Morgunblaðið - 05.01.1950, Qupperneq 10

10
MORGUNBLAÐIÐ
Fimmtudagur 5. janúar 1950
Ný bráðskemtileg framhaldssaga:
pntiiiiiiiiiiiiiiuiiiiii
Framhaldssagan 2
nuiieiiiiiii1
jiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiMiiiiHininimiiinnnniiiianiniiinnirMiiiiiimimiiim!
BASTIONS-FOLKIÐ

Bifreiðaeigendur og
I vátryggingafjelög
Eítir Margaret Ferguson
i,inifiiiiiiii!iiiiiuiiiiiiiimiii iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiBiMiiiiMiiiiMiMmniMiiMHiimmiiiiiiiiiiiiiimiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMmniniiiiiiiiiiiiMiiiiii
„Hann er orðinn kaldur“,
sagði hann afsakandi. „Hann
hitnar strax aftur. Jeg vona
bara að hann hafi það af upp
hæðina. Yður hlýtur að vera
farið að langa til að komast í
hús og fá eitthvað að borða og
hvíla yður. Leah mundi held-
ur ekki fyrirgefa mjer það, ef
hún vissi að jeg hefði látið yð-
ur bíða tímunum saman úti á
pallinum áður en jeg kom“.
„Þetta voru- aðeins nokkrar
mínútur", sagði Sherida og
vafði teppinu betur um fætur
sjer. ;,Er Leah frú St. Aubyn?“
„Já, móðir mín .... það er
að segja stjúpmóðir mín. Við
köllum hana öll Leah nema
Andrew. Hann er nefnilega
eini raunverulegi sonur henn-
ar. En Jane og Chris og jeg,
við erum ekki hennar börn“.
Hann leit til hennar og brosti.
„Vissuð þjer það?“
„Nei, frú St. Aubyn minnt-
ist ekki á heimilisaðstæður, þeg
ar hún skrifaði mjer og rjeði
mig. Það var heldur engin á-
stæða til þess“.
„En .... þjer vitið, hvernig
komið er fyrir henni. Er það
ekki?“
Hann var fljótmæltur, þegar
hann sagði þetta.
„Eigið þjer við að hún sje
lömuð? Já, hún sagði mjer það
auðvitað".
„Og jeg veit alveg við hverju
þjer búist“, sagði Logan næst-
um reiðilega. „Önugum og skap
styggum kvenvargi í hjólastól,
sem gerir öllum hinum í húsinu
lífið ömurlegt, með harðstjórn
sinni og duttlungum. Jæja, þjer
eigið eftir að verða mjög undr-
andi, þegar þjer sjáið Leah. •—
Hún er .... ja, það er eigin-
lega ómögulegt að lýsa henni
með viðeigandi orðum, án þess
að verða skáldlegur. En Leah
er alveg einstök .... að minsta
kosti finnst okkur það, og jeg
held að það sjeum ekki bara
við sem hugsum þannig“.
„Hún skrifar skemmtileg
brjef“, sagði Sherida hægt. —
„Eruð þjer og hin, sem þjer
nefnduð öll fjölskyldan?“
„Já. Jeg er elstur og svo
kemur Jane. Hún er nítján ára
og Christine er sextán, og loks
Andrew. Hann er aðeins níu
ára. Leah varð fyrir slysinu að-
eins einu ári eftir að hann fædd
ist“.
„Var það bílslys?“
„Nei. Jane og jeg vorum eins
og hverjir aðrir kjánar og fór-
um að synda í víkinni einn dag
þegar verðrið var heldur
ískyggilegt. Undiraldan náði
okkur báðum. Mjer tókst að
halda henni á íloti, en jeg var
að því kominn að gefast upp,
þegar Leah kom að okkur. —
Hún henti sjer út í þó að hún
sje ekki dugleg að synda og
einhvernveginn náði hún Jane
upp úr, hvernig, veit enginn, og
svo kom hún aftur til að hjálpa
mjer, en við hentumst bæði
uipp í klettana, .... eða að
minnsta kosti hún. Hún skall
á: bakið á einn klettinn ....
það var hreinasta kraftaverk
að hún skyldi lifa það af. Út-
hafið er ekki langt undan“.
Þau voru komin upp á hæð-
ina, úr skugganum í dalnum og
inn í undarlega glampandi
kvöldbirtu. Það glitti á sjóinn
í skoru á milli klettanna og
vindurinn var orðinn saltari.
„Stendur húsið uppi á kletta-
brúninni?“ spurði Sherida.
„Næstum því. En hinum meg
in er aflíðandi brekka niður í
dalinn, þar sem áin rennur. Þar
er skjóllegra. Landslágið er á-
kaflega margbreytilegt hjá okk
ur og það er líklega eina dægra
styttingin, sem upp á er að
bjóða. Við vonum öll að yður
leiðist ekki og að þjer haldist
við hjá okkur“.
„Þakka yðúr fyrir“. Hún
brosti að alvöru hans. „En
þetta hljómar dálítið uggvæn-
lega. Hversvegna ætti jeg ekki
að haldast við? Eru kannske
fjölskyldudraugar og undarleg
hljóð í húsinu á næturna?“.
„Ó, drottinn minn, nei, nei“.
Logan sneri bílnum næstum
þversum á veginum, til að kom
ast framhjá stórum steini, sem
• vindurinn hafði sennilega feykt
út á miðja götuna. „Það er
ekkert því líkt, þó að húsið
sje nokkuð gamalt og það væri
sjálfsagt hægt að gera andrúms
loftið draugalegt án mikillar
fyrirhafnar. Nei, jeg átti við að
þar sem við erum hjeðan frá
Cornwall, þá erum við ákaf-
lega eigingjörn öll .... öll,
nema auðvitað Leah. Við erum
mjög einangruð frá umheim-
inum, og okkur er sama, ....
en öðrum er ekki sama“ Hann
gaut augunum til hennar rann
sakandi. „En þjer lítið samt
ekki út fyrir að láta það á yður
fá, þó að það sjeu fimm mílur
í næsta kvikmyndahús og versl-
anir“.
„Nei, jeg er sannarlega
hvorki háð kvikmyndahúsum
nje verslunum“, svaraði Sher-
ida dálítið þurrlega. „Jeg ólst
upp á bóndabæ í Chumberland,
og þar er hægt að læra að vera
sjálfum sjer nógur. Mjer þykir
gaman að gönguferðum og garð
rækt og mjer þykir líka gam-
an að synda“.
„Nú, þjer eruð eins og af
himnum sendar“, sagði hann.
„Þjer hefðuð átt að sjá vjelrit-
unarstúlkurnar, sem vesalings
Leah hefur átt við að stríða
upp á síðkastið. Þær hafa verið
allt frá gullfallegum blómarós
um, sem gátu ekki gengið svo
upp á nokkurn klett án þess
að falla í yfirlið og þá helst í
fangið á einhverjum nálægum
karlmanni, og að vesældar-
legri kvenmannstíru, sem hjet
ungfrú Miffity .... það er
alveg satt, hún hjet það. Hún
átti svo bágt með að dragast
áfram í lífinu að Leah gat ekki
fengið það af sjer, að láta hana
vinna nokkurt verk. Hún sagði
að sjer fyndist hún vera eins
og grimmasti harðstjóri, ef
hún færi fram á nokkuð slíkt.
Annars fáið þjer ekki að sjá
Leah' fyrr en einhvern tímann
á morgun“.
„Jeg vona að hún sje ekki
veik“, sagði Sherida.
„Nei, hún fór til að heim-
sækja ömmu okkar í Truro,
móður föður míns. Gamla kon-
an er veik og pabbi gat ekki
komist í burtu, svo að Leah
fanst að hún ætti að fara. —
Ömmu þykir svo vænt um
hana“.
„Er það ekki nokkuð langt
ferðalag fyrir .... lamaða
manneskju?“, spurði Sherida,
en Logan hristi höfuðið.
„í guðanna bænum látið
þjer yður aldrei fara slík orð
af munni í návist Leah. Það
er eitt af fáu, sem kemur henni
í vont skap. Hún vill ekki láta
álíta sig hjálparvana vesaling.
En auðvitað er það rjett. Það
er langt ferðalag og þreytandi,
þó að pabbi hafi látið útbúa
bifreið sjerstaklega fyrir hana.
Nú erum við næstum komin,
en við sjáum ekki húsið fyrr
en við komum fyrir beygj-
una“.
Þau voru komin niður af
heiðalöndunum. Vegurinn lá nú
eftir allbrattri hlíð. Neðst í
dalnum rann straumhörð á og
á bökkum hennar uxu burna-
flækjur og brómberjarunnar.
Hjer og þar, sem hyljir voru
og lygnara, náðu síðustu kvöld
sólargeislarnir að leika sjer á
yfirborðinu. Lítil kanína hljóp
ráðavillt yfir veginn fyrir
framan þau. Vindurinn var
ekki eins hvass hjer og seltan
í loftinu var blandin gróðrar-
ilmi.
„Þjer sjáið ekki húsið vel
fyrr en á morgun“, sagði Lo-
gan. „Hjerna er hliðið“.
Hann beygði bílnum til
vinstri og í gegnum hlið í stein
girðingu. Nú lá vegurinn upp
í móti aftur. Beggja vegna við
veginn voru há trje, sem teygðu
dökkar greinar sínar til him-
ins.
„Garðurinn er ekki sem
verstur“, sagði Logan. „Leah
er ákaflega hreykin af honum.
Jæja, þá erum við komin“.
Húsið var stórt og ferhyrnt
og bar við kvöldhimininn. Hár
reykháfur stóð upp úr miðju
þakinu, og Ijósið skein út um
langa gluggana og opnar for-
stofudyrnar. Sherida hikaði
áður en hún steig út úr bíln-
um. Það var einhver óljós
tregða, sem greip hana nú,
þegar hún átti að ganga inn í
þetta ókunna hús. Hún þekkti
þetta fólk ekki nema að nafn-
inu til, og þó hafði hún ráðist
í það að búa í húsi þess og lifa
í nánu sambandi við það. Leah,
Jane Christine, Andrew ....
hún vissi ekki einu sinni
hvernig þau voru útlits. Það
var aðeins Logan, sem hafði
fasta mynd í huga hennar. —
Uppljómuð framhlið hússins
var eins og tjald fyrir leik-
sviði og hún hafði ekki éinu
sinni lesið leikskrána.
„Komið þjer inn. Yður hlýt-
ur að vera orðið kalt“, sagði
; Höfum flutt málningar- og rjettingaverkstæði vort frá :
■ ■
; Hafnarfirði, og rekum það áfram að Sogamýrarbletti 21, :
■ ■
: sem er við gatnamót Sogavegar og Miklubrautar. Gjör- ■
• ið svo vel og reynið viðskiptin. Sími 81255. Pósthólf 311. jj
! Hafnfirðingar — Heykvíkingar
J Nýtt þvottahús tekur til starfa í Lækjargötu 20, Hafnar-
■ firði, þriðjudaginn 3. jan. 1950. — Áhersla verður lögð
; á fljóta og vandaðari vinnu. — Tekin verður allur venju-
■
: legur þvottur og skilað blautum eða full frágengnum. —
■ Stífaðar skyrtur, sloppar o. fl. — Sækjum heim, ef ósk-
* að er til viðskiptavina í Hafnarfirði, Kópavogi, Fossvogi
; og annarsstaðar. — Hringið í síma 9236 milli kl. 1—6.
SAUÐFJÁRBÖÐUN
Samkvæmt fyrirmælum laga nr. 58, 30. nóv. 1914, ber
að framkvæma þrifaböð á öllu sauðfje hjer í lögsagnar-
umdæminu. Útaf þessu ber öllum sauðfjáreigendum hjer
í bænum að snúa sjer nú þegar til eftirlitsmannsins með
sauðfjárböðunum, herra lögregluþjóns Stefáns Thoraren-
sen. Símar 5374 og 5651.
Borgarstjórinn í Reykjavík, 4. janúar 1950.
Gunnar Thoroddsen.
Bambnsstengnr
i 2 herbergi og eldhús !
■ ■
■ ■
■ óskast til leigu til 1. ágúst n. k. Öll leigan greiðist fyrir- j
■ ■
■ ■
j fram. — Tilb. sendist afgr. Mbl. fyrir föstudagskvöld :
■ ■
: merkt „1. ágúst — 423“. :
■ ■
| Skjalabindi
■
AUGLÝSING E R GULLS ÍGILDI