Morgunblaðið - 31.01.1950, Blaðsíða 14

14
MORGZJNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 31. janúar 1950
.. Framhaldssagan 24 —— ————
BASTIONS-FÓLKIÐ
Eítir Margaret Ferguson
Litla eplablóm og langa
svarta reykjarpípan
„Jeg hjelt að það dygði ekki að i
hlæja að þjer, og jeg hjelt að
þú mundir gera út af við þig
með áhyggjum.í kvöld, ef jeg
færi. Jeg er svo viðkvæm fyrir
því.“
„Já, ef til vill var það til of
mikils mælst af mjer að þú
skildir mig,“ sagði Leah. ,,En
það skiptir ekki máli. Mjer
finnst bara hræðilegt að þurfa
að kenna mjer um að þú ferð
ekki með Simon.“ Hún tók. um
aðra hönd Jane og strauk henni
blíðlega um vanga sjer, og um
leið fór einhver undarlegur titr-
ingur um Jane. „Jæja, eftir
þetta glappaskot mitt, þá gerði
jeg samt mitt besta til að út-
skýra þetta fyrir Simon."
Hlýjan hvarf allt í einu úr
hönd Jane og hún reyndi að
draga hana til sín.
„Fyrir Simon? En hvernig
þá? Það þurfti ekki að útskýra
neitt.“
„Jane, vina mín, þú átt eftir
að læra margt og rnikið um
unga menn.“ Leah brosti til
hennar og sleppti hendinni. —
„Simon hlaut að komast að því,
að þessi tannpínusaga þín var
uppspuni, og jeg býst við að
hann hefði ekki beinlínis orðið
hrifinn af því að vera neitað á
síðustu stundu með svo ljelegri
sögu. Jeg sagði honum eins og
satt var um það, hvers vegna
þú vildir ekki fara og hann
skildi það.“
„Nú, já.“ Jane gekk yfir að
glugganum og horfði út annars
hugar. Hún var reið, en það var
ekkert við því að gera. Hún gat
vel ímyndað sjer Leah tala við
Simon, útskýra það fyrir hon-
um, full umönnunar og skiln-
ings, svo að þegar hann hafði
farið út aftur, þá hafði hann
ekki hugsað sjer Jane sem full-
orðna stúlku heldur hlægilegan
og duttlungafullan krakka, sem
þurfti að fara gætilega með.
Líklega var hann feginn að hafa
losnað við að eyða kvöldstund
með þessari óþroskuðu og kjána
legu stúlku.
„Jane, hvað áttu við með
þessu tvíræða: Nú, já? Mis-
líkar þjer, að jeg skyldi hafa
sagt Simoni eins og var?“
„Jeg.... mjer fannst engin
ástæða til þess,“ sagði Jane.
„Það gerir mjer erfiðara
seinna.“ En hana langaði til að
segja: „Því ggturðu ekki látið
mig eina um þetta, sem kemur
mjer einni við? Og þó að mjer
farist illa? Hvers vegna lofarðu
mjer ekki að eiga minn eigin
persónuleika? Jeg vil heldur að
Simon Crowdy álíti mig ókurt-
eisa, vegna einhvers sem jeg
hef sjálf gert, heldur en að hon-
um finnist jeg barnaleg og dutl-
ungafull, vegna einhvers sem
þú hefur sagt honum.“
„Jané mín, jeg skil ekki að
það þurfi að vera neinir erfið-
leikar fyrir þig í sambandi við
þetta“, sagði Leah sannfærandi.
„Simon er mjög skilningsgóður
maður og hann veit alveg hvern
ig J)jer leið Hann verður á-
byggilega ekki svo ónærgætinn
að fara að tala um það við þig“.
„Þú hefir náttúrlega beðið
hann um að gera það ekki?“,
sagði Jane svo kuldalega, að
Leah leit á hana og linyklaði
i brúnir. „Jæja, það skiptir víst
heldur ekki máli, eða hvað? Á
jeg að koma með ný blóm í vas
ann fyrir þig? Jeg ætla að fara
út og sækja blóm í borðstof-
una“.
Sherida kom inn með brjefa-
bunka og lagði hann á borðið
fyrir framan Leah.
„Það virðist ekki vera neitt
áríðandi af þessu, frú St. Au-
byn, en „Faith Hope“-kvæðin
fyrir næsta mánuð verða að
vera til á morgun, ef hægt er.
Jeg get vjelritað þau í kvöld,
ef þau eru til. Jeg er búin að
vel.ia nokkrar skemmtileear
spurningar fyrir spurningadálk
inn og ieg get skrifað niður
svörin. Svörin þurfa að vera
komin í prentsmiðjuna á fimtu
daginn“.
„Hvað? Ó, já. Jeg hefi hjerna
tvær vísur einhversstaðar og
bær verða að duga. Segðu þeim
að jeg sendi meira seinna í vik-
unni Og svo voru bað snurn-
ingarnar .... sagðirðu að bær
væru skemmtilegar, Sh»rida?“
Hún renndi augunum yfir vjel-
ritað blað, þar sem Sherida
hafði raðað upp spurningunum
með löngu millibili. „Jeg held
næstum að það mundi nægja
að ieg semdi sex mismunandi
svör og Ijeti þig um að raða
beim við viðeigandi spurning-
ar. Ef lesendurnir mínir lesa
spurningadálkinn á hverri viku,
eins og þeir segjast gera, þá
skyldi maður halda að þeir
væru farnir að kunna svörin
utanbókar. Stundum....“. —
Hún þagnaði skyndilega með
blvantinn á milli varanna. —
„Guð minn góður“, sagði hún
og hló við. „Það er eins gott að
þeir heyra ekki til mín, annars
mundu hinar háfleygu hug-
myndir þeirra um mig hverfa
eins og reykur út í loftið. Ekki
svo að skilja, Sherida, að mjer
leiðist þessar spurningar, jeg
er bara ekki búin að ná mjer
vel ennþá eftir veikindin og jeg
hefi haft svo margt annað að
hugsa um í dag. Það eru nógu
mörg vandamál, sem steðja að
innan fjölskyldunnar, þó að jeg
fari ekki að hjálpa öðrum í
vandræðum þeirra. Það er
ekki einu sinni svo vel að fólk
fari nokkurn tímann eftir mín-
um ákaflega skynsamlegu ráð-
um. Stundum langar mig til að
gefa einhverjum ráðleggingu
sem er þvert á móti því að vera
skynsamleg eða móðurleg. Mig
langar til að ráðleggja bara
einni af hinum mörgu lítilsvirtu
húsmæðrum að sitja ekki þolin
móð heima og ausa út mann-
gæsku og fórnfýsi, heldur eyða
öllum heimilispeningunum í
nýjan kjól og snyrtingu. og eyða
svo því sem eftir verður í kvöld
stund á Hammersmith alais de
Danse. Svona áhrif getur þessi
eilífa skynsemi haft á mig —
Fáðu þjer sígarettu, Sherida og
segðu mjer hvort Jane er mjög
óánægð yfir því að fara ekki á
þennan dansleik í kvöld“.
Þessi skyndilega breyting á
umræðuefninu kom Sheridu
ekki á óvart. Hún fann að Leah
hafði verið að undirbúa jarð-
veginn fyrir hana með hinni
mestu kostgæfni, svo að hún
var við henni búin. Eitt var að
tala um Jane við Mallory, ann-
að að tala um hana við Leah.
„Jeg býst við, að hún hafi
orðið fyrir vonbrigðum", sagði
hún áherslulaust. „En það er
ekki mikið gaman að því að
fara á dansleik með óþolandi
tannpínu. Eru þetta kvæðin,
frú St. Aubyn?“
Hún benti á blað þ*r sem
eitthvað var hripað niður og
Leah drap . í sígarettunni sem
hún var nýbúin að kveikja í.
„Já. Það fyrra er um naris-
sur og hitt er um það, þegar
fólk gerir ráð fyrir einu barni
en fær tvíbura. Þau eru ekki
beinlínis frumleg, en sem þetur
fer hugsa allir meira og minna
um blóm og börn á vorin. —
Hvernig finnst þjer þau, Sher-
ida? Finnst þjer mjer vera að
fara aftur?“
Sherida renndi augunum yf-
ir línurnar, en engar svipbreyt-
ingar sáust á andliti hennar.
„Mjer sýnist þau ágæt“,
sagði hún fremur þurrlega
„Mier líkar vel hvað þú ert
orðvör, Sherida“, sagði Leah og
hló glaðlega. „Þú ert að verða
fyrirmyndar skrifstofustúlka.
Taktu þau fyrir mig og vjel-
ritaðu þau, á meðan jeg veð í
gegnum þessi brjef.“
„Hún er sjerkennileg kona“,
hugsaði Sherida með sjálfri
sjer, um leið og hún setti blað-
ið í ritvielina. „Hvaða fróun
getur henni verið í því að fyrir
líta starf sitt svona, eða af
starfinu sjálfu? Ekki er það
vegna peninganna, sem hún er
að þessu. Mallory getur veitt
henni allt, sem hjarta hennar
girnist. Líklega er það til að
viðhalda persónulegu gildi
sínu“.
Henni datt allt í einu í hug
hendurnar á Leah, brúnar af
sólinni, breiðar og sterkar, eins
og karlmannshendur. Allur sá
kraftur, sem ekki fjekk útrás
frá líkama Leah kom fram í
þessum höndum, og hinir part-
ar líkama hennar hlutu að hafa
þær, vegna þess að þær voru
það eina, sem var frjálst og
eðlilegt. Það fór hrollur um
Sheridu. Þessar hraustlegu og
sólbrenndu hendur voru ennbá
óhugnanlegri en þær allra
gegnsæjustu oog fíngerðustu j
hendur, sem gátu tilheyrt;
veikluðum líkama.
| Þeir sein hafa hugsað sjer að |
: innrita sig í hinn nýstofnaða i
I frjálsa
Fríkirkjusöfnuð
1 geta skrifað sig á lista er liggja |
\ frammi á eftirtöldum stöðuin, \ ,
| þar til nánar verður ákveðið: | i
I Klæðaverslun Andrjesar Andrjes : I
: sonar, Laugaveg 3, Isleifur Þor- ;
i steinsson Hverfisgötu 50, Jón : j
| Arason, Hverfisgötu 32 B, frú |
: Dagmar Gunnarsson Öðinsgötu i
I 7, Haukur Ársælsson, Grettis- : J
| götu 52, Tryggvi Gislason Urð- |
i arstíg 14, Filippus Ámundason i j
| Brautarholti, Stefán Árnason i
: Fálkagötu 9.
Bráðabirgðastjórnin. :
EF LOFTUR GETUR ÞAÐ EKKI
ÞÁ HVER?
Saga frá Kína. — Eftir DOROTHY ROWE
6.
Hann hafði augsjáanlega saknað reykjarpípunnar og leit-
aði hennar. Hann gægðist niður í skuggann við borðstokk-
inn. Ekki var pípan þar. Hann tók ekki eftir að foreldrarnir
höfðu farið á fætur, en nú sá hann stöngina. Hann kom að-
eins nær Litla eplablómi og sá, að hún var sofandi.
Svo beygði hann sig niður til þess að taka pípuna. En þá
stökk Litla eplablóm á fætur og gerði manninum svo bylt
við, að hann var næstum því dottinn kylliflatur.
Hún togaði í fra^tkalafið hans og hrópaði upphátt: Ef þú
hefur tekið myndina hans pabba míns, þá skaltu skila henni
undir eins. Jeg skal ekki sleppa þjer og jeg skal 'verkja alla
sem eru um borð í skipinu og segja þeim, hvað þú ert vond-
ur maður.
Maðurinn var bæði hissa og hræddur og þetta kom honum
svo á óvart að umhugsunarlaust smeygði hann hendinni í
boðung sinn, dró fram strangann dýrmæta og ljet Litla
eplablóm fá hann.
Þá sleppti hún honum, svo að hann gat hlaupið brott með
pípuna sína rjett áður en pabbi og mamma komu til baka.
En pabbi var svo glaður yfir því að fá myndina sína aftur
óskemmda, að hann fór ekkert að leita hann uppi og eftir-
málin urðu engin.
Litla eplablóm sagði foreldrum sínum, hvernig hún hefði
náð myndinni af manninum og var þá orðin svo glaðvakandi,
að hún gat ekki sofnað það sem eftir var morguns, heldur
stóð hún út við borðstokkinn á skipinu og horfði á froðuna
og loftbólurnar, sem komu í vatnið.
Og Litla eplablóm trúði því, að froðan kæmi af því, að
fljótsguðimir væru að þvo sjer um hendurnar niðri í djúpum
fljótsins.
SÖGULOK.
^tflfhbcy wnj&*iqumíafpsrLu,

— Skrattans hundur!
★
Ná8i öllu — næstum.
Nýr hraðritari (hlustar á eldhrað-
an upplestur): „Já, skrifstofustjóri, en
hvað var það, sem þjer sögðuð á
milli „Kæri herra“ og „verið þjer
sælir“.?“
★
Ástúðlegir viðskiptavinir
„Ungfrú Jóna. í hvert skipti sem
jeg þarf að tala við yður, eruð þjer í
simanum.“
„Það voru viðskiptasamtöl, herra
forstjóri.“
„Jæja. Þjer skuluð ekki kalla við-
skiptavini mina „elskan“ í framtíð-
inni.“
★
Góð vitneskja.
Falleg kona: „Haldið þjer að skrif-
stofustjórinn hafi tima til að tala við
mig?“
Afgreiðslumaður: „Vissulega, skrif-
stofustjórinn hefir alltaf tima til að
tala við fallegar stúlkur."
Konan: „Hemm, einmitt það. Viljið
þjer segja honum, að konan hans sje
hjei-na.“
★
Hún þekkti þær.
„Ójá, konan mín sagði skrifstofu-
stúlkunni minni upp, strax þegar við
vorum gift.“
„Hversvegna gerði hún það? Jeg
hjelt, að hún hefði verið skrifstofu-
stúlka sjálf.“
„Já, það var nú þessvegna, sem
hún gerði það.“
Óþörf árcynsla.
Gömul kona (horfir á reiptog í
fyrsta sinn): „Myndi ekki vera auð-
veldara fyrir þá að fá sjer hníf og
skera á reipið?"
★
I 1 kirkjugarði nokkrum hangir skilti
með þessari áletrun. — Mönnum er
harðbannað að tina blóm af neinum
leiðum nema sínum eigýi.
★
Auglýsing. — Týnst hefir hvítur
úlfhimdur með brúnu höfði á norður-
svæðinu.
■iiiiiMiiiiiiiiiaiuiiiniijMiiiilia«l«l,ili,iitili|ll|l||l|l||lllll|
Góð gleraugu eru fyrir öllu.
Afgreiðum flest gleraugnarecept
og gérum við gleraugu.
: Augun þjer hvilið með gler- i
augu frá
T Ý L I H. F.
Austurstræti 20.
r a
•Miiiiiiiiiiiiiiiiiimai,i«iiiiiiiiiiiitiiiiin<>iiiiiii,ii,ttiit,i|it|
..............................................
BERGUR JÓNSSON
Málflutningsskrifslofa
Laugaveg 65, sími 5*133.
•Mlilliiiiuim ••••,••••■•••111111,■■§
VHliiiiiiiiiiiMiuiimMiiiiiiMimmimiiiimiMiiKiiiiiiiiii
HÖRÐUR ÓLAFSSON hdl.
Laugaveg 10. — Sími 80332.
Málflutningur — fasteignasala
UllllltUIUIUIUUl