
imi og læsti þeim. Ti'l ætlaði
að mótmæla. en hann gaf henni
fc'endirfgu um að hafa ekki hátt.
k.Hvað var Grandy að segja?“
Hún horfði undrandi á hann.
Tárin voru þornuð á vöngum
teefinar.-í augnablikinu mundi
fcrnn ekki, hvað Grandy hafði'
veríð að segja. Francis var al-
varlegur á svipinn, en þjáning-
arsvípurinn sem hann venju-
♦Efga-ejet-ti upp, var- horfinn-. Nú-
voru augu hans hlýleg og það
var eitthvað annað einfaldara
og vingjarnlegra en ástúð sem
skein úr þeim.
.kJeg. vildi óska að þú gætir
fcreyst mjer, Mathilda. Treyst
♦ujer þó ekki væri nema örlít-
iiV Jeg \ eit.ekki, hvernig jeg
á að fara með þig“.
„Þakka þjer fyrir, en jeg held
að þú þurfir ekki að hafa nein
ar áhyggjur af mjer“.
Hann tók um handlegg henn
ár og Ijet hana setjast á rúmið.
Sjálfur settist hann á stól and-
spænis henni. Það var kjána-
fct-gt. að láta hann. i'áða, sjer
svona, en samt fannst henni
cinhvernveginn í undirmeðvit-
wndinni að hann ætti skilið ein
fcvhrja 'hlýju frá henni.. Hún
teinndi bara ekki hversvegna.
líúin sat kyrr þar. sem hann
fcafðí set: hana og bjóst tiLað
fcilusta.
„Þú hefir ekki trúað miklu
af því, sem jeg hefi sagt þjer“,
sagði har.n. „Er það ekki rjett,
Mathilda?"
„Jú“.
„Samt máttu trúa einu, ef þú
getur og það er að jeg vil ekki
að neitt slæmt hendi þig“.
„Hversvegna halda allir að
oitthvað slæmt komi fyrir
*oíg“, sagði hún. Rödd hennar
skaif lítið eitt. „Það gengur
ckkert að mjer“.
Hann tók um báðar hendur
fcennar. „Hvað sagði hann?
Hann’ hefir verið að tala um að
eiíthvað gæti komið fyrir þig
Va.r það ekki?“ Hún svaraði
ckki. Francis sleppti höndum
fcefmar, þó að hún hefði ekki
*eynt. að draga þær að sjer.
.,Jeg vildi óska þess að þú tryð
►r mier. Þetta er allt í bölvuðu
öngþveiti. Þú hefir sannarlega
ástæðu til þess að vantreysta
mjer. og þó .... Mathilda, Þú
verður að hlusta á mig. — Jeg
fciefi aldrei álitið að það sje
tiein hætta á því að þú fremd
»c sjálfsmorð. Geturðu trúað
fc'VÍ? Jeg var aðeins að reyna
að koma í veg fyrir það að nokk
tjö kæmi fyrir þig“.
Hún hristi höfuðið. Hún gat
ekki skilið þetta.
Hann hjelt áfram. „Nú ætla
jeg enn að grípa til eins ráðs.
.., i Það gæti dugað. — Mig
langar til að biðja þig um að
gera mjer það dálítið auðveld-
ara“.
„Hvað gæti komið fyrir
mig?“ Grænu augun hennar
voru þóttafull.
Hann hikaði snöggvast. —
..Jeg get svo sem eins vel sagt
þjer það“, sagði hann loks. —
„Jeg vil ekki að þú verðir
myrt“.
„Hvað þá?“
■jMyrt, eins og Rosaleen og
Althea“. Hann talaði lágt. —
Mathilda hörfaði undan en ein
blindi á hann. Hann mætti
augnaráði hennar án þess' að
blikna. Þetta var einkennilegt
einvígi á milli þeirra.
„Hversvegna heldurðu að
þær hafi verið myrtar?“ sagði
hún. „Ertu leynilögreglumað-
ur, eða hvað?“ Hún hugsaði
með sjálfri sjer; Þarna er skýr-
ingin .... en þó, þetta var allt
svo þokukennt.
„Jeg er ekki leynilögreglu-
maðUrí<’, sagði Francis. „Jeg er
bara eins og hver annar kjáni,
búinn að flækja mig í þetta öng
þveiti hjer. Og önnur stúlkn-
anna hefði ef til vill lifað áfram
ef jeg hefði ekki verið að blanda
mjer inn í þetta. Jeg vil helst
ekki að eins fari fyrir þjer“.
„Þú hefir logið“, sagði Mat-
hilda. Hún rjetti úr sjer. „Þú
viðurkennir það núna. Allt, sem
þú sagðir í New York og allt
fólkið sem .... þú laugst. Þú
bjóst það allt til“.
Hann svaraði ekki, en virti
hana fyrir sjer.
„Ef þú viðurkennir það“,
eagði hún, „þá gæti komið til
mála að jeg tryði einhverju af
því, sem þú segir núna“.
„Sagðirðu Grandy það?“
spurði hann, én færðist undah
að gefa henni beint svar.
„Vissulega“.
„Alla söguna?“
„Vissulega“.
„Trúði hann þjer?“
„Auðvitað gerði hann það“.
Hún ætlaði að standa á fætur
en hann greip um hönd henn-
ar.
„Vertu ekki reið. Jeg spurði
hara. Mig langaði til að fá svar-
ið“.
„Grandy veit að jeg mundi
ekki......Hann veit að það
gæti ekki verið satt að jeg. ,.. .
Hann veit_____“.
„Hversvegna geturðu þá
ekki sagt það, án þess að verða
svona reið?“
,tÞú vilt ekki viðurkenna það
að þetta sje uppspuni“, hróp-
aði hún. „En jeg veit að það er
uppspuni. Hversvegna getur þú
ekki viðurkennt það?“
„Er Grandy sannfærður- um
að það hafi verið uppspuni?“
Mathilda fól andlitið í hönd
um sjer. „Gerðu það fyrir mig
að fara hjeðan út. Hvað viltu
mjer eiginlega?“
„Mig langar bara til að búa
svq um hnútana að þú fáir að
lifa, barnið gott. Það er alt og
sumt. Jeg er hjerna með erfða-
skrá, sem þú skrifaðir“. í
„Hvað þá?“
„Erfðaskrá. Síðasta erfða«krá
in. Jeg býst við því að það sje
eitt af því, sem þú hefir gleymt.
Hún var skrifuð einn þessara
þriggja glötuðu daga“. — Eram
koxna Francis og rödd hans
hafði. breyttst. Nú talaði hann
kæruleysislega og eins og það
sem hann segði kæmi ekki bein
b'nis málinu við. „Hún er alger-
lega lögleg, skiúfuð með þinni
hönd. Hún er ágæt, eða að
minnsta kosti nógu góð til þess
að ah kæmist í háaloft, ef þú
mundir deyja“.
„Ef ieg mundi. . . .“.
„Aðalatriðið fvrir mjer er
.... að þú fáir að lifa. Jeg er
þeirrar skoðunar, að ef jeg sýni
þennan litla brjefmiða á viss-
um stöðum. þá geti það orðið
til þess að lengja lífdaga þína“.
Hann horfði á hana óskammfeil
inn á svipinn. Nei, hann var
ékH óskammfeilinn, en það
mátti lesa úr svip hans, að hann
tefldi á tvær hættur.
„Nú. já. Nú fer jeg að skilja“.
„Auðvitað voru það pening-
arnir“. Hún rak upp hvellan
hlátur. Það gladdi hana að sjá
að hann varð hugsi við. „Hvern
ip stóð á mier, að jeg skyldi
trúa sögunni um það að þú
værir ríkur....... Þar er ein
lygin í viðbót. Þú hjelst að jeg
mundi aldrei koma aftur. Og
þessvegna hjelst þú að þjer
væri óhætt að leika þennan
fagra leik. Þú hefir haldið að
þarna væri gott tækifæri til að
ná í Frazier-auðævin. Og það
er líka satt, þjer ferst vel að
ljúga“.
Francis virti hana fyrir sjer.
Hún var orðin náföl af reiði.
„Svei m.ier þá. jeg held að jeg
geti ekki komið í veg fyrir það
að þú verðir myrt“. Rödd hans
vár alvarleg og allt að því blíð-
leg. „En jeg ætla samt að reyna
það“.
Mathilda stökk á fætur. —
„Mjer er nú farið að detta í
hug, hvort þú hafir ekki ein-
mitt ráðgert líka að ryð.ia mjer
úr vegi“, sagði hún reiðilega.
Þaú horfðust í augu nokkra
stund.
„Ein mínúta til“, sSgði Fran-
cis, „og þá missi jeg þolinmæð-
ina.. Jeg segi þjer það satt að
þú ert í lífsháska. Jeg veit það.
Mjer er nákvæmlega sama,
hverjum nöfnum þú kýst að
nefna mig. Jeg hefi logið, en
þetta sem jeg segi núna er
sannleikur. Af einhverri óskilj
anlegri ástæðu, er mjer umhug-
að um að þú fáir að halda líf—
inu“..
„Líklega af því að þú elskar
mig“, hreytti Mathilda út úr
sjer".
„Hm-m“. Þetta var frekar
neitun og hún hefði getað grip-
tækifærið, en hún gerði það
ekki. „Við skulum ekki fara að
rökræða um það. hver elskar
hvern“, sagði hann brosandi.
„Við skulum heldur snúa okk-
ur aftur að efninu. Heldurðu
að þú viljir hlusta á eina til-
lögu?“
„Hvaða tillögu?“
„Jeg ætla að sýna þessa
erfðaskrá .... vissum aðilum.
Það myrðir þig þá enginn
vegna peninganna, nema jeg. Er
það ekki rjett?“
• „Jú“, sagði hún.
„En nú getum við líka gert
varúðarráðstafanir gagnvart
mjer. Skrifaðu aðra erfðaskrá,
Mathilda, og feldu hana fyrir
mjer, en segðu einhverjum ó-
I klandri með Simba
Etfir GILBERT VEREN
3
— Já, jeg kem, sagði jeg. Og svo Ijet jeg strákslánann
bíða meðan jeg fór í bað og klæddi mig í hverja einustu
spjör. Svo sortjeraði jeg heilmikið af nýjum frímerkjum,
sem jeg keypti í gær, stakk þeim á rjettan stað inn í frí-
merkjaalbúmið, gerði ýmislega fleiri önauðsynlega hluti,
arakk morgunmjólkina og fór svo loksins niður stigann og
út til hans.
Simbi var alltof fullur af áhuga til þess að taka hökkuð
eftir því hvað jeg hafði verið lengi.
— Jeg er búinn að þrauthugsa þetta, sagði hann. — Jeg
er búinn að setja saman leikskrá fyrir okkur, byrjaði hann
strax og hann sá mig. — Þetta er það allra besta, sem þú
nokkurntíma hefur heyrt um á ævi þinni. Nú skal jeg
segja þjer það. Hlustaðu nú á mig.
Og svo neyddist jeg til að hlusta á vin minn þvæla fram
og til baka um þetta í minnsta kosti tuttugu mínútur. Hann
var búinn að ganga frá öllu. Engin göt til á fyrirætlun-
inni. Hann hafði að vísu ekki borið þetta undir skólameist-
arann, en hann ætlaði að gera það strax og hann gæti náð
tali af honum og þegar hann væri í góðu skapi, — í kvöld
eftir kvöldmat, ef til vill. Það eina, sem við þurftum að gera
var að labba út í samkomuhús bæjarins og æfa atriðin
nokkrum sinnum.
Við höfðum æfingu þá strax um kvöldið og það var ná-
kvæmlega einum sólarhring áður en sýningin átti fram að
fara. Eins og við mátti búast átti jeg lítið eða ekkert að
gera, jeg átti ekki að hafa stærra hlutverk í þessari sýn-
ingu Simba, en rjett að hlýða, þegar hann kallaði á mig
og hjálpa þannig við að gera ennþá meiri bjána úr hon-
um. Við og við varð jeg að þola, að hann klappaði á axlirn-
ar á mjer, eða ýtti mjer til á leiksviðinu, — það átti auð-
vitað að vera til þess að fá áhorfendurnar til að hlæja, þeg-
ar þar að kæmi, auðvitað.
Skólameistarinn hafði talað um að við yrðum uppi á
leiksviðinu í tvær mínútur og jeg verð að segja, að þetta
voru nokkuð langar tvær mínútur, auk þess, sem það sem
fram fór var varla hæft fyrir þá sýningargesti, sem helst
mátti búast við að sæktu skemmtunina.
^fíhxy 'mo^qumkcJlpyriju.,
— Mætii jeg kiðja yður um að
taka verðið af, þetta á að vera giöf.
I . ★
IN’ógur lími til að bíða.
| Mjög lagleg afgreiðslustúlka (við
ungan mann): „Forstjórinn getur því
miður ekki talað við yðúr núna.
Hann er upptekinn og verður það
næsta hálftimann."
Pilturinn: „Húrra! E- e-, jeg meina
— jeg bíð hjer.“
★
Drukkinn eða ekki drukkinn.
Dómari: „Ákærandi heldur því
fram, að hann hafi verið .fullkom-
lega allsgáður."
Lögregluþjónninn: „Kemur ekki til
mála. Hann var mjög drukkinn. Ef
hann hefði verið allsgáður, nefði
hann vitað, að hann var drukkinn,
og hefði ekki verið með læti.“
★
Hún vissi best sjálf.
Hrörlegur vagn fór upp bratta
fjallshlíð. Gömul kona, sem sat í
aftursætinu, var mjög hrædd og
spurði vagnstjórann, hvort öllu væri
óhætt. „Þvi að," sagði hún. „jeg var
að velta því fyrir mjer, hvað myndi
verða af mjer, ef vagninn ylti um
koll.“ „Það, frú“, sagði vagnstjórinn
og spýtti, „er alveg undir því komið,
hveraig þjer hafið hagað yður í lif-
inu.“
•ár
Það var ekki von, sem hann vildi.
Bersköllóttur maður fór til rakara
og var sýnd þar flaska með miða,
sem á stóð: „Von fyrir sköllótta.“
„Jeg hef haft von allt mitt líf “
sagði hann, ,J>að er hár, sem jeg
vil fá.“ *
★
Heppilegt loftslag.
. Gestur: „Er hjerna gott loftslag
fyrir gigtveitó?"
Svar: „Ö, já. Jeg fjekk mína
hjerna.“
★
Allir uppskera það, sem þeir sá,
...... nema frístundagarðyrkjumað-
urinn.
★ ___
Þekkti ekki húsbóndann.
Skoti notkur kom heim í fyrra-
kvöld ófullur, og hundurmn hans
beit hann.
Náftkjólar
Stærð 40—44.
iiiiitiiiiiiiiummi