Morgunblaðið - 22.08.1950, Síða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ
Þriðjudagur 22. ágúst 1950
1 minniiiiimii)
Framhaldssagan 15
tiiiitiiMiiiiiiiiiiiiiuiiiiiiniMiiiai
iiiMiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiii*
FRI) MIKE
Eftir Nancy og Benedicf Freedman
iiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiistimiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiaiiiiiiiiiiMiiiiiMiiiiiiiiiiiMMimiiiiMMmmmMiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiMiiiiiiiiiM n*
„Það er einn þessara heimsku
legu siða Indíánanna, sem hvítir
menn, sem lifa meðal þeirra,
taka upp. Þig hryggir að hafa
lagt gildru fyrir bjórinn, svo að
})ii skilur eftir einhvern þann
tiluta af honum, sem þú getur
verið án á þeim stað, sem hann
lifði, svo að andinn, sem leitar
á fornar slóðir, finni hann. og
iskilji að veiðimaðurinn hafi iðr
ast verka sinna.“ Mike talaði
eins og hann tryði þessu. Eti
Idvað hann var undarlegur mað-
txr!
„Jeg hef horft á veiðimann,
«em eftir að hafa veitt bjór í
^gildru, vann klukkustundum
raman að því að höggva gat á
frosna bjóratjörn, til að koma
þangað niður hluta af því, sem
hann hafði tekið.“
Loðinn líkami hangandi á
nærri sundurslitnum framlöpp-
um. og fálki, sem var að kroppa
og slíta augun úr vesalings dýr-
inu.... Orð hans voru áhrifa-
rík. Þau höfðu fallið eins og
tjald fyrir þessa mynd í huga
inínum. Hann tók um báðar
tiendur mínar. Honum leið illa,
jeg fann að svo var. Og við
höfum átt svo yndislegan dag
eaman. Jeg gerði mjer upp bros
og leit síðan á hann til að sýna
honum, að jeg brosti. Jeg vissi
ckki, að við vorum svona ná-
lægt hvort öðru. Andlit mitt
var vott af tárum, en hann
heygði sig yfir mig og kyssti
ínig. Jeg barðist ekki á móti.
Þetta var tilfinning, sem jeg
ckki áður hafði þekkt — til-
finning sem varð að sælu.
4. kafii.
í heila viku hafði jeg sífellt
verið að biðja John frænda um
leyfi til að fara með Mike á
dansleik, sem O’Malley hjelt.
Og eina svarið, sem jeg l'jekk
var. „Jeg verð að hugsa um
það.“
Jeg varð ólundarleg og það
varð John frændi var við.
„Hvað er að þjer. Kathy?“
fiagði hann. „Trúir þú ekki að
jeg ætli að hugsa um það?“.
Jeg varð fokvond. „Þú hef-
ur verið að hugsa um það dag
og nótt í heila viku,“ sagði jeg.
„Það er furðulegt að þú skulir
hafa haft tíma til að sinna naut
gripunum og öðrum störfum
þínum.“
„Jahá,“ sagði hann. „Hvenær
er dansleikurinn?“
„í kvöld.“
„Jeg býst ekki við að móðir
þín vilji, að þú ekki eldri en
þetta, sjert að hlaupa út á
kvöldin á dansleiki, jafnvel þó
að þú farir með lögregluþjóni,
svo að jeg verð að fá meiri
tíma til að hugsa um málið.“
Hann sneri sjer að dyrunum.
„En hafðu föt þín tilbúin, ef
svo skyldi vilja til að....“
Þegar Mike kom að sækja
mig var John frændi ennþá að
hugsa málið. Hann sagðist segja
mjer álit sitt, þegar við kæm-
um heim aftur.
Við hlógum bæði meðan Mike
söðlaði hestinn.
„John frændi þinn,“ sagði
Mike, „segir aldrei neitt ákveð-
ið. Hann fer alltaf kring um
málefnið.“
Við riðum af stað eftír aurug-
um veginum. Fínn, leiðinlegur
rigningarúði 14- í loftinu. Jeg
þreifaði sí og æ á hnakktösk-
unni, til að fullvissa mig um að
ekki læki inn í hana. í hnakk-
töskunni var kjóllinn, sem jeg
ætlaði að vera 1 á dansleiknum.
Hann vap vandlega vafinn utan
um dagblöð, svo að ekki settust
brot í hann. í skinnbuxunum
og blússu, sem gerð var úr bjór-
skinni, leit jeg út eins og ungur
bróðir Mike, en fyrir aftan
hnakkinn hafði jeg klæðnað,
sem mundi gefa til kynna, að
jeg væri kvenmaður. Hann var
blár með stórum fellingum og
aðskorinn í mittið. Og bláu
skóna, sem áttu svo vel við
kjólinn, hafði jeg sett á botninn
í söðultöskunni, svo að kjóllinn
yrði ekki fyrir neinu hnjaski,
Hávaðinn og skvaidrið frá
hlöðunni hans O’Malley barst
okkur til eyrna löngu áður en
við sáum þangað heim. Þegar
við riðum upp hæðina byrjuðu
þeir, sem fyrir dansinum ljeku
á nýju lagi og fiðlutónar yfir-
gnæfðu hláturinn og masið.
Það hætti að rigna augnablik og
í vestri var svolítil glæta, þar
sem máninn reyndi að brjótast
gegnum skýjaþykknið. Mike
stansaði við hlöðuna og sagði
mjer að fara heim að bænum
og skipta um klæðnað. En fyrst
vildi jeg gægjast inn og sjá
hvað dansinum liði.
Fjórir eða fimm Indíánar
stóðu við dyrnar. Þeir voru
klæddir dökkbláum fötum, sem
öll voru af sömu stærð, þó að
Indjánarnir væru misstórir. —
Mike opnaði dyrnar og jeg
gægðist inn í stóran og dökk-
málaðan sal. Örfáir olíulampar,
sem ósuðu, höfðu verið hengdir
upp í loftbitana og vörpuðu þeir
daufri birtu yfir dansgólfið. —
Gestirnir voru að dansa hraðan
og fjörugan hringdans, en eftir
því sem jeg komst næst voru
10 sinnum fleiri karlmenn en
kvenmenn á gólfinu og tugir
manna stóðu meðfram veggj-
unum. Þrír fiðluleikarar Ijeku
fyrir dansinum í hinum enda
salarins, en við hlið þeirra sat
kúreki með vasaklút um háls-
inn og Ijek á gítar.
Hringdansinum lauk og mið-
gólfið varð autt. Hljómsveitin
byrjaði á nýju lagi og jeg horfði
á háan og herðabreiðan risa
sveifla stúlkunni, sem hann
dansaði vjð hring eftir hring.
Hinir gestirnir horfðu á og
klöppuðu og hrópuðu. Stúlkan,
sem dansaði, var í perlu-
skreyttum mokkasinum. Fætur
hennar snertu varla gólfið og
víður kjóllinn sveiflaðist út frá
henni. Hún hallaði höfðinu aft-
ur og lygndi aftur augunum. —
Jeg varð óttaslegin og áköf og
þráði að byrja að dansa sjálf.
„Jeg ætla að hlaupa heim að
bænum og fara í kjólinn minn“,
sagði jeg við Mike og gekk út
og Indjánarnir fjórir í bláu föt-
unum litu glottandi á mig. —
Mike kom á eftir mjer og augu
hans leiftruðu.
„Jeg kem með þjer“, sagði
hann.
Þegar við komum aftur hafði
fjölgað nokkuð. Hvítir veiði-
menn, kúrekar og Indíánar
kepptu um að fá að dansa við
þær fáu Indíánastúlkur, sem
þarna voru. Jeg fann að horft
var á mig úr hverju horni. Áð-
ur en fyrsta hringdansinum
mínum þarna lauk hafði jeg
fesngið meir en tuttugu gíftingar
tilboð. Jeg var eina hvíta stúlk-
an, sem þarna var.
Jeg fjekk aldrei tíma til að
setjastniður og kasta mæðinni.
Stundum átti að rífa mig úr
örmum Mike. Stundum var tek
ið fast utan um mig og andlit
manna liðu framhjá — dökk
Indjánaandlit, glampandi af
svita, skosk andlit, rauð af hita
og frönsk andlit, brosandi í
laumi. — Hlátrasköllin yfir-
gnæfðu öðru hverju dunandi
danslagið og hlöðugólfið gekk í
bylgjum undir iðandi fólksfjöld
anum.
Allt í einu heyrði jeg
hvíslandi rödd Mike í
eyra mjer: „Komdu hjerna til
hliðar“, sagði hann og tók í
hönd mína. „Það verða áflog
hjerna bráðum“. Jeg leit þang'-
að, sem Mike horfði, og sá föl-
leitan mann, óstöðugan á fótum,
standa fram við dyrnar og
horfa á mannfjöldann, sem var
að dansa. Sumir stönsuðu og
horfðu forvitnislega á hann. —
Hann hafði undarlega fjarrænt
augnaráð, sem minnti á mann,
sem gengur í svefni. Hann var
ungur með svart, þykkt hár.
„George Bailey“, sagði Mike.
„Og MacGregor boli er hjerna
með stúlku“.
„Hvaða stúlku? Hver er Mac
Gregor Boli? Hvar?
En jeg fjekk brátt svar við
spurningum mínum. Næstum
allir höfðu hætt að dansa og
gangbraut myndaðist eftir
miðju gólfinu. í öðrum enda
salarins sá jeg risann, sem verið
hafði að dansa þegar jeg fyrst
gæðist inn í salinn. Hann var
Skoti, þrjár álnir að hæð með
rautt, úfið hár og óhreint skegg.
í hinum enda salarins stóð
George Hailey. Hann horfði
ekki á MacGregor nje heldur
Indjánastúlkuna, sem stóð við
hlið hans og náði honum ekki
nema í brjóst. Hann horfði á
Mike og það mátti sjá að hann
var óánægður með að athyglin
skyldi beinast að sjer. Lágt
skvaldur barst frá mannfjöld-
anum. Einhver flissaði og spil-
ararnir gripu til fiðlanna og
gerðu tilraun til að láta dans-
inn byrja að nýju.
(IMMMMMMIIIMMIMIIMIMMIIIIIIMMMIIIIIMIIMIIIIIIIMMMMV
BARNALJ ÓSMYNDASTOFA
Guðrúnar Guðnumdsdóttur
er í Borgartúni 7.
Simi 7494.
ÚIBIfllIMIIIMMMIMMtMllMMIIlM 1111199 MlMIMlllIlllÍllllMIIMI
Nótt í Nevada
Frósögn aí ævintýrum Roy Rogers
Lína stóð á öndinni af hryllingi og spenningi. — HvaQ
ætlar þú að gera í málinu?
— Það er ekki nema eitt, sem liggur fyrir. Við verðuna
að handtaka hann. Það getum við samt ekki gert, fyrr ení
við höfum nægar sannanir fyrirliggjandi á hann. Og Lína,
sagði hann, og tók utan um handlegg hennar. — Þú getur
hjálpað okkur til að afla sannana.
— Já, jeg er strax reiðubúin að veita hjálp mína til þess}
sagði hún. — Hvað viltu, að jeg geri?
— Ríddu strax upp í bæ, sagði Roy. — Farðu á skrifstofu
Jasons lögfræðings. Segðu honum, að þú sjert að fara burt
úr Silfurborg á stundinni og þurfir undir eins og fá pen-
ingana. Minnsta kosti ekki seinna en snemma í íyrramálið,
Ef þeir láta þig sleppa, þá áttu strax eftir þetta að fara yfir
á lögreglustöðina og þú verður að muna allt, sem fyrir kem-
ur og segja mjer það seinna. — En jeg vil láta þig vita þaðf
áður en þú leggur upp í þessa för, að þetta er mjög hættuleg
för fyrir þig. Þú verður að aðgæta það, að þú ert í lífshættu
allan tímann, þangað til við höfum handtekið þorparana.
— Þá vil jeg allt til vinna, að þeir verði handteknir sem
fyrst, svaraði Lína og ljet sjer hvergi bregða.
—■ Jæja, vertu þá blessuð. Farðu það sem jeg hef sagi
þjer. Jeg þarf að fara í öfuga átt. Þarf að koma við annars-
staðar á leiðinni. En jeg hitti þig seinna uppi í borg. Vertu
blessuð og gangi þjer vel.
Lína var einstaklega óheppin í sinni ferð til skrifstofu
Jasons lögfræðings. Ýmislegt hafði farið öðru vísi, en þaU
Roy höfðu reiknað með. Skömmu áður en hún kom á skrif-
stofuna, höfðu tveir atburðir gerst þar. Fyrst var hringt til
Farrells og einhver sagði honum, að Roy og fjelagar hans
ætluðu að senda annan nautgripahóp með járnbrautinni £
kvöld.

HYbttT* fmd*ucjlu./nko^íi
ASfXXA,
„Flýttu þjer með snærið, inað
iir, jeg er að verða þreytt“,
*
Edward Moore: Jeg veit ekki, jeg
spyr ekki, hvort það sje synd eða
sekt í þessu hjarta. Jeg veit bara,
að jeg elska þig, — hvað sem þú
ert.
★
Neyðarbjöllunni var hringt í hrað-
lestinni, og hún nam staðar svo
skyndilega, að einn vagninn fór út af.
Ungur maður varð mjög æstur yfir
töfinni, sem af þessu hlaust og
spurði lestarvörðinn, hve langur
tími myndi líða éður en þeir gætu
lagt af stað að nýju.
„Nokkrar klukkustundir“, svaraði
hinn.
„En jeg ætla að gifta mig í
kvöld“, hrópaði maðurinn.
Lestarvörðurinn leit á hann íhug-
andi og sagði: „Segið mjer eitt. Er
nokkur möguleiki á því, að það hafi
verið þjer, sem hringduð neyðarbjöll-
unni?“
★
„Karl bað mig að giftast sjer, og
gera sig að hamingjusamasta mann-
inum í heiminum“.
„Og hvort ætíarðu heldur að
gera?“
★
Kaupmaður sendi heildsala skeyti
og bað haann að senda sjer mikið af
vörum. Heildsalinn sendi svarskevtiá
„Get ekki orðið við ósk yðar, fyrr
en þjer hafið borgað það, sem þjer
skuldið mjer“.
„Get ekki beðið svo lengi“, svar-i
aði kaupmaðurinn“, tek pöntunina
til baka“.
★
Lögfræðingur: „Hvað skeði eftiT
að ákærði sló yður?“
Kærandi: „Hann gaf mjer þriðja
höggið“.
Lögfr.: „Annað höggið, meinið
þjer“.
Kærandi: „Nei, jeg gaf honum ann
að höggið".
Kaupmaður: „Pianóin okkar vond?
Nei, jeg held nú síður. Við seljum
tylftir af þeim“.
Vantrúaður viðskiptavinur: „Á
hvað mikið tylftina?“
7........................
j §
\ Klukkan
I Auglýsingar, 1
z 3
sem birtast eiga í
[ sunnudagsblaði )
£ í sumar, þurfa að vera |
komnar fyrir
iklukkan 6 1
| á íöstudögum.
•lllllllMMlllIlllllllllIIMIIIMIMIIIIIIIMIMIIIllMIMIMMIIIim