Morgunblaðið - 24.12.1949, Blaðsíða 14

14
MORGUISBLAÐIÐ
Laugardagur 24. des. 1949.
Framhaidssagan 43
iiiuiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiiiiiHiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiHiiimiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiniiiiir1.
SEKT OG SA
Eítir Charlotte Armstrong
j&niHiiiiiiiiiiiiifiimitiiiiiiiii (111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111111
vaeri á þakhæðinni og fengu
lánaðan stiga. Einn mannanna
fór upp. Hann kom von bráðar
niður aftur.
„Það er enginn þarna“, sagði
hann og dustaði af sjer rykið.
Og þá voru þeir búnir að leita
um alt húsið.
Blake gaut augunum til Tyl.
Hún var orðin föl yfirlitum.
„Bílskúrinn . er eftir“, sagði
hann.
Bílskúrinn var kaldur og
auður. Enginn þar.
Það var leitað í garðinum
á bak við húsið. Þeir fundu dyr
niður í kjallarann, opnuðu þær
með skyndilegum ákafa, en
lokuðu þeim hægt aftur. Það
var enginn í húsinu eða í garð-
inum nema kvenmaðurinn, sem
stóð á forstofutröppunum og
horfði þegjandi og fyrirlitlega
á þá.
„Jæja,“ sagði Gahagen og
yppti öxlum. Hann leit á Mat-
hildu. Allir litu á hana.
„En jeg veit að hann var
hjerna“, sagði hún.
„Hann er ekki hjerna núna“,
sagði einn mannanna.
„En hann var hjerna. ......
Grandy“, hún leit biðjandi á
hann.
„Hvað leið langur tími frá
því að þjer fóruð hjeðan og
hittuð Luther Grandison?“
„Það var ekki langur tími“,
sagði hún hikandi. „Svona ein
m-mínúta“.
Þeir hristu höfuðið og ypptu
öxlum.
Hana langaði til að æpa.
„Ef þið eruð búnir, þætti
mjer vænt um ef þið vilduð
fara“, sagði konan uppi á
íröppunum.
Tyl sneri sjer að henni. —
„Hvað skeði?“ hrópaði hún. —
„Hún veit það..........Sjáið þið
ekki, að hún hlýtur að vita það?
Hversvegna látið þið hana ekki
tala?“
„Vogar hún sjer að bera upp
á mig að jeg sje að ljúga?“ —
Augu hennar skutu neistum.
„Svona, svona“, sagði
Grandy.........„Tyl, vina mín,
það getur verið að þjer hafi
skjátlast“.
Hún vætti varirnar með
tunpubroddinum. „Nei“.
„Ur því þið eru(ð búnir að
skoða það sem þið ætluðuð,
getið þið eins farið“, sagði kon-
an og gekk snúðug inn. \
Grandy leit á Gahagen. „Ef
til vill er Mathilda yfir sig
breytt á taugum ....“. Rödd
hans var blíðleg og full um-
hyg.gju.
„Jeg er ekki“, hrópaði Tyl.
Hún vissi um leið að rödd henn
ar var of Örvæntingarfull til
þess að orð hennar gætu talist
trúanleg. „Jeg er það ekki“. —
Hún reyndi að vera róleg og á-
kveðin.
„Ó, vina mín....“, sagði
Grandy fullur meðaumkunar.
; „Francis var þarna“.
var það, ungfrú Franzier ..
frú. .. .“.
Blake vildi hlusta á hana.
„Súkkulaðimolarnir“, Sagði
hún. „Þannig komst jeg á slóð-
ina. Hann fleygði út súkkulaði
molum þar sem bíllinn beygði
.... Það var úr hollenska
súkkulaðikassanum, sem jeg
gaf þjer. Grandy. Þannig fann
jeg húsið. Hjelduð þið kanske
að jeg hefði gægst inn um alla
kjallaraglugga? Komið þið
hjerna fram fyrir húsið og jeg
skal sýna ykkur“.
En á grasblettinum, þar sem
molarnir höfðu legið í hrúgu,
var ekkert að sjá. Og ekkert
neinsstaðar í grasinu.
Þau leituðu í kring. Gahagen
reif upp grassvörðinn með hæln
um og merkti við staðinn.
„Komdu heim, Tyl“, sagði
Grandy blíðlega.
„Nei“.
„Hann er ekki hjerna, vina
mín. Þú ert búin að komast að
raun um það“.
„En hann var hjerna“, sagði
hún með grátstafinn í kverkun-
um. „Jeg veit að hann var
hjerna. Grandy, gerðu það fyrir
mig, að trúa mjer“.
„Svona, svona. Reyndu að
vera róleg“.
„Er þetta ekki litla stúlkan,
sem lenti í sjóhrakningunum?"
spurði Blake varfærnislega.
Hún vissi að Grandy kinkaði
kolli og hún vissi að þeir lásu
hvor út úr annars svip.
„Þetta hefir verið allt ákaf-
lega erfitt fyrir hana“, sagði
Grandy. Hann ætlaði að fara
að breiða yfir og afsaka þetta
glappaskot hennar. Alt mundi
verða eðlilegt og trúanlegt eftir
að hann var búinn að fara um
það orðum dálitla stund. „Voða
leg áreynsla, andlega og líkam-
lega“, heyrði hún harm segja.
„Fyrst það og svo dauði Alt-
heu. Henni hefði ekki getað
þótt vænna um hána, þó að hún
hefði verið fj^in sýstir hennar.
Og loks er ei%inrhaður hennar
horfinn, án þess að senda frá
sjer nokkur bbð. Það ei engin
furða. Vesalings baf-nið“.
Þeis ^yöMðu einhverju sem
hún he>4ði ékki hvað var, en
hún heýr^ji það á tóninum. að
þeir voru fúllir meðaumkunar
og skildu þetta alt ákaflega vel.
„Þétta hefir alt veflð mj'ög
erfitt“, sagði Grandy. „Jeg get
aldrei sr.gt ykkur al4a má'la-
vöxtu. En í rauninni er hún..
Það er ekkert að undra, þó að
eitthvað gangi úr skorðum. Jeg
býst við því að ef þið yrðuð fyr
ir öðru eins og hún hefir orðið
að....“. Röddin smálækkaði*
þangað til hún dó út. Þetta var
honum of mikið hjartansmál til
þess að hann gæti talað um það.
Tyl stirðnaði af skelfingu.
Hvað var hann að segja? —
Gefa í skyn að hún væri orðin
vitskert? Hún vissi ekk! hvort
hún ætti að trúa því, sern hún
þó vissi að hún átti að trúa.
Grandy sagði nákvæmlega það
sama og Francis hafði sagt. eða
hvað? Það var ekki hægt að
treysta því, sem hún sagði eða
sagðist hafa sjeð. Það sem hún
hjelt að hún mundi eftir, mundi
enginn annar. Vegna þess að
eitthvað hafði gengið úr skorð-
II111IIIlllllllll11111111111111*111111111111111IIIII>>1111111111111)11»
um? Var það rjett? Á þessu
augnabliki var hún ekki viss
sjálf. Hún var ekki viss um
neitt lengur.
„Enginn skaði skeður“, sagði
Gahagen glaðlega.
„Það sakaði ekki, þó að við
gengjum úr skugga um að þetta
var vitleysa“, sagði Blake vin-
gjarnlega.
Hún las úr augum þeirra: —
„Þetta gerir ekkert til, stúlka
mín. Við skiljum þetta alt“.
Hún gat hvorki hreyft legg
nje lið vegna skelfingarinnar
sem gagntók hana.
Alt í einu rann leigubíll upp
að húsinu. Ung stúlka kom út.
Það var Jane. Hún kom til
þeirra. Hún var festuleg og á-
kveðin á svip.
„Hvað er þetta?“ sagði hún.
„Hvað eruð þið öll að gera
hjer“.
31. KAFLI.
En engin virtist vilja verða
til þess að segja henni af Ijetta.
„Ó, Jane, kæra barn“, sagði
Grandy. „Má jeg kynna ykk-
ur. ... þetta er skrifstofustúlk-
an mín.......Heyrðu, vina mín,
getum vdð ekki keyrt Mahildu
heim í bílnum, sem þú ert með
þarna?“
„En bíðið augnablik....“.
„Jeg hjelt að Francis væri
þarna inni“, sagði Mathilda
þreytulega. „Jeg hjelt að jeg
hefði fundið hann“.
Jane leit ekki af henni. „Það
er undarlegt", sagði hún. „Því
það er hjer, sem Press býr“.
„Press?“ Það var Grandy,
sem sagði það.
„Já, það er rjett. Hann heitir
Press, maðurinn sem á heima
hjer“. sagði Blake.
„Ernic Press?“
„Já“.
„Þá þekki jeg hann“, sagði
Grandy. „Auðvitað þekki jeg
hann. Ætlarðu að segja mjer
að....“.
Jane greip fram í fyrir hon-
um. „Mjer þætti vænt um að fá
að vita hvað er að ske hjer“.
Það var svolítil vandræðaleg
þögn. Svo sagði Gahagen henni
hvað skeð hafði.
Mathilda fann hvernig styrk-
urinn læstist um hana á ný. •—
Jane var engin brúða. Hcsn var
sterk. Og hún var greihd. Hún
fylgdist nákvæmlega með því
sem Gahagen sagð-i.
„Já, og jeg náði sambandi við
hann, Jane“, sagði Tyl. „Hann
svaraði mjer“.
„Jeg get sagt ykkur eitt“,
sagði Jane. „Francis sagði einu
sinni við mig, að ef eitthvað
kæmi fyrir sig, þá ætti jeg að
leita uppi mann að nafni Prcss.“
Þetta var undarlegt. Tyl sá
að þetta fannst hinum líka at-
hyglisvert. Viðhorfið breyttist
og tók aðra stefnu.
„Hann vinnur fyrir bæjaryf-
irvöldin“, sagði Jane.
„Já, auðvitað“, hrópaði Mat-
hilda. „Bíllinn var frá bæjar-
yfirvöldunum. Bíllinn, sem
Francis fór upp í. Garðyrkju-
maðurinn getur verið vitni að
því“.
Grandy hallaði sjer í áttina
til hennar, eins og hann vildi
vara haná við að sýna of mik-
inn ákafa. „Já, auðvitað, barnið
í klandri með Simba
Etfir GILBERT VEREN J
15.
Húsið ómaði af skellihlátri og svo var einhver bjáni í á-
horfendasalnum, sem kastaði rotnandi rótarmyglu, sömu teg-
undar og finnst oft undir eikartrám, upp á leiksviðið. Jeg
vissi ekki hfvað þetta var, fyrr en Simbi leit upp og til
mín, — eftir það var varla hægt að þekkja hann.
— A-ha-ha, hlógu allir niðri í áhorfendasalnum og voru
að springa af hlátri. — H, ha, ha, hlógu allir og tárin
streymdu niður kinnarnar á Simbi. Hann kom til mín eins
og til að fá einhverja hluttekningu frá mjer.
— Það er dálítið þykkt, muldraði hann og reyndi að ná
frá augunum á sjer þessari gulu kvoðu, sem huldi allt andlit-
ið á honum. — Jeg verð að fara og þvo mjer, sagði hann.
— Heldurðu að þú getið haldið leiksýningunni áfram meðan
jeg skrepp frá.
Halda henni áfram án Simba, hvort jeg gæti það! Oh,
þetta var eins og hræðileg martröð, sem var fyrir utan
allt mannlegt vald að fá stjórn á. Allir heiðvirðir borgar-
ar, sem hefðu getað haldið reglu á hlutunum voru farnir,
en eftir var bara óviðráðanlegur skríll, sem stöðugt hækk-
aði ópin og öskrin og reyndi að hitta mig með allskonar
óþverra, sem þeir köstuðu að mjer. Heilmikið af grútnuðum
rauðbeðum þaut yfir höfuðið á mjer, hver á eftir öðrum
og síðan margskonar rófur og næpur og rotnaðir tómatar.
Mjer tókst að forðast köstin all-lengi, en loksins hitti einn
andlitið á mjer með appelsínu, sem hlýtur að hafa verið
orðin minnsta kosti ársgömul.
Þá heyrði jeg allt í einu í bílflautu til hliðar við mig og
hafði rjett ráðrúm til að taka eftir Simba þar sem hann
kom inn á mótorhjólinu mínu. Nú átti hið stórkostlega mót-
orhjólsatriði að byrja.
— Heyrðu, heyrðu, öskraði húsvörðurinn. — Við viljum
alls ekki fá þig hingað inn á þessu verkfæri. Farðu burt
rneð mótorhjólið.
Hann hefði eins getað öskrað inn í eyrað á mannlausri
eimreið, sem rennir eftir teinunum.

Asrua,
Jólasveinninn ,,prívat“.
★
Auga fyrir auga.
I Kona nokkur hafði fengið kinversk
an þjón og var að venja hann við að
svara dyrabjöllunni.
| I'Iún fór út, hringdi bjöllunni og
þjónninn kom til dyra. Efiir nokkra
daga heyrði hún dyrabjölluna hringja
aftur og aftur. Hún skildi ekki
hyernig á þessu gat staðið, og þegar
hringingin hætti ekki, og enginn virt-
ist fara til dyra, fór hún sjálf. Þegar
hún opnaði hurðiria, sá hún sjer til
mikillar undrunar, að kínverski þjónn
inn hennar stóð á tröppunum. „Hvað
í ósköpunum meinarðu með þessu
Li?“ spurði hún. Lí svaraði: „Um
daginn þú plata mig, nú jeg plata
þig-“
★
Prestur nokkur var einu sinni í
heimsókn í fangelsi, og sagði við einn
fangann: „Maður minn. Var það vin-
löngun vðar, sem kem yður hingað?“
Máðurinn glápti á hann og svaraði
illilega: „Virðist jeg vera það fífl. að
taka þessa holu fyrir krá?“
★
Vinnukonur nútímans.
Húsmóðirin (gröm): „Litið þjer
nú á þetta ryk þarna, María, það er
að minnsta kosti sex vikna gamalt.“
María: „Það kemur mjer ekkert
við. Jeg er ekki búin að vera hjer
nema mánuð.“
★
Hún þurfti ekki að vera hrædd.
Taugaóstyrk gömul kona (við sjó-
mann á bátnum, sem hún er að
ferðast með): „Týnist fólk aldrei í
þessa á?“
Sjómaðurinn: „Uss, nei, nei, aldrei!
Það finnst alltaf daginn eftir."
★
Kona Williams Dean Howell, hins
fræga rithöfundar, rjeð eitt sinn til
sin stúlku til að sjá um heimihs-
störfin. Nokkrar vikur liðu og stúlk-
an sá húsbóndann alltaf heima og
dag nokkum kom hún til húsmóður
sinnar og sagði:
„Fyrirgefið þjer frú, en mig langar
til að segja ofurlítið."
„JS, hvað Vár það, Maria? 1
Stúlkan roðnaði og vafði svunt-
unni sinni utan um hendumar. „Þjer
borgið mjer fjóra dollara á viku .“
„Jeg get þvi miður ekki borgað
yður meira,“ greip frú Howeli fram
í afsakandi.
„Nei, það var ekki það“, sagði
stúlkan i flýti, „en jeg er fús til
þess að taka bara þrjá, þangað til
herra Howell fær vinnu.“
— Anna litla les upp íyrir jóla-
sveininum, hvers hún óskar sjer í
jólagjöf.
y